Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Μετέτρεψε το λαϊκό «Όχι» σε ταπεινωτικό «Ναι»

Tου Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Πριν αλέκτορα φωνήσαι, το βροντερό «Όχι» μεταλλάχτηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ταπεινωτικό «Ναι». Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διασάλπιζε το «ανυπότακτο Όχι», η διαπραγματευτική ομάδα συνέχιζε τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές προσεγγίζοντας, κατά δήλωση Χουλιαράκη, την ταύτιση απόψεων. Ταυτόχρονα, χωρίς αιδώ, ο Τσίπρας, δύο μέρες πριν κεραυνοβολήσει τους δανειστές στο Σύνταγμα, επαιτούσε τη βοήθειά τους, ζητώντας νέο δάνειο 30 δισ., που συνοδευόταν από τρίτο μνημόνιο, στο οποίο αποδεχόταν την πρόταση Γιουνκέρ με διαφοροποίηση στη χρονική μετάθεση επαχθών, στόχων. Για του λόγου το ασφαλές, με την πρόταση αυτή επί τα χείρω με τις ευλογίες των μνημονιακών, προσέρχεται ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες, για να «διαπραγματευθεί».
Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είχαν αρχίσει τα όργανα απ’ την αστική πτέρυγα (Δραγασάκης, Σταθάκης) που με γνώμονα τον αστικό ορθολογισμό, ιδίως μετά το κλείσιμο των τραπεζών, απαιτούσε ακύρωση του δημοψηφίσματος. Επικράτησε όμως η τυχοδιωκτική θεωρία των παιγνίων, που κυριάρχησε μετεκλογικά, με κορυφαία κλιμάκωση το δημοψήφισμα και που αποτέλεσε τη δικαίωση και την καταδίκη του ρηξικέλευθου εμπνευστή της, Γιάνη Βαρουφάκη. Αυτή η αντίληψη, συγκερασμένη με την ευρωκομμουνιστικής προσέλευσης αντίληψη για τον δημοκρατικό και αλληλέγγυο χαρακτήρα της ΕΕ, που απλώς θα αρκούσε να αποβάλει το νεοφιλελεύθερο κέλυφος, ηττήθηκε οικτρά.

Η βεβαιότητα ότι ο «ορθός λόγος» του ΣΥΡΙΖΑ θα έπειθε Μέρκελ και Σόιμπλε, ότι ένα ευρύτερο αντιγερμανικό κύμα θα σηκωνόταν, ότι οι Βρυξέλλες, φοβούμενες πως η ελληνική καταστροφή συνεπαγόταν και τη δική της καταστροφή, θα υποχωρούσαν, ότι θα σέβονταν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, ιδίως αν το «Όχι» νικούσε με μεγάλη διαφορά, ότι φοβούνται το διογκούμενο αντιγερμανισμό όλες αυτές οι αντιλήψεις, αν και ορισμένες εκφράζουν πλευρές της πραγματικότητας, ηττήθηκαν ωστόσο πανηγυρικά. Απλούστατα, γιατί η ιμπεριαλιστική Γερμανία δεν κυβερνά με τη συναίνεση, αλλά με την οικονομική βία.

Αυτό επιβεβαιώνεται απ’ την επιβολή του Δημοσιονομικού Συμφώνου, τα αιματοβαμμένα μνημόνια, την παραπέρα ενίσχυση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, τη συντριπτική για τους λαούς υπερολοκλήρωση της Διατλαντικής Συμφωνίας. Μια τέτοια πανίσχυρη και αντιδραστικότατη ΕΕ δεν υπήρχε περίπτωση να καμφθεί απ’ τις μπλόφες Βαρουφάκη και ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, μετά την κρίση του 2008 και την εμπλοκή της στο ελληνικό ζήτημα, η Γερμανία -αναμενόμενο και λογικό ήταν- να έχει οχυρωθεί οικονομικά. Πράγμα που αποδείχτηκε όταν παρά την αθέτηση πληρωμών της Ελλάδας στο ΔΝΤ, το ευρώ υπέστη απώλεια 1,5%, που θεωρείται φυσιολογική διακύμανση.

Όπως είπαμε, το δημοψήφισμα υπήρξε το άκρο άωτο του τακτικισμού Τσίπρα – Βαρουφάκη πριν ο τελευταίος θυσιαστεί ως Ιφιγένεια χάριν των απαιτήσεων των πιστωτών. Το αποτέλεσμά του έχει διπλή όψη, όπως ο ρωμαϊκός Ιανός. Τιθάσευσε τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (νέο όμως μνημόνιο θα αναζωπυρώσει αντιδράσεις απ’ την Αριστερή Πλατφόρμα), οδήγησε τον εσμό των μνημονιακών κομμάτων σε συντριβή. Απ’ την άλλη όμως, οι ελπίδες για υποχωρητικότητα των Γερμανών αποδείχτηκαν φρούδες, αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός αντικατέστησε το «Όχι» με το «Ναι»… Παράλληλα, με το δημοψήφισμα προκλήθηκε ασφυξία στον ελληνικό καπιταλισμό, αλλά και ταλαιπωρία των λαϊκών στρωμάτων. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι η μεγαλειώδης λαϊκή αντίδραση (η πλημμύρα της συγκέντρωσης την Παρασκευή 3/7 και η περιφανής νίκη στο δημοψήφισμα) υπερέβη τον τακτικισμό του Τσίπρα.

Πρόκειται για λαϊκή κινηματική έκρηξη αξιοθαύμαστη και άξια μελέτης, λόγω των συνθηκών πραγματοποίησής της (κλειστές τράπεζες, κινητοποίηση του μαύρου μετώπου εσωτερικού, εξωτερικού με άκρα τρομολαγνεία), του μεγέθους και του αγωνιστικού παλμού της. Παρά τη συντηρητική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τον παροπλισμό του λαϊκού κινήματος και την υποβάθμισή του ως βοηθητικού μοχλού της πολιτικής του, αλλά και την εχθρότητα του ΚΚΕ σε ό,τι δεν ελέγχει, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα προσέδωσαν πρωτοφανή ταξικό χαρακτήρα στην ετυμηγορία του δημοψηφίσματος και στη μαζικότητα – εκρηκτικότητα των κινητοποιήσεων.

Παράλληλα, διέψευσαν Κασσάνδρες της θεωρίας που διατείνονται ότι μόνο στην επαναστατική κατάσταση παρατηρείται κινηματική έκρηξη, αποκλείοντας έτσι ριζικές αντικαπιταλιστικές ανατροπές προ αυτής. Επιπλέον, ο λαϊκός παράγοντας εξέπεμψε ένα ρητό όχι μόνο κατά των μνημονίων, αλλά εκδήλωσε την ανεξαρτησιακή, αντιιμπεριαλιστική, αντιΕΕ τάση του, αν και όχι (για μεγάλο τμήμα του) στη συνειδητή μορφή της εξόδου από ευρώ και ΕΕ. Λόγω συσχετισμού δύναμης ο ΣΥΡΙΖΑ αναμφισβήτητα ιδιοποιείται τη μεγάλη μερίδα της λαϊκής έξαρσης. Χωρίς να παραδοξολογούμε, φρονούμε ότι η μεγάλη επιτυχία αποτελεί και τον όρο της αποτυχίας του. Δύναμη κοινοβουλευτική και αστικοθεσμική ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εδράζεται στο εργατικό λαϊκό κίνημα, παρά μόνον καιροσκοπικά. Το κίνημα και η δυναμική του αποτελούν βαρίδι γι’ αυτόν στους συμβιβασμούς και ελιγμούς του στον αστικό και ιμπεριαλιστικό χώρο. Παρά τη δεινότητα των επικοινωνιολόγων του είναι αντικειμενικά δύσκολο το νέο μνημόνιο να το βαφτίσει αντιμνημόνιο.

Βέβαια, ήδη την επομένη του δημοψηφίσματος πλαστογράφησε την αντιΕΕ διάθεση (έστω ανολοκλήρωτη) του λαού σε λαϊκή ετυμηγορία για «συμφωνία σε 48 ώρες εντός του ευρώ και της ΕΕ»! Είναι αλήθεια ότι εκτεταμένα τμήματα της κοινωνίας προσβλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν ανοχή ή και στρουθοκαμηλισμό, επειδή μισούν και αποστρέφονται τις δουλόφρονες μνημονιακές και φιλοΕΕ δυνάμεις και επειδή δεν βλέπουν στον άμεσο ορίζοντα εναλλακτική λύση. Όσο όμως κι αν ασελγεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στις προσδοκίες ενός καθημαγμένου λαού, θα δυσκολευτεί πολύ το τέρας του τρίτου («αριστερού») μνημονίου να το μεταμορφώσει σε αγγελικό πλάσμα! Βέβαια, τα χαλκεία της προπαγάνδας έχουν αρχίσει ήδη τη δουλειά του εξωραϊσμού. Η αποφυγή του Grexit μετά την υπερπροβολή του θα θεωρηθεί εθνική νίκη, θα στοχοποιηθούν οι κακοί δανειστές πάλι (αλλά είναι παραλογισμός να κατηγορείς την αρκούδα επειδή είναι αρκούδα) θα πάρουν διαστάσεις ελέφαντα κάποιες μικροελαφρύνσεις, θα εξαρθεί η ηρωική αντίσταση του παλικαριού…

Το ΝΑΡ έχει χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα μικροαστικό, που ηγεμονεύεται απ’ την αστική πολιτική. Η αστική πολιτική και η διαχείρισή της στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό οδηγεί αναπόφευκτα (όπως συνέβη με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) στη μετάλλαξή του σε κόμμα σοσιαλφιλελεύθερο. Τα εθνικά προβλήματα της Ελλάδας προς βορρά και ανατολάς, η ανισότιμη θέση της στην ΕΕ και η αναζήτηση αστών συμμάχων μετατρέπουν σε «θέσει» και άλλο ένα «δυνάμει» γνώρισμα της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας: Τον πατριωτισμό – εθνικισμό και το αντίστοιχο εθνικό πατριωτικό μέτωπο. Απ’ την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνών κόμμα έχει παρατηρηθεί η βαθμιαία αυτή μεταλλαγή, που τώρα επιταχύνεται.

Η ηγεσία του επιχειρεί να ηγεμονεύει με προοδευτικά ιδεολογήματα, όσο όμως διολισθαίνει στην αστική αντιλαϊκή πολιτική, όλο και περισσότερο θα επικαλείται το εθνικό συμφέρον που απαιτεί θυσίες απ’ το λαό, γιατί αριστερή ιδεολογία και λιτότητα είναι αλληλοαποκλειόμενες έννοιες.

Η αναπόδραστη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τον ιμπεριαλισμό δύσκολα μπορεί να συμβαδίσει με το εργατικό – λαϊκό κίνημα και τον ριζοσπαστισμό του (ιδίως σε στιγμές έξαρσης) και τις πολιτικές δυνάμεις που το εκπροσωπούν. Γι’ αυτό, η προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για συμμαχία με τις δυνάμεις της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία έχει αντικατασταθεί απ’ την επίκληση του «εθνικού μετώπου». Εναρκτήρια κίνηση αυτής της πολιτικής είναι η συμμαχία και συγκυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, συνεχίστηκε με την ψήφιση δύο νομοθετημάτων (τέμενος, ιθαγένεια) από ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κορυφώνεται με το Συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων εν όψει της κρίσιμης διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ με τους εταίρους.

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί στη φιλοΕΕ πολιτική της λιτότητας, θα είναι υποχρεωμένος να αναζητεί ήπια στάση από τα αστικά κόμματα, τη σύμπλευση σε βασικές αρχές όπως συνέβη με την κοινή δήλωση αρχών των αρχηγών των πέντε κομμάτων για τη διαπραγμάτευση, ακόμη και την κυβερνητική συνεργασία ή την κοινοβουλευτική στήριξη λόγω των απωλειών που αναπόφευκτα θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αριστερή πτέρυγά του. Εξάλλου, τα συστημικά κόμματα (ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) έχουν επανειλημμένα διαμηνύσει ότι θα υπερψηφίσουν στη Βουλή το νομοσχέδιο για τη συμφωνία με τους εταίρους, για να καλυφθούν οι απώλειες από αυτούς που θα το καταψηφίσουν. Πιέσεις ασκούνται, εξάλλου, για σχηματισμό εθνικής κυβέρνησης χωρίς συμμετοχή του Τσίπρα…

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίσει τη συμμαχία εργατικών – λαϊκών και αστικών στρωμάτων (όπως ο Α. Παπανδρέου) και αντίστοιχη κομματική συμμαχία, συνεργασία ή έστω ανοχή, θα αποβεί σταθεροποιητικός παράγοντας του συστήματος σε συνθήκες οξείας κρίσης, θα ηγεμονεύσει με χρονική διάρκεια και εδραίες βάσεις. Αυτή την εθνική σύμπνοια και σταθερότητα προωθεί το κεφάλαιο, γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, θεσμικά κέντρα όπως η Προεδρία της Δημοκρατίας και φυσικά οι εταίροι που παρενέβησαν ανοιχτά συνιστώντας στον Τσίπρα να αντικαταστήσει τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ με το Ποτάμι…

Πηγή: ΠΡΙΝ

3 σχόλια :

Ηλίας Τζαμουράνης είπε...

Αξιόλογη ανάλυση, πολύ καλύτερη από σχετικές προηγούμενες δημοσιεύσεις σε αυτόν τον ιστότοπο.
Δύο καίριες ενστάσεις:
1. Διατυπώνονται και επανέρχονται στο κείμενο εκτικήσεις για "τακτικισμό Τσίπρα", "μπλόφες Βαρουφάκη" κλπ., που καταρχήν αντιφάσκουν με τον ίδιο τον χαρακτηρισμό του ΣΥΡΙΖΑ σαν "κόμμα μικροαστικό, που ηγεμονεύεται(*) απ’ την αστική πολιτική." Ασε, που μια προσεκτική ανασκόπηση ΟΛΗΣ της πολιτικής του Σύριζα και ιδίως του αρχηγού του, μετά την ανάδειξή του σε αξιωματική αντιπολίτευση το '12, παραπέμπει σε κάτι πολύ μελετημένο και προσεκτικά προετοιμασμένο, ενώ ήταν εμφανέστατη η μέχρι και σήμερα υποστήριξή του από την υπερατλαντική αστική δημοκρατία. Π.χ., πόσο εύκολα θα μπορούσε ένα αριστερό κόμμα να κάνει κυβέρνηση με ένα ακροδεξιό εθνικιστικό, και μάλιστα σε χρόνο μηδέν; Αρα υπήρξε προετοιμασία. Και υπάρχει άλλο παράδειγμα αριστερής κυβέρνησης, ακόμη και εντός εισαγωγικών, που να χάρηκε τόσο γενναιόδωρης ηθικής υποστήριξης των Αμερικανών; Θα τρίζουν τα κόκκαλα των Τσάβες, Αλλιέντε, Λουμούμπα....
Θαρρώ ότι η ερμηνεία των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα σαν εκδήλωση εσωτερικών αντιθέσεων, ελληνικών η έστω και ευρωπαϊκών, είναι τόσο λάθος, όσο και αντίστοιχες για την Ουκρανία. Και το δημοψήφισμα ΔΕΝ ήταν απόφαση του Τσίπρα.
2. Για τον χαρακτήρα του "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα.
Καταρχήν ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΟ "ΟΧΙ".
Υπήρξε η αποχή του Μ-Λ και η αποχή-άκυρο-λευκό άλλων ("περιεκτική δημοκρατία", μερίδα του αναρχικού χώρου, κ.α.) καθώς και το άκυρο-στην-κάλπη σαν βασική και όχι αποκλειστική γραμμή του ΚΚΕ με το γνωστό ρητό σκεπτικό του (Αποδέσμευση από ΕΕ με τον Λαό στην Εξουσία). Αυτές οι στάσεις εξέφραζαν πολύ πιο ολοκληρωτικά "ΟΧΙ" και είχαν κοινή συνισταμένη την άρνηση να πέσουν σε ό,τι θεώρησαν παγίδα της αστικής τάξης, παράγοντας ουσιαστικά κοινό πολιτικό αποτέλεσμα: Ανυπακοή και άρνηση συνεργασίας.
(Επίσης ένα όχι ασήμαντο μέρος της άχρωμης αποχής περιελάμβανε ΚΑΙ διαθέσεις και όλων των παραπάνω.)
Υπήρξε το "ΟΧΙ-στην-κάλπη", που σίγουρα εξέφρασε ποικιλία πολιτικών αφετηριών, (μία από αυτές και της Ανταρσύα), αλλά μέχρι σήμερα έχει παράξει ένα και μόνο πολιτικό αποτέλεσμα, που εκφράστηκε ακριβώς την επομένη στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και στη συνέχεια στις "διαπραγματεύσεις" μέχρι σήμερα 12/07, περιμένοντας να δούμε αν θα τελεσιδικήσει σε ταχτική η άταχτη χρεοκοπία (Μνημόνιο η grexit).
(συνεχίζεται)

Ηλίας Τζαμουράνης είπε...

(συνέχεια)
Θα σταθώ στο εκτός Ανταρσύας "ΟΧΙ".
Θεωρώ εντελώς αυθαίρετη, κυριολεκτικά τραβηγμένη από τα μαλλιά, την εκτίμηση για "αντιΕΕ διάθεση" του 61%.
Η πολύχρονη θετική θέση του ελληνικού λαού για την ΕΕ, προϊόν ποικίλων πιέσεων και παραπλανήσεων και σίγουρα λαθεμένη, ελάχιστα έχει κλονιστεί με τα γεγονότα των δύο τελευταίων ετών. Στις τελευταίες εκλογές κατά περισσότερο από ~90% εκφράστηκε με φιλο-ΕΕ κόμματα. Και υπόψιν ότι στο μικρό αντι-ΕΕ τμήμα περιλαμβάνονται και καθόλου προοδευτικές "ευρωσκεπτικιστικές" θέσεις τύπου Φαράντζ-Λεπέν. Να μιλήσουμε για αντικαπιταλισμό; Ακόμη χειρότερα τα πράγματα.
Τι απομένει, λοιπόν, από αυτό το "ΟΧΙ-στην-κάλπη"; Μα προφανώς το γνωστό μας "ΟΧΙ στο Μνημόνιο" των "πλατειών", που, ειρήσθω, καθόλου δεν ταυτίζεται με το "ΝΑΙ-στο-Grexit". Μια αυτονόητη απάντηση σε ένα ερώτημα, που άμα δεν ήταν σκόπιμα εκβιαστικό, θα μπορούσε να θεωρηθεί και σαχλό: Ποιός θέλει να φορολογείται;!;!
Είχε και κάποιο άλλο νόημα το "ΟΧΙ-στην-κάλπη", εκτός από την αντίσταση στα μνημόνια; Σίγουρα εξέφρασε και μιαν οργή για την μονομερή στάση των ιδιωτικών ΜΜΕ (αυτών των ιερών αγελάδων της αστικής δημοκρατίας) και τις ξετσίπωτες-προκλητικές παρεμβάσεις των ΕΕ-παραγόντων κομμισαρίων κλπ.
Από την άλλη, εξέφραζε και την γνωστή μας αρχηγολατρία ενός πλήθους πασόκων, που σήμερα συνωστίζονται μαζικά στον Σύριζα χωρίς να προλάβουν (αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν προϋποθέσεις...) να αλλάξουν μυαλά. Και δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη η έκφραση της συγκατάνευσης των αμερικανών, που επιτάθηκε με την δημοσίευση της έκθεσης του ΔΝΤ, δυο μέρες πριν, στην βράση των ζυμώσεων. Στην "αξιοθαύμαστη λαϊκή κινηματική έκρηξη" δύσκολα θα ακουγόταν αντιαμερικανικό σύνθημα, την Παρασκευή 3/7 το βράδυ.....
Συνεπώς δύσκολα μπορεί να μιλήσει κανείς για "ταξικό χαρακτήρα στην ετυμηγορία του δημοψηφίσματος" χωρίς να κατηγορηθεί για βαρύ υποκειμενισμό. Και ο Τσίπρας δεν πλαστογράφησε καμιά ανύπαρκτη μαζική αντιΕΕ διάθεση. Σ' αυτό τουλάχιστον είναι συνεπής, στην αδιάλειπτη φιλο-ΕΕ παραπλάνηση του Λαού.
Χρειάζεται πολύ δουλειά για να ανοίξουν τα μάτια του Λαού, αξιοποιώντας και την κατάρρευση των μύθων, που στήθηκαν γι' αυτήν, με την ανεκτίμητη αρωγή των "αριστερών" κάθε είδους.
Ηταν τεράστιο, και ίσως νομοτελειακό, λάθος η συμπόρευση του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον Σύριζα και τον ανεκδιήγητο "εθνικολαϊκό" εσμό του, στο δημοψήφισμα. Που μάλλον δικαιολογεί για άλλη μια φορά την τάση του ΚΚΕ "να μην συνεργάζεται σε ότι δεν ελέγχει".....
Που και με ποιόν να συνεργαστεί;

Η. Τ. είπε...

Ξέχασα τον αστερίσκο στο πρώτο μέρος (12:42)
---------------------------------------------------------------
(*) ηγεμονεύουν πρόσωπα η ομάδες, όχι "πολιτικές". Αν θέλεις να πείς αυτό, που υποθέτω, καλύτερες εκφράσεις θα ήταν
= που χειραγωγείται από αστικές δυνάμεις, η
= διεκπεραιώνει βασικά αστική πολιτική, η
= διαμεσολαβεί στην άσκηση αστικής πολιτικής