H ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (αποχωρήσαντες από ΚΟΕ) "δείχνει" ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές.
"Η ψήφος στην αριστερά είναι στήριξη του αντιμνημονιακού κινήματος και των αγώνων που θα πρέπει να ενταθούν την επόμενη μέρα, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Η στήριξη αυτών των δυνάμεων είναι ανάγκη να οδηγήσει την επομένη των εκλογών, όχι στην αναπαραγωγή των υπαρχόντων μηχανισμών και συσπειρώσεων, αλλά σε ένα σχέδιο μετωπικής πολιτικής, ανασύνθεσης στον αριστερό και κομμουνιστικό χώρο, και ουσιαστικής πρότασης διεξόδου: Για ακύρωση των μνημονίων και αποπομπή της τρόικας. Για παύση πληρωμών στους δανειστές. Για έξοδο από την ευρωζώνη και σύγκρουση με την ΕΕ. Για μια πορεία πραγματικής δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικής δικαιοσύνης."
Αναδημοσιεύουμε ολόκληρο το κείμενο της πολιτικής συλλογικότητας "παρέμβαση", όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο http://antapocrisis.gr/
9 ερωτήσεις που δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες
1.Ποιοι είναι υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση;
Καταρχάς τουλάχιστον τέσσερα χρόνια βρισκόμαστε σε μια παγκόσμια και γενική κρίση του συγκεκριμένου τρόπου και των σχέσεων παραγωγής, του συστήματος που λέγεται καπιταλισμός. Η χρεοκοπία και η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας οφείλονται στις δομές και τον χαρακτήρα της και κυρίως με το διεθνές πλαίσιο, που επέλεξε να ανήκει, το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που κυβέρνησαν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ . Το σύστημα αυτό δούλεψε και υπηρέτησε πιστά το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας σε όλη την μεταπολίτευση που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για μια ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Το μοντέλο που μας κατέστρεψε ήταν να είμαστε έμποροι – μεταπράτες των Γαλλικών-Γερμανικών-Αμερικάνικων συμφερόντων.
Αυτοί οι κοινοί απατεώνες, μιζαδόροι, κλέφτες αλυσόδεσαν την χώρα στην πολιτική της ΕΕ.Η Ε.Ε. επέβαλε την πολιτική της αποβιομηχάνισης, της αποαγροτοποίησης, της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων με νόμους και συνθήκες για να κερδίζουν οι χώρες του Βορρά σε βάρος των χωρών του Νότου. Η ΕΕ και το νόμισμα της το Ευρώ, σφίγγουν την θηλιά στο λαιμό της χώρας μας, λεηλατώντας τον πλούτο, το Κράτος, τα δικαιώματα και την κυριαρχία του ελληνικού λαού.
2.Τα διλήμματα που προβάλλουν τα μνημονιακά κόμματα και τα ΜΜΕ είναι πραγματικά ή όχι;
Προωθούν την πολιτική τους με την αντιγραφή του σοκ και δέος σπέρνουν την τρομοκρατία και την σύγχυση προσπαθούν να μας κάνουν συνυπεύθυνους («μαζί τα φάγαμε»). Μνημόνιο ή καταστροφή, ευρώ ή χάος, δανειακή σύμβαση ή αδυναμία πληρωμής μισθών. Αύριο θα μας πολιορκούν με το κυβέρνηση η χάος. Το πόσο πραγματικά είναι φαίνεται από τα αποτελέσματα, του αριθμού των ανέργων, των νεόπτωχων, των αυτοκτονιών, των καταθλιπτικών, των αιτήσεων για μετανάστευση, των μισθών Βουλγαρίας που φθάσαμε και βαδίζουμε προς Πακιστάν. Στην πραγματικότητα δεν είναι διλήμματα είναι εξισώσεις μνημόνιο ίσον ανεργία, υποτίμηση μισθών και συντάξεων, ευρώ ίσον κοινωνική καταστροφή και βούτηγμα του δημόσιου πλούτου, κυβέρνηση του μετώπου του ευρώ(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Παπαδήμος κλπ) ίσον χάος. Τα διλήμματά τους κατασκευάζουν τον μονόδρομό τους, αποκρύβοντας την διέξοδο. Υπάρχει και άλλος δρόμος μακριά από το Μνημόνιο και είναι αυτός της παύσης πληρωμών στους δανειστές ,της εξόδου από την ευρωζώνη και της σύγκρουσης με την ΕΕ. Ο δρόμος μίας πραγματικής δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρεοκοπήσαμε μια και δυο φορές ήδη. Τα διλήμματα αυτά έχουν αξία μόνο για το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, είναι η αγωνία τους να μας κρατήσουν μακριά από ένα γενικό ξεσηκωμό, ξεσηκωμό ενότητας και νίκης του λαού..
3. Ήταν λάθος που μπήκαμε στην ευρωζώνη;
Η ευρωζώνη από τα γεννητούρια της δεν ήταν οικονομικά ομοιογενής. Το ευρώ εμφανίστηκε ότι ήταν ένα ρούχο που φοριότανε από διαφορετικά σώματα και προσπαθούσε να τα εμφανίζει ίδια. Δεν ξεχνάμε «την ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη όταν τότε εκτοξευότανε το χρέος, αλλά κρυβότανε το επερχόμενο κακό. Τότε ο μύθος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μας κοίμιζε με το ότι είμαστε ισότιμοι Ευρωπαίοι. Αποδείχτηκε πως με το ευρώ οι χώρες του νότου (τα ονομαζόμενα PIΙGS) με χαμηλής ανταγωνιστικότητας οικονομίες αύξησαν το χρέος και τα ελλείμματά τους, ενώ η Γερμανία αντίστοιχα αύξησε τα πλεονάσματά της
Από την στιγμή που εγκαταλείψαμε το εθνικό νόμισμα, ξεκίνησε η διαδικασία υποβάθμισης του ρόλου και του χαρακτήρα της οικονομίας, αφού πλέον δεν υπήρχαν ούτε προσχήματα ούτε αντιστάσεις για να συνεχισθεί με άγριο και γοργό τρόπο το ξήλωμα του μικρού παραγωγικού ιστού που είχε απομείνει από την εικοσαετία της ένταξης στην ΕΟΚ . Αφήσαμε στα χέρια μιας Ευρωπαϊκής Τράπεζας που την ελέγχουν οι πολυεθνικές, την ανεξαρτησία μας να αποφασίζουμε ποια οικονομική πολιτική ωφελεί το λαό και την χώρα. Τώρα πια καταλάβαμε πως η παλιά ΕΟΚ τελικά δεν είναι το σπίτι των λαών, η Ε.Ε. δεν προωθεί την συνεργασία των χωρών και το ευρώ δεν είναι «κοινό» νόμισμα. Η Ε.Ε. είναι φτιαγμένη και ραμμένη στα μέτρα των πολυεθνικών, των τραπεζών και των ισχυρών κρατών (Γερμανία, Γαλλία κλπ). Δεν αλλάζει, δεν τροποποιείται... Μήπως όμως ήταν μονόδρομος για να μην γίνουμε Αλβανία; Πέρα από το ότι υπάρχουν και ευρωπαϊκές χώρες εκτός Ε.Ε. (Νορβηγία, Ισλανδία), υπάρχουν και χώρες της Ε.Ε. που επέλεξαν να μην μπουν στην ευρωζώνη (Δανία, Βρετανία, κ.α) και δεν έχουν τον ασφυκτικό κλοιό που αλλυσοδένει την Ελλάδα ( παράδειγμα Ισλανδίας και πως αντιμετώπισε την κρίση).
4.Είναι καταστροφή να φύγουμε από το ευρώ;
Είναι καταστροφή η παραμονή, γιατί το ευρώ και όλη η πολιτική με κέντρο την επιβίωσή του είναι το βασικό μέρος του προβλήματος. Η παραμονή πληρώνεται όλο και με περισσότερο κοινωνική υποβάθμιση, χρεοκοπία και οπισθοδρόμηση. Πόσα χρόνια έχουμε πάει πίσω σαν εργαζόμενοι σαν κοινωνία και σαν χώρα; Το επόμενο επεισόδιο της δραχμοτρομοκρατίας περιλαμβάνει νέα μέτρα, νέα ύφεση, νέα υποταγή στα σχέδια Ευρωπαίων και ντόπιων αρπακτικών.
Λύση εντός ευρωζώνης δεν υπάρχει. Περιθώρια διαπραγμάτευσης εντός ευρωζώνης δεν υπάρχουν. Άρα ένα πρόγραμμα διεξόδου και εναλλακτική προοπτικής έχει σαν απαραίτητο στοιχείο την έξοδο από την ευρωζώνη. Όλες οι πληγές της χρεοκοπίας και της διάλυσης που ζούμε δεν θα εξαφανιστούν μέσα σε μια μέρα επειδή θα βγούμε από το ευρώ. Πολύ κόπος και αγώνας πρέπει να δοθεί από όλο τον εργαζόμενο λαό ώστε να στηθεί πραγματικά παραγωγική οικονομία με σχέδιο, ώστε να ανασυγκροτηθεί ένα νέο Κράτος, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει ένα εθνικό νόμισμα μέσα στην εσωτερική αγορά, ώστε να πάρει μπρος μια παραγωγή που θα εξασφαλίζει ανεξαρτησία από τα γεράκια του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ελευθερία από την Τράπεζα των Βρυξελλών. Ο δρόμος αυτός θα είναι δύσκολος αλλά είναι ελπιδοφόρος, ανεξάρτητος, δημοκρατικός για την εργατική τάξη και το λαό. Αν δεν φύγουμε από το ευρώ δεν θα χαραχτεί ποτέ, ούτε για μας ούτε για τα παιδιά μας καλύτερο μέλλον.
5.Υπάρχει πρόταση διεξόδου; Αποτελει ευκαιρία η σημερινή κατασταση για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος;
Βρισκόμαστε μέσα σε μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, με ειδική μορφή την κρίση χρέους, στην Ε.Ε. που μαστίζεται από τα αδιέξοδα της ευρωζώνης. Έχουμε ένα κράτος και μια οικονομία διαποτισμένα από τον παρασιτισμό, τον μεταπρατισμό, την διαφθορά. Μας εξουσιάζει μια αστική τάξη που η ίδια και οι πολιτικοί και κομματικοί της εκπρόσωποι έχουν επιλέξει την εξάρτηση από τα ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά πλαίσια και οργανισμούς. Μια διέξοδος από το αδιέξοδο που βρισκόμαστε δεν θα είναι μια εύκολη επιστροφή στην προ διετίας κατάσταση. Δεν θα είναι χωρίς κλυδωνισμούς. Όμως μια τέτοια πρόταση μπορεί να περιγραφτεί και είναι επείγον να περπατηθεί.
Πρώτον. Με την παύση και την αθέτηση πληρωμών του χρέους , την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, την διαγραφή του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους και κατόπιν την διαπραγμάτευση του υπολοίπου χρέους. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων και των αυτοαπασχολούμενων που με τον μόχθο τους ζούσαν για μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής και με αυτόν προσπαθούν να επιβιώσουν και τώρα δεν χρωστούν τίποτα και σε κανέναν! Το χρέος και η χρεομηχανή δημιουργήθηκαν από άλλους, αυτοί να πληρώσουν.
Δεύτερον με την κατάκτηση της πολιτικής και οικονομικής μας ανεξαρτησίας απέναντι σε αυτήν την ειδική κατοχή που ζούμε και με μια νέα πολυδιάστατη ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και διεθνείς σχέσεις, που δεν περιορίζονται στον Ευρωπαϊκό χώρο. Με την έξοδο από την ευρωζώνη, την ρήξη με την Ε.Ε., την ανάκτηση των πολιτικών και οικονομικών εργαλείων (εθνικοποίηση τραπεζών, νόμισμα, κ.α) για την δημοκρατική ανασυγκρότηση της οικονομίας.
Τρίτον με ένα νέο συσχετισμό σε ένα διαφορετικό κράτος που θα αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία και η πραγματική δημοκρατία μέσα από δημοψηφίσματα και λαϊκούς θεσμούς και εξουσίες, που θα προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων και των μικρομεσαίων και θα θέτει δραστικούς όρους στο μεγάλο κεφάλαιο.
Τέταρτον και όχι λιγότερο σημαντικό. Με ξήλωμα όλου του αντεργατικού νομοθετικού πλασίου της τελευταίας διετίας, και όχι μόνο, και προστασία της εργασίας. Με προοπτική αυξήσεων στους μισθούς. Με δουλειά για όλους. Με φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, της εκκλησίας, φοροαπαλλαγές στον εργαζόμενο λαό.
Ας είμαστε σαφείς ότι λύση χωρίς ένα ριζικό επαναπροσδιορισμό των όρων και των πλαισίων που υπάρχει η χώρα, αλλά και οι διάφορες κοινωνικές τάξεις μέσα στην χώρα δεν γίνεται. Και οι παραπάνω κατευθύνσεις βρίσκονται σε μια τέτοια προσπάθεια.
6. Υπάρχει κάτι που να μπορει να τους ανατρέψει και να οδηγήσει σε μια άλλη πορεία την χώρα;
Τα παραπάνω δεν θα τα κάνει το μαύρο μετωπο του ευρώ και των μνημονίων. Χρειάζεται αντίπαλο δέος και αυτό είναι ένα λαίκό κίνημα που θα θέσει αυτά τα ζητήματα. Με δύο βασικά όπλα. Το πολιτικό μέτωπο και την απαραίτητη κοινωνική συμμαχία (κοινωνικό μέτωπο). Πολιτικό μέτωπο σημαίνει συνεργασία δυνάμεων που να συμφωνούν σε αυτούς τους στόχους. Ένα τέτοιο πολιτικό μέτωπο δεν μπορεί παρά να έχει σαν ραχοκοκκαλιά τις δυνάμεις της αριστεράς, μια τέτοια κοινωνική συμμαχία δεν μπορεί παρά να έχει σαν ραχοκοκκαλιά τις δυνάμεις της εργασίας. Στο πολιτικό μέτωπο χωράνε δυνάμεις γνήσιες αντιμνημονιακές-αντιτροικανές που θέλουν να υπηρετήσουν όχι ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της «δημοκρατικής παράταξης» αλλά που τουλάχιστον αγωνίζονται σε προοδευτική και δημοκρατική κατεύθυνση, για την απαλλαγή αυτού του καθεστώτος και συστήματος. Αυτό σημαίνει πως η αριστερά παίρνει την πρωτοβουλία και με τις απόψεις και την δράση της -χωρίς αποκλεισμούς- αποκτά την ηγεμονία. Η υπαρκτή αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Ανταρσυα, άλλες οργανώσεις) έχει ένα μεγάλο δυναμικό που αναζητά μια άλλη λύση. Έχει όμως αγκυλώσεις, δυνάμεις αδρανείας και ανώριμες αυτοαναφορικές ηγετικές ομάδες που μέχρι σήμερα μπλοκάρουν την συγκρότηση ενός τέτοιου λαϊκού κινήματος και ενός τέτοιου πολιτικού μετώπου. Είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός πολιτικού ρεύματος (με ρήξεις και συγκρούσεις δυστυχώς γιατί χάθηκε η πολυτέλεια του χρόνου) στην βάση του κόσμου της αριστεράς που να θέτει την ανάγκη για μια τέτοια προγραμματική και μετωπική συγκρότηση.
7. Υπάρχουν πολλές αντιμνημονιακές δυνάμεις που είναι γνήσιες;
Στις εκλογές αυτές το καθαρό μνημονιακό μαύρο μέτωπο φαίνεται να κατακρημνίζεται. Και να κερδίζουν διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις. Είδαμε πρώην υπουργούς του Καραμανλή να γίνονται ηγέτες αντιμνημονιακών κομμάτων, πρώην στελέχη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ηγούνται αντιμνημονιακών προσπαθειών, να δεσμεύονται ότι θα ξηλώσουν το μνημόνιο. Ας θυμηθούμε ότι και ο Σαμαράς ήταν αντιμνημονιακός και σε μια νύχτα έγινε μνημονιακός. Ας μην ξεχνάμε το πόσοι και ποιοι δεν ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο στις 5/5/2010. Η διαχωριστική γραμμή του μνημονίου από μόνη της λέει την μισή αλήθεια αλλά και μπορεί να γίνει κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι αν δεν ψηφίσεις τα μνημόνια και καταγγείλεις την δανειακή σύμβαση θα πρέπει να πεις τι θα κάνεις σε μια ευρωζώνη που δεν δέχεται διαπραγμάτευση.Θα πρέπει να μιλήσεις για μια πολιτική αντιστροφής της ύφεσης που θα πληρώσει η αστική τάξη και όχι οι εργαζόμενοι. Το μνημόνιο δεν είναι απλά ένας νόμος. Είναι μια συνολική ρύθμιση ευρω- επιτροπείας της χώρας και εξόδου του κεφαλαίου από την κρίση εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Τίποτα απ’ αυτά δεν αμφισβητούν η ΔΗΜΑΡ, ο Καμμένος, η Κατσέλη…Δυστυχώς αποδεικνύεται διαρκώς πως ο σκέτος αντιμνημονιακός λόγος δεν επαρκεί. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό αριστερές οργανώσεις και κόμματα και συμπαραταχθούν σε ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο τόσο πιο γρήγορα θα τερματισθεί η σύγχυση, η αμηχανία, το αδιέξοδο .
8. Γιατί δεν ενώνεται η αριστερά;
Ακόμα και να χρειάζονται πολλές κοπιαστικές συνθετικές προσπάθειες για ένα πολιτικό μέτωπο, η κοινή δράση και η συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς είναι αναγκαία και αυτονόητη. Στο κοινωνικό κίνημα, σε μια πρωτοβουλία, ακόμα και για μια εκλογική συνεργασία. Δεν υπάρχει ακόμα τέτοια κουλτούρα και πνεύμα στην αριστερά. Κυριαρχούν οι μικροκομματικές σκοπιμότητες, η εμφυλιοπολεμική διάθεση και η ματιά παραμένει εγκλωβισμένη στο παρελθόν και στη γειτονιά και όχι στο μέλλον και στο λαό. Και αυτό εμποδίζει την ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς. Μια ενότητα που θα έφερνε πιο κοντά την οικοδόμηση ενός μεγάλου και ελπιδοφόρου αριστερού φορέα.. Το δεύτερο και μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα, έχει σχέση με την ανάγνωση της σημερινής κατάστασης και την υπερτίμηση του αντίπαλου. Έχει οικοδομηθεί χρόνια μια ιδεολογική κεντρική αντίληψη – που εν μέρει οφείλεται και στην κατάρρευση του λεγόμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου το 89-91 – ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκητος (άρα μερεμέτια η το αίτημα της ανατροπής παραπέμπεται σε ακαθόριστο μέλλον). Από την άλλη η κρίση δεν αντιμετωπίζεται σαν ευκαιρία για μια πορεία αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής ανατροπής (αλήθεια πότε αν όχι σήμερα που ο καπιταλισμός αρρωσταίνει βαριά οι δυνάμεις που «ορκίζονται» στον μαρξισμό δεν θα ’χουν στο πρόγραμμά την ρήξη μαζί του;). Η ευρωλαγνεία και ο συστημισμός του ΣΥΝ, ο αναχωρητισμός του ΚΚΕ από τα σημερινά άμεσα καθήκοντα, ο απομονωτισμός της Ανταρσυα, όλα δείχνουν αυτό το πρόβλημα. Για την ΔΗΜΑΡ ζητούμενο και για την ίδια αν είναι αριστερά, όταν δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι αναγνωρίζει την δανειακή σύμβαση και προσπαθεί να δείξει ότι είναι το συνεπές συγκοινωνούν δοχείο με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η πιο γνήσια ευρωπαϊκή δύναμη.
Σήμερα, πέρα από την υπηρέτηση ενός πνεύματος συνεργασίας και κοινής δράσης, είναι αναγκαία όχι μια οποιαδήποτε ενότητα, αλλά η ενότητα της αριστεράς πάνω σε ένα πρόγραμμα διεξόδου. Πέρα από τις ηγεσίες «το σώμα» της αριστεράς είναι ζωντανό και μπορεί εντός του να συγκροτηθεί ένα διακριτό πολιτικό ρεύμα μαζικής απεύθυνσης που θα παλεύει για ένα πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο όπως το περιγράψαμε και που εκεί θα δοκιμαστούν νέες ενότητες και συνθέσεις της αριστεράς.
9. Τι να κάνουμε, τι να ψηφίσουμε;
Μαυρίζουμε το μαύρο μνημονιακό μέτωπο του ευρώ. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΔΡΑΣΗ. Μαυρίζουμε την Χρυσή Αυγή, την εγκληματική ναζιστική συμμορία, επικίνδυνο μόρφωμα εκφασισμού των κοινωνιών μέσα στις κρίσεις και έκτακτης εφεδρείας του συστήματος για την τρομοκράτηση του λαού και της Αριστεράς. Μαυρίζουμε τις δήθεν αντιμνημονιακές δεξιές ή κεντροαριστερές εφεδρείες του συστήματος. ΑΝΕΛ(Καμμένος), ΔΗΜΑΡ.
Η ψήφος στην αριστερά είναι στήριξη του αντιμνημονιακού κινήματος και των αγώνων που θα πρέπει να ενταθούν την επόμενη μέρα, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Η στήριξη αυτών των δυνάμεων είναι ανάγκη να οδηγήσει την επομένη των εκλογών, όχι στην αναπαραγωγή των υπαρχόντων μηχανισμών και συσπειρώσεων, αλλά σε ένα σχέδιο μετωπικής πολιτικής, ανασύνθεσης στον αριστερό και κομμουνιστικό χώρο, και ουσιαστικής πρότασης διεξόδου: Για ακύρωση των μνημονίων και αποπομπή της τρόικας. Για παύση πληρωμών στους δανειστές. Για έξοδο από την ευρωζώνη και σύγκρουση με την ΕΕ. Για μια πορεία πραγματικής δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ψηφίζουμε αριστερά, επιμένοντας και ελπίζοντας ότι η επόμενη μέρα θα γίνει η αφετηρία οικοδόμησης του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου