Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο

Του Γιώργου Καραγιάννη

Η κατάληξη της απεργίας στη ΔΕΗ με τους ηγέτες της ΓΕΝΟΠ να καλούν τους εργαζόμενους να πειθαρχήσουν στην επιστράτευση έδειξε για μια ακόμη φορά πως σ αυτές τις δύσκολες συνθήκες με την άγρια επίθεση κατά των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού δεν μπορούμε να προχωρήσουμε όσο αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κρατούν τη σφραγίδα και τον τίτλο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, των μεγάλων Ομοσπονδιών στις πρώην ΔΕΚΟ με τα χιλιάδες μέλη και άλλων σημαντικών συνδικαλιστικών οργανώσεων .

Το ξεπούλημα της απεργίας και το κάλεσμα στους εργαζόμενους να μην «παρανομήσουν» αρνούμενοι να παραλάβουν τα φύλλα πορείας ήταν αναμενόμενα. Τι περίμενε κανείς από συνδικαλιστές του κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που άντλησαν και αντλούν τη δύναμή τους από ένα πελατειακό σύστημα το οποίο χτίστηκε στα χρόνια του δικομματισμού μετά τη μεταπολίτευση και στηρίχτηκε στο ρουσφέτι και στα κρατικά κονδύλια και τις διάφορες «εισφορές» που μετέτρεψαν τα συνδικάτα σε εξαρτήματα των διοικήσεων των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων και των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Τι περίμενε κανείς από συνδικαλιστές που αν δεν στήριξαν, το λιγότερα σιώπησαν για το ξεπούλημα των μεγάλων επιχειρήσεων. Να θυμηθούμε την περίπτωση των συνδικαλιστών της Ολυμπιακής Αεροπορίας; Την περίπτωση του ΟΤΕ; Όπως και σ αυτές τις δύο περιπτώσεις έτσι και στην περίπτωση της ΔΕΗ η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ στήριξε στην ουσία το σταδιακό ξεπούλημα της επιχείρησης, δέχτηκε να λειτουργεί με γνώμονα το ποσοστό κέρδους ακόμη και αν το κράτος κράτησε το 51% των μετοχών, σιώπησε για τις απανωτές αυξήσεις που ξεπέρασαν από το 2001 το 100% πλήττοντας λαικές οικογένειες και έκανε τα στραβά μάτια στις περισσότερες από 350.000 διακοπές συνδέσεων με θύματα κυρίως λαικές οικογένειες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Κι ακόμη ανέχθηκε τη μείωση του μόνιμου προσωπικού από τις 36.000 στις 18.000 ενώ την ίδια ώρα αυξήθηκε το προσωπικό των υπεργολάβων οι οποίοι απασχολούν εργαζόμενους με μισθούς πείνας και ανύπαρκτα δικαιώματα. Όλα αυτά τα δέχθηκαν οι μεγαλοσυνδικαλιστάδες από το 1999 που ξεκίνησε η πορεία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Και τώρα που έφτασε το μαχαίρι στο κόκαλο με την υπόθεση της «μικρής ΔΕΗ» αφού βγήκαν αρχικά στα κεραμίδια , τάχα μου αδιάλλακτοι υπερασπιστές της δημόσιας περιουσίας και των συμφερόντων των εργαζομένων , πούλησαν μέσα σε λίγη ώρα τον αγώνα και κάλεσαν τους απεργούς «να υποταχθούν στη νομιμότητα» και να παραλάβουν τα φύλλα πορείας. 

Εκεί που έφτασαν τα πράγματα μόνο μια λύση υπάρχει. Όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται σε ένα ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα , όχι μόνο μη εξαρτώμενο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά και σε διαρκή σύγκρουση μαζί τους πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την συγκρότηση ενός ευρύτατου μετώπου που θα μπορεί να συγκρούεται με την πολιτική της Ευρωπαικής Ένωσης και των υποτακτικών σ αυτή κυβερνήσεων και να μπορεί να κερδίζει μεγάλες αλλά και μικρές νίκες που θα δώσουν άλλη πνοή και αέρα στο κίνημα και στο λαό.

Η απεργία στη ΔΕΗ ήταν η μεγαλύτερη σύγκρουση μετά από ένα μεγάλο διάστημα στασιμότητας στο εργατικό κίνημα. Κι αυτή η υπόθεση πουλήθηκε γιατί την χειρίστηκαν οι άνθρωποι που ήταν έτοιμοι να υποχωρήσουν στην πρώτη κυβερνητική πίεση.

Όμως έστω και τώρα, ακόμη και αν δεν είχε επιτυχία αυτός ο αγώνας είναι ευκαιρία να μπει μπροστά το καθήκον της οικοδόμησης ενός μεγάλου ταξικού μετώπου που θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας. Που θα συσπειρώνει τους εργαζόμενους και θα τους στηρίζει ώστε να μην υποχωρούν. Που θα γνωρίζει πως πέρα από την επίκληση των νομικών κυρώσεων υπάρχει και η δυνατότητα οικοδόμησης ενός τείχους που πάνω του θα μπορούν να συντριβούν τα οποιαδήποτε κυβερνητικά σχέδια και οι εκφοβισμοί. Άν υπήρχε μια άλλη ηγεσία αποφασισμένη και καλούσε τους εργαζόμενους να μην πάρουν τα φύλλα πορείας τι θα έκανε η κυβέρνηση; Θα απέλυε χιλιάδες εργάτες; Εύκολο θα ήταν; Κι όμως η ευκαιρία για ένα μαζικό κύμα ανυπακοής πέρασε γιατί η συγκεκριμένη ηγεσία , σαν έτοιμη από καιρό, κράταγε στην πίσω τσέπη τη σημαία της παράδοσης.

Θέλουν να μας τσακίσουν και να μας εξαθλιώσουν εντελώς. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Εδώ και τώρα ας αναληφθούν πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση αυτού του πλατιού ταξικού μετώπου. Ενός μετώπου που θα αμφισβητήσει την υπάρχουσα κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Άς είμαστε καθαροί. Καμιά προκοπή δεν μπορεί να υπάρξει όσο εκπρόσωποι του ριζοσπαστικού και αριστερού συνδικαλιστικού κινήματος θα δέχονται να συμμετέχουν στις απεργίες-μνημόσυνα και τις συγκεντρώσεις- λιτανείες των λίγων εκατοντάδων που οργανώνουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία σήμερα μετά από τόσα που έχουν γίνει να διαλέγονται ριζοσπαστικές δυνάμεις με εκπροσώπους του πιο μαύρου συνδικαλισμού , κυρίως αυτού του παρασιτικού ΠΑΣΟΚικου συνδικαλισμού που γνωρίσαμε τα τελευταία 40 χρόνια.

Το ΠΑΜΕ, η ισχυρότερη σήμερα δύναμη της «εργατικής αντιπολίτευσης» που με συνέπεια στάθηκε τόσα χρόνια απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, έχει υποχρέωση να αναλάβει πρωτοβουλίες προς τις άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στο ταξικό κίνημα. Πρωτοβουλίες ενωτικές που θα ξεκινούν από κάτω και θα αλλάζουν σταδιακά αλλά σταθερά τους συσχετισμούς μέσα στα σωματεία και τις Ομοσπονδίες αφαιρώντας την πρωτοβουλία από τους εκφραστές του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Το ΜΕΤΑ που συγκρότησαν πρόσφατα οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως προσκείμενοι στην Αριστερή Πλατφόρμα, ας σταματήσει τις «αλληλογραφίες» (σαν αυτή με την τελευταία με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Φωτόπουλο της ΔΕΗ) και τις κολλεγιές με πρόσωπα φθαρμένα. Άς σταματήσει «να κλείνει το μάτι» στα «ορφανά» της ΠΑΣΚΕ. Άς πάψει να ονειρεύεται πως θα γίνει «ΠΑΣΚΕ στη θέση της κάποτε παντοδύναμης ΠΑΣΚΕ» με μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» κι ας ρίξει το βάρος του στην ανασυγκρότηση του κινήματος από τα κάτω με όρους σύγκρουσης με την Ευρωπαική Ένωση και τις δυνάμεις που υπηρετούν την πολιτική της στη χώρα.

Θέση σ αυτό το μέτωπο έχουν και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και χιλιάδες συνδικαλιστές σ όλη τη χώρα που αντιπαλεύουν με συνέπεια την πολιτική των μονοπωλίων. 

Άς συγκροτήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο διατηρώντας ο καθένας τις ιδιαίτερες θέσεις του και το δικαίωμα της κριτικής. Μιάς κριτικής που δεν θα εμποδίζει την κοινή συμπόρευση. Τα όσα θα έρθουν τις επόμενες μέρες απαιτούν ένα ρωμαλέο κίνημα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αντισταθούμε με επιτυχία. Ξεκινώντας από την πιο μικρή επιτυχία και φτάνοντας στην πιο μεγάλη. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δώσουμε ανάσα σ αυτόύς τους ταλαιπωρημένου και εξαθλιωμένους εργάτες και σ ένα λαό που απογοητευμένος δέχεται ανυπεράσπιστος τα καθημερινά χτυπήματα μιάς απάνθρωπης πολιτικής.

Αυτό το κίνημα θα αποτελέσει και τον καταλύτη για να «ξυπνήσει» η κοινωνία. Για να μπορέσουμε να βγάλουμε ξανά τον κόσμο στους δρόμους που μετά το ξέσπασμα του 2011-2012 γύρισε απογοητευμένος σπίτι του, αποδεχόμενος τη λογική του «τίποτα δεν μπορεί να γίνει». Στους δρόμους , εκεί που κρίνονται όλες οι μάχες.

Αυτό είναι το κύριο καθήκον που μπαίνει μπροστά μας, ιδιαίτερα μετά και την εμπειρία της απεργίας στη ΔΕΗ. Και απέναντι σ αυτό θα κριθούν όλες οι δυνάμεις….

Πηγή:Ημεροδρόμος