ΚΚΕ: Κάλιο με τους απέναντι, παρά με τους δίπλα;

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

«...Το ΚΚΕ διαμορφώνει, ένα αντίστροφο ''ενιαίο μέτωπο'', με κατά περίπτωση συμμάχους ή δυνάμεις με σύμπτωση στάσης, που έχει σαν αποτέλεσμα να διατηρείται η κατάσταση πραγμάτων.

Παγιώνονται οι γενικοί συσχετισμοί στο εργατικό κίνημα, ενώ το ίδιο αυτό το ΚΚΕ, ακροβολισμένο σε ένα ακίνητο και νεκρό αριστερό άκρο καμώνεται πως είναι ''καθαρό''. 

Στην πράξη, ξεδιάντροπα, παραδίνεται η πρωτοβουλία των κινήσεων, σε αυτούς που τους αξίζει μόνο η χλεύη, εν προκειμένω στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή στους εκπροσώπους της κυβέρνησης!...»

''Τώρα όλοι μαζί, να βάλουμε τέρμα στον εκφυλισμό και στην υποταγή του ΕΚΑ (Εργατικού Κέντρου Αθηνών) στους μεγαλο-εργοδότες και τις πολυεθνικές''. Έτσι τιτλοφορήθηκε η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, με αφορμή τη συνεδρίαση για τη συγκρότηση του προεδρείου της οργάνωσης που συνενώνει το μεγάλο όγκο των συνδικαλισμένων εργαζομένων στην Αττική. Τι θα καταλάβαινε κανείς από αυτό το κάλεσμα; Μάλλον ότι η πρωτιά του ΠΑΜΕ στο ΕΚΑ (βοηθούσης και της διάσπασης και του εκφυλισμού της ΠΑΣΚΕ), δίνει ένα αέρα στο ΚΚΕ να πάρει πρωτοβουλίες εργατικής αντεπίθεσης και συστράτευσης δυνάμεων. Μάλιστα αυτό το ''όλοι μαζί'', μπορεί να δίνει και την εντύπωση μιας υπερβολής...

Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει όμως. Αντίθετα, η συγκεκριμένη ανακοίνωση στη συνέχειά της, πληροφορεί για την άρνηση του ΠΑΜΕ να μπει επικεφαλής της συγκρότησης ενός αγωνιστικού προγραμματικού προεδρείου, όπως έχει προτείνει από την πρώτη στιγμή η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγούνται τα πράγματα στο ΕΚΑ σε συγκρότηση προεδρείου με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και πιθανή στήριξη και του ΣΥΡΙΖΑ!

Ίσως βιαστεί κάποιος να αναφωνήσει επιπόλαια: ''Καμία έκπληξη! Πρόκειται για το γνωστό αναχωρητισμό και αριστερισμό του ΚΚΕ''. Ενώ καμία τιμή δεν περιποιούν αυτά τα γνωρίσματα για την κομμουνιστική Αριστερά, πρέπει να πούμε πως το συμπέρασμα αυτό είναι αρκετά επιπόλαιο. Και να γιατί...

Στο ίδιο περίπου διάστημα η παράταξη του ΚΚΕ στους νοσοκομειακούς γιατρούς σε Αθήνα και Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), σε μια περίοδο που η υγεία καρατομείται και 13 νοσοκομεία πάνε για κλείσιμο με αλα ΕΡΤ διαδικασίες, σε ανακοίνωσή της τονίζει: ''Η ΔΗΠΑΚ (...) προτείνει (...) συγκρότηση του προεδρείου σε αντιπροσωπευτική βάση με τη συμμετοχή όλων των παρατάξεων ανάλογα με τη δύναμή τους, αποτυπώνοντας το συσχετισμό δύναμης που εκφράστηκε στις πρόσφατες αρχαιρεσίες (η πρώτη δύναμη τον Πρόεδρο, η δεύτερη το Γραμματέα, η τρίτη τον Αντιπρόεδρο κ.λπ.)''. Η πρόταση αυτή σημαίνει να παραδοθεί η ηγεσία του συνδικάτου στην ΔΗΚΝΙ, δηλαδή στους εκπροσώπους του Σαμαρά και του Γεωργιάδη.

Εδώ εμφανίζεται μια αντίστροφή εικόνα: Το ΚΚΕ είναι σε ρόλο σεβασμού της αποτύπωσης των συσχετισμών, λες και αυτές προκύπτουν ακώλυτα και ελεύθερα. Αλήθεια, γιατί - εφαρμόζοντας τη λογική του για ''αντιπροσωπευτικά προεδρεία''- δεν προτείνει το ΚΚΕ, για τον εαυτό του τη θέση του προέδρου στο ΕΚΑ; Πρόκειται ίσως απλά για έλλειψη ενιαίων αρχών για τη στάση του, για ένα καιροσκοπισμό κατά περίπτωση;

Η πικρή αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στοιχεία κοινής βάσης σε αυτές τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες και αντιθετικές τοποθετήσεις. Και δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρα για μια αναγεννητική ενωτική αντεπίθεση των αγωνιστικών εργατικών δυνάμεων και της Αριστεράς.

Το ΚΚΕ δεν είναι καθόλου απομονωτικό στη στάση του. Αντίθετα, διαμορφώνει, ένα αντίστροφο ''ενιαίο μέτωπο'', με κατά περίπτωση συμμάχους ή δυνάμεις με σύμπτωση στάσης, που έχει σαν αποτέλεσμα να διατηρείται η κατάσταση πραγμάτων. Παγιώνονται οι γενικοί συσχετισμοί στο εργατικό κίνημα, ενώ το ίδιο αυτό το ΚΚΕ, ακροβολισμένο σε ένα ακίνητο και νεκρό αριστερό άκρο καμώνεται πως είναι ''καθαρό''. Στην πράξη, ξεδιάντροπα, παραδίνεται η πρωτοβουλία των κινήσεων, σε αυτούς που τους αξίζει μόνο η χλεύη, εν προκειμένω στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή στους εκπροσώπους της κυβέρνησης!

«Διαχωρίζουμε πλήρως την ευθύνη μας από τις δυνάμεις αυτές», γράφει η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ στο ΕΚΑ. Από ποιες δυνάμεις ακριβώς; Στην πράξη αυτή η στάση σηματοδοτεί ένα πλήρη διαχωρισμό από την ανάγκη και την τάση για ένα ενωτικό εργατικό ρεύμα οργάνωσης και δράσης για την ανατροπή του κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβάλλουν κυβέρνηση, κεφάλαιο και Ευρωπαϊκή Ένωση.

Καθόλου ντροπαλά δεν θέτει αυτή την κατεύθυνση το ΚΚΕ. Αντίθετα, στη σχετική ανακοίνωση της παράταξής του στην ΕΙΝΑΠ, δηλώνεται: «Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα συμφωνίας ούτε με το "Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή"». Προφανώς γίνεται λόγος για την παράταξη της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στο χώρο. ''Καμία δυνατότητα''... Δυνατά και κατηγορηματικά, για να ενοχοποιηθούν ακόμη και ''δεύτερες σκέψεις'' σε κόσμο του.

Τι εξυπηρετεί αλήθεια αυτή η στάση; Ας το δούμε γενικότερα. Δυστυχώς καμία αξιόπιστη, μαζική, αγωνιστική συμπόρευση δεν σηματοδοτείται από τις κομμουνιστικές και αριστερές τάσεις στο εργατικό κίνημα, με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ, παρά τις σχετικές θετικές πρωτοβουλίες. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, πάνε, τα λένε, εν πολλοίς σωστά, και μετά ο καθείς τον δρόμο του. Κομματικές παρελάσεις με θάλασσες σημαιών, λόγοι, λόγια και διακηρύξεις, αλλά απουσία εργατικού μετώπου και ακόμη περισσότερο εργατικού αγώνα ανατροπής.

Από τις δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς αναζητούνται άλλοθι σε αυτή την απαράδεκτη πρακτική - δώρο προς το μνημονιακό στρατόπεδο. Άλλοτε στην έλλειψη διαθέσεων των εργαζομένων, άλλοτε στις ευθύνες και στις ανακολουθίες των ...υπολοίπων δυνάμεων, πλην αυτής που κάθε φορά σηκώνει τους δικούς της ώμους.

Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για εργατικό συντονισμό

Σε αυτή τη συγκυρία ήρθε η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις «δυνάμεις της αριστεράς και του μαχόμενου εργατικού κινήματος». Τι αφορά αυτή η πρόταση; «Είναι η ώρα της διαμόρφωσης από πλευράς της εργατικής τάξης και του λαού ενός αντίπαλου δέους που θα βάλει φραγμό στη βάρβαρη πολιτική τους, θα σημάνει την αντεπίθεση των εργατικών και λαϊκών αγώνων και διεκδικήσεων, ενός πλατιού αγωνιστικού μετώπου ρήξης-ανατροπής», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Δεν πρόκειται για κάποια διακήρυξη, αλλά πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση σε ότι αφορά το πεδίο, το στόχο, την προοπτική και το περιεχόμενο της κοινής δράσης μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς. «Για να γίνουν πράξη όλα αυτά άμεσα απαιτείται η δημιουργία ενός ενοποιημένου και μαζικού συντονισμού από ταξικά πρωτοβάθμια σωματεία, αγωνιστικές ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, μαζικές επιτροπές αγώνα, που θα αποτελέσει ένα πραγματικό αγωνιστικό σημείο αναφοράς μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να συγκρουστεί και να ξεπεράσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ».

Είναι μια πρόταση που με ταξική ευθύνη απευθύνει η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Στο πεδίο των αγώνων για την κάθε ΕΡΤ ή τον Κατσέλη, ή τη ΜΕΒΓΑΛ ή την ΑΓΕΤ. Με περιεχόμενο και υλικό τα αιτήματα και τους στόχους για την εργατική και λαϊκή επιβίωση.

Με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και των κυβερνήσεων που την υλοποιούν. Με προοπτική, την αντικαπιταλιστική ανατροπή και την εργατική εξουσία. Αυτή ακριβώς η πρόταση που με ταξική και πολιτική ευθύνη απευθύνει η αντικαπιταλιστική Αριστερά, πράγματι, δεν έχει κέντρο κάποιες εκλογές, ή την κοινοβουλευτική ενίσχυση τους ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά την αγωνία του κόσμου. Για αυτό είναι κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμη.

Δεν πρόκειται για πρόταση που παραβλέπει τις μεγάλες διαφορές, ούτε υποτιμούνται τα εγγενή προβλήματα ενός γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος, υποταγμένου στην αστική πολιτική, όμηρου της κυβερνητικής πολιτικής και αιχμάλωτου της στενής κομματικής λογικής, σε ένα φόντο πλήρους σχεδόν απουσίας δημοκρατικών διαδικασιών βάσης.

Βήματα όμως στην κατεύθυνση της ενωτικής αγωνιστικής συμπόρευσης, θα έδιναν αυτοπεποίθηση και θα αποτελούσαν ταυτόχρονα γενναία προωθητική αυτοκριτική.

«Από την πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα...»

Το ΚΚΕ αντί να τοποθετεί θετικά και με πολιτικά κριτήρια απέναντι στην πρόταση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αντιδρά με απαράδεκτο όσο και απολύτως αδέξιο τρόπο.

Σε άρθρο του Ριζοσπάστη (Σάββατο 22/6), ο συντάκτης, ρωτάει, θεμιτά, μόνος του: «Τότε τι συνιστά αντίπαλο δέος κατά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ;».

Και απαντά, ασυλλόγιστα, εξ ίσου ολομόναχος: «Αν και δεν απαντά (σ.σ. η ΑΝΤΑΡΣΥΑ), συνάγεται η απάντηση από τασυμφραζόμενα».

Τι συνάγεται αλήθεια; Προσέξτε την θαυμαστή διαλεκτική του συντάκτη: «Αν όμως δεν εννοεί τη λαϊκή εξουσία (σ.σ που προτείνει το ΚΚΕ), τι εννοεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όταν λέει να έρθουν οι εργαζόμενοι στο τιμόνι της κοινωνίας; Γιατί όσο οι καπιταλιστές, έχουν την οικονομία στα χέρια τους θα κερδίζουν όλο τον πλούτο που θα παράγουν οι εργάτες».

Στρογγυλό συμπέρασμα, μιας τετράγωνης λογικής: Αφού δε λέτε αυτό ακριβώς που εμείς λέμε και έχουμε τη σχετική πατέντα και συνεπώς ιδιοκτησία χρήσης, δεν είναι αυταπόδεικτο πως έχετε λάθος;

Αλλά τα βαριά όπλα έρχονται στο τέλος, καθώς ο αρθρογράφος του Ριζοσπάστη αναρωτιέται: «Αλήθεια, ας παραδεχτούμε πως οργανώνεται πράγματι αυτό το αγωνιστικό μέτωπο και καταφέρνει να ανατρέψει την τρικομματική και κάθε μνημονιακή κυβέρνηση. Με τι θα την αντικαταστήσει; Προφανώς με μια άλλη κυβέρνηση, αυτή του ''αγωνιστικού μετώπου'', για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της το οποίο όμως δεν προβλέπει αφαίρεση της ιδιοκτησίας από τα μονοπώλια».

Και καταλήγει έμπλεος αυτοθαυμασμού για την ''ανακάλυψή'' του: «Δηλαδή; Μια κυβέρνηση στον καπιταλισμό. Που θα τον διαχειρίζεται κόντρα στους καπιταλιστές! Αυτό λένε!».

Ως φαίνεται, για το ΚΚΕ, δεν είναι και σπουδαίο πράγμα η ανατροπή μιας κυβέρνησης με εργατική λαϊκή εξέγερση. Λες και αυτό δεν θα καταδεικνύει ότι έχουν πραγματοποιηθεί ριζικές μεταβολές στη συνείδηση, στο πλάτος και το βάθος της ταξικής πάλης, την άνοδο των μορφών πάλης. Σα να μην αποτελεί κάτι τέτοιο ένα κορυφαίο επιστέγασμα της κορύφωσης της συνειδητότητας στην πολιτική πράξη της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων τάξεων.

Και κυρίως, σα να μην είναι καθήκον των κομμουνιστών να αποτελέσουν την πρωτοπορία ακριβώς σε αυτόν τον πρωτότυπο λαϊκό βηματισμό, ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές.

Λες και δεν είναι αυτός ο μόνος δρόμος για τη συνειδητοποίηση της ανάγκης της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και του κομμουνιστικού μετασχηματισμού. Αντί αυτών των περίπλοκων πραγμάτων, φαίνεται πως είναι αρκετή μια κενολογία κομματικής προπαγάνδας, εν είδει διαρκούς προεκλογικής περιόδου.

Το αμήχανο ερώτημα του ΚΚΕ «και αν φύγει αυτή η κυβέρνηση, ποια θα έρθει;», αποτελεί το συμμετρικό ανάλογο του κυβερνητισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος περιορίζεται να ρωτάει: «πως θα αλλάξουν τα πράγματα, αν όχι φτιάχνοντας μια άλλη κυβέρνηση;». Η συμβολή στην ταξική πάλη του σήμερα, η έγνοια για την οργάνωση, τη μαχητικότητα και τη συνειδητότητα του «στρατοπέδου» του κόσμου της εργασίας, που θα κρίνει το ζήτημα του κλονισμού και της ανατροπής της αστικής κυριαρχίας με επαναστατικό τρόπο, έχει πάει περίπατο.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 30/5/13 με πρωτότυπο τίτλο: ''ΚΚΕ: αρνείται την κοινή δράση για την ανατροπή''

Πηγή:αριστερό blog