ΤΑ ΡΕΣΤΑ

Του Χ. Γεωργούλα

Η α­στι­κή τά­ξη πά­ει στο φο­ρο­λο­γι­κό πα­ρά­δει­σο

Eνα α­πό τα βα­σι­κά ε­πι­χει­ρή­μα­τα των α­πο­λο­γη­τών της α­συ­δο­σίας του κε­φα­λαίου, εί­ναι ό­τι σε πε­ριό­δους κρί­σης εί­ναι μά­ταιο να ε­πι­διώ­κεις αύ­ξη­ση των δη­μο­σίων ε­σό­δων μέ­σω της φο­ρο­λό­γη­σης των κερ­δών, για­τί κέρ­δη δεν υ­πάρ­χουν. Βρά­ζου­με ό­λοι στο ί­διο κα­ζά­νι της ύ­φε­σης, εί­ναι το συ­νη­θι­σμέ­νο ε­πι­μύ­θιο.

Όσο πα­ρά­δο­ξο κι αν φα­νεί, ό­μως, οι α­ριθ­μοί έ­χουν πο­λύ δια­φο­ρε­τι­κή γνώ­μη ε­π’ αυ­τού. 

Πο­λύ πρό­σφα­τα στα­τι­στι­κά στοι­χεία κα­τα­γρά­φουν ση­μα­ντι­κό­τα­τη αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρίας 500 με­γά­λων ε­μπο­ρι­κών και 500 με­γά­λων βιο­μη­χα­νι­κών ε­πι­χει­ρή­σεων στην Ελλά­δα.

Οι πρώ­τες, το 2011, ση­μείω­σαν αύ­ξη­ση των κερ­δών τους κα­τά 18,8% σε σύ­γκρι­ση με το 2010, δη­λα­δή σ’ έ­ναν α­πό τους χει­ρό­τε­ρους χρό­νους της κρί­σης και της ύ­φε­σης (και τη στιγ­μή που μι­κρές και πο­λύ μι­κρές ε­πι­χει­ρή­σεις έ­κλει­να κα­τά ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες). Τα συ­νο­λι­κά κέρ­δη τους έ­φτα­σαν τα 854 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ –και θα ή­ταν πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρα, αν η σφα­γή των ει­σο­δη­μά­των των μι­σθω­τών και των συ­ντα­ξιού­χων δεν εί­χε προ­κα­λέ­σει κα­θί­ζη­ση στην ε­μπο­ρία πε­τρε­λαιο­ει­δών, φαρ­μά­κων και αυ­το­κι­νή­των.

Θα πρέ­πει να ση­μειω­θεί ό­τι ο τζί­ρος των ε­πι­χει­ρή­σεων αυ­τών ή­ταν της τά­ξης των 26 δισ. ευ­ρώ, πράγ­μα που μας δί­νει το δι­καίω­μα να υ­πο­θέ­σου­με ό­τι τα πραγ­μα­τι­κά κέρ­δη τους θα ή­ταν μάλ­λον τα υ­ψη­λό­τε­ρα των 850 εκ. ευ­ρώ, που α­ντι­προ­σω­πεύουν ως πο­σο­στό του τζί­ρου μό­νο το 4%.

Οι 500 με­γα­λύ­τε­ρες ε­πι­χει­ρή­σεις της δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρίας, οι βιο­μη­χα­νι­κές, εί­χαν α­κό­μη κα­λύ­τε­ρη τύ­χη. Με τζί­ρο της τά­ξης των 34 δισ. ευ­ρώ, τα συ­νο­λι­κά κέρ­δη τους έ­φτα­σαν τα 1,6 δισ. το 2011 (που α­ντι­προ­σω­πεύουν ε­πί­σης χα­μη­λό πο­σο­στό ε­πί του τζί­ρου, πε­ρί­που 5%, πράγ­μα μάλ­λον α­πί­θα­νο στην πραγ­μα­τι­κή και ό­χι στη λο­γι­στι­κή ζωή…)

Την ί­δια στιγ­μή ο «ε­θνι­κός» μας ε­μπο­ρι­κός στό­λος ελ­λη­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων ό­χι μό­νο με­γα­λώ­νει με ε­κρη­κτι­κούς ρυθ­μούς, αλ­λά βρί­σκε­ται και στην πρω­το­πο­ρία των ε­πεν­δύ­σεων σε πλοία νέ­ας τε­χνο­λο­γίας (με­τα­φο­ράς υ­γρο­ποιη­μέ­νου α­ε­ρίου), πράγ­μα που ση­μαί­νει ό­τι οι δου­λειές δεν πά­νε κι ά­σχη­μα.

Από τα 82 πλοία που έ­χουν μέ­χρι τώ­ρα πα­ραγ­γελ­θεί πα­γκο­σμίως, τα 38 τα έ­χουν πα­ραγ­γεί­λει 8 α­πό τους με­γα­λύ­τε­ρους έλ­λη­νες ε­φο­πλι­στές. Η α­ξία των πα­ραγ­γε­λιών αυ­τών φτά­νει τα 7,4 δισ. δο­λά­ρια! Για να έ­χου­με μια ει­κό­να των τζί­ρων και συ­νε­πώς των κερ­δών που α­να­μέ­νο­νται α­πό τη ναύ­λω­ση αυ­τών των σκα­φών, να ση­μειώ­σου­με ό­τι ο η­με­ρή­σιος ναύ­λος τους φτά­νει τις 130.000 δο­λά­ρια. Ποια εί­ναι, ά­ρα­γε, η φο­ρο­λο­γι­κή συμ­βο­λή ό­λων αυ­τών στην «ε­θνι­κή» προ­σπά­θεια υ­πέρ­βα­σης της κρί­σης;

Ας μην α­νη­συ­χού­με, αυ­τά που οι τε­λώ­νες και φα­ρι­σαίοι παίρ­νουν α­πό τους πολ­λούς, δεν πά­νε χα­μέ­να, πιά­νουν τό­πο στις τσέ­πες κά­ποιων άλ­λων. Την ώ­ρα που ε­μείς χά­νου­με συλ­λο­γι­κά (αυ­γά και πα­σχά­λια…) κά­ποιοι άλ­λοι ε­ξα­κο­λου­θούν να κερ­δί­ζουν α­σύ­στο­λα και ι­διω­τι­κά.

Αν ό­λοι αυ­τοί φο­ρο­λο­γού­νταν με τον ί­διο ή και κά­πως χα­μη­λό­τε­ρο φο­ρο­λο­γι­κό συ­ντε­λε­στή ό­πως οι μι­σθω­τοί και συ­ντα­ξιού­χοι, ί­σως δεν θα υ­πήρ­χε καν ζή­τη­μα χρέ­ους. Κι ό­μως, πα­ρά τις χα­μη­λές ε­πι­βα­ρύν­σεις, εί­ναι έ­τοι­μοι να με­τα­φέ­ρουν την έ­δρα των ε­πι­χει­ρή­σεών τους, τυ­πι­κά, σε φο­ρο­λο­γι­κούς πα­ρα­δεί­σους, προ­κει­μέ­νου να γλι­τώ­σουν κι αυ­τές τις σχε­δόν α­νύ­παρ­κτες φο­ρο­λο­γι­κές ε­πι­βα­ρύν­σεις.

Το κε­φά­λαιο πο­τέ δεν εί­χε πα­τρί­δα. Απλώς σή­με­ρα οι α­πο­λο­γη­τές τής πα­ντο­κρα­το­ρίας του θέ­λουν α­πό πά­νω να γε­μί­σουν με αι­σθή­μα­τα ε­νο­χής τις πα­τρί­δες, ε­πει­δή δεν του κά­νουν πά­ντα ό­λα τα χα­τί­ρια και το… α­να­γκά­ζουν να α­να­ζη­τά τη φθη­νό­τε­ρη χώ­ρα, για να την κά­νει πα­τρί­δα ευ­και­ρίας. Δεί­τε τι έ­γρα­φε έ­νας τέ­τοιος φθη­νός α­πο­λο­γη­τής, για τις ε­πι­χει­ρή­σεις που, αν και δια­τη­ρούν τις πα­ρα­γω­γι­κές ή ε­μπο­ρι­κές δρα­στη­ριό­τη­τές τους στην Ελλά­δα, με­τα­φέ­ρουν την έ­δρα τους αλ­λού, για ευ­νό­η­τους λό­γους: «Αν η κοι­νω­νία και οι κυ­βερ­νή­σεις εί­ναι εχ­θρι­κές με τις ε­πι­χει­ρή­σεις, δεν μπο­ρούν να ε­πι­κα­λού­νται τον πα­τριω­τι­σμό ό­πο­τε τους βο­λεύει»…

Σω­στό κι αυ­τό. Τον πα­τριω­τι­σμό ε­πι­τρέ­πε­ται να τον ε­πι­κα­λού­νται μό­νο ό­σοι τον κα­πη­λεύο­νται.

Για πάσα νόσο…

Στην αριστερά έχουμε συζητήσει άπειρες ώρες για το αν είναι προϋπόθεση οποιασδήποτε προσπάθειες υπεράσπισης ή και προαγωγής των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων η έξοδος από το ευρώ και η επιλογή εθνικού νομίσματος. Έχουμε ακούσει πολλά και λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά επιχειρήματα υπέρ ή κατά της εξόδου και, τουλάχιστον στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε καταλήξει σε μια συνθηματοποιημένη θέση κοινά αποδεκτή: «Καμία θυσία για το ευρώ».

Αυτό δεν σημαίνει ότι μια πολιτική δύναμη ή ένας συνασπισμός πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που επιδιώκει βάσιμα να αναλάβει την κυβέρνηση, δεν πρέπει να έχει στη διάθεσή του ένα σχέδιο για την περίπτωση που για λόγους πέρα από τη θέλησή του η Ελλάδα βρεθεί στην ανάγκη να οργανώσει την οικονομία της με βάση ένα εθνικό νόμισμα.

Η αναζωπύρωση, πάντως, της συζήτησης από την πλευρά του Αλέκου Αλαβάνου εσχάτως είναι εκτεθειμένη στον κίνδυνο να πάρει τη μορφή μιας ακόμα άγονης ενδοαριστερής αντιπαράθεσης. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η ποιότητα ενός μέρους της αναθερμασμένης επιχειρηματολογίας του.

Ειδικά η τραβηγμένη από τα μαλλιά σύνδεση της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα με την επίλυση του μεταναστευτικού δεν είναι μόνο ατυχής από οικονομική άποψη, αλλά εμπλέκει και την εξαιρετικά λεπτή για τους ίδιους τους μετανάστες θέση τους στην Ελλάδα μ’ ένα πολιτικό επίδικο, απ’ το οποίο θα έπρεπε να τους κρατάμε με κάθε τρόπο στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση. Φανταστείτε για λίγο το επιχείρημα αυτό στα χέρια μιας φανατισμένης ακροδεξιάς.
Αν δεν γίνεται αντιληπτός αυτός ο κίνδυνος, τότε μάλλον χρειάζεται επειγόντως ενίσχυση η πολιτική διορατικότητά μας.


Βο­η­θή­στε τον να ο­λο­κλη­ρώ­σει
Με αί­σθη­μα α­να­κού­φι­σης πλη­ρο­φο­ρη­θή­κα­με ό­τι στις ε­πό­με­νες αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές θα εί­ναι και πά­λι υ­πο­ψή­φιος για τη δη­μαρ­χία της Αθή­νας ο κύ­ριος Γιώρ­γος Κα­μί­νης.
Όπως ε­ξή­γη­σε ο ί­διος, το «κα­θή­κον α­πέ­να­ντι στους πο­λί­τες που τον ψή­φι­σαν», τον α­να­γκά­ζει να το κά­νει, κα­θώς «δεν θα έ­χει ο­λο­κλη­ρώ­σει το έρ­γο του» ως τη λή­ξη της θη­τείας του.
Αν εί­ναι γι’ αυ­τό, πά­ντως, ας τον βο­η­θή­σει κά­ποιος ο­λο­κλη­ρώ­σει το δυ­να­τό συ­ντο­μό­τε­ρο, για να μη μπαί­νει ξα­νά στον κό­πο ο άν­θρω­πος.

Ποια­νού το «δί­κιο» γί­νε­ται νό­μος;
Κά­θε φο­ρά που σα­ρώ­νε­ται μια νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση υ­πέρ της ερ­γα­σίας, η πρώ­τη δι­καιο­λο­γία που α­κού­γε­ται εί­ναι ό­τι, δυ­στυ­χώς, στην α­γο­ρά εί­χε ή­δη κα­ταρ­γη­θεί στην πρά­ξη. Αυ­τό α­κού­σα­με και για την α­ντι­κα­τά­στα­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σεων α­πό τις α­το­μι­κές, και για την εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία, και για την κα­τάρ­γη­ση του 8ω­ρου, και για τη δια­γρα­φή των υ­πε­ρω­ριών, και για την α­πο­δέ­σμευ­ση του ερ­γά­σι­μου χρό­νου α­πό το ω­ρά­ριο λει­τουρ­γίας των ε­πι­χει­ρή­σεω­ν… Συ­νε­πώς, η νο­μο­θε­τι­κή πρω­το­βου­λία έρ­χε­ται ό­χι να κα­ταρ­γή­σει μια κα­τά­κτη­ση, αλ­λά να βά­λει τά­ξη στο χά­ος.

Δεν υ­πάρ­χει πιο τρα­ντα­χτή α­πό­δει­ξη ό­τι μ’ αυ­τό τον τρό­πο αν κά­ποιο «δί­κιο» γί­νε­ται σή­με­ρα νό­μος, αυ­τό εί­ναι το «δί­κιο του ερ­γο­δό­τη». Κι ό­μως, λό­γω α­δρα­νείας, οι λε­πτε­πί­λε­πτοι κι ευαί­σθη­τοι σε θέ­μα­τα δη­μο­κρα­τι­κής νο­μι­μό­τη­τας κο­ντυ­λο­φό­ροι του συ­στή­μα­τος ε­ξα­κο­λου­θούν να μας κου­νούν το δά­χτυ­λο υ­πο­στη­ρί­ζο­ντας ό­τι το σύν­θη­μα «νό­μος εί­ναι το δί­κιο του ερ­γά­τη» α­πο­τε­λεί α­πει­λή για τη δη­μο­κρα­τία.
Λί­γο α­κό­μα και θα μας πουν ό­τι η ε­φαρ­μο­γή στην πρά­ξη του «δί­κιου του ερ­γο­δό­τη» ο­φεί­λε­ται στη γε­νι­κευ­μέ­νη αί­σθη­ση α­νο­μίας που εί­χαν δια­χύ­σει στην κοι­νω­νία οι ερ­γα­ζό­με­νοι με κά­τι τέ­τοια λαϊκί­στι­κα συν­θή­μα­τα.


Ει­ρή­νη υ­μίν

Και μό­νο για το γε­γο­νός ό­τι με Νό­μπελ Ει­ρή­νης εί­χε βρα­βευ­θεί α­κό­μη και ο Κί­σιν­γκε­ρ, θα έ­πρε­πε η βρά­βευ­ση της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης με την ί­δια διά­κρι­ση να προ­κα­λεί γέ­λιο κι ό­χι σο­βα­ρές συ­ζη­τή­σεις για το νό­η­μα και τη ση­μα­σία της ε­κλο­γής.

Επει­δή, ό­μως, υ­πάρ­χουν αρ­κε­τοί που θέ­λουν να το συ­ζη­τούν σο­βα­ρά και μά­λι­στα χα­ρα­κτη­ρί­ζουν εχ­θρό της ευ­ρω­παϊκής ε­νο­ποίη­σης ό­ποιον τολ­μά έ­στω και να χα­μο­γε­λά­σει με τα κα­μώ­μα­τα της αρ­μό­διας ε­πι­τρο­πής α­πο­νο­μών, ας α­πα­ντή­σου­με στους ά­τε­γκτους ευ­ρω­παϊστές με τα ε­πι­χει­ρή­μα­τα κά­ποιου που δύ­σκο­λα μπο­ρεί να κα­τη­γο­ρη­θεί για α­ντιευ­ρω­παϊσμό:

«Έχει μια ει­δι­κή ει­ρω­νεία να τι­μά­ται έ­να πε­δίο πο­λι­τι­κής στο ο­ποίο η ΕΕ ό­χι μό­νο δεν δια­κρί­νε­ται, ό­χι μό­νο δεν έ­κα­νε βή­μα­τα μπρο­στά, αλ­λά και εγ­γρά­φει τη με­γα­λύ­τε­ρη α­πο­τυ­χία της (…) Η ΕΕ δεν βα­ραί­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο τα τε­λευ­ταία χρό­νια στις διε­θνείς ι­σορ­ρο­πίες, δεν α­πέ­κτη­σε πρό­σω­πο προς τα έ­ξω, δεν α­πέ­τρε­ψε ού­τε μια σύρ­ρα­ξη πα­γκο­σμίως (…) Το να μι­λά σή­με­ρα η ε­πι­τρο­πή για συμ­βο­λή στην πα­γκό­σμια ει­ρή­νη, πα­ρα­πέ­μπει σε μια άλ­λη, φα­ντα­σια­κή ή ευ­κταία, πά­ντως ό­χι την πραγ­μα­τι­κή Ευ­ρώ­πη (…) Την ει­ρή­νη των ε­θνών στα πε­δία των μα­χών, που πέ­τυ­χε ε­δώ και 60 χρό­νια, η ΕΕ δεν τη με­τέ­τρε­ψε σε ξε­πέ­ρα­σμα των ε­θνι­κών ε­γωι­σμών και συμ­φε­ρό­ντων μπρο­στά σε μια νέα μά­χη, για την α­ξιο­πρε­πή ε­πι­βίω­ση των λαών κό­ντρα στο α­πο­ρυθ­μι­σμέ­νο κέρ­δος» (Κ. Μπο­τό­που­λος, «Τα Νέ­α», 15/10/2012).
Στο κά­τω κά­τω, αν ά­ξι­ζε κά­ποιο Νό­μπελ η ΕΕ, θα ή­ταν της Οι­κο­νο­μίας, προ­φα­νώς…


Ανεργία χωρίς επίδομα

Από τους 1.200.000 άνεργους μόνο οι 186.000 παίρνουν επίδομα ανεργίας. Αυτό το εκπληκτικό στοιχείο, ένας αισιόδοξος νεοφιλελεύθερος θα μπορούσε να το ερμηνεύσει ως ένδειξη ότι υπάρχει ακόμη αρκετό λίπος για κάψιμο. Κι ένας απαισιόδοξος σοσιαλμανής ως απόδειξη ότι και το επίδομα ανεργίας έχει καταργηθεί στην πράξη. Γιατί στη θεωρία, για πολλούς λεχρίτες, ήταν απλώς ένα αδιανόητο προνόμιο της τελευταίας σοβιετικής δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Πηγή: Η εποχή