"...Αυτή την ιστορία τη γράφουμε όλοι εμείς. Εμείς αποφασίσαμε λοιπόν να συνεχίσουμε!"
Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις Δ.Ε.
Ο ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ!
ΓΙΑ ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Χθες, η Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, απέρριψε τη συνέχιση της απεργίας διάρκειας. Η πρόταση των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών συγκέντρωσε το 65,7% των ψήφων (284 ψήφους) έναντι του απαραίτητου 66,7% (288 ψήφους)! Οι αγωνιστές των Παρεμβάσεων ήμασταν από την αρχή ο βασικός πυρήνας του μπλόκ των δυνάμεων που πρότειναν και πάλεψαν την πρόταση της απεργίας διάρκειας.
Δώσαμε τη μάχη, με αυταπάρνηση και αυτοπεποίθηση, γιατί πιστεύουμε στις δυνάμεις των εργαζόμενων να στέκουν ορθοί και να παλεύουν, ενάντια στις θεωρίες της ανημπόριας, της αναποτελεσματικότητας και της κατάθλιψης... Από την αρχή πασχίσαμε για την επιτυχία της απεργίας και των Γενικών Συνελεύσεων, μέχρι τη Γενική Συνέλευση των προέδρων. Θα συνεχίσουμε να δίνουμε αυτή τη μάχη, μαζί με τους χιλιάδες συναδέλφους που πύκνωσαν τις γραμμές των απεργιακών επιτροπών και της απεργίας.
Δώσαμε τη μάχη, με αυταπάρνηση και αυτοπεποίθηση, γιατί πιστεύουμε στις δυνάμεις των εργαζόμενων να στέκουν ορθοί και να παλεύουν, ενάντια στις θεωρίες της ανημπόριας, της αναποτελεσματικότητας και της κατάθλιψης... Από την αρχή πασχίσαμε για την επιτυχία της απεργίας και των Γενικών Συνελεύσεων, μέχρι τη Γενική Συνέλευση των προέδρων. Θα συνεχίσουμε να δίνουμε αυτή τη μάχη, μαζί με τους χιλιάδες συναδέλφους που πύκνωσαν τις γραμμές των απεργιακών επιτροπών και της απεργίας.
Ανάμεσα στην πλήρη αναστολή κάθε απεργιακής κινητοποίησης και στην ύπαρξη ενός 48ωρου απεργιακού βήματος με νέες ΓΣ, που έθεσαν εκβιαστικά με τη στάση τους οι δυνάμεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ, τοποθετηθήκαμε με το δεύτερο ως έσχατη λύση, παρότι αποτελεί σαφώς αποκλιμάκωση (γιατί πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους). Έτσι, αποφασίστηκε 48ωρη απεργία Δευτέρα και Τρίτη και νέες Γενικές Συνελεύσεις και Γενική Συνέλευση προέδρων την Τετάρτη. Το 48ωρο απεργιακό βήμα (που γίνεται τριήμερο μετά την απόφαση της ΑΔΕΔΥ για απεργία Τρίτη και Τετάρτη) θα μπορούσε να αξιοποιηθεί θετικά μόνο στην κατεύθυνση συνολικού απεργιακού συντονισμού με τους εργαζόμενους των άλλων κλάδων (που αυτές τις ημέρες θα είναι σε κινητοποιήσεις) και στο πλαίσιο συντεταγμένης συζήτησης μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις για την αποφασιστική συνέχιση του αγώνα μας, γιατί ο αποφασιστικός –σε περιεχόμενο και μορφή-αγώνας σύγκρουσης με την πολιτική της κυβέρνησης, είναι μονόδρομος!
Να μην αφήσουμε κανέναν να «μικρύνει» ότι πετύχαμε! Με 70.000 και 60.000 απεργούς καθηγητές ξεκίνησε η απεργία διαρκείας. Χιλιάδες βάδισαν αποφασιστικά, στα πιο μαζικά και μαχητικά συλλαλητήρια, των τελευταίων χρόνων, στα κέντρα δεκάδων πόλεων. Εκατοντάδες απεργοί κίνησαν γη και ουρανό μέσα από τις απεργιακές επιτροπές τους. Με καθημερινές περιοδείες στα σχολεία. Μιλώντας σε συγκεντρώσεις γονιών, μαθητών και εργαζόμενων. Μοιράζοντας υλικό και κοινωνώντας το μήνυμα του αγώνα. Στήνοντας απεργιακά ταμεία και υφαίνοντας αλληλεγγύη. Τραγουδώντας και χορεύοντας. Νιώθοντας την κοινωνία να μας ξανακούει και να μας νοιάζεται. Σπάζοντας την απομόνωση, την αποξένωση και τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Κερδίσαμε τη συσπείρωση όλου του κλάδου μας, υψώνοντας τη σημαία « ένας για όλους κι όλοι για έναν» απέναντι στη διάσπαση και την ανθρωποφαγία των μορίων. Κερδίσαμε το σεβασμό και την αυτοπεποίθηση. Βαδίσαμε μαζί με άλλους απεργούς εργαζόμενους αναγκάζοντας και αυτήν την ΑΔΕΔΥ να προκηρύσσει 48ωρες. Αναγκάσαμε τον υπουργό να ανακοινώνει τοποθέτηση μέρους των υπό διαθεσιμότητα συναδέλφων, σε δομές ΙΕΚ/ΣΕΚ, σε μια προσπάθεια κατευνασμού των απεργών. Έναν υπουργό που όχι μόνο φοβήθηκε τη δημόσια αντιπαράθεση αλλά ούτε αυτό το ΔΣ της ΟΛΜΕ, δε δέχθηκε να δει για να απαντήσει στα αιτήματα μας.
Δεν ήταν μια ξαφνική έκρηξη. Ήταν η εκδίκηση του Μάη. Ήταν η δύναμη των αποφάσεων του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Ήταν η συμπύκνωση των δεκάδων κινητοποιήσεων και δραστηριοτήτων του Καλοκαιριού σε όλες τις πόλεις, που δεν άφησαν αναπάντητη την επίθεση της κυβέρνησης με τις διαθεσιμότητες, τις υποχρεωτικές μετατάξεις και το νόμο για την εκπαίδευση. Και πάνω απ’ όλα, ήταν το ξεπέρασμα στην πράξη, πλαστών διλημμάτων που χρόνια τώρα βάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι φίλοι της κυβερνητικής πολιτικής, προκειμένου να εξασφαλίζουν τη διαιώνισή τους και να απογοητεύουν τον οργισμένο κόσμο, υπογραμμίζοντας την ανημπόρια του, να αντιδράσει. Να λοιπόν που οι καθηγητές, με όπλο τα σωματεία τους και τις Γενικές τους Συνελεύσεις, μπορούν να εξασφαλίσουν τη μέγιστη ενότητα και των εργαζόμενων και των αγωνιζόμενων κλάδων, όταν πηγαίνουν σε αποφασιστικό αγώνα σύγκρουσης, σε περιεχόμενο και μορφές, με αυτούς που τους στερούν τα δικαίωμα και τη ζωή τους.
Γι’ αυτό ο πόλεμος από τη μεριά της κυβέρνησης ήταν ανελέητος και με όλα τα μέσα. Από το φόβητρο της επιστράτευσης στο «δε θα μπορέσετε». Από το ότι οι καθηγητές δε θα έρθουν στις ΓΣ, μέχρι το ότι θα έρθουν λίγοι. Από την αμφισβήτηση του 90% που πήρε την απόφαση, στο ότι «θα απεργήσει το 40% και να είστε ευχαριστημένοι». Από τον τρόμο μπροστά στο 90% των απεργών καθηγητών, στο ότι θα «πεινάσετε και θα γυρίσετε πίσω». Ταυτόχρονα ενεργοποίησαν όλους τους μηχανισμούς πίεσης, εκβιασμού κι απεργοσπασίας, που διέθεταν. Αξιοποίησαν κι αυτό ακόμη το αμόλημα των μαντρόσκυλων του φασισμού που εκτρέφουν συνειδητά, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ), έβαλαν πλάτη και έδωσαν άλλοθι σε αυτή την επίθεση. Χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχειρήματα. Αρνούμενοι να στηρίξουν εισήγηση απεργίας διαρκείας προς τις ΓΣ. Κωλυσιεργώντας σε οποιαδήποτε απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ ή της κεντρικής απεργιακής επιτροπής, για απεργιακό ταμείο, υλικά και δράσεις. Πλαισιώνοντας ακόμη και την απεργοσπασία. Και κυρίως παλεύοντας με όλη την απεργοσπαστική τους λύσσα, να μην περάσει τίποτε στη ΔΟΕ και άλλους κλάδους του Δημοσίου, αλλά και τη ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, που θα σήμαινε απεργιακή συμπόρευση και δυνατότητα νίκης του αγώνα. Σκόρπιες απεργιακές βολές για εκτόνωση της οργής κι όχι συγκέντρωση απεργιακών πυρών, ήταν η τακτική τους, υπηρετώντας πιστά τη μνημονιακή κυβέρνηση. Βέβαια, στην τελευταία ΓΣ των προέδρων σώπασαν. Αρκέστηκαν να λοιδωρούν το σώμα των προέδρων, χρησιμοποιώντας τις τοποθετήσεις του ΠΑΜΕ...
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη υπονόμευση της απεργίας και του απεργιακού αγώνα, μνημείο στάσης πολιτικής και ταξικής ανευθυνότητας αλλά και μεγαλύτερη δυσφήμιση της Αριστεράς και της κομμουνιστικής πρωτοπορίας, από την τακτική του ΠΑΜΕ. «Μιλώντας στο όνομά τους αλλά δρώντας εναντίον τους». Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα όλων των κινήσεων και των τοποθετήσεων του ΠΑΜΕ. Μια τακτική που είχε συνεχώς σαν κριτήριο την απόδειξη της ανημπόριας των απεργών και της στόχευσης της απεργίας κι όχι το να βάλλει πλάτη, για να αναπτυχθεί η δυναμική της. Το ΠΑΜΕ έχοντας την πολιτική εκτίμηση ότι δεν μπορούν να νικήσουν οι αγώνες και ότι οι απεργίες ευνοούν την αντιπολίτευση, συνειδητά πολέμησε το ξεδίπλωμα ενός αποφασιστικού αγώνα. Αντί να προσπαθήσει να ενισχύσει τον ξεσηκωμό του κόσμου της εκπαίδευσης, επένδυσε στην ήττα του, ξεχνώντας ότι η ήττα είναι κοινή για όλους. Γι’ αυτό από την αρχή αρνήθηκαν να συμφωνήσουν σε κοινή εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, προς τις ΓΣ (γιατί πλέον στο ΔΣ η δική τους ψήφος κρίνει την ύπαρξη πλειοψηφίας ή όχι). Βρέθηκαν στο μέτωπο των 48ωρων ασύνδετων διαμαρτυριών, μαζί με ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, περιμένοντας ο κλάδος να «τους δώσει το πράσινο φως» για ανάγκη κλιμάκωσης, γιατί σύμφωνα με την εκτίμησή τους δεν υπήρχαν εκδηλωμένες διαθέσεις. Όταν, η απεργία διαρκείας υπερψηφίστηκε από τις ΓΣ και τη ΓΣ προέδρων, δήλωσαν την αμφιβολία τους, έως και πεποίθηση, «να δούμε αν θα την κάνετε». Όταν πια οι απεργιακές επιτροπές άρχισαν να δουλεύουν στο φούλ, κάλεσαν τα μέλη τους να συμμετέχουν στην απεργία αλλά μακριά από τις απεργιακές επιτροπές... Κι όταν ο κόσμος τούς έστειλε το «πράσινο φώς» των απεργιακών του διαθέσεων, για να τις κλιμακώσουν, πρότειναν την μορφή των 48ωρων επαναλαμβανόμενων, ξέροντας ότι αυτό ήταν τεχνικά αδύνατο. Κατά τα άλλα κάθε ημέρα διαγωνιζόταν με τον Πρετεντέρη για το ποιός θα δώσει μεγαλύτερη κάθοδο των ποσοστών των απεργών. Ταυτόχρονα, αρνιόταν πεισματικά να διευρύνει το αγωνιστικό απεργιακό μέτωπο με άλλους κλάδους, με την στάση όλων των μελών του στα ΔΣ των άλλων Ομοσπονδιών. Κι όπου είναι πρώτη δύναμη και εξαρτιόταν από την τοποθέτησή του η απόφαση του ΔΣ (όπως στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας) απλά δεν το συγκαλεί. Κατά τα άλλα ομνύει στο όνομα των συλλογικών διαδικασιών και αναζητεί άλλοθι στη μαζικότητα τους, όχι όμως και να φροντίσει να την αυξήσει λίγο ή να κρίνει με το ίδιο μέτρο τις διαδικασίες που ψήφισαν τη δική του πρόταση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία ΓΣ προέδρων καθόλου δεν ασχολήθηκε ο εκπρόσωπός του με την ανάπτυξη της δικής τους πρότασης. Όλη η ομιλία του ήταν αφιερωμένη στην προσπάθεια υπόσκαψης της αντιπροσωπευτικότητας των αποφάσεων που υπήρχαν, καλύπτοντας με τραγικό τρόπο την έλλειψη τοποθέτησης των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ. Γι αυτό και ο Ριζοσπάστης της επόμενης ημέρας, καθόλου δε θεωρεί αναγκαίο να αναφερθεί στην τύχη της πρότασης του ΠΑΜΕ, απλώς δηλώνει ανακουφισμένος που η πενθήμερη δεν πέρασε.
Μπορούν άραγε να προσπεραστούν όλα τα εμπόδια αυτών των δυνάμεων από τον κλάδο και να συνεχίσουμε συντεταγμένα κι αποφασιστικά; Πιστεύουμε πως ναι! Στο βαθμό που όλοι οι συνάδελφοι αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και το βάρος των δυσκολιών που θα γίνεται όλο και περισσότερο κανόνας. Γιατί έχουμε πόλεμο και το να ματώσουμε είναι αναπόφευκτο. Παράλληλα, είναι φανερό πως βάρυνε ιδιαίτερα ο προβληματισμός για την έλλειψη ενός γενικότερου, αποφασιστικού, απεργιακού μετώπου, που θα έδινε αγωνιστική ρεαλιστικότητα στο δικό μας απεργιακό αγώνα. Κατανοούμε τους προβληματισμούς των συναδέλφων, που ενώ απέρριπταν τις εχθρικές ή και υποκριτικές προς τον αγώνα τοποθετήσεις, αναρωτιόντουσαν πότε κι αν θα υπάρξει εκδήλωση αντίστοιχων αγώνων σε άλλους κλάδους. Αυτό δεν υπήρξε, με πολύ χαρακτηριστικό το «άδειασμα» από την ηγεσία της ΔΟΕ. Η ευθύνη γι αυτό βαραίνει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των άλλων δευτεροβάθμιων οργανώσεων του Δημοσίου τομέα και της ΑΔΕΔΥ. Καθοριστικές είναι οι ευθύνες των συνδικαλιστικών παρατάξεων της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) που δεν στρατεύτηκαν αποφασιστικά σε έναν τέτοιο ρόλο. Εντούτοις για να υπάρξει απεργιακός ξεσηκωμός δε φτάνουν οι επικλήσεις! Χρειάζεται όποιοι μπορούν, να βαδίσουν μπροστά και να ανοίξουν δρόμους αγώνα!
Με ότι κερδίσαμε από αυτή την πρώτη μάχη, με τη σοφία των δεδομένων και τη γνώση της πραγματικής κατάστασης, βλέποντας τις ανεπάρκειές μας και τη δύναμή μας, συντεταγμένα πρέπει να συνεχίσουμε. Μάθαμε από το Μάη ότι το κεκτημένο της συλλογικής συζήτησης μέσα από τις ΓΣ μας και η στήριξη της συλλογικότητας και της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων μας είναι πολύ δυνατό όπλο. Και ανατρέπει θέσφατα και επιδιώξεις. Το ίδιο θα κάνουμε και τώρα.
Με μεγαλύτερη επίγνωση ότι ο πόλεμος συνεχίζεται. Η κυβέρνηση δεν κάνει time out ... στις διαθεσιμότητες, τις υποχρεωτικές μετατάξεις και τα αντιδραστικά μέτρα για το σχολείο.
Με μεγαλύτερο πείσμα κι αντοχές. «Χαμένα δεν είναι τα μεροκάματα» του αγώνα. Αλλά όσα μας κλέβουν καθημερινά και οι ζωές μας που νεκρώνονται
Γι αυτό συμμετέχουμε μαζικά στην απεργία Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, στέλνοντας ένα μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες. Συγκροτούμε καλύτερα τις απεργιακές επιτροπές και τα απεργιακά μας ταμεία. Όλοι στα συλλαλητήρια εκπαιδευτικά και πανεργατικά που θα υπάρχουν. Μαζικά στις ΓΣ των ΕΛΜΕ, για να συζητήσουμε οργανωμένα και να αποφασίσουμε συντεταγμένα τη συνέχιση του αγώνα μας.
Ας μη βιαστεί η ιστορία και οι τιμητές της, να πουν ότι οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι ξοφλήσαμε!
Αυτή την ιστορία τη γράφουμε όλοι εμείς. Εμείς αποφασίσαμε λοιπόν να συνεχίσουμε!
Πηγή:alfavita
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου