Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Μεταβατικό πρόγραμμα και κυβερνητική εξουσία

Του Γιάννη Χριστόπουλου
Να διαλυθεί τώρα η Βουλή! – Θέλουμε κυβέρνηση δημοκρατική!


Όχι δεν είναι ακόμα τουλάχιστον κάποιο νέο σύνθημα στις διαδηλώσεις που το φωνάζουν τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι αγανακτισμένοι εργαζόμενοι και ο λαός που ευελπιστούν ότι μια κυβερνητική αλλαγή από την αριστερά θα του έλυνε κάποια προβλήματα. Συνήθως και ιστορικά έτσι συμβαίνει, τέτοιου είδους συνθήματα ακούγονται από τις δυνάμεις της Αριστεράς που βρίσκονται πίσω από τις ανάγκες και διαθέσεις των λαών, που «αναζητούν» άλλους δρόμους προσέγγισης στην σοσιαλιστική προοπτική, που τρέφουν φρούδες ελπίδες ότι μια κυβερνητική αλλαγή μπορεί να αλλάξει την κοινωνία ή σε καλύτερη εκδοχή ότι μια κυβερνητική αλλαγή μπορεί να είναι η αρχή.

Έτσι συνέβη και στα τέλη της δεκαετίας του 70 όταν το νηπιακό ΠΑΣΟΚ με θέσεις αντι- ευρωπαϊκές και αντιιμπεριαλιστικές βάδιζε ολοταχώς για το ραντεβού του με την ιστορία στις 18 Οκτώβρη του 1981, απαλλαγμένο μάλιστα και από βαρίδια, όπως τον μετέπειτα πρωθυπουργό και πρόεδρο του Κ. Σημίτη, που «σφάχτηκε» γιατί εξέφρασε διαφορετική άποψη και τάχθηκε με την «Ευρώπη των λαών» απέναντι στη θέση «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Το σύνθημα για διάλυση της βουλής και δημοκρατική κυβέρνηση δεν ήταν του ΠΑΣΟΚ.

Δεν ήταν σύνθημα της ευρωκομμουνιστικής αριστεράς που την κατατρόπωνε ο Ανδρέας Παπανδρέου και από τα έδρανα της Βουλής όταν απευθύνονταν στο Λεωνίδα Κύρκο με φράσεις όπως «είστε η Αριστερά των σαλονιών και του Κολωνακίου». Το παραπάνω σύνθημα προβλήθηκε από το ΚΚΕ τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου έβγαινε από τα αριστερά, τότε που το κατηγορούσε για προδοσίες και λάθη, για χαμένες ευκαιρίες, για έλλειψη οραμάτων, για αγκυλώσεις και ρεφορμισμό. 

Σε εκείνη τη «σοσιαλιστική» πλημμυρίδα της μεταπολίτευσης ο Ανδρέας Παπανδρέου φάνταζε κάτι σαν το Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου και στη χειρότερη εκδοχή του σαν τον Αλιέντε και το τραγικό του τέλος.

Δεν υπήρχε μεγάλη κινητοποίηση που τα ισχυρά τότε και μαζικά μπλοκ του ΚΚΕ δε δονούνταν από το σύνθημα: «να διαλυθεί τώρα η βουλή - θέλουμε κυβέρνηση δημοκρατική».

Και όμως και μετά την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου στις 18 Οκτώβρη του 81’ και στα πρώτα χρόνια της «σοσιαλιστικής κυβέρνησης», η αριστερά, όχι αυτή των σαλονιών που διαλύονταν αλλά η άλλη, η κομμουνιστική με το ΚΚΕ, αλλά και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής, συνέχιζαν να ονειρεύονται φιλολαϊκές διεξόδους μέσα από τη «δημοκρατική κυβέρνηση», τον άλλο δρόμο κλπ.

Θυμάμαι ακόμα την προεκλογική εκστρατεία του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές του 1984 και το κεντρικό του σύνθημα «Όχι πίσω-Μπροστά». Θυμάμαι στα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου του ΚΚΕ στην Πανεπιστημίου τον αείμνηστο εκείνο αγωνιστή και δεινό ρήτορα Βασίλη Εφραιμίδη, πίσω από τις μεγάλες αφίσες του ΚΚΕ με αυτό το κεντρικό σύνθημα, να προσπαθεί να πείσει το μαζικό ακροατήριο, στην καταπληκτική κατά τα άλλα εκείνη ομιλία του, επαναλαμβάνοντάς συνεχώς το κεντρικό εκείνο σύνθημα «Όχι πίσω-Μπροστά».

Είχε μεσολαβήσει βέβαια και το 11ο συνέδριο του ΚΚΕ το 1982, όπου οι λίγες φωνές που ακούστηκαν για την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής και στάσης του ΚΚΕ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ απομονώθηκαν. Έτσι το ΚΚΕ, ως «συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση» συνέχισε την βασανιστική αυτοκαταστροφική του πορεία για να οδηγηθεί το 1989 στον ενιαίο συνασπισμό της Αριστεράς, στο παν-αριστερό εκείνο μέτωπο εκείνης της εποχής, στη συμμετοχή του μέσω αυτού στην κυβέρνηση Τζανετάκη, μαζί με τη ΝΔ και λίγο αργότερα στην «εθνική κυβέρνηση» με όλους μαζί, δεξιούς, σοσιαΛΗΣΤΕΣ, αριστερούς του βουνού και των σαλονιών.

Γιατί τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά;.

Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι σαν καρικατούρα αλλά ως σκιάχτρο.

Αριστερή κυβέρνηση, κυβερνητική εξουσία, συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση στο ενδεχόμενο αριστερής κυβέρνησης, ενότητα της αριστεράς, Αριστερό Μέτωπο, δυαδική εξουσία, ρόλος του μαζικού και εργατικού κινήματος, νέα μεταπολίτευση, άλλος δρόμος, δημοκρατικός έλεγχος της οικονομίας, παραγωγική ανασυγκρότηση, συλλογικός και κοινωνικός σχεδιασμός της οικονομίας κλπ, κλπ. κλπ…

Τίποτα καινούργιο, τίποτα νέο…

Οι θέσεις που προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κύριος εκφραστής της κυβερνώσας αριστεράς, μπορούν να συγκριθούν και με υστέρηση μάλιστα με τις θέσεις όχι του ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης αλλά με τις θέσεις της ΕΚ-ΝΔ το 74 και ΕΔΗΚ το 77.

Το ΚΚΕ με τον ιδεολογικό του σεχταρισμό και τη ρεφορμιστική ταχτική, επιβεβαιώνει ότι δεν είναι και τόσο μεγάλη η απόσταση από το δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό κι ότι το ένα πάει μαζί με το άλλο.

Κομμάτια της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς εμπέδωσαν την ήττα, έχασαν την εμπιστοσύνη τους στη δύναμη του λαϊκού παράγοντα, την πίστη τους στην εργατική τάξη και στην ιστορική της αποστολή. Αναζητούν διέξοδο για την αριστερά μέσα από τον κυβερνητισμό και τις εκλογικές αυταπάτες, ξεχνούν ότι η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, ακόμα και η επαναστατική, έχει ταξικό χαραχτήρα, ξεχνούν ότι η εξουσία ασκείτε από κάποια κοινωνική τάξη σε βάρος κάποιας άλλης, ότι αυτή η τάξη που έχει την εξουσία καταπιέζει τις άλλες κοινωνικές τάξεις και ότι ασκείτε από πάντα ένας αδυσώπητος πόλεμος ανάμεσα στους καταπιεστές και καταπιεζόμενους.

Καμιά κυβέρνηση δεν είναι έξω από αυτή την ανάγνωση, καμία κυβέρνηση δεν είναι υπερταξική, ούτε θεατής της ταξικής πάλης.

Είναι λάθος δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς να επιζητούν και να επιδιώκουν μια τέτοια κυβέρνηση ως προϋπόθεση για την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος. Αν το μεταβατικό πρόγραμμα είναι σε σύγκρουση και αντιπαράθεση με το σύστημα εξουσίας και αν ακόμα έχει στρατεύσει πίσω του τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού, είναι αυταπάτη να πιστεύει κάποιος ότι η κυρίαρχη τάξη, που έχει την εξουσία, θα επιτρέψει την εφαρμογή του. Το μεταβατικό πρόγραμμα μπορεί να επιβληθεί όχι μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες και εκλογικά ποσοστά αλλά μόνο μέσα από την πάλη των εργαζομένων και του λαού. Όσο πιο επαναστατικό είναι το μεταβατικό πρόγραμμα τόσο πιο ανεβασμένες θα είναι και οι μορφές πάλης που θα απαιτούνται για την επιβολή του.

Αν μιλάμε για κάποιο ανώδυνο για την άρχουσα τάξη μεταβατικό πρόγραμμα, που θα είναι μέσα στα πλαίσια διαχείρισης του συστήματος, τότε σωστά η διεκδίκησή του προβάλλεται στα αστικά πλαίσια του κοινοβουλευτισμού και της κυβερνητικής εξουσίας. Και εδώ βέβαια χωράει πολύ συζήτηση για το κατά πόσο, σε αυτές τις συνθήκες της κρίσης και της σαρωτικής επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας, υπάρχουν περιθώρια συμβιβασμών από τις δυνάμεις του κεφαλαίου έστω σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση.

Πλήρωσε η Αριστερά απόψεις που οδήγησαν σε λογικές ιστορικών συμβιβασμών. Με λογικές κυβερνητισμού οδηγήθηκαν ιστορικά Κομμουνιστικά Κόμματα στην συρρίκνωση και διάλυση. Πλήρωσε όμως και πληρώνει και το εργατικό κίνημα, που βρέθηκε χωρίς ιδεολογική καθοδήγηση και σε αδυναμία να αντιμετωπίσει την αστική επίθεση με την ταξική πάλη να σημειώνει υποχώρηση.

Το μεταβατικό πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, δεν μπορεί να είναι ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση μέσα στα πλαίσια του αστικού συστήματος εξουσίας και δεν είναι τέτοιο. Δεν επιδιώκει τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά τη συντριβή του καπιταλισμού. Η υλοποίησή του δεν είναι στάδιο πριν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, είναι στιγμή της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, όπου στην πάλη για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης στο σήμερα και με τις προτάσεις του μεταβατικού προγράμματος συσπειρώνονται-συγκεντρώνονται οι κινητήριες δυνάμεις που θα το επιβάλουν από τα κάτω, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Το μεταβατικό πρόγραμμα δηλαδή δεν υλοποιείται από μια κυβέρνηση μεταβατική, που κατά πως λέγεται θα στηρίζεται από το εργατικό και λαϊκό κίνημα, (κούνια που τους κούναγε αν επιφυλάσσουν τέτοιοι ρόλο στο εργατικό και λαϊκό κίνημα) αλλά από μια κυβέρνηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει η εργατική τάξη,

Μα θα αναρωτηθεί κάποιος τι το θέλουμε τότε το μεταβατικό πρόγραμμα και δεν μιλάμε για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, όπως κάνει τάχα και το ΚΚΕ.

Καταρχήν το ΚΚΕ δεν κάνει κάτι τέτοιο. Δεν μιλάει για το σοσιαλισμό και πολύ περισσότερο δεν παλεύει γι’ αυτόν. Αρνείται την κίνηση μαζών και ιδεών, τη μαζική γραμμή. Αρνείται την ενότητα και το ενιαίο στην έκφραση της εργατικής τάξης που είναι προϋπόθεση για την επαναστατική αλλαγή (αυτό εκφράζει ο διαχωρισμός των εργαζομένων κατά το από εδώ τα στέρφα-από εκεί τα γαλάρια). Αρνείται στην πράξη τις συμμαχίες και την ανάγκη του μεταβατικού προγράμματος, την ανάγκη της σύνδεση της πάλης για τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού στο σήμερα και τη σύνδεσή τους μέσα από ένα μεταβατικό πρόγραμμα στην πάλη για σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ αρνείται το μαζικό χαραχτήρα της επαναστατικής αλλαγής και υποτάσσει την επαναστατική διαδικασία στο αλάθητο του κόμματος. Αρνείται να συμβάλει στην μετουσίωση του εκρηκτικού αυθόρμητου σε οργανωμένο γιατί έχει άλλη αντίληψη για το ρόλο των μαζών, της εργατικής δημοκρατίας, της πρωτοπορίας, του κόμματος και εν τέλει του σοσιαλισμού.

Δεύτερο. Δύο είναι οι προϋποθέσεις για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και το σοσιαλισμό. Οι αντικειμενικές συνθήκες που υπάρχουν (καπιταλισμός) και οι υποκειμενικές που δεν υπάρχουν (ωρίμανση του επαναστατικού υποκείμενου – κόμμα). Κατά συνέπεια η επαναστατική πάλη πρέπει να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση, της ωρίμανσης δηλαδή του υποκειμενικού παράγοντα πράγμα που θα γίνει στο καμίνι της ταξικής πάλης. Το μεταβατικό πρόγραμμα και η μετωπική πάλη μπορούν και πρέπει να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Τρίτο. Το ερώτημα είναι πλαστό και αποκαλύπτεται το πώς βλέπουν το μεταβατικό πρόγραμμα όσοι το θέτουν. Αποκαλύπτεται ότι βλέπουν το μεταβατικό πρόγραμμα, σαν αυτοτελή στρατηγικό στόχο και όχι σαν τακτικό επαναστατικό εργαλείο, βλέπουν ότι μέσα από την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος (αλήθεια ποιού;) θα βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων και του λαού και σταδιακά θα επέλθει ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Τέτοιες απόψεις είναι σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, είναι στην κατεύθυνση των κοινωνικών συμβιβασμών και της ταξικής συνεργασίας.

Και τι κάνουμε;

Η απάντηση είναι Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής. Μέτωπο κοινωνικών συμμαχιών των εργαζομένων με τα μικροαστικά στρωμάτων που καταστρέφονται εξ' αιτίας της κρίσης, με τη φτωχή αγροτιά και τη νεολαία. Ρίχνουμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση και στην οικοδόμηση κοινωνικών μετώπων και συμμαχιών, πρωτοστατώντας στη δημιουργία πλατιών κοινωνικών σχημάτων αγώνα, αντίστασης, ανυπακοής και ανατροπής σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά και πλατεία, σε κάθε σχολή και σχολείο.

Οι διαδικασίες συγκρότησης των αναγκαίων πολιτικών μετώπων είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών διεργασιών που δοκιμάζονται και σφυρηλατούνται στους κοινωνικούς αγώνες. Δεν είναι μια απλή υπόθεση τακτικισμών οργανώσεων και συμφωνιών κορυφής, ούτε υπόθεση κάποιων παραγόντων, κύκλων και παρεών. Τα πολιτικά Μέτωπα προϋποθέτουν προγραμματικές συγκλίσεις και πάνω σε αυτό το επίπεδο διαμορφώνονται οι συμμαχίες. Η ανάγκη για πολιτική συμπόρευση με άλλες δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε καμία απολύτως περίπτωση δεν μπορεί να γίνεται με προγραμματικές υποχωρήσεις γιατί τότε δεν εξυπηρετεί τη μετωπική πολιτική αλλά το Μέτωπο για το Μέτωπο.

Στο βαθμό που υπάρχουν οι προϋποθέσεις και που είναι μόνο μία η προγραμματική σύγκλιση οφείλουμε να προχωρήσουμε στη συγκρότηση του Πολιτικού Μετώπου. Αν αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν μπορούμε και πρέπει να προχωρήσουμε σε συμμαχίες σε επιμέρους ζητήματα που υπάρχει σύγκλιση για να δημιουργηθούν έτσι και οι προϋποθέσεις για παραπέρα μετωπική πολιτική.

Το βασικό όμως στοιχείο, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι πως το πολιτικό Μέτωπο συγκροτείται στους αγώνες αντίστασης, ανυπακοής και ανατροπής και είναι μια καθημερινή μαζική μάχη ιδεών και πρακτικών που επιβεβαιώνεται από τον ταξικό προσανατολισμό του μετώπου και τη σύγκρουση του με το αστικό κράτος.

Σε κάθε περίπτωση ο προσανατολισμός του μετώπου σε κοινοβουλευτικές πρακτικές και συνδιαχειριστικές λογικές είναι έξω από τις αρχές της επαναστατικής αριστεράς.

Η υλοποίηση του μετωπικού μεταβατικού προγράμματος δεν είναι ζήτημα κυβερνητικής εξουσίας αλλά επιβολής από τα κάτω.

Και σε κάθε άλλη περίπτωση από την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά δεν θα ακουστεί: -Να διαλυθεί τώρα η Βουλή! –Θέλουμε κυβέρνηση δημοκρατική!

10 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

Οταν το απο τα κατω επιβαλεται με χιλιους τροπους απο τα πανω,πρεπει να δηνεις καποια προοπτικη αλαγης δεν μπορεις να αγωνιζεσε με ανθρωπους αλοτριομενους χωρης να τους δηνεις οραμα και το μοναδικο οραμα που παντα ηπαρχει στο μυαλο των εξεγερμενων δηκαιοσινη-δημοκρατια.Μια αρηστερη διακυβερνηση μπορει να δωσει και συνεχη διαπραγματευση ακομα και ριξη αναμεσα στις ταξεις ανοιγωντας την δημοκρατια.Οσο για την επιθεση της αστικης ταξης αυτη ηπαρχει και θα ηπαρχει.

Y είπε...

ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η διαστρέβλωση? Δεν άκουσα κανέναν στη Συνδιάσκεψη να λέει ότι"μέσα από την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος (αλήθεια ποιού;) θα βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων και του λαού και σταδιακά θα επέλθει ο κοινωνικός μετασχηματισμός". Κανέναν μα κανένα. Άκουσα πολλούς να λένε ότι μια κυβέρνηση του ενιαίου μετώπου που θα αρχίσει να εφαρμόζει το μεταβατικό πρόγραμμα μπορεί να βοηθήσει στην κατάληψη καλύτερων θέσων από την εργατική τάξη για την τελική επαναστατική έφοδο. Κανείς μα κανείς δεν έθεσε το μεταβατικό πρόγραμμα "σαν αυτοτελή στρατηγικό στόχο". Για "κυβέρνηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος" μιλάμε κι εμείς, η οποία όμως θα πάρει την εξουσία όσο θα έχουμε ακόμα καπιταλισμό. Τι θα πει αυτή η γενική εναντίωση στις "κοινοβουλευτικές πρακτικές"? Μήπως να μην κατεβαίνουμε και στις εκλογές?

Ανώνυμος είπε...

το κείμενο σκορπάει αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ .

είναι σαφές ότι θυμίζει τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου , και όχι την Ένωση Κέντρου !!!

" κάποιος σύντροφος "

Unknown είπε...

Από το παραπάνω: "... Για "κυβέρνηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος" μιλάμε κι εμείς, η οποία όμως θα πάρει την εξουσία όσο θα έχουμε ακόμα καπιταλισμό...."

Από το ίδιο (Υ) στο blog που παραπέμπει μεταφέρω:

"...Είναι αδιαμφησβήτητο ότι χρειάζεται παραπέρα αποσαφήνιση των θέσεων μας, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο. Παραμένει ένα ερώτημα σχετικά με το τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για “κυβερνητική εξουσία εντός της καπιταλιστικής κυριαρχίας” την οποία απορρίπτουμε (Θέση 47) κι όταν από την άλλη λέμε σωστά ότι η υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος θα γίνει μόνο από την επαναστατική εργατική εξουσία (Σημείο 15). Σε κυβέρνηση υπό την ηγεμονία αστικών ή και μικροαστικών δυνάμεων είναι ξεκάθαρο σε όλους μας ότι δε θέλουμε να συμμετέχουμε. Είναι όμως δύο διαφορετικά πράγματα το ποιος έχει την ηγεμονία μέσα σε ένα Μέτωπο ή μια κυβέρνηση και το ποιος κυριαρχεί μέσα στην οικονομία και τον κρατικό μηχανισμό. Το αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο, για τη συγκρότηση του οποίου αναλαμβάνουμε τώρα πρωτοβουλία, θα πρέπει, αν στο μέλλον έχει συγκεντρώσει αρκετές δυνάμεις ώστε να μπορεί να καταλάβει την κυβέρνητική εξουσία, να το κάνει, ώστε να διευκολύνει τη δημιουργία λαϊκών θεσμών και να αδυνατίσει την καπιταλιστική κυριαρχία στην οικονομία και το κράτος. Αυτό μπορεί να το κάνει ξεκινώντας την εφαρμογή του μεταβατικού προγράμματος, το οποίο πράγματι θα ολοκληρώσει την αποστολή του όταν οι λαϊκοί θεσμοί καταργήσουν και αντικαταστήσουν το αστικό κράτος..."

Έχουμε καταλάβει κάτι λάθος?

Το άρθρο λέει συγκεκριμένα:
"...Το μεταβατικό πρόγραμμα δηλαδή δεν υλοποιείται από μια κυβέρνηση μεταβατική, που κατά πως λέγεται θα στηρίζεται από το εργατικό και λαϊκό κίνημα, (κούνια που τους κούναγε αν επιφυλάσσουν τέτοιοι ρόλο στο εργατικό και λαϊκό κίνημα) αλλά από μια κυβέρνηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει η εργατική τάξη..."

Ακόμα το άρθρο επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα "τι το θέλουμε τότε το μεταβατικό πρόγραμμα και δεν μιλάμε για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, όπως κάνει τάχα και το ΚΚΕ" και από εκεί το μεταφερόμενο κομμάτι που θίγει και κατά πως διατυπώνει ο (Υ) διαστρεβλώνει...

Ουσία: Αν συμφωνούμε ότι το μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος κανένα πρόβλημα. Αν εκτιμάμε ότι έστω πλευρές του μεταβατικού προγράμματος μπορούν να υλοποιηθούν στα πλαίσια του αστικού κράτους μέσα από κυβερνητική εξουσία την οποία θα καταλάβει το Μέτωπο με τις εκλογικές διαδικασίες τότε ή το μεταβατικό πρόγραμμα δεν είναι αντικαπιταλιστικό ή είμαστε ανιστόρητοι και καλλιεργούμε αυταπάτες.
Στο ερώτημα γιατί παίρνουμε μέρος στις εκλογές η απάντηση είναι απλή και έχει απαντηθεί από τους κλασικούς. Συνδυασμός όλων των μορφών πάλης (και της κοινοβουλευτική). Σε καμία όμως περίπτωση δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες να επέλθει αλλαγή.

Νομίζω ακόμα ότι δεν χρειάζεται σχόλιο η άποψη του (Υ) (που διατυπώνεται εκεί που παραπέμπει. Τα λέει όλα Μέτωπο να καταλάβουμε την κυβερνητική εξουσία για... να διευκολύνει την δημιουργία λαϊκών θεσμών και να αδυνατίσει την καπιταλιστική κυριαρχία.

"...Το αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο, για τη συγκρότηση του οποίου αναλαμβάνουμε τώρα πρωτοβουλία, θα πρέπει, αν στο μέλλον έχει συγκεντρώσει αρκετές δυνάμεις ώστε να μπορεί να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, να το κάνει, ώστε να διευκολύνει τη δημιουργία λαϊκών θεσμών και να αδυνατίσει την καπιταλιστική κυριαρχία στην οικονομία και το κράτος..."
Που είναι λοιπόν η διαστρέβλωση; αυτό ακριβώς λέει στο άρθρο του ο Χριστόπουλος, ότι αυτή η άποψη είναι σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση.

Αυτά για την ώρα και χωρίς διάθεση για συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

το θέμα είναι που έχει πάει μια ολόκληρη πορεία αμφισβήτησης του βερμπαλισμού και της " υπεραριστερής " αντίληψης της πολιτικής έξω από την πείρα των μαζών . αν υποθέσουμε ότι αντιλήψεις που εκφράζονται προνομιακά εδώ , είχαν σχέση με αυτήν την πορεία .

το ότι η συνδιάσκεψη αποφάσισε εργατική εξουσία , είναι χαρακτηριστικό , και δεν δεσμεύει το δυναμικό του χώρου .

ο ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζει το λαϊκό κόμμα του Γούναρη .

" κάποιος σύντροφος "

Unknown είπε...

Στον κάποιο σύντροφο.
Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω αλλά η όλη πορεία του ρεύματος αμφισβήτησης ήταν τόσο προς την δογματική αντίληψη που αρνιόταν το ρόλο των μαζών αλλά και προς τις ευρωκομμουνιστικές αντιλήψεις που κινούνταν στην συνδιαχειριστική κατεύθυνση. Η επαναστατική αριστερά ήταν πάντα αντισυστημική και αυτό την ξεχώριζε, με μαζική και ταυτόχρονα επαναστατική γραμμή.
Ο ρεφορμισμός "υπεραριστερές" αντιλήψεις έβλεπε και βερμπαλισμούς για να καλύπτει και να δικαιολογεί τη δεξιά του κατρακύλα και πάντα η άλλη αντίληψη της "ορθοδοξίας" αριστερισμούς έβλεπε.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ειλικρινά και πίστεψέ με ή ψάξε το, σε επίπεδο θέσεων υστερεί από την ΕΚ-ΝΔ του 74 και την ΕΔΗΚ του 77.

Ανώνυμος είπε...

οι γραμμές δεν είναι κομμάτια χαρτί , ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αριστερότερος απο το ΠΑΣΟΚ του 74 - 81 , είναι θέμα συγκυρίας .

αυτό που ήταν ενσωματώσιμο σε μια διαδικασία αστικού εκσυγχρονισμού το 81 , μπορεί στα λόγια να είναι πιο αριστερό από μια γραμμή εν μέσω δομικής κρίσης , δεν είναι όμως από την άποψη της ταξικής λειτουργίας .

με αυτή την λογική ότι το ΠΑΣΟΚ τότε ήταν αριστερό , δίνεις άλλοθι στην πολιτική ουράς του ΚΚΕ . Εμείς είμασταν άλλο ανέκδοτο τότε , σαν κίνημα ενάντια στον 815 , σαν Β πανελλαδική κλπ .

τα κομμάτια των ΕΑΑΚ που αρνούνταν την ένταξη τους στο ΜΕΡΑ δεν ήταν ρεφορμιστικά .

εν ολίγοις παραιτήσαι από ότι χαρακτήριζε το ρεύμα της αντικαπιταλιστικής κριτικής στην ελληνική αριστερά

την άρνηση της παραταξιοποίησης στους χώρους και του ιδεολογικού λόγου αντί της πολιτικής παρέμβασης .
δικαίωμα σου , ο χώρος όμως ( πολύ πέρα δηλαδή από 3000 άτομα , ακριβώς όσα το 2009 !!! ) δεν πειθαρχεί σε όλα αυτά , δεν τα παρακολουθεί καν .

ψάξε τα αυτά που λέω , ρώτα για όλα όσα δεν ξέρεις ...

τα λέμε .

" κάποιος σύντροφος "

Unknown είπε...

Σίγουρα οι γραμμές δεν είναι κομμάτια χαρτί. Μπερδεύεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα για να καταλήξεις στο ΣΥΡΙΖΑ και στην άποψη ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά ή θα είναι ΜΕΡΑ ή θα είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά ναι δεν ήταν ποτέ με λογικές ΜΕΡΑ και ποτέ με λογικές ΣΥΡΙΖΑ. Η μαζική γραμμή,η κινηματική δράση και η πάλη ενάντια στην ενσωμάτωση και τον αστισμό ήταν τα χαραχτηριστικά της.
Ήταν και είναι διακριτό ρεύμα τοποθετούμενο πάντα στα αριστερά των δυο άλλων ρευμάτων, της λεγόμενης ευρωκομμουνιστικής αριστεράς και των ορθόδοξων ΚΚ.

Σαφώς και στο εσωτερικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς υπήρχαν διαφοροποιήσει και βέβαια το κομμάτι που φλέρταρε πάντα με τον εθρωκομμουνισμό, τον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο κομμάτι άν δεν κάνω λάθος είναι αποστασιοποιημένο από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και βρίσκεται σε μια κατεύθυνση ΣΥΡΙΖΑ (ενσωμάτωσης κατά τη γνώμη μας).
Αυτά άλλωστε τα έχουμε ξαναπεί σε άλλη συζήτηση και νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε. Υπάρχουν σίγουρα διαφορετικές προσεγγίσεις μην το κουράζουμε, πάντα υπήρχαν...

Ανώνυμος είπε...

αν και θες να την κλείσεις την κουβέντα , να δώσω τις τελευταίες απαντήσεις .

" αποστασιοποιημένοι από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ " : εγώ ας πούμε δεν λέω καλημέρα με τον ΣΥΡΙΖΑ της πόλης , αλλά οι σ της ΤΕ μου έχουν απαγορεύσει να πηγαίνω στην ΤΕ , και με τις αποφάσεις για επανασυσπείρωση εν όψει συνδιάσκεψης .

" λογικές ΣΥΡΙΖΑ " : κανείς δεν είναι με λογικές ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ , ακόμα και όσοι , αν , καταλήξουν εκεί .

ακόμα και πολλοί που είναι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι με λογικές ΣΥΡΙΖΑ .

σίγουρα όχι το 100 % του ρεύματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έκανε άλλη εκλογική επιλογή , σίγουρα όχι η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δεν υπάρχει κοινωνικό μέτωπο σε σημαντική ανάπτυξη που να μην είμαστε σε κοινή δράση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή δυνάμεις του .

σίγουρα όχι το σύνολο της παγκόσμιας αριστερής διαννόησης , οι διεθνείς οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς .

σίγουρα όχι όσοι θέλουν να στραφεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε λογική αριστερού μετώπου , ενιαίου μετώπου των εργαζομένων ( το οποίο για τον Λένιν και τον Τρότσκι όχι για τον Τσίπρα , γίνεται πάνω σε " ρεφορμιστικές " γραμμές ) όξυνσης της ταξικής αντιπαράθεσης , παραγωγικού καταναλωτικού και κρατικού ριζοσπαστικού μετασχηματισμού και όχι έκφρασης διαμαρτυρίας όπως είναι η γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τώρα . Δεν το παλεύουν όμως όσο πρέπει .

τι κάνουμε για να μην περάσει μια λογική ταξικής συνεργασίας , ποια αριστερά θα υπάρχει να σταματήσει την αποσυγκρότηση συλλογικών πρακτικών .προς το παρόν τίποτα , "γιατί η κρίση και η εξαθλίωση θα φέρουν επανάσταση " . Δεν θα συμβεί .

" διακριτό ρεύμα ενάντια στο ορθόδοξο ΚΚ " : η ευκολία με την οποία το ΚΚΕ υιοθέτησε το σύνολο της λογικής του " αντικαπιταλιστικού μετώπου " θα έπρεπε να είναι κομμάτι της προβληματικής σου .

σε κάθε περίπτωση η περί του " σοσιαλφασισμού " διαστροφή , δεν είχε ποτέ να κάνει με την αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά , η χειρότερη όψη ρεφορμισμού ήταν και είναι .

τα λέμε , αν βέβαια καταλάβεις τον βαθύ παραλογισμό του " δεν σου μιλάω , κουραζόμαστε - είσαι αποστασιοποιημένος " .

και σου είπα ότι δεν γίνεται σε ένα blog , δεν θα το έθιγα , γίνεται και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ την ίδια .

" κάποιος σύντροφος "

Ανώνυμος είπε...

Προς: "Αριστερή" "Αντεπίθεση"

Parole, Parole, Parole...
Parole, Parole, Parole...

(Λόγια, Λόγια, Λόγια...
Λόγια, Λόγια, Λόγια...)
Παλιό κι ωραίο ιταλικό τραγούδι.

Λόγια, Λόγια,
Λόγια ψεύτικα κι ουσία καμία!!!
Λογικά άλματα κι ακροβασίες.
Πλήρης αναστροφή της ιστορίας και των πολύ πρόσφατων γεγονότων, αυτών που η γενιά μας τα έζησε και τα ξέρει από πρώτο χέρι.
Ψέματα, Ψέματα και μισοαλήθειες!
Γιατί άραγε;

Για να στηρίξει ο "συγγραφέας" του άρθρου μια προκαθορισμένη πολιτική επιλογή του - να βρεθεί αυτός και οι σύντροφοί του στην ζεστή αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ).

Αναθέματα στο ΚΚΕ - τετριμμένα και χιλιοειπωμένα κλισέ, αστήριχτα κι αθεμελίωτα, γιατί αλλιώς θα πρέπει να μας εξηγήσουν οι φίλοι της "Αριστερής" "Αντεπίθεσης" έστω για την τελευταία απεργία και το ξεπούλημα των καθηγητών. Για την πλήρη σύμπλευσή τους με με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και την άτακτη υποχώρηση στο τέλος, χωρίς να προφυλάξουν τον κλάδο, χωρίς να δώσουν προοπτική για νέους αγώνες ενάντια στις απολύσεις.

Λόγια, Λόγια και τίποτε άλλο απότην "Ριζοσπαστική" "Αριστερά"...
Γι αυτό σε μας, τους απλούς αγωνιστές, μόνο ένας δρόμος μας μένει - συμπόρευση και κοινός αγώνας με το ΠΑΜΕ.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι σοβαροί και ξέρουν που και πως να μας παν!!!
Μπράβο και για τ' αποτελέσματα στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας και στην ΕΛΜΕ Χαλκιδικής και... και... και...