Γράφει ο Μάκης Γεωργιάδης
Ο καλύτερος τρόπος για να παραπλανήσει κανείς και να αφήσει άθικτη την πολιτική ουσία του φασιστικού φαινομένου είναι να εστιάσει μονομερώς σε επίπεδο δικαστικών διώξεων εναντίον μελών ή επιρροών της Χρυσής Αυγής όσο και στην επιχείρηση «καθαρά χέρια» του Ν. Δένδια η οποία συντελείται στη σφηκοφωλιά της ΕΛΑΣ.
Η κυβέρνηση και τα ποικιλόμορφα κέντρα της αστικής εξουσίας –από το παρακράτος ως τη δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης – αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να ακουμπήσουν τον πυρήνα του πολιτικού ζητήματος της φασιστικής απειλής, τις ρίζες και τις προέκτασης του.
Η επιχείρηση που έχει στηθεί επί του παρόντος προσπαθεί να εστιάσει αποκλειστικά σε μια αόριστη εγκληματική δράση κάποιων «διαταραγμένων» προσωπικοτήτων των οποίων οι πράξεις ενδεχομένως να συνιστούν εγκληματική οργάνωση.
Με δύο λόγια υπάρχει μια σειρά «διαμορφωτών της κοινής γνώμης» η οποία με κομψότητα θέλουν να μας πουν ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια καμόρα. Συνεπώς μια τέτοια μαφία δεν μπορεί να επικαλείται πολιτικά κίνητρα για τα εγκλήματα που διαπράττει, ίσως να προκύψει ζήτημα και για την κοινοβουλευτική της εκπροσώπησης εάν τελικά αποδεδειχθεί ότι υφίσταται εγκληματική οργάνωση με ιεραρχία και δομή τέτοια που προσομοιάζει σε μαφία και εν πάση περιπτώσει αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί εν καιρώ.
Είναι σε γενικές γραμμής μάλλον ευρέως αντιληπτό ότι το θέμα του φασισμού δεν είναι δυνατόν να λυθεί στο κοινοβούλιο. Ούτε φυσικά σε συσκέψεις πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας
Είναι επίσης σαφές ότι σε καμία περίπτωση οι πυλώνες του άλλοτε κραταιού δικομματισμού δεν έχουν καμία πρόθεση να ανοίξουν τη συζήτηση ενός «αντιφασιστικού μετώπου» έστω και με όρους «συνταγματικού τόξου» εάν δεν έχουν εκ των προτέρων εξασφαλίσει την απόλυτη συναίνεση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων στη βαρβαρότητα της πολιτικής του μνημονίου.
Η ακατάσχετη φλυαρία με αντιφασιστικό πρόσημο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης εδώ και καιρό προχωρεί και ένα ακόμη βήμα παραπέρα. Εκεί που συναντιέται με την περίφημη θεωρία των «δύο άκρων» του Χ. Λαζαρίδη και των υπογείων του Μεγάρου Μαξίμου, με την οποία στο πλαίσιο της καταδίκης της βίας επιχειρείται η ισοπεδωτική εξίσωση των αγώνων του λαϊκού κινήματος, και της δράσης της Αριστεράς με τη φασιστική και ρατσιστική κτηνωδία.
Δεν είναι αμελητέο το γεγονός ότι δυνάμεις της Αριστεράς όπως το ΚΚΕ μετά τα τελευταία γεγονότα με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα υιοθέτησε και υπενθύμισε με χαιρεκακία πως «οι πλατείες γέννησαν τους νεοναζί», ανάγνωση εξαιρετικά μυωπική και προβληματική από τη στιγμή που δίνει επιχειρήματα και ρίχνει νερό στο μύλο του κυβερνητικού σχεδιασμού.
Σε μια τυχόν συνεννόηση των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» για την πολιτική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής ωστόσο σημασία δεν έχουν μόνο οι κυβερνητικές επιδιώξεις. Ιδιαίτερη αξία θα είχε και η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος προφανώς θα επιχειρούσε να ξεδοντιάσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ωθώντας τους στην απεμπόληση της θεωρίας των «δύο άκρων» και την στρατηγική της έντασης.
Προ των πυλών της εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατο να υποστείλει την αντιμνημονιακή σημαία και από την άλλη όπως ήδη είπαμε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποκλείεται προ μιας ελλοχεύουσας παταγώδους πτώσης να απεμπολήσουν το θεωρητικό σχήμα που υπηρετούν. Συνεπώς σε μεγάλο βαθμό οι βασικοί παίκτες της πολιτικής σκηνής παίζουν μικροπολιτικά παιχνίδια σε μια λεπτή ισορροπία η οποία μυρίζει εκλογές.
Στο πλαίσιο των τακτικισμών της κυβέρνησης περιλαμβάνεται και ο αποπροσανατολισμός από την πολιτική ουσία μέσω των ποινικών διώξεων οι όποιες είναι απαραίτητες, αλλά δε συνιστούν την ουσία στην αντιμετώπιση ενός φαινομένου. Όποιος πιστεύει ότι οι εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής είναι ασύνδετες από πολιτικά κίνητρα ή δεν αντιλαμβάνεται τι πραγματικά συμβαίνει ή σκοπίμως εξυπηρετεί επικίνδυνες λογικές οι οποίες σε τελική ανάλυση βοηθά στην ενδυνάμωση και την εξάπλωση της φασιστικής πανούκλας. Παράλληλα όσο αφελές ακούγεται το να πιστεύει κανείς ότι η αστική δικαιοσύνη και η όψιμη σπουδή του Ν. Δένδια να ξεκινήσει την «κάθαρση» στην ΕΛΑΣ θα ανακόψουν την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, άλλο τόσο αφελές είναι να πιστεύει κανείς ότι αποκαλύψεις των ΜΜΕ και η συσπείρωση άπαντος του αστικού πολιτικού κόσμου εναντίον της Χρυσής Αυγής θα έχει ως αποτέλεσμα την αναχαίτιση της διείσδυσης του νεοναζιστικού μορφώματος στα απελπισμένα και βάναυσα πληττόμενα εργατικά αλλά και μεσαία στρώματα.
Κινδυνεύουμε μέσα στον αχό των ημερών να πέσουμε στην παγίδα ενός δίπολου το οποίο είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το φασιστικό κίνδυνο. Ο απόλυτος διαχωρισμός της εγκληματικής δράσης από τη φασιστική ιδεολογία είναι επιδίωξη και της ακροδεξιάς κυβέρνησης και της αστικής τάξης αφήνοντας ουσιαστικά ανέγγιχτη τη Χρυσή Αυγή.
Αθωώνει και ξεπλένει τα ταπεινά ελατήρια τέτοιων οργανώσεων. Αποκρύπτει τον καλπάζοντας εκφασισμό του κράτους έκτακτης ανάγκης, της περιορισμένης δημοκρατίας και της διαμόρφωσης ενός φασίζοντος κοινοβουλευτισμού. Επιπλέον συντηρεί ως εφεδρεία και σοβαρή διέξοδο για το αστικό σύστημα και τους μηχανισμούς εξουσίας την πλέον ακραία έκφραση της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, δηλαδή τον φασισμό. Έναν φασισμό ο οποίος πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι έχει στο στόχαστρο το ίδιο το μαζικό λαϊκό και εργατικό και εργατικό κίνημα, τις πρωτοπορίες του και τα κόμματα της Αριστεράς και ειδικά τις πιο επαναστατικές δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς.
Από την άλλη πλευρά η πλήρης ταύτιση της απάνθρωπης, αντιδραστικής και επικίνδυνης ιδεολογίας της Χρυσής Αυγής με τις εγκληματικές ενέργειες των μελών ή των οπαδών της, οδηγεί απευθείας σε λύσεις απαγόρευσης λειτουργίας του μορφώματος και κήρυξης του ως παράνομο. Στη σημερινή συγκυρία εκτός από το γεγονός ότι η ιδεολογία δεν ποινικοποιείται και η Αριστερά θα πρέπει να έχει σε εγρήγορση όλα της τα αντανακλαστικά, ελλοχεύει κινδύνους που ξεκινούν από τη θυματοποίηση και ηρωοποίηση μιας συμμορίας στα μάτια πλατιών λαϊκών μαζών και τελικά να εξυπηρετήσει την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων.
Συνεπώς η αποκάλυψη των πρακτικών και των σχέσεων της νεοναζιστικής οργάνωσης με το κράτος, τους μηχανισμούς του και το παρακράτος είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από την ιδεολογική και θεωρητική μάχη εναντίον του φασισμού, τη σκληρή πολιτική αντιπαράθεση με κάθε τέτοιου τύπου ιδεολογία και την κινηματική δράση τσακίσματος και ξεριζώματος από το κοινωνικό σώμα των φασιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων.
Ο τρόπος της κινηματικής δράσης, της λαϊκής αυτοάμυνας και της συνολικής αντιπαράθεσης με τους φασίστες είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της συζήτησης το οποίο ωστόσο θα πρέπει να έχει σίγουρα ως προτεραιότητα τη δημιουργία αντιφασιστικού μετώπου με επιδίωξη τη συνένωση των δυνάμεων της Αριστεράς αλλά και τμημάτων του αντιεξουσιαστικού χώρου χωρίς προκαταλήψεις και αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Είναι ανάγκη να προχωρήσουμε αποφασιστικά και γρήγορα σε μια τέτοια κατεύθυνση πριν το φίδι θεριέψει κι άλλο και μας απειλεί θανάσιμα με βαριά και ύπουλα πλήγματα όπως δείχνει και η δολοφονία του Π. Φύσσα. Πριν είναι αργά και βρεθούμε προ δυσάρεστων εξελίξεων και όχι εκπλήξεων όπως πολλοί ένιωσαν με τη δολοφονία του Παύλου…
XXIV – IX - 2013
Πηγή:Βαθύ Κόκκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου