Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. είναι αναμφισβήτητα το πιο επιτυχημένο σχήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το παράδοξο είναι πως κάθε μια από τις οργανώσεις της, έχει διαφορετική ανάγνωση για το χαρακτήρα του μορφώματος. Ανεξάρτητα πάντως από αυτές τις θεωρήσεις, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. είναι μια εκλογική συνεργασία, και φαντασιακό υποκατάστατο -στην υποκειμενική μας βούληση- του κόμματος, του μετώπου, του αντικαπιταλιστικού πόλου κ.α..
Στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό οι γιγάντιες πολυεθνικές επιχειρήσεις περιορίζουν δυναμικά τον πολιτικό πλουραλισμό (ακόμη και τον αστικό) και τη σχετική αυτοτέλεια του αστικού κράτους. Παρά το αίτημα του παλιού και νέου φιλελευθερισμού για το διαχωρισμό κράτους και οικονομίας οι πολυεθνικές δεν επηρεάζουν απλώς το κράτος, αλλά διαπλέκονται μ’ αυτό, προωθούν ανώτερα στελέχη τους ως συμβούλους των κυβερνήσεων, ακόμη και ως πρωθυπουργούς, υπαγορεύουν νόμους, αγοράζουν ΜΜΕ, χρηματοδοτούν κόμματα (με ακραία μορφή στις ΗΠΑ – αλλά και με τη Ζήμενς στη χώρα μας), εξαγοράζουν την ηγεσία συστημικών συνδικάτων, απορρυθμίζουν τις εργασιακές σχέσεις. Η αστική δημοκρατία, χωρίς να καταργείται τυπικά μετατρέπεται σε κενό κέλυφος (κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός – μεταδημοκρατία).
Μία ημέρα μετά τις εκλογές, το στέλεχος της ΛΑΕ Δημήτρης Στρατούλης δήλωνε στην εκπομπή Ενικός τα εξής: «Φαίνεται ότι ο ίδιος ο λαός με τα δικά του χέρια έβαλε τη θηλιά στο λαιμό του για να την σφίξει ακόμη πιο πολύ. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είπε ότι δεν υπάρχει σήμερα εναλλακτική επιλογή κόντρα στα μνημόνια». Στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ διαβάζουμε: «Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει σταθεροποίηση της αναδίπλωσης, της παθητικής αναμονής και συντηρητικοποίησης ενός μεγάλου τμήματος του λαού …αποτυπώνει συμβιβασμό απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου σε συνθήκες οικονομικής κρίσης».
Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη του 2015 ολοκληρώθηκαν με το 45% του ελληνικού λαού να τους γυρνάει την πλάτη.
Θα προχωρήσω αμέσως σε κάποια ερωτήματα που ούτως ή άλλως αιωρούνται εδώ και πάρα πολλά χρόνια και επιβάλλεται να απαντηθούν με ειλικρίνεια τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.
Το εκλογικό αποτέλεσμα πράγματι εντυπωσιάζει. Μετά από την προσυπογραφή του Τρίτου Πεντακομματικού Μνημονίου, την εν μια νυκτί μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, τις εκατοντάδες αποχωρήσεις μελών και επιφανέστατων στελεχών, ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε εκλογικά αλώβητος.
Ποιοι θα ήταν όμως οι δρόμοι της εκλογικής πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ;
Συνοπτικά θα λέγαμε ότι ο κόσμος πίσω δε θέλει με τίποτα να γυρίσει, αλλά και μπροστά δε βλέπει δρόμο.
Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ αυτό συμπυκνώνει: Στασιμότητα, αναμονή, κόπωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά νίκησε, πολιτικά έχει ηττηθεί. Δεν αντιπροσωπεύει πλέον την ελπίδα για το καλύτερα, αλλά το φόβο για το χειρότερο.
Ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα στείλει σαφέστατο μήνυμα αριστερό και ανατρεπτικόΤο φως ή το σκοτάδι; Τον ψηλό ή τον κοντό; Αυτόν που κάθεται αριστερά ή εκείνον που κάθεται δεξιά (γιατί άλλη διαφορά περί Αριστεράς και Δεξιάς δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς); Μπροστά σε παρόμοια (αστεία) διλήμματα βρίσκονται οι εκλογείς, εάν αφεθούν στο νανούρισμα των γκάλοπ και του -νέας κοπής- δικομματισμού. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία, ούτε επιτρέπουν ψήφο χαλαρή, χαβαλέ ή αποχή.
Προειδοποιούμε πως από Δευτέρα, το αστικό μπλοκ εξουσίας που στήριξε το «Ναι» και η Ιερή Συμμαχία κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, με όπλο τη μνημονιακή κυβέρνηση που θα σχηματίσει ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, ή η μνημονιακή ΝΔ με τσόντες από ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ, θα εξαπολύσουν σαρωτική επιδρομή, σύμφωνα με τις αυστηρότατες δεσμεύσεις του 3ου μνημονίου, που όλοι μαζί ψήφισαν στις 14 Αυγούστου.
Όσο μεγάλη καθυστέρηση, από πολιτική άποψη υπήρξε στη διαφοροποίηση και αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκυβέρνησή του με τους ΑΝΕΛ, άλλο τόσο βιαστικά, με παλαιοκομματικούς όρους (κέντρο ο Πρόεδρος και οι νυν βουλευτές) και με το βλέμμα στην εκλογική επιβίωση, συγκροτήθηκε ο σχηματισμός της Λαϊκής Ενότητας.
Ακόμη ταχύτερη όμως φαίνεται πως είναι η διολίσθηση του νέου φορέα στις πολιτικές θέσεις του, πράγμα που συναρτάται με την όλο και πιο ετερόκλητη σύνθεσή του, που είναι σε εξέλιξη.
Η Λυδία Λίθος της πολιτικής των κομμάτων στην περίοδο της νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης του καπιταλισμού είναι η στάση τους απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Ο ελληνικός καπιταλισμός και το κράτος του, ως δομικό στοιχείο της ολοκλήρωσης της ΕΕ, όσο αυτή προωθείται, καθορίζεται και υποτάσσεται σ’ αυτήν βαθύτερα. Αυτό συνεπάγεται ότι κράτη που είναι ή θα βρεθούν εκτός ευρώ θα είναι σαφώς υποβαθμισμένα. Αλλά και τα κράτη της ευρωζώνης έναντι της υπερενίσχυσης του γερμανικού κέντρου και των δορυφόρων του θα υπαχθούν σ’ έναν κεντρικό γραφειοκρατικό σχεδιασμό και έλεγχο απροσπέλαστο στον έλεγχο των εθνικών κυβερνήσεων και κοινοβουλίων και μ’ ένα ευρωκοινοβούλιο, διακοσμητικού ουσιαστικά χαρακτήρα.
Είναι γεγονός ότι σε αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει ουσιαστικό ερώτημα για το πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης, αφού αυτό θα είναι το Μνημόνιο που ψήφισαν ο ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝ.ΕΛΛ., Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι.
Δεν υπάρχει, επίσης, πρόβλημα συγκρότησης κυβέρνησης αφού όλα αυτά τα κόμματα, με διάφορους συνδυασμούς συνεργασιών, είναι πρόθυμα να αναλάβουν το έργο της υλοποίησης της «λίστας των φρικαλεοτήτων», όπως χαρακτήρισε ο Spiegel το τρίτο Μνημόνιο.
Πρώτη από τις προϋποθέσεις για τον άλλο δρόμο είναι η ρήξη με ό,τι και όσους αντιπροσωπεύουν την καθήλωση στα όρια του σάπιου καπιταλιστικού καθεστώτος: κυβερνήσεις, μνημόνια, αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις», κεφαλαιοκράτες, τράπεζες, ΕΕ.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος χωρίς αναμέτρηση και σύγκρουση με όλους αυτούς.
Η κατάληξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και άλλων ανάλογων παραδειγμάτων πείθουν και τους πιο δύσπιστους.
Η προγραμματική διακήρυξη της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑ.Ε) είναι ένα πολύ σύντομο κείμενο, που επιχειρεί να δώσει το στίγμα του νέου φορέα που προέκυψε κυρίως με αποχωρήσεις πρώην κομματικών και κυβερνητικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτόχρονα, το κείμενο της διακήρυξης –και πολύ περισσότερο- είναι εξαιρετικά ασαφές και επομένως αμφίσημο.
Ένα βασικό χαρακτηρισμό του είναι ο μετριασμός, η σχετικοποίηση των ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ, μέσω των αντίστοιχων ΕΠΙΘΕΤΩΝ ή λοιπών επεξηγηματικών προσδιορισμών.
Μετά από αρκετές παλινωδίες η ΛΑΕ ξεκαθαρίζει σιγά-σιγά το οικονομικό πρόγραμμα της.
Μία πρώτη παρατήρηση είναι ότι η ΛΑΕ αντιμετωπίζει το πρόγραμμα απλά σαν ένα προπαγανδιστικό εργαλείο που είναι συνειδητά ασαφές για να επιτρέπει την πολυγλωσσία και την πολυσυλλεκτικότητα και επιπλέον είναι κάτι ευμετάβλητο με βάση φευγαλέες πολιτικές σκοπιμότητες. Πρόκειται για μία καθαρά αστική αντίληψη που ελάχιστη σχέση έχει με την παράδοση ιδιαίτερα της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Την τιμητική της είχε για μια ακόμη φορά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» της προηγούμενης Κυριακής, σε άρθρο του Κώστα Μπορμπότη, μέλους της ιδεολογικής επιτροπής της Κ.Ε. του ΚΚΕ, με τον ευφάνταστο τίτλο «Καμία ΑΝΤΑΡΣΥΑ!… συμβιβασμός». Στο επίκεντρο της πολεμικής του συναγωνιστή Μπορμπότη μπήκε, για μια ακόμη φορά, η μετωπική πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Κατηγορείται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν για τις συζητήσεις της με τη ΛΑΕ, σχετικά με τη δυνατότητα εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας η οποία διεξήχθη το προηγούμενο διάστημα και δεν κατέληξε -για λόγους που είναι πλέον δημοσιευμένοι-, τουλάχιστον από τη πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συμπληρώνονται σήμερα 10 χρόνια από το θάνατο του κομμουνιστή Κώστα Κάππου.
Με σεβασμό και εκτίμηση στο μεγάλο επαναστάτη, στην αγωνιστική του πορεία και στάση ζωής, στο έργο του και τη σκέψη του, αναδημοσιεύουμε ένα επίκαιρο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία στις 9 Ιουλίου 2005 με τίτλο «Γιατί ο σοσιαλισμός είναι αναγκαιότητα».
Ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο συμμετοχής σε κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ
Καθώς η προεκλογική περίοδος-εξπρές μπαίνει στην τελική ευθεία, η Λαϊκή Ενότητα και ο Π. Λαφαζάνης προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν το στίγμα τους, με μέτωπο απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Α. Τσίπρα στον οποίο χρεώνεται η μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά την ψήφιση με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι του τρίτου μνημονίου.
Με τις γνωριμίες που έχει στην Ευρώπη μπορεί λέει να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια σε δύο μήνες…
Εν τω μεταξύ το νέο colpo grosso του συστήματος να ευτελίσει περαιτέρω την πολιτική, την οποία απεχθνάνεται ως γνωστόν η λογική των corporations, έβγαλε ήδη στην πίστα τους χρήσιμους ηλίθιους…
Βασίλης Λεβέντης απο τα παλιά λοιπόν, το νέο φρούτο στην ελληνικη παρωδία…
Προωθείται απο τους δημοσκόπους, επιβάλλεται από το πουθενά στην πολιτική σκηνή και υποβάλλει το εκλογικό σώμα σε μια νέα δοκιμασία νοημοσύνης και αντοχών, προσβάλλοντας τη δημόσια ζωή στο συνολό της …
Δυστυχώς δυο συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποχώρησαν για να ενταχθούν στη Λαϊκή Ενότητα. Είναι χειρότερο και από έγκλημα, είχε πει ο Ταλεϊράνδος, είναι λάθος.
Τα κίνητρά τους είναι φυσικά τα καλύτερα, και στον ίδιο αγώνα θα μείνουμε, και είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσουμε να δείχνουμε μεταξύ μας την αυτονόητη συντροφικότητα, έστω και από διαφορετικές επάλξεις.
Ωστόσο οι κρίσιμες στιγμές που ζούμε μας επιβάλλουν να πούμε την αλήθεια.
Γιατί κάποιος να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Γιατί να την επιλέξει, όταν μπορεί να στηρίξει ΚΚΕ ή ΛΑ.Ε., να καταδικάσει τους πολιτικούς με αποχή, άκυρο ή λευκό, να δώσει άλλη μια ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ;
Για να τα απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά πρέπει να βάλουμε μια βάση στη συζήτηση. Και η βάση αυτή αφορά το τι κρίνεται στην περίοδο και στην εκλογική μάχη ειδικότερα.
Το μπαράζ αποχωρήσεων από το ΣΥΡΙΖΑ που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες σημαδεύτηκε και από την ανακοίνωση παραίτησης-αποχώρησης της πλειονότητας των μελών του Κεντρικού Συμβουλίου της νεολαίας του. Σε αυτή δηλώνουν ρητά πως πλέον έχει μπει ένα «τέλος εποχής» στη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Είχε προηγηθεί η προσχώρηση 7 μελών του Κ.Σ. στη Λαϊκή Ενότητα του Λαφαζάνη, ενώ ως προς τη σχέση τους με το εν λόγω μόρφωμα, η πλειοψηφία των αποχωρησάντων δεν παίρνει θέση ανοιχτής υποστήριξής του. Για τις επερχόμενες εκλογές καλούν σε ψήφο σε «αριστερά, ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια, που αντιστοιχούνται στις παραπάνω προκείμενες της τελευταίας απόφασης του ΚΣ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ.: «ρήξη και αποδέσμευση από Ε.Ε. και ευρωζώνη» κ.α.) και σχηματίζονται στο πλαίσιο της απόρριψης της ΤΙΝΑ (ThereisNoAlternative) των μνημονίων, για να εκφραστεί το «ΟΧΙ μέχρι τέλους», αλλά και με ορίζοντα ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές».
Αν η μια όψη της άγριας μνημονιακής περιόδου είναι η κοινωνική κόλαση για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, την άλλη όψη συνθέτουν οι αλλαγές στην πολιτική διάταξη και το ρόλο των πολιτικών κομμάτων και δυνάμεων, που παίρνουν το χαρακτήρα χιονοστιβάδας.
Τα αστικά κόμματα κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι με εντυπωσιακότερη την περίπτωση του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4% βρέθηκε στο 36% και την κυβέρνηση, για να γίνει ξανά χίλια κομμάτια μέσα στην πραγματικότητα της ήττας της πολιτικής στρατηγικής του για κατάργηση των μνημονίων μέσα στην ΕΕ και με ‘’διαπραγμάτευση’’, αλλά και λόγω της πραξικοπηματικής μετατροπής του «Όχι» σε «Ναι».
Άρθρο στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη (6-9) του Κώστα ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ, μέλους της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ
Καμιά ΑΝΤΑΡΣΥΑ !... συμβιβασμός
Οι ζυμώσεις που εντάθηκαν τις προηγούμενες βδομάδες για συμπόρευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη ΛΑΕ τελικά ευοδώθηκαν μόνο κατά το ήμισυ, με τις οργανώσεις ΑΡΑΝ - ΑΡΑΣ να αποχωρούν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κάθοδο με το κόμμα Λαφαζάνη και τις υπόλοιπες να αποφασίζουν την αυτόνομη κάθοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές.
Οι εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη διεξάγονται στον απόηχο του μεγάλου «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται, ότι ο αγώνας για τη νίκη και την επικράτηση του ΟΧΙ αποτέλεσε μια βαθιά ταξική σύγκρουση που διαιρεί την ελληνική κοινωνία και θα επηρεάσει από τα θεμέλια το πολιτικό σκηνικό. Το ρήγμα του 62% και η λαϊκή αυτοπεποίθηση απέναντι στην τρομοκρατία και τις απειλές αφήνουν ανεξίτηλο το ίχνος τους στους αγώνες του αύριο.
Πόσο παγερά παρακολουθεί τα πρόσφατα πολιτικά πράγματα τής χώρας αυτός ο Λαός δεν λέγεται.
Αμήχανα και με μια έκδηλη ανησυχία. Κάποιοι, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Άλλοι, λες και τους ήρθε κατραπακιά, να μην ξέρουν τι σκατά σημαίνει πια νάσαι σοσιαλιστής, ή αριστερός νέου τύπου, ή νεοδημοκράτης.
Βαρύμαγκας του Ψυρρή, ο Βαγγέλας, πονηρούλης ο Αλέξης και μια ρητορική που μπροστά της ωχριά ο καφενές της Κούλας στα Άνω Πετράλωνα.
Μετά από πολλούς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις τελικά το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ εξαναγκάσθηκε να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την απόφαση της συστημικής ηγεσίας του τελευταίου να προκηρύξει εκλογές και να το πετάξει ουσιαστικά έξω από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλο το προηγούμενο διάστημα και μέχρι την μεγάλη κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ με την συμφωνία για 3οΜνημόνιο, το Αριστερό Ρεύμα παρέμεινε μέσα ακόμη και στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. Προηγουμένως ψήφισε τον νεοδημοκράτη Π.Παυλόπουλο (που εκστράτευσε για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα) για πρόεδρο της δημοκρατίας, παρακάθησε με τους δεξιούς πατριδοκάπηλους ΑΝΕΛΛ στην κυβέρνηση και σιωπηρά δέχθηκε μία σειρά αντιλαϊκές ενέργειες (όπως την 42σέλιδη μνημονιακή πρόταση Βαρουφάκη, το καλπάζον στρατιωτικο-οικονομικό δέσιμο με το Ισραήλ κλπ.).
Την Τετάρτη 2/9/2015 η Λαϊκή Ενότητα (ΛΑ.Ε.) έδωσε στη δημοσιότητα την Προγραμματική της Διακήρυξη (Π.Δ.). Αρκετοί στην Αριστερά -ιδιαίτερα στην «εκτός των τειχών»- περίμεναν ότι η Π.Δ. θα αποτελούσε ριζοσπαστικό κείμενο και προχώρημα σε σχέση με την απάντηση της ΛΑ.Ε. στην πρόταση πολιτικής συνεργασίας που της είχε απευθύνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Άνθρακες ο θησαυρός! Η Π.Δ. κινείται σε διαχειριστικές ράγες, ανακυκλώνει τη χρεοκοπημένη λογική που χαρακτήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ πριν τις 25 Ιανουαρίου κι αντανακλά ένα κουτσό, μισό και ουτοπικό αντιμνημόνιο.
Η επτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την τραγική κατάληξη στο τρίτο πεντακομματικό μνημόνιο και την απόλυτη υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. στα αφεντικά της ευρωζώνης και της Ε.Ε. πήρε τέλος.
Ηταν η πέμπτη κυβέρνηση θλιβερής διαχείρισης του σχεδίου εργατικής γενοκτονίας στην Ελλάδα, την οποία κατάπιαν τα μνημόνια.
Αλλά ήταν και η πρώτη δήθεν «αριστερή κυβέρνηση», της οποίας ο βασικός κομματικός στυλοβάτης (ΣΥΡΙΖΑ) έσπασε σε χίλια κομμάτια, καιγόμενη όπως της άξιζε, μια και είχε το θράσος να μετατρέψει το περήφανο λαϊκό «όχι» σε ένα ραγιάδικο «ναι».
Αποδείχτηκε ότι κατάργηση των μνημονίων μέσα στην Ε.Ε. που τα σχεδιάζει και τα επιβάλλει με το φονικό όπλο του ευρώ δεν μπορεί να υπάρξει.
