Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Μελετημένο σχέδιο τετραήμερης προληπτικής τρομοκράτησης

Γράφει: Νατάσσα Κεφαλληνού

Κατασταλτικό πογκρόμ μετά την πορεία του Σαββάτου στα σκοτεινά, στα μουλωχτά...


Λοιπόν καθόλου δεν με εντυπωσίασε ο τρόπος καταστολής των διαδηλώσεων της 6ης Δεκέμβρη 2014. Όχι δεν έπεσα από τα σύννεφα με την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, ούτε σοκαρίστηκα με τα βίντεο των δεκάδων ασφαλιτών που συνέδραμαν τα ΜΑΤ, ούτε με το φύτεμα μολότοφ -πάλι από άνδρα των ΜΑΤ- σε τσάντα συλληφθέντα, ούτε έμεινα άφωνη με τις εκατοντάδες αναίτιες «προσαγωγές στο σωρό» και τις δεκάδες συλλήψεις, ούτε με την αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων, ούτε με τους ξυλοδαρμούς και τους ψεκασμούς των διαδηλωτών, ούτε με τους προληπτικούς ελέγχους, τις απειλές και την αστυνομική βία σε ρεπόρτερ και δημοσιογράφους. Με εξαίρεση την εμφάνιση της αύρας στην πλατεία Εξαρχείων, το έργο το έχω δει να παίζεται πολλές φορές, με τις ίδιες ακριβώς σκηνές σε όλες τις μεγάλες, συγκρουσιακές ή μη, πορείες από το 2008 και ύστερα.

Τι να πρωτο-θυμηθώ: πράσινα σταράκια, δολοφονική επίθεση σε Αγγελική Κουτσουμπού, βασανισμό αντιφασιστών, εκατοντάδες προληπτικούς ελέγχους επί Χρυσοχοϊδή, 16χρονα πιτσιρίκια στη Λάρισα κατηγορούμενα ως τρομοκράτες κλπ κλπ. Η κατασταλτική συνταγή των κυβερνώντων είναι η ίδια, επαναλαμβανόμενη, και την πικρή της γεύση την έχουν δοκιμάσει χιλιάδες άνθρωποι που κατέβηκαν σε πορεία τα τελευταία έξι χρόνια. Φυσικά αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το …έχει τερματίσει, οδηγώντας όλο αυτό το κατασταλτικό show σε παροξυσμό.

Ωστόσο αυτό που με εντυπωσίασε είναι άλλο, μέχρι την πορεία του Σάββατου, για τέσσερεις ολόκληρες μέρες, η κυβέρνηση έβαλε σε εφαρμογή ένα πολύπλευρο καλά σχεδιασμένο σχέδιο (αποκορύφωμα του, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, ήταν η 6η Δεκέμβρη) που αξίζει να δούμε βήμα βήμα:

Πράξη πρώτη: 

Την Τρίτη 2/12 πραγματοποιείται μια μεγαλειώδη -είχε κοντά 10 χιλιάδες- και πλήρως ειρηνική πορεία αλληλεγγύης στον Ρωμανό. Το ίδιο βράδυ (και όχι ας πούμε το επόμενο πρωί) διαρρέει η είδηση απόρριψης του αιτήματος του, από το συμβούλιο Πλημμελειοδικών. Η είδηση προκαλεί οργή που ξεσπά με ελεγχόμενες και όχι γενικευμένες συγκρούσεις από κόσμο συγκεντρωμένο στα Εξάρχεια. Η αστυνομία απαντά εγκαίρως, με το συνήθη ζήλο: «προσαγωγές στο σωρό», 12 συλλήψεις, φασόν κατηγορητήρια, ξυλοδαρμοί των συλληφθέντων, όπως κατήγγειλαν οι δικηγόροι τους, κλπ. (Οι ξυλοδαρμοί στέλνουν σαφές μήνυμα τρομοκράτησης σε κάθε δυνητικό διαδηλωτή: όποιος στοχοποιηθεί από την εκδικητική μανία της αστυνομίας τις επόμενες μέρες, έπονταν άλλωστε οι διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη, όχι μόνο κινδυνεύει με σύλληψη αλλά και κακοποίηση, βασανισμό.)


Πράξη δεύτερη:

Φυσικά οι κυβερνώντες ήξεραν καλά ότι τα γεγονότα της Τρίτης, μερικά φλεγόμενα μπουκάλια στην Στουρνάρη, ορισμένοι καμένοι κάδοι και κάνα δύο αυτοκίνητα –όσο σοκαριστικά και να είναι για τον μέσο τηλεθεατή, κάτοικο της Βούλας, του Περάματος και της Ελευσίνας– πολύ απείχαν από τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008.

(Παρενθετικά μόνο: Τότε η ξέχειλη οργή για την αστυνομική καταστολή και την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου οδήγησε σε γενικευμένες συγκρούσεις σε ένα μεγάλο τμήμα της πόλης, στις οποίες πήρε μέρος αρκετός κόσμος, για πρώτη φορά, σε βίαιες διαδηλώσεις μαθητών σε αστυνομικά τμήματα, σε διαρκή αναταραχή, σε γενίκευση των καταλήψεων-διαδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα. Δεν ξεχνώ πορείες –ας πούμε της Δευτέρας 8/12/2008 στη ΓΑΔΑ- στις οποίες ούτε τα δακρυγόνα, ούτε οι κρότου λάμψης, πτοούσαν κανέναν. Ας καιγόταν το σύμπαν, καμιά αλυσίδα δεν έσπαγε, θα φτάναμε στη ΓΑΔΑ, αυτές-οι μέρες-ήταν-του-Αλέξη. Ούτε ξεχνώ το θράσος των πιτσιρικάδων να πετούν νεράτζια στους πάνοπλους μπάτσους έξω από τη Βουλή, ή τα χειροκροτήματα άμα έσπαγε παραπλεύρως της πορείας κάνα ΑΤΜ.)

Ωστόσο κάθε φωτογραφικό κλικ της νύχτας της Τρίτης χρησιμοποιήθηκε κατάλληλα. Μπαράζ δημοσιογραφικής «ενημέρωσης» από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, νύχτες-τρόμου, ζουμ σε φωτιές, τρομαγμένοι ρεπόρτερ από το πεδίο των μαχών, πλάνα αρχείου για να γίνουν τα πράγματα πιο δραματικά. Το φάντασμα του Δεκέμβρη ήταν εδώ και απειλούσε από τα δελτία των 8 να πάρει εκδίκηση. Το μήνυμα ήταν σαφές: Οι κουκουλοφόροι είναι έτοιμοι να κάψουν την Αθήνα! Ήδη την καίνε! Τρομαγμένοι «νοικοκυραίοι» αναρωτιούνται τι μέρα θα ξημερώσει, φόβος, ανασφάλεια, ακυβερνησία, τρόμος μήπως διαρρηχθεί η κανονικότητα και οι διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ, που θα οδεύσουμε;


Πράξη τρίτη:

Το σκηνικό λοιπόν είχε διαμορφωθεί και η κυβέρνηση την επόμενη μέρα παίζει, δια στόματος Αθανασίου, το παιχνίδι «μηδενική ανοχή» και «αυτοσυγκράτηση» στην υπόθεση Ν. Ρωμανού: Το αίτημα του απεργού πείνας δεν επρόκειτο να δικαιωθεί «και ο θεός ο ίδιος να κατέβει» από τη μία, και από την άλλη υποτιθέμενος ελιγμός, προτείνοντας εξ αποστάσεως εκπαίδευση (σ.σ. το μέτρο αυτό όχι μόνο δεν είναι οπισθοχώρηση αλλά είναι πλήγμα συνολικά στα κατεκτημένα δικαιώματα των κρατουμένων, στο δικαίωμα στην εκπαίδευση, κυρίαρχος και βασικός στόχος της οποίας είναι η κοινωνική επανένταξη, η οποία ως γνωστό δεν υλοποιείται εξ αποστάσεως!!!).

Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης πέτυχε ένα διπλό στόχο: αφενός εξοργίζει όσους είναι αλληλέγγυοι στον αγώνα του απεργού πείνας, σπρώχνοντας τους σε ποιο έντονους τρόπους διεκδίκησης της δικαίωσης του Ρωμανού (γενικεύονται οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων από την επόμενη μέρα), αφετέρου βρίσκει συμμάχους σε ένα κοινωνικό τμήμα που είναι εχθρικό ή αδιάφορο σε αυτόν τον αγώνα, στους ήδη εκφοβισμένους νοικοκυραίους, που είδαν στην κυβερνητική πρωτοβουλία-εμπαιγμό ως μια πιθανή βαλβίδα αποσυμπίεσες της έντασης. Φυσικά οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι των καθεστωτικών ΜΜΕ αμέσως πιάνουν τα πληκτρολόγια και επικροτούν την πρωτοβουλία και επιρρίπτουν ευθύνες-για-ότι συμβεί σε όσους ακραίους, μαζί και ο Ρωμανός, την απορρίπτουν. Η απόσταση του νοικοκυραίου από το κίνημα αλληλεγγύης και από τον ίδιο τον αγώνα του Ρωμανού άρχισε να παγιώνεται. Δεν είναι τυχαία και τα ποικίλα μνησίκακα-το-λιγότερο σχόλια σε social media κλπ.


Πράξη τέταρτη:

Τι έχουμε λοιπόν μέχρι τώρα: εκφοβισμένους «νοικοκυραίους», εξοργισμένους αλληλέγγυους, καλλιεργούμενο κλίμα έκρυθμης κατάστασης στο οποίο η κυβέρνηση παρουσιάζεται ως εγγυητής της τάξης. Και αυτή η εγγύηση πληρώνεται ακριβά (με θύμα πάντα τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες): απαγόρευση πορειών, με υποτιθέμενη αφορμή την επίσκεψη Νταβούντογλου, από την Παρασκευή μέχρι και το μεσημέρι του Σαββάτου, που είχαν εξαγγελθεί πορείες για την 6η επέτειο από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, εντολές για «μηδενική ανοχή» και «αυτοσυγκράτηση» στην αστυνομία (η σειρά των εντολών έχει σημασία), τσαμπουκάδες των ΜΑΤ έξω από την κατηλημένη ΓΣΕΕ (χωρίς καμιά δικαιοδοσία αφού πρόκειται για ιδιωτικό κτήριο και ο ιδιοκτήτης δεν είχε καλέσει την αστυνομία). Όλα αυτά την Πέμπτη.

Το σενάριο διάχυση-του-φόβου-επεισοδίων-και-προληπτική-καταστολή κορυφώνεται την Παρασκευή. Το μεσημέρι προσάγονται 41 φοιτητές και μέλη της ΚΕΕΔΕ επειδή πήγαν να επιδώσουν ψήφισμα στον Αθανασίου, οδηγούνται με κλούβες στη ΓΑΔΑ γιατί αμφισβήτησαν την απαγόρευση των συναθροίσεων (αφήνονται τελικά ελεύθεροι μετά από 2 ώρες). Ο στόχος, έχω την αίσθηση, ότι δεν είναι οι 41, αλλά οι διαδηλωτές που θα θελήσουν να αμφισβητήσουν την απαγόρευση των πορειών το Σάββατο (ήδη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε ανακοινώσει ότι θα σπάσει την απαγόρευση και καλούσε σε προσυγκέντρωση στις 13:00).

Η κυβέρνηση χωρίς κανένα προσωπείο δημοκρατικών ευαισθησιών δείχνει ξεκάθαρα το αποκρουστικό αυταρχικό της πρόσωπο, το διατρανώνει, απειλεί με «Σοκ και δέος» κάθε πολιτικό της αντίπαλο, και κάνει ξεκάθαρο ότι οι απειλές της δεν θα μείνουν στα χαρτιά. Ταυτόχρονα η εικόνα μιας πόλης σε αστυνομική κατοχή, με παρουσία αστυνομικών ανά μέτρο, στην κυριολεξία, σε κάθε μεγάλο δρόμο και λεωφόρο, σε μια τεράστια έκταση, έχει στόχο να εμπεδώσει και να διαχύσει το φόβο μιας-επερχόμενης-καταιγίδας-που-απαιτεί-έκτακτα-μέτρα στον καθένα πολίτη της πρωτεύουσας.

Τελικά το βράδυ της Παρασκευής ο φόβος είναι πράγματι διάχυτος. Κατατρώει και τους «φιλήσυχους» και τους «ανήσυχους», και τους νοικοκυραίους και ένα τμήμα της νεολαίας και των εργαζομένων που σκοπεύουν να αμφισβητήσουν τις απαγορεύσεις, και να κατέβουν στο δρόμο την επόμενη ημέρα. Μάλιστα δεν αργούν να διαδοθούν και σενάρια εκτροπής, προβοκάτσιας, και διάφορα άλλα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να κατέβηκε στις πορείες του Σαββάτου που να μην σκεφτόταν τα χειρότερα!!! Κατόρθωσε όλη αυτή η μεθόδευση να κλείσει τον κόσμο στο σπίτι του και να μειωθούν οι συμμετάσχοντες στις διαδηλώσεις; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Το σίγουρο είναι ότι και σε αυτό στόχευε η κυβέρνηση.


Πράξη πέμπτη:

Το Σάββατο μια σειρά από μαθητές, φοιτητές, συλλογικότητες της Αριστεράς αμφισβητούν την απαγόρευση, πορευμένοι στους δρόμους της ηλιόλουστης Αθήνας, κοντά 8 χιλιάδες. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι 7.000 αστυνομικοί (έναν προς έναν μας είχαν) είναι αποτραβηγμένοι αρκετά ώστε να μην γίνονται ορατοί, με εξαίρεση μια μόνο στιγμή που προκλητικά γειτνίασαν με την πορεία στα Προπύλαια. Κλούβες βρίσκονται τελετουργικά στα λουλουδάδικα. Όλα κυλούν ομαλά και οι διαδηλωτές φτάνουν μέχρι την Ομόνοια, χωρίς αστυνομικές παρενοχλήσεις. Δεν μπορούσε να μην σκεφτεί κανείς ότι στην απογευματινή πορεία, θα γινόταν ο χαμός.

Όμως και σε εκείνη, με αρκετές χιλιάδες συμμετέχοντες και ιδιαίτερη μαχητικότητα, παλμό και με συγκρουσιακές στιγμές (επαναλαμβάνω στιγμές), οι αστυνομικές δυνάμεις αρχικά επιτηρούσαν εκ του μακρόθεν και η πλειοψηφία των διαδηλωτών κατόρθωσε, με λίγο τρεχαλητό, αλλά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα να φτάσει στα Προπύλαια. Τι είχε συμβεί;

Η πέμπτη πράξη του σχεδίου έμπαινε τώρα σε εφαρμογή, μετά την πορεία: ο στόχος ήταν να μην χτυπηθεί η διαδήλωση φανερά, να μην υπάρξει καταιγισμός εικόνων με αστυνομικές παρεκτροπές (κάτι που είδαμε στο τριήμερο της 17ης Νοέμβρης, όταν η κάμερα έπιανε τα ΜΑΤ να ξυλοκοπούν έντρομα κλαμένα κορίτσια προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα) αλλά να χτυπηθούν τμήματα διαδηλωτών που αποχωρούσαν, απρόοπτα. Στα σκοτεινά, «στα μουλωχτά», στα στενά, εκεί που οι κάμερες των μεγάλων καναλιών απουσίαζαν.

Εκεί ξεδιπλώθηκε το αστυνομικό πογκρόμ. Σε αυτή τη φάση κορίτσια έφτυναν τα δόντια τους από της μπουνιές των ΜΑΤ στην Ομόνοια, σε εκείνες τις στιγμές έσπαγαν το χέρι του Τ. και τον συλλάμβαναν αναίτια δίπλα από τη ΓΣΕΕ, σε εκείνες τις ώρες φόρτωναν τις τσάντες διαδηλωτών με μολότοφ, τότε ήταν που το ασφαλίτομάνι έκανε πάρτι. Στα σκοτεινά, στα μουλωχτά, στα γύρω στενά. Και αυτό το χτύπημα είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνο. Θυμίζει χτύπημα μαφιόζων ή φασιστών, θυμίζει περιπολίες τρίκυκλων σε νυχτερινούς δρόμους της Θεσσαλονίκης και προτεταμένα όπλα ειδικών φρουρών στη Ναυαρίνου…


[Υστερόγραφο:

Βλέποντας τη φωτογραφία της διαδηλώτριας που ξυλοκοπείται από τα ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη. Στο μυαλό μου στριφογυρνά ένας νοερός μονόλογος αυτού του κτηνώδους αποβράσματος. Κάθε γκλοπιά και μια ερώτηση: «Είσαι εργαζόμενη; ή μήπως είσαι εκείνη που απολύθηκε γιατί έμεινε έγκυος;, είσαι φοιτήτρια, είσαι ένα από τα θρασίμια που πέταξες τα σκουπίδια στο γραφείο του Φορτσάκη, είσαι όμορφη, είσαι μαχητική, είσαι ένα από τα νούμερα της θλιβερής στατιστικής της μακροχρόνια ανεργίας, είσαι μητέρα, είσαι θύμα κακοποίησης, είσαι επιστήμονας, είσαι αναρχική ή μήπως αντιφασίστρια ή αριστερή, είσαι γλυκιά, είσαι νοικοκυρά, είσαι φεμινίστρια, ή μήπως είσαι μια από τις 27 γυναίκες-χρήστριες-οροθετικές που διαπομπεύσαμε την άνοιξη του 2012, είσαι σκεπτόμενη, είσαι καθαρίστρια, είσαι διαδηλώτρια ή μήπως τολμάς να είσαι συνδικαλίστρια; ΤΙ είσαι; Είσαι η Ρόζα, η Κωνσταντίνα, η Άντζελα, η Ουρλίκε, είσαι εκείνη η κλωστυφάντρια του 1919 που έδινε ένα ημερομίσθιο συνδρομή στο ΣΕΚΕ, είσαι η Τζούντιθ, ή η Ηλέκτρα, είσαι η Λέλα, ή η Έλλη, ή μήπως η καπνεργάτρια που αψηφούσε τις σφαίρες του ’36, είσαι η Κίττυ της Μπουμπουλίνας, ή Αλιντα με τα κορίτσια της βροχής, είσαι η Ζώρζ και η Άλκης ή μήπως η Λιλύ; Ποια είσαι;

ΕΙΣΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ;

Είσαι αυτό που εχθρεύομαι, γιατί τολμάς να βγαίνεις στο δρόμο (αντί να πλένεις τα πιάτα σου) και να με κοιτάς κατάματα, αμφισβητώντας την υπεροχή του γκλοπ μου και του φύλου μου! Για αυτό και θα πληρώσεις»]


Δεν υπάρχουν σχόλια :