Οι ζυμώσεις στην αριστερά συνεχίζονται, μέχρι τελευταίας εκπνοής και εν αναμονή της προκήρυξης των εκλογών, που έχει θέσει το λαό και το λαϊκό κίνημα σε μια κατάσταση του τύπου «αναμείνατε εις το ακουστικόν σας».
Είχα την ευκαιρία να συζητήσω με πολλούς «χύμα» ανθρώπους, πρώην πασόκους, ανένταχτους, έξω από πολιτικές, και ένα πράγμα καταγράφεται: Θέλουν την ενότητα της αριστεράς, ακούνε με προσοχή την πρόταση για έξοδο από την ευρωζώνη, και λένε ότι αν δεν…, θα ψηφίσουν ένα μικρό κόμμα, τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Εντωμεταξύ τα «επίσημα» μεγάλα κόμματα της αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, κρατούν το καθένα το μετερίζι του. Το μεν ΚΚΕ, περιχαρακωμένο και αυτοσυντηρούμενο σε υποσχέσεις για το μέλλον, παρόλο που στις πολιτικές διαπιστώσεις του συμφωνεί με τα αριστερά «εξτρέμ» κόμματα και οργανώσεις στο θέμα της εξόδου από την ευρωζώνη. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας υποκριτικά σε ενότητα, παίζοντας ένα παιχνίδι «ήξεις-αφήξεις» ως προς την επόμενη μέρα, και παραμένοντας αγκυλωμένο σε «ανατροπές εντός της ευρωζώνης», λόγω δεσμεύσεών του με το Κ.Ε.Α., με τον ΣΥΝ να λειτουργεί ως ένα μικρομεγαλίστικο κκέδικο υβρίδιο, με ξεχωριστές συγκεντρώσεις των οργανώσεών του, αποκλεισμούς των συριζαίων συνιστωσών που ήλπιζαν σε κάποιες έδρες στη Βουλή, και διαμόρφωση των ψηφοδελτίων με διάφορα πασοκικά απολειφάδια.
Μέσα σε αυτό το θολό και γεμάτο σύγχιση τοπίο, ο κοσμάκης ξεσκίζεται και περιμένει μέσα από τις κάλπες να τιμωρήσει τους θύτες του.
-Αυτές οι εκλογές μοιάζουν λιγάκι σαν το γάμο: Όλοι ξέρουν ότι είναι μια προσχηματική διαδικασία για τα μάτια του κόσμου και άλλοθι για τις κυρίαρχες πολιτικο-οικονομικές δυνάμεις, μια σύμβαση συμφερόντων που δεν έχει να κάνει σε τίποτα με λαϊκή ετυμηγορία, αλλά όλοι θέλουν να ψηφίσουν, να «παντρευτούν» μια πολιτική «νύφη» ή «γαμπρό», που θα αποφασίζει για μας το μέλλον μας.
-Όσοι το γνωρίζουν αυτό, μοιάζουν με όσους είναι κατά του γάμου: Δεν παντρεύονται, δεν θέλουν αυτή την προσχηματική και συμβατική σχέση, θέλουν την ανεξαρτησία και την αυτοκυριαρχία τους (άμεση δημοκρατία, τώρα). Όμως και αυτοί, ιδιαίτερα στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε, θα πάνε να ψηφίσουν.
Το διακύβευμα ενός γάμου, είναι αν η επιλογή του δια βίου συντρόφου μας, είναι η σωστή. Συχνά αποδεικνύεται ότι δεν παντρευόμαστε τον άνθρωπο που είχαμε ερωτευθεί, αλλά ένα άλλο πρόσωπο που μεταμφιέστηκε όταν εμείς ήμασταν τυφλά ερωτευμένοι μαζί του. Άλλες φορές, αποδεικνύεται ότι δεν παντρευόμαστε το πρόσωπο που αγαπήσαμε, αλλά τον πατέρα του ή τη μάνα του, ή την περιουσία του, ή κάτι τέλος πάντων που εξέφραζε τις επιθυμίες μας αλλά που πολύ λίγη σχέση είχε με την πραγματικότητα.
Το διακύβευμα αυτών των εκλογών μοιάζει με αυτό του γάμου: Μπορεί να ψηφίσουμε το τάδε κόμμα, και μετά να μας βγει κάτι άλλο. Στις προηγούμενες εκλογές, ψηφίσαμε ΠΑΣΟΚ και μας βγήκε τρόϊκα-ΔΝΤ και Μέρκελ. Ή ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ και μας βγήκε Κουβέλης.
Συμπέρασμα: Ο επιτυχημένος γάμος είναι αυτός όπου η επιλογή του συντρόφου είναι απόλυτα συνειδητή, όπου δεν ματαιώνεται η εμπιστοσύνη που δείξαμε στο σύντροφο τους καιρούς των μεγάλων ερώτων, όπου δεν υπάρχουν απάτες ή αυταπάτες, όπου οι επιθυμίες των δεσμευμένων συμπλέουν και ταυτίζονται.
Στις εκλογές αυτές, ισχύει το ίδιο: Αν είναι να διαλέξουμε το κόμμα που θα γράψει το μέλλον μας και θα εκπροσωπήσει τις επιθυμίες μας, πρέπει να ξέρουμε ότι το κόμμα αυτό είναι απολύτως ειλικρινές ως προς τις προθέσεις του, ότι δεν θα μας εξαπατήσει μόλις γίνει κυβέρνηση ή αντιπολίτευση ή μόλις πάρει τις καρέκλες στη Βουλή, ότι δεν θα βγει κάτι άλλο από την κάλπη, παρά μόνο αυτό που πρεσβεύει η επιθυμία και η ελεύθερη βούλησή μας.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις, θέλουν οι εκλογές αυτές να είναι προσχηματικές. Να είναι απλά μια τελετουργία, μια ωραία γιορτή μιας ημέρας, όπως οι γάμοι στις εκκλησίες. Κι έπειτα, να μας δέσουν χειροπόδαρα για πολλές δεκαετίες, να μας κατακτήσουν εφ’ όρου ζωής οι «προικοθήρες» του παγκόσμιου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού με βελούδινες δικτατορίες, να πάρουν παραμάζωμα όλα μας τα προικιά, ολόκληρη τη χώρα που έχει μπει ενέχυρο με τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψαν διακόσιοι τόσοι προδότες, απατεώνες και λαμόγια του πολιτικού μας συστήματος, δίνοντας την Ελλάδα, όπως γινόταν παλιά, τότε που οι γονείς κανόνιζαν το γάμο, για ένα κοπάδι γελάδια…
Η αριστερά είναι μια πολύφερνη νύφη σήμερα. Τα ανεβασμένα ποσοστά της, δημιουργούν την κρυφή ελπίδα ότι επιτέλους μπορεί να δημιουργηθεί μια διέξοδος που θα δείξει την έξοδο από τα βάσανα, την τυραννία των ξένων πατρόνων και την απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά των αγορών και των υπηρετών τους.
Όμως, προσοχή: Η πολύφερνη αυτή νύφη, μπορεί να κρύβει παγίδες. Ένα κομμάτι της εμφανίζεται ως ανατρεπτικό. Όχι στο μνημόνιο, αναθεώρηση όλων των συνθηκών, ενότητα της αριστεράς με στόχο την κυβερνητική συνεργασία για αναστολή των συμβάσεων, λέει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, εντός ευρωζώνης και ΕΕ.
Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Για όποιον έχει τον κοινό νου, πίσω από την όμορφη νύφη διακρίνονται τα δόντια των «γονιών» της. Πώς είναι δυνατόν να ανατρέψεις ή να αναθεωρήσεις τις δανειακές συμβάσεις που έχουν βάλει ενέχυρο όλη τη χώρα, παραμένοντας μέσα στο μαγαζί των τοκογλύφων που την ενεχειρίασαν; Πώς είναι δυνατόν να είσαι μέσα σε παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, όπως στο ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, και να λες ότι θα τους ανατρέψεις; Πώς θα τους ανατρέψεις, με ποιους μηχανισμούς;
Οι φιλοευρωπαϊκές αυταπάτες, πρέπει να τελειώνουν. Σήμερα! Τώρα! Πριν είναι αργά. Οι μεταρρυθμιστικές ενδοσυστημικές απόψεις που ταλάνισαν την αριστερά για χρόνια, από την εποχή της ΕΑΡ, του τύπου «η Ευρώπη των λαών» ή «μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή», που ευαγγελίζεται και ο Φώτης Κουβέλης, είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση και ένας στρουθοκαμηλισμός.
Η παληά ΕΕ.δεν υπάρχει πια. Έδωσε ένα πιάτο φαί στους λαούς της στις εποχές των παχιών αγελάδων, φτιάχνοντας έναν ψεύτικο κόσμο καταναλωτικής ευημερίας, και σήμερα τους ξεπουλάει έναντι πινακίου φακής. Η σύγχρονη ΕΕ.είναι μια απολυταρχική, ιμπεριαλιστική ένωση που βρίσκεται στη φάση της ολοκλήρωσής της με τη δημιουργία του νέου ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας.
Τα διλλήματα της αριστεράς, η εμμονή στην ευρωπαϊκή προοπτική, καταλήγουν στην αυταπάτη που καλλιέργησε η σοσιαλδημοκρατία. Μακράν απείχε από το να είναι μια αριστερή δύναμη. Κατέληξε μάλιστα να είναι ο πλέον αυταρχικός οργανισμός, ικανός για οποιαδήποτε ψευτιά, απάτη, έγκλημα, ένας Δούρειος Ίππος, προκειμένου να αλώσει τις λαϊκές δυνάμεις και να μετατρέψει τον κόσμο της εργασίας σε μια κόλαση δουλείας των προηγούμενων αιώνων.
Η εμμονή στην εντός ΕΕ. εξέλιξη, οδηγεί τους ευρωπαϊκούς λαούς σε έναν νέο μεσαίωνα, οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό. Αν η αριστερά συνεχίσει να καλλιεργεί αυτή τη σοσιαλδημοκρατική αυταπάτη, θα δούμε την αυτοκρατορία της Μέρκελ να εμπεδώνεται και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες να μετατρέπονται σε μικρές εξαθλιωμένες αποικίες, βορά στα γούστα του κάθε τοκογλύφου «επενδυτή».
Εδώ και τώρα, η αριστερά, με όποιες δυνάμεις της, μικρές ή μεγάλες, πρέπει να μιλήσει ειλικρινά στο λαό, γι αυτό που πάει να γίνει. Να διαμορφώσει μια αντιευρωπαϊκή συμμαχία, συσπειρώνοντας το λαϊκό κίνημα πάνω σε μια προοπτική αυτοδύναμης εξέλιξης, προετοιμάζοντάς τον για τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες που θα φέρει η κάθετη σύγκρουση με τα κάθε λογής σύγχρονα ιμπέριουμ, να προετοιμάσει τους δικούς της μηχανισμούς άμυνας για την επίθεση που θα δεχτεί, τονίζοντας ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο ρεαλιστικό σχέδιο για το μέλλον των λαών, σήμερα. Όχι αύριο.
Ο κόσμος λέει: Καλύτερα φτωχός και υπεύθυνος για τη μοίρα μου, παρά πλούσιος και έρμαιο της κάθε συμμορίας διεθνών ή ντόπιων απατεώνων.
Η αριστερά, πρέπει να ακολουθήσει τη φωνή του.
Πηγή: tometopo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου