 |
| Σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη |
Ο ορισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος μικροαστικού με αστική ηγεμονία έχει γενική ισχύ, αλλά και δυναμική, εξελίσσεται.
Ιδιαίτερα μετά την ανάρρηχησή του στην κυβερνητική εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται σε δύναμη αστικής πολιτικής με μίγμα νεοφιλελεύθερης διαχείρισης.
Τα προοδευτικά στοιχεία του περιθωριοποιούνται και συρρικνώνονται.
Αντε πάλι τα ίδια ο πρωθυπουργός: «Εγώ θέλω να πω μόνο ότι έχουμε κάνει πάρα πολλά βήματα και ότι είμαστε στην τελική ευθεία, είμαστε κοντά σε μια συμφωνία» δήλωσε για μια ακόμη φορά την Τετάρτη, μετά το τέλος της σύσκεψης της ομάδας διαπραγμάτευσης χωρίς τον… επικεφαλής (!) της, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, που βρισκόταν στις Βρυξέλλες. «Χρειάζεται όμως να κλείσουμε όλοι τα αφτιά στις Κασσάνδρες, στους κινδυνολόγους» πρόσθεσε ο Αλέξης Τσίπρας, κάνοντας έξαλλους τους Γερμαναράδες. «Δεν είμαστε Κασσάνδρες. Είμαστε ρεαλιστές» δήλωσε οργισμένος ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Μ. Γέγκερ.
Oλα δείχνουν ότι βαδίζουμε σε νέα συμφωνία μνημονιακού αντιλαϊκού χαρακτήρα. Μια συμφωνία διατήρησης και διαιώνισης του καθεστώτος της επιτροπείας. Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενό της, σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει έως τώρα γνωστά, προκύπτει πως επεκτείνεται η φοροκλοπή στους εργαζόμενους μέσω των αυξημένων εσόδων από τον ΦΠΑ, εξοβελίζεται το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, ενώ διαιωνίζεται το απαράδεκτο καθεστώς φοροαπαλλαγών του κεφαλαίου. Επίσης, παίρνονται νέα επώδυνα μέτρα στο ασφαλιστικό, προχωράνε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, ενώ τα όποια μέτρα «ανακούφισης» παραπέμπονται στο μέλλον της διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς».
Θα πρέπει να είναι κοινός τόπος ότι στην πολιτική των λαϊκών μετώπων υπάρχουν δύο αναμφισβήτητα δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις της νικηφόρας μαζικότητας, το δεύτερο ότι αυτή η νικηφόρα δυνατότητα εξ ορισμού εμποδιζόταν.
Η Κομμούνα του Παρισιού είναι η πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας, προλεταριακή επανάσταση. Είναι η ιστορία των εργατών του Παρισιού, που ανέτρεψαν την αστική κυβέρνηση και άρχισαν να οικοδομούν το δικό τους κράτος διακηρύσσοντας την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η Κομμούνα είχε σύντομη ζωή 10 βδομάδες, 72 μέρες. (Από τις 18 Μάρτη ως τις 28 Μάη του 1871). Αρκετή όμως για να σφραγίσει ολόκληρη την κοινωνική και πολιτική ζωή. Η τέχνη δεν μπορούσε να μείνει έξω απ’ την αναγεννητική άνοιξη του 1871.
Εμείς τώρα ποιον να πιστέψουμε; Τον Παππά που διαρρέει ότι η συμφωνία έχει αρχίσει να γράφεται ή τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν Ντομπρόφσκι που δηλώνει ότι «δεν είμαστε ακόμα σε αυτό το σημείο»; Τον Γιούνκερ που δηλώνει ότι πρέπει να αντληθούν από τον ΦΠΑ επιπλέον έσοδα ύψους 1,8 δισ. ευρώ (1% του ΑΕΠ) ή τον Μπαρουφάκη που διαβεβαιώνει ότι αυτό είναι παραμύθι;
Θα μπορούσαμε να θέσουμε και άλλα τέτοιου τύπου ερωτήματα, καθώς κάθε μέρα έχουμε διαφορετικές δηλώσεις για την πορεία της διαπραγμάτευσης, είτε από την Αθήνα είτε από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Από «πρόοδο» σε «αδιέξοδο» και από «ρήξη» σε «φιλικό κλίμα» και αγκαλιές με το Γιουνκέρ, δημιουργείται ίσως η αίσθηση ότι η ελληνική «διαπραγμάτευση» θα έχει μια άγνωστη κατάληξη γέννημα μιας βουβής. «στασιμότητας».
Ο Αντώνης, ο Μπάμπης και ο Ντελιλάι «έφυγαν». Είναι οι τρεις εργάτες, που άφησαν την τελευταία τους πνοή, λίγες μέρες μετά την έκρηξη στα ΕΛΠΕ, στον Ασπρόπυργο, στις 8 Μαΐου. Χθες, «έφυγε» ο Αντώνης, την Τρίτη «έφυγαν» ο Μπάμπης και ο Ντελιλάι. Ένα ακόμα «εργατικό ατύχημα», που αναμένεται να αποδοθεί, μεταξύ άλλων, και σε «ανθρώπινο λάθος»;..
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και επικεφαλής της «διαπραγματευτικής ομάδας» κ. Δραγασάκης δήλωσε πως η «συμφωνία με τους θεσμούς» είναι προ των πυλών. Η επικείμενη αυτή «συμφωνία με τους θεσμούς» – με απλά λόγια το τρίτο ταπεινωτικό μνημόνιο με την τρόϊκα – που ετοιμάζεται να υπογράψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα πυροδοτήσει ραγδαίες εξελίξεις στην κοινωνία και στην αριστερά από την επόμενη κιόλας μέρα.
Ο καπιταλισμός στην εποχή μας θ’ ανατραπεί με σοσιαλιστική επανάσταση χωρίς προκαταρκτικό επαναστατικό στάδιο. Η προσέγγιση της επανάστασης απαιτεί αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μετάβασης και θα περάσει από διάφορες φάσεις. Συμπεράσματα από την κριτική εξέταση των θέσεων του κομμουνιστικού κινήματος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πέρασαν 100 μέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και βλέπουμε πως υλοποιείται στην πράξη, με οδυνηρό τρόπο, η πολιτική μετάλλαξη και μετάβαση από το «καμιά θυσία για το ευρώ» στο «πάση θυσία μέσα στο ευρώ», με τη μετάβαση από τις προεκλογικές υποσχέσεις «άμεσης λαϊκής ανακούφισης» στην παραπομπή στις ελληνικές καλένδες ακόμα και του ελάχιστου Προγράμματος της Θεσσαλονίκης· με τη μεταπήδηση από την κατάργηση τρόικας-Μνημονίων-δανειακών συμβάσεων-εφαρμοστικών νόμων στην αποδοχή τους, βαπτίζοντάς τα με άλλα, λιγότερο κακόηχα ονόματα (θεσμοί, εταίροι, πρόγραμμα, βράσελ-γκρουπ, 5η αξιολόγηση κ.ά.)· με τη μεταστροφή από την κατά προτεραιότητα διεκδίκηση της διαγραφής του χρέους (ή του μεγαλύτερου μέρους του) στη δέσμευση για πληρωμή του πλήρως, εγκαίρως και στο διηνεκές, που υλοποιείται με την αρπαγή των διαθεσίμων ΟΤΑ και ταμείων, για να καταβληθούν οι δόσεις στο ΔΝΤ· με τη μετάβαση από τη σκληρή διαπραγμάτευση μιας «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας» στον «έντιμο συμβιβασμό», που οδηγεί δυστυχώς στην επικείμενη ετεροβαρή και ταπεινωτική συμφωνία-πλήρη υποταγή στους τοκογλύφους δανειστές ΕΕ-ΕΚΤΔΝΤ και στο επερχόμενο νέο βάρβαρο Μνημόνιο, όπως κι αν αυτό βαπτιστεί (αναπτυξιακή συμφωνία, κοινωνικό συμβόλαιο κ.ά.).
Εντάξει, τον Αλ. Μητρόπουλο δεν μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά, ό,τι κι αν δηλώνει. Χολωμένος για τον παραγκωνισμό του είναι και επιδιώκει να βρίσκεται καθημερινά στην επικαιρότητα, παριστάνοντας τον ούλτρα αντιμνημονιακό. Η δήλωσή του περί δημοψηφίσματος-μονόδρομου δεν έχει μεγαλύτερη αξία από όλες τις άλλες δηλώσεις του.
Ούτε στον Παπαδημούλη, που δηλώνει ότι «δεν θα χρειαστεί δημοψήφισμα» και πως «ο τελευταίος Ελληνας που θα ήθελε δημοψήφισμα είναι ο πρωθυπουργός της χώρας», πρέπει να δίνουμε βάση. Δεν έχει επαφή με το «σύστημα Μαξίμου» και είναι κι αυτός χολωμένος που ο Τσίπρας δεν τον έκανε Επίτροπο, βάζοντας πρόεδρο τον Αβραμόπουλο, ούτε υπουργό, όπως τον Κατρούγκαλο, με αποτέλεσμα οι Βρυξέλλες να ισοδυναμούν γι’ αυτόν με εξορία από την κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας, εξορία από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει με καθημερινές εμφανίσεις στα ΜΜΕ.
Πρώτη φορά Αριστερά, λέει η κυβέρνηση. Αλλά τι Αριστερά είναι αυτή που υμνεί τους εταίρους της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας, που απεύχεται τη ρήξη, αποδέχεται και εξυπηρετεί κανονικά το χρέος, συνεχίζει την αθλιότητα μισθών και συντάξεων (και «δίνει τη μάχη» για να μην υπάρχει περαιτέρω μείωσή τους), που ξεπλένει και ξαναχρησιμοποιεί τα ΜΑΤ και χορεύει μαζί με τους σίριαλ κίλερ του ΝΑΤΟ «είμαστε ο κόσμος» (!), ενώ –άμα λάχει– παραχωρεί ακόμα ένα νησί για βάση των Αμερικανών;
Μια μικρή λεπτομέρεια που διέφυγε από τα δυτικά ΜΜΕ. Ξέρουμε για τον αιμοσταγή δικτάτορα του Ιράκ, Σαντάμ, που προξένησε τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους, δηλαδή την κατάκτηση ενός κυρίαρχου κράτους από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Αλλά δεν ξέρουμε τίποτα για τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Είχε το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες στη Μέση Ανατολή. Το πανεπιστήμιο της Βαγδάτης το 1980 έιχε περισσότερες καθηγήτριες από ότι το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 2009.
Η Κομμούνα του Παρισιού συνιστά εξόχως ηρωικό και συνάμα δραματικό γεγονός στην ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Είναι η πρώτη έφοδος του προλεταριάτου στον ουρανό, το πρώτο εγχείρημα κατάληψης της εξουσίας με στόχο τη χειραφέτηση της εργασίας.
Όπως ο Μαρξ σημειώνει, η Παρισινή Κομμούνα προέταξε την «κοινωνική δημοκρατία», κι αν νικούσε, θα απαλλοτρίωνε τους απαλλοτριωτές, θα λειτουργούσε δηλαδή ως μοχλός ανατροπής των οικονομικών θεμελίων της ταξικής κοινωνίας.
Ποιος δεν έχει ακούσει τον αναπληρωτή υπουργό Δ. Στρατούλη να ισχυρίζεται πως όχι μόνο δε θα πειραχτούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα και οι συντάξεις, αλλά αντίθετα υπάρχει κυβερνητικός σχεδιασμός για τη δημιουργία ενός ασφαλιστικού κουμπαρά προκειμένου να ενισχυθεί χρηματοδοτικά η κοινωνική ασφάλιση.
Για τη δημιουργία αυτού του κουμπαρά θα απαιτήσουν στις διαπραγματεύσεις με τους λεγόμενους θεσμούς, ένα σημαντικό μέρος των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις να πηγαίνει σ’ αυτόν τον κουμπαρά. Ο Στρατούλης έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου και νομίζει ότι απευθύνεται σε ηλίθιους που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα συνεχή ψέματα που λέει για το ασφαλιστικό και τις συντάξεις.
 |
| Σκίτσο του Jo Di |
Μετά από μια τρίμηνη σθεναρή πολιορκία εκ μέρους της Κυβέρνησης (πρώτη φορά Αριστερά) η Βρυξέλες παρέδωσαν τα κλειδιά της Πόλεως στον Α. Τσίπρα.
Οι «κόκκινες γραμμές» που προέβαλαν οι θεσμοί της Ε.Ε., οι «Θεσμοί της Αγοράς», οι «Εταίροι», οι δανειστές, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και τόσοι άλλοι, επιτέλους δεν υφίστανται.
Οι πρώτες εκατό μέρες της νέας κυβέρνησης πέρασαν, αλλά κάποια ουσιαστική αλλαγή δεν είχαμε. Να αρχίσουμε από το χρέος και την κατάργηση των Μνηνμονίων. Δεν έγινε τίποτα. Το χρέος εξυπηρετείται κανονικά και, σύμφωνα με υπολογισμούς του καθηγητή Γ. Μαργαρίτη («Εφ. Συν.» 6.4.15), μέχρι τον Αύγουστο θα έχουμε πληρώσει 15 δις ευρώ. Που είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους αφού πληρώνουμε τοκοχρεολύσια που ουσιαστικά επικυρώνουν το χρέος;
Η «βήμα- βήμα» προσαρμογή της ελληνικής κυβέρνησης στις απαιτήσεις των δανειστών συνεχίζεται, ενώ εντείνεται και η προσπάθεια για την κατάλληλη διαμόρφωση της «κοινής γνώμης» ενόψει μιας επώδυνης (για τα λαϊκά στρώματα) συμφωνίας.
Εξάλλου και από την εμπειρία της προηγούμενης κυβέρνησης, πριν από την υπαναχώρηση είχαμε τη μεγαλύτερη «δραματοποίηση» των εξελίξεων.
