Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Όλοι όσοι αγαπούν τη δημοκρατία καταδικάζουν απερίφραστα την απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία. Ο Λαός της Τουρκίας διαθέτει πικρή πείρα από τέτοιες εκτροπές και δεν έχει τίποτα καλό να περιμένει από τους κεμαλιστές στρατογραφειοκράτες. Αλλά και ο Λαός της Ελλάδας πρέπει να είναι προετοιμασμένος, γιατί οι κρίσεις στην Τουρκία επιλύονται συνήθως με επιθέσεις ενάντια στην Ελλάδα.
Θέλω να σας εξομολογηθώ, κατ΄ αρχήν, ότι μου προξενεί κατάπληξη για μία χώρα, που υποτίθεται ότι διαθέτει αξιόμαχο και προετοιμασμένο για όλα στράτευμα με πολεμική εμπειρία συνεχή και μακρόχρονη, που την απέκτησε σφάζοντας τους μαχητές του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, αλλά και τους στρατιώτες της νόμιμης κυβέρνησης που μάχονται ενάντια στον πειρατικό- τρομοκρατικό στρατό της φονταμελιστικής εξουσιοφρένειας να έχει την επάρκεια να οργανώνει κινήματα με σοβαρότερο χαρακτήρα από τον οπερετικό - λατινοαμερικάνικο χαρακτήρα που είχε το "πραξικόπημα" της Παρασκευής.
Χωρίς όμως τούτο να σημαίνει ότι και τα οπερετικά πραξικοπήματα δεν είναι επικίνδυνα αφού με ένα τέτοιο πραξικόπημα οπερέτα κατέρρευσε το εργατικό παλλαϊκό κράτος της Σοβιετικής Ένωσης.
Η καταδίκη του πραξικοπήματος δε μεταφράζεται σε άνευ όρων υποστήριξη του αυταρχικότατου καθεστώτος Ερντογάν. Ο μηχανισμός του Ερντογάν, διαρκώς, ήδη πριν το πραξικόπημα διέπραττε δολοφονίες, διεξήγαγε επιχειρήσεις εκφοβισμού και είχε αναλάβει έναν ανελέητο και χωρίς όρους και όρια, εσωτερικό πόλεμο εναντίον Κούρδων και δημοκρατών, με βία και νοθεία στις εκλογές, με α λα καρτ "συνταγματικές" αναθεωρήσεις και νομικές ρυθμίσεις, αλλά και κατά βούληση αλλαγή μελών του δικαστικού σώματος που έβαζαν σε κίνδυνο τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στη γείτονα.
Ο μηχανισμός του Ερντογάν ενέχεται στο δουλεμπόριο των προσφύγων, υποθάλπει τους κάθε είδους σωματέμπορες και ναρκοτραφικάντες στη γείτονα. Είναι εκείνοι που έκαναν τους πρόσφυγες αλισβερίσι, είναι εκείνοι που βομβαρδίζουν τους Σύρους, για να χρεώνουν μετά χιλιάδες δολάρια σε όποιο Σύρο θαλασσοπνίγεται στο Αιγαίο για να καταλήξει στην Ελλάδα. Είναι ο άνθρωπος που έκαμε την ανθρώπινη ζωή και τον ανθρώπινο πόνο μέρος της πραμάτειας του παζαριού του για να εμπλέξει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και για να πάρει δισεκατομμύρια από την Ε.Ε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο μηχανισμός του Ερντογάν με ταχυδακτυλουργίες και rotation προσώπων στα στελέχη του (Γκιουλ, Νταβούτογλου κ.λπ) κυβερνά την Τουρκία από το 2002 και, τόσο πριν, όσο και μετά το πραξικόπημα είναι στη γειτονική χώρα ο βασικός μοχλός της αυταρχικοποίησης, που τις τελευταίες μέρες λαμβάνει μορφή πογκρόμ εναντίον κάθε αντιφρονούντα.
Η θέση μας είναι και πρέπει να είναι δίπλα στον τουρκικό Λαό, δίπλα στους δημοκράτες της Τουρκίας, στα εργατικά κόμματα, στα συνδικάτα, δίπλα στους Τούρκους αγωνιστές και προοδευτικούς πολίτες, στηρίζοντας τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, αλλά και των αγώνα των Αλεβιτών , της τούρκικης LGBT κοινότητας και άλλων μειονοτήτων που αγωνίζονται για δημοκρατία και για ανθρώπινα δικαιώματα.
***
Και να έρθουμε τώρα στα καθ΄ ημάς , στα εσωτερικά μας θέματα του Γιουνανιστάν, γιατί πολλά είπαμε για τους Τούρκους.
Η καταδίκη της απόπειρας πραξικοπήματος και των πραξικοπηματιών, ούτε κάμπτει ούτε πρέπει να κάμπτει το κράτος δικαίου ή τη δέσμευση της Ελληνικής Δημοκρατίας από τις Διεθνείς Συμβάσεις Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, ούτε την υποχρέωση του Καθ΄ όλου Ελληνικού Κράτους να συμμορφώνεται προς τις επιταγές του όλου αυτού του δικαιοπολιτικού συστήματος κανόνων δικαίου.
Η βασική αρχή του κράτους δικαίου { Rule of Law) τόσο στο εθνική όσο και στο διεθνή έννομη τάξη είναι ότι αφορά τους πάντες και εφαρμόζεται επί όλων, ασχέτως πολιτικών ή άλλων σκοπιμοτήτων.
Τυχόν απομάκρυνση από την αρχή αυτή συνιστά ανεπανόρθωτο πλήγμα στη δημοκρατία και στο δίκαιο και θέτει άνευ εταίρου τη Χώρα εκτός του ευρωπαϊκού πολιτιστικού κεκτημένου και εκτός του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού.
Το ζήτημα της έκδοσης των 8 Τούρκων στρατιωτικών από τη χώρα μας οφείλει να αντιμετωπιστεί από την ελληνική κυβέρνηση και αρχές όπως πρέπει. Δηλαδή ως θέμα αποκλειστικά και μόνο του αρμοδίου Συμβουλίου Εφετών που θα ασχοληθεί ως φυσικός Δικαστής με το ζήτημα, αποκλειστικά και μόνο μέσα στο πλαίσιο του ισχύοντος δικαίου. Κάθε άλλη αντιμετώπιση θα πλήξει βαρύτατα την αρχή του Κράτους Δικαίου και θα ταπεινώσει διεθνώς την αξιοπρέπεια της χώρας.
Και εδώ προκύπτει για άλλη μια φορά η ανάγκη για την ουδετερότητα της Χώρας και τη μη εξάρτησή της από ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις, ώστε η Χώρα που παινεύεται πως γέννησε τη Δημοκρατία, να μπορεί να δρα και ως δημοκρατική Χώρα και όχι να υποβαθμίζεται συνεχώς.
Επειδή έχουμε πικρή πείρα ως χώρα, ο Ελληνικός Λαός πρέπει να γνωρίζει ότι οι χειρότερες εξελίξεις προκύπτουν όταν πολιτικά ζητήματα επιλύονται με ακροβατικού τύπου νομικίστικες πλατφόρμες, ή το χειρότερο όταν τα νομικά ζητήματα "έπιλύονται" με πολιτικοϊδεολογικές κατασκευές . Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του Κράτους Δικαίου και του Αστυνομικού Κράτους είναι ότι στο δεύτερο η αρχή της σκοπιμότητας υπερισχύει της Αρχής της Νομιμότητας.
Μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν υφίσταται διμερής συμφωνία έκδοσης, κυρίως λόγω της περίεργης αντίληψης που έχει η Τουρκία σε σχέση με το διεθνές δίκαιο, αφού δεν κυρώνει τις συνθήκες για το Δίκαιο της Θάλασσας, για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, για το καθεστώς της Στρατιάς του Αιγαίου, ή της νομικοπολιτικής κατάστασης στο τουρκικό Κουρδιστάν.
Επομένως, το αίτημα έκδοσης των 8 στρατιωτικών στην Τουρκία πρέπει να κριθεί, in concreto, ψύχραιμα μετά τήρηση των κανόνων της ελληνικής ποινικής δικονομίας, ή και των αναγκαστικών κανόνων του Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν με υπερσυνταγματική ισχύ την Ελληνική έννομη τάξη, σεβόμενο πρώτιστα την αξία του ανθρώπου και λαμβάνοντας υπόψιν τις εγγυήσεις που δίνει το κράτος που ζητεί την έκδοση για τον σεβασμό αυτό και πάντα με γνώμονα την διεθνώς παραδεδεγμένη αρχή της Αμοιβαιότητας.
Με απλά λόγια, η έκδοση των Τούρκων στρατιωτικών είναι μία κρίση ουσίας, που δεν ανήκει στην πολιτική - διπλωματική ηγεσία της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά στην αποκλειστική αρμοδιότητα και στην κυριαρχική εξουσία, όχι του φυσικού τους Δικαστή, που θα πρέπει να αποφασίσει, χωρίς την πίεση της διατάραξης των «καλών σχέσεων με τη γείτονα, ή του θολού και ομιχλώδους «εθνικού συμφέροντος». Για τον Έλληνα Δικαστή το ύψιστο Εθνικό Συμφέρον είναι και πρέπει να είναι η τήρηση της Ελληνικής Συνταγματικής Νομιμότητας.
***
Η ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΝΟΜΙΚΗ - ΤΕΚΜΗΡΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
Με βάση το ανωτέρω σκεπτικό, το αίτημα της έκδοσης των 8 Τούρκων στρατιωτικών στην Τουρκία δεν πρέπει να ικανοποιηθεί από το Αρμόδιο Συμβούλιο Εφετών.
Ο Νόμος:
Κατά τις προβλέψεις: α) του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (στο εξής ΕΣΔΑ), που έχει κυρωθεί κατά τα προβλεπόμενα στο Άρθρο 28 του Συντάγματος της Ελλάδος και κατέχει, έτσι, θέση κανόνα αναγκαστικού δικαίου υπερσυνταγματικής ισχύος απαγορεύει τα βασανιστήρια και την απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση. β) Του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ διασφαλίζει επίσης το δικαίωμα στη ζωή, έχοντας ταυτόσημη δεσμευτική ισχύ με το άρθρο 3. γ) Του Άρθρου 6 της ΕΣΔΑ που θεμελιώνει το δικαίωμα στη Δίκαιη Δίκη, δ) Της διεθνούς νομολογίας από πληθώρα δικαστηρίων, εθνικών και διεθνών, που έχει καταστήσει σαφές ότι δεν επιτρέπεται η έκδοση προσώπου σε χώρα στην οποία κινδυνεύει με θανατική ποινή ή με απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή με βασανιστήρια. ε) Της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (και αυτής κυρωμένης κατά τις προβλέψεις του άρθρου 28 του Συντάγματος, άρα και αυτής υπερσυνταγματικής ισχύος), που απαγορεύει ρητά τα βασανιστήρια, την απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση, το δικαίωμα στη δίκαιη δίκη, το δικαίωμα σε άσυλο. στ) των Αναλόγων προβλέψεων του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα που έχει κυρώσει η Ελλάδα, ιδρύεται η υποχρέωση , ως κανόνας αναγκαστικού δικαίου προς όλα τα κράτη, που έχουν προσχωρήσει στις Διεθνείς αυτές Συμβάσεις, να πράξουν ό,τι μπορούν προκειμένου είτε να υλοποιηθούν οι προβλέψεις των κατ΄ ιδίαν διατάξεων που περιέχουν, είτε να αποφευχθεί η παραβίασή τους. Υπό αυτήν την έννοια άλλωστε οφείλει κάθε κράτος να τα λαμβάνει υπόψη σε ό,τι αφορά -και- τη δικαστική συνεργασία με άλλα κράτη. στ) Η συνθήκη της Γενεύης, που επίσης έχει ενσωματωθεί στην εθνική έννομη τάξη και ανήκει στους κανόνες αναγκαστικού δικαίου καθορίζει ότι δικαιούται ανάμεσα σε άλλες περιπτώσεις να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας εκείνος που διώκεται λόγω πολιτικών του πεποιθήσεων.
Τέλος, το ειδικότερο, εν προκειμένω, άρθρο 438 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας προβλέπει ότι απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού “αν πρόκειται για έγκλημα που κατά τους ελληνικούς νόμους χαρακτηρίζεται πολιτικό, στρατιωτικό...”
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Στην υπό κρίση περίπτωση όλες οι ανωτέρω προληπτικές και απαγορευτικές προβλέψεις της Διεθνούς και Εθνικής Νομοθεσίας πληρούνται σωρευτικά.
- Ανώτατοι Τούρκοι αξιωματούχοι διακηρύσσουν ότι θα επαναφέρουν τη θανατική ποινή εις βάρος των πραξικοπηματιών, άρα πιθανότατα και εις βάρος των 8 στρατιωτικών,
- Οι εικόνες και οι ειδήσεις από την Τουρκία αποδεικνύουν την εκτεταμένη χρήση βασανιστηρίων, λυντσαρίσματος, απάνθρωπης μεταχείρισης και την έλλειψη εγγυήσεων δίκαιης δίκης. Ακόμη και αν η είδηση για τον δημόσιο αποκεφαλισμό είναι παραπλανητική, μόνο και μόνο η εικόνα της φυλάκισης ανθρώπων επί μακρόν μόνο με τα εσώρουχά τους, τούρκικη πατέντα από τον καιρό της εισβολής του Ετσεβίτ στην Κύπρο το '74 , συνιστούν λόγο μη έκδοσης των Τούρκων στρατιωτικών.
- Τέλος, βάσει του ΚΠΔ δε νοείται η έκδοσή τους αφού κατηγορούνται για τη διάπραξη πολιτικού και στρατιωτικού αδικήματος. Η διάταξη είναι σαφής και έχει ήδη τύχει ερμηνείας από τα ελληνικά δικαστήρια με τρόπο που συμπεριλαμβάνει απόπειρες κατάλυσης πολιτεύματος.
Η χώρα μας και ο λαός μας δεν μπορεί να υποστεί και άλλο εξευτελισμό, τύπου Οτσαλάν. Γιατί, χωρίς να συγχέουμε το διαφορετικό αξιακό και πολιτικό φορτίο του Οτσαλάν και των πραξικοπηματιών, δεν επιτρέπεται για άλλη μια φορά η Ελλάδα να παραβεί το διεθνές και εθνικό δίκαιο, σε βάρος της προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων ανθρώπινα δικαιώματα κατ' εντολή ξένης κυβέρνησης.
Κατά τη γνώμη μου, το διεθνές και εσωτερικό δίκαιο απαγορεύουν την έκδοση των 8 Τούρκων στρατιωτικών στους οποίους πρέπει να χορηγηθεί είτε επικουρική προστασία είτε καθεστώς πρόσφυγα.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει να διαλέξει, άλλη μια φορά, μεταξύ ταπείνωσης και κράτους δικαίου. Αυτή τη φορά, οφείλει να επιλέξει το δεύτερο.
Πηγή:Iskra
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου