To κοινωνικό και πολιτικό χρώμα του BREXIT

Παναγιώτης Μαυροειδής

Ορισμένες φορές γεγονότα που συμπυκνώνουν βαθιές κοινωνικές δυναμικές, αναδιατάσσουν το σύνολο της πολιτικής αντιπαράθεσης. 

Το ηχηρό μήνυμα της λαϊκής ψήφου για αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αίφνης διαμόρφωσε ένα ιδιότυπο και πολύχρωμο στρατόπεδο θρηνολογούντων:         ακραίοι νεοσυντηρητικοί μα και οπαδοί της δήθεν αριστερής άποψης «μια άλλη ΕΕ είναι εφικτή», σχίζουν τα ιμάτια τους για την «οπισθοδρόμηση του προοδευτικού ευρωπαϊκού σχεδίου» και τη συνακόλουθη –κατά τον ισχυρισμό τους– «νίκη της ρατσιστικής ακροδεξιάς».

Ψευδολογούν σκόπιμα! Θα έπρεπε τουλάχιστον να κάνουν τον κόπο να σκεφτούν ότι σχεδόν πάντοτε όταν τέθηκε ερώτημα στο λαό κάθε χώρας σε σχέση με την επικύρωση ή όχι βημάτων οικοδόμησης ή συγκεκριμένων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απάντηση ήταν συντριπτικά αρνητική (πχ δημοψηφίσματα για Ευρωσύνταγμα σε Γαλλία και Ολλανδία, δημοψήφισμα στην Ελλάδα για προτάσεις Eurogroup για νέο μνημόνιο).

Ο αριθμός του «θηρίου»

Γράφει ο Παναγιώτης Ζαβουδάκης.

Μετά την 24^η Ιουνίου ο αριθμός 1.269.501 φαίνεται πως θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας για τη συνοχή και την επιβίωση της ΕΕ με τη μορφή που την ξέραμε μέχρι σήμερα. 1.269.501 είναι οι ψήφοι που χωρίζουν το «ΝΑΙ» της Βρετανίας στην ΕΕ από το «ΟΧΙ» και τελικά δρομολογούν την αποχώρησή της. Με καταμετρημένο το σύνολο των εκλογικών τμημάτων η αποχώρηση (Brexit) συγκέντρωσε 17.410.742 ψήφους δηλαδή το 51,9% των εκλογέων ενώ η παραμονή (Bremain) έμεινε στους 16.140.141 δηλαδή στο 48,1%. Τα αποτελέσματα εξέπληξαν (και εξέθεσαν) όσους μετέτρεπαν την επιθυμία τους σε πραγματικότητα υποστηρίζοντας το «αναπότρεπτο» της παραμονής. Είναι βέβαιο πως το επόμενο διάστημα θα δούμε πλήθος αναλύσεων που θα αποτιμούν το γεγονός από κάθε δυνατή οπτική. Ωστόσο, δεν βλάπτει να επιχειρήσουμε μερικές πρώτες σκέψεις και παρατηρήσεις.

Η Βενεζουέλα και η οπορτουνιστική θεωρία του «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα»

Γράφει ο Νίκος Μόττας* 

Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στη Βενεζουέλα είναι καταιγιστικές. Από την εκλογική νίκη της δεξιάς-αντιδραστικής αντιπολίτευσης τον περασμένο Δεκέμβρη, μέχρι την πρόσφατη δολοφονία του πρώην διοικητή της μπολιβαριανής πολιτοφυλακής παρατηρούμε μια σειρά γεγονότων που οδηγούν στην αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Μαδούρο. Δεκαοχτώ χρόνια από τον ερχομό του Ούγκο Τσάβες στην εξουσία το 1998, η λεγόμενη «μπολιβαριανή Επανάσταση» τρίζει επικίνδυνα, με την συντηρητική αντιπολίτευση να έχει περάσει στην αντεπίθεση και μια σειρά εξωτερικών παραγόντων (ΗΠΑ, γειτονικές κυβερνήσεις, Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών κλπ.) να επιχειρούν ποικιλοτρόπως παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας.