Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Η χαμένη γοητεία της Σοσιαλδημοκρατίας

Δημήτρης Γρηγορόπουλος

Από τον Τρίτο Δρόμο στον ευρωμονόδρομο


ΠΛΗΡΗΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ
Στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, μετά την εγκατάλειψη της κεϊνσιανής διαχείρισης απ’ τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’70, λόγω της οικονομικής κρίσης, η σοσιαλδημοκρατία αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιδεολογική ζύμωση και εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Θεωρείται και από τμήματα του συστήματος καταλληλότερη σ’ αυτήν την αποστολή λόγω των ιστορικών και οργανικών (συνδικάτα) δεσμών της με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και της δυνατότητάς της να προσδίδει ψευδώνυμο προοδευτικό πρόσημο στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των αντιδραστικών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών αναδιαρθρώσεων του καπιταλισμού για την αντιμετώπιση των οξυνόμενων κυκλικών κρίσεων και του νόμου της πτωτικής τάσης του κέρδους.

Ιδεολογικό κάλυμμα της προσχώρησης της σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελευθερισμό αποτέλεσε ο «Τρίτος Δρόμος» του Γκίντενς, που εξακολουθεί ν’ αποτελεί ευαγγέλιο της σοσιαλδημοκρατίας, σε διάφορες παραλλαγές και μίγματα, συνήθως υπό τον όρο «σοσιαλφιλελευθερισμός».

Ο τρίτος δρόμος έλκει την καταγωγή του απ’ τον ευρωκομμουνισμό, που μ’ αυτόν τον όρο εξέφραζε την απόρριψη του υπαρκτού σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του ο τρίτος δρόμος δηλώνει την αναζήτηση μιας διαφορετικής κοινωνίας και διαφορετικής μετάβασης σ’ αυτήν σ’ αντιδιαστολή τόσο με την κεϊνσιανή σοσιαλδημοκρατία, όσο και με την ακραίο (θατσερικό) νεοφιλελευθερισμό. Στην πραγματικότητα, προτείνει τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση σε μια πιο ήπια εκδοχή της.

Ο σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός του Γκίντενς δεν απορρίπτει απλώς τον «οικονομικό κρατισμό» της σοσιαλδημοκρατίας και του υπαρκτού σοσιαλισμού, που θεωρεί ότι ηττήθηκαν τελειωτικά («θάνατο του σοσιαλισμού» χαρακτηρίζει αυτή την ήττα).

Υιοθετεί όλα τα βασικά δόγματα του νεοφιλελευθερισμού: Την ελεύθερη αγορά με ελαχιστοποίηση του παρεμβατισμού, τις απεριόριστες ιδιωτικοποιήσεις ακόμη και στρατηγικών και κερδοφόρων τομέων, την απόρριψη του «καθολικού κράτους πρόνοιας» υπέρ του «επιλεκτικού κράτους πρόνοιας» (δίχτυ προστασίας για τους ακραία φτωχούς), τη συγκρότηση ενός ισχυρού αυταρχικού κράτους, την προώθηση ενός ιμπεριαλιστικού εθνικισμού (Φόκλαντς) και «ανθρωπιστικών πολέμων» (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ).

Αντίρροπη τάση προς τη νεοφιλελευθεροποίηση της σοσιαλδημοκρατίας εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στη Νότια Ευρώπη (Γαλλία, Ελλάδα, Ισπανία) αλλά και στην Αγγλία (ριζοσπαστικοποίηση του Εργατικού Κόμματος υπό την προεδρία του Μάικλ Φουτ).

Παρά την προώθηση ενός αριστερού κεϊνσιανισμού στη Γαλλία με τη συμμαχία σοσιαλιστών κομμουνιστών και στην Ελλάδα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γρήγορα αυτές οι δυνάμεις προσχώρησαν σε μιαν αναδιαρθρωτική πολιτική (το ΠΑΣΟΚ με αρχιτέκτονα τον Κ. Σημίτη).

Στην Ιταλία το κόμμα της δημοκρατικής Αριστεράς και το δημοκρατικό κόμμα (πρώην πλειοψηφία του ιταλικού ΚΚ) εφάρμοσαν απ’ την αρχή σχεδόν την πολιτική της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Απ’ το 1996 ο κεντροαριστερός συνασπισμός της Ελιάς (Πρόντι) εφάρμοσε νεοφιλελεύθερη πολιτική υποστηριζόμενος και από την Κομμουνιστική Επανίδρυση, ενώ τον νεοφιλελεύθερο συμβιβασμό υιοθετεί και η πληθυντική αριστερά υπό τον Ζοσπέν.

Η συστηματική και καθολική εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης απ’ τη σοσιαλδημοκρατία κλονίζει τη θέση της και το αστικό πολιτικό σύστημα


Τα σοσιαλιστικά κόμματα του νότου εγκαταλείπουν το στόχο της αλλαγής, εφαρμόζουν βραχύχρονα μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική αναδιανομής (ΠΑΣΟΚ 1981-85) και στη συνέχεια ενσωματώνονται στο σύστημα. Το σύστημα έχει εγκαταλείψει την κεϊνσιανή διαχείριση και επιβάλλει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική στα παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που πληρώνουν το τίμημα της συμμαχίας τους με την κυρίαρχη τάξη. Αδυνατούν να εφαρμόσουν έστω μια κεϊνσιανή πολιτική και μεταλλάσσονται σε σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα (ρητορική αναφορά στον σοσιαλισμό, νεοφιλελεύθερη πολιτική).

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Την κρίση του 2008 αναλαμβάνουν να διαχειριστούν σε μεγάλο βαθμό τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα δυσθεώρητα μεγέθη του χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα) αλλά και στην Ιρλανδία οδηγούν σε μιαν ακραία νεοφιλελεύθερη ρύθμιση (μνημόνια) σ’ αυτές τις κοινωνίες και σε εποπτευόμενα δημοσιονομική σταθερότητα, άρα και σε διαρκή λιτότητα.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του νότου εκπόνησαν μια νεοκεϊνσιανή εκδοχή αντιμετώπισης της κρίσης, όπου όμως ανέλαβαν τη διακυβέρνηση εφάρμοσαν την ακραία νεοφιλελεύθερη διαχείριση, που επέβαλε το σύστημα. Ως αποτέλεσμα επήλθε η θεαματική μείωση της επιρροής του, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, που απ’ το 43,92% των εκλογών τον Οκτώβρη του 2009 κατέρρευσε στο 6,29% των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015. Στην πολιτική εξαέρωση οδηγήθηκε και η κομμουνιστογενής (ΚΚΕ εσ.-ΕΑΡ) ΔΗΜΑΡ μετά τη συμμετοχή της στη μνημονιακή συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΟΣΚ.

Ο νεοφιλελεύθερος εκφυλισμός δεν αφορά μόνον τα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που κυρίως επωμίστηκαν το βάρος και το τίμημα της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης. Διαβρώνει συνολικά, σε διάφορες εκδοχές και μίγματα, το κομματικό σύστημα, περιλαμβάνοντας και τμήματα της Αριστεράς.

Τα κομμουνιστικά (ευρωκομμουνιστικά) κόμματα της Δύσης, για να ασκήσουν την εξουσία, συμβιβάζονται με τις βασικές αρχές του νεοφιλελεύθερου δόγματος (λιτότητα – ιδιωτικοποιήσεις – αυταρχισμός). Το 1976 το Ιταλικό ΚΚ, αναπαράγοντας ανιστόρητα το αντιφασιστικό εθνικό μέτωπο, συνάπτει συμμαχία με την κυβερνώσα χριστιανοδημοκρατία, χωρίς να μετάσχει στην κυβέρνηση, συμμεριζόμενο την πολιτική της λιτότητας και την «αντιτρομοκρατική» αυταρχική επίθεση. Τελικά, η πλειοψηφία του μεταλλάχτηκε στο κεντροαριστερό δημοκρατικό κόμμα, που κυβερνά σήμερα την Ιταλία, εφαρμόζοντας τα γνωστά αντεργατικά μέτρα.

Τα άλλα δύο μεγάλα ευρωκομμουνιστικά κόμματα, το γαλλικό και το ισπανικό, γοητεύονται απ’ τη διακήρυξη της εναλλακτικής πρότασης του γαλλικού και ισπανικού σοσιαλιστικού κόμματος. Συνυπογράφουν κοινό πρόγραμμα και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 συμμετέχουν σε κοινές κυβερνήσεις, που παρά την αρχική ευφορία (ιδίως με τις ιδιωτικοποιήσεις του Μιτεράν) προσχωρούν στις κυρίαρχες συντηρητικές πολιτικές. Έκτοτε σταθερά ακολουθούν την κατιούσα πορεία. Το 1996 το ΓΚΚ επιχειρεί ανάταξη της πολιτικής παρουσίας του με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση της πληθυντικής αριστεράς υπό τον Λ. Ζοσπέν. Η πτώση της συμπαρασύρει το ΓΚΚ και τον γραμματέα του Υ στον ολοκληρωτικό σχεδόν εκφυλισμό και αφανισμό.

Στα καθ’ ημάς το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσ. ελκύονται απ’ το «πείραμα» του ΠΑΣΟΚ, το ριζοσπαστικό πρόγραμμά του και την αναδιανεμητική – δημοκρατική πολιτική της πρώτης τετραετίας. Το ΚΚΕ άτυπα υποστηρίζει τη μεταρρυθμιστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αν και απ’ τα πρώτα βήματά του διαφαίνονται οι φιλοαστικές τάσεις όπως το αντιαπεργιακό άρθρο 4 και η φιλοκαπιταλιστική «κρατικοποίηση» εκατοντάδων προβληματικών επιχειρήσεων, που αφού εξυγιάνθηκαν με χρήματα του δημοσίου, πουλήθηκαν κοψοχρονιάς στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Προσπαθεί να προσελκύσει το ΠΑΣΟΚ σε μιαν αντιμονοπωλιακή συμμαχία (με δεύτερο στάδιο τον σοσιαλισμό) και συγκυβέρνηση, επί ματαίω όμως, αφού το ΠΑΣΟΚ το 1985 στρέφεται προς τον εκσυγχρονισμό (νεοφιλελεύθερο) του καπιταλισμού με μέντορα τον Κ. Σημίτη. Ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, ως διάδοχο σχήμα του ΚΚΕ εσ. της ΕΑΡ και της «ανανεωτικής» πτέρυγας του ΚΚΕ (που διασπάστηκε στο 13ο συνέδριο, το 1991) ερωτοτροπεί σταθερά με το ΠΑΣΟΚ, ιδίως με την εκσυγχρονιστική πτέρυγά του, που το 1996 θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.

Συνοψίζοντας, ο νεοφιλελευθερισμός έπληξε την Αριστερά (σοσιαλδημοκρατικά, αριστερά, κομμουνιστικά κόμματα) σε τρία αλλεπάλληλα κύματα, με διαφορετική ένταση, έκταση και μορφή, ανάλογα με το είδος του κόμματος και την ιδιαιτερότητα της κάθε περιόδου.

Τέλη της δεκαετίας ’70 και αρχές της δεκαετίας ’80, η αριστερή σοσιαλδημοκρατία και τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα παρά την αριστερή ρητορική τους εγκλωβίζοντας στην κρίση του συστήματος, παραιτούνται απ’ τις μεταρρυθμίσεις ή συστήνουν τις αντιμεταρρυθμίσεις.

Στο δεύτερο κύμα νεοφιλελευθερισμού (μέσα δεκαετίας ’90) η ηγεμονία του στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία και τον ευρωκομμουνισμό είναι σαφής. Τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα συρρικνώνονται ή μεταλλάσσονται συστημικά: η πλειοψηφία του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος συγκροτεί το σοσιαλδημοκρατικό δημοκρατικό κόμμα, στο εργατικό κόμμα της Αγγλίας κυριαρχεί ο νεοφιλελεύθερος Μπλερισμός, τα υπολείμματα του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος συμμετέχουν στη σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση Ζοσπέν, ενώ με τη σοσιαλδημοκρατία του Πρόντι συμπράττει η Κομμουνιστική Επανίδρυση…

Το τρίτο κύμα νεοφιλελευθερισμού συνδέεται με τη δομική κρίση του 2008. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που ασκούν τη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη, στη μνημονιακή μορφή, διαχείριση της κρίσης, υφίστανται πανωλεθρίες. Αυτή η εξέλιξη, σε συνδυασμό με την απαίτηση των μαζών για άμεση εναλλακτική λύση, η αδυναμία των ριζοσπαστικών επαναστατικών δυνάμεων να πείσουν για την αμεσότητα και το ρεαλισμό των προτάσεών τους, οδηγούν στη δημιουργία ή την ενίσχυση αριστερών δυνάμεων, που προτείνουν ένα άμεσο ριζοσπαστικό πρόγραμμα, υλοποιήσιμο χωρίς σύγκρουση με το εγχώριο καπιταλιστικό σύστημα και τις διεθνείς συμμαχίες του.

Αυτός ο συνδυασμός παραγόντων εύλογα ευνοεί τη θεαματική ανάπτυξή τους. Όπως όμως έχει αποδειχτεί ήδη απ’ τη δεκαετία του ’70 τα εγχειρήματα, σοσιαλδημοκρατικών, σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων για φιλολαϊκή προοδευτική πολιτική με άξονα την κυβέρνηση, χωρίς τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός πανίσχυρου εργατικού και λαϊκού κινήματος και χωρίς σύγκρουση με τον εγχώριο καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό οδηγούν ή στην παραίτηση – απ’ το εγχείρημα ή συχνότερα, στην υποταγή στις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού για μια ασφυκτική οικονομική πολιτική εις βάρος των υποτελών τάξεων συνδυασμένη με τον ακραίο αυταρχισμό, που απαιτεί η επιβολή της.

Απ’ τα αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα, που ανδρώθηκαν σ’ αυτές τις ιστορικές συνθήκες ο μεν ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Η δίψα για την κατάκτηση και άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας έχει οδηγήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην απεμπόληση έστω και ενός άτολμου σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού συμβολαίου και απεναντίας στη συνομολόγηση ενός άτεγκτου αντικοινωνικού συμβολαίου με την κεφαλαιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Εξ ου και η κατρακύλα του στις πολιτικές προτιμήσεις του λαού, που θα εντείνεται, όσο θα οξύνεται η αφαίμαξη και η καταπίεσή του.

Στην Πορτογαλία, το Μπλόκο στηρίζει τη σοσιαλιστική κυβέρνηση, που κατά την πάγια διγλωσσία των σοσιαλρεφορμιστών, υπόσχεται άρση της λιτότητας και δυναμική συμπίεση της ανεργίας, ενώ ταυτόχρονα παρέχει εχέγγυα στην ΕΕ ότι θα σεβαστεί το δημοσιονομικό σύμφωνο της λιτότητας, που η ΕΕ, για λογαριασμό των πολυεθνικών, πολυκλαδικών και χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων, επιθέτει επί των κεφαλαίων καθημαγμένων λαών.

Οι Ποδέμος διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία ή τη συμμετοχή σε μια συγκυβέρνηση με τους σοσιαλιστές ή και με ευρύτερη σύνθεση. Η άνοδος των Ποδέμος ήδη συνδυάζεται με σοβαρές υποχωρήσεις έναντι παλαιότερων θέσεών τους. Είναι βέβαιο ότι η συμμαχία με τους Σοσιαλιστές ή και τους κεντροδεξιούς Θιουδαδάνος θα τους οδηγήσει σε μεγαλύτερη απόκλιση απ’ τις ριζοσπαστικές θέσεις, που διατύπωσαν ως ανερχόμενο κίνημα.

Σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο στο ΒΗΜΑ 8/3/16 αποδεικνύεται με στατιστικά στοιχεία η σοβαρή εκλογική πτώση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στο σύνολό τους. Περισσότερο απ’ τα συντηρητικά κόμματα που υφίστανται μικρότερες απώλειες, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε Ιφιγένειες που θυσιάζονται στο βωμό της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Χωρίς την ενσωματωτική λειτουργία της σοσιαλδημοκρατίας στο κοινό των προοδευτικών και αριστερών μαζών, που φύσει και θέσει είναι αντίπαλοι μιας υπερσυντηρητικής πολιτικής, χωρίς την ιδεολογική μετάλλαξη της αντιμεταρρύθμισης σε μεταρρύθμιση, διαδικασία στην οποία η σοσιαλδημοκρατία είναι πειστικότερη απ’ τη συντήρηση, η νεοφιλελεύθερη διαχείριση θα αντιμετωπίζει περισσότερους και σφοδρότερους εχθρούς.

Ο δικομματισμός επίσης αποτελούμενος από ένα συντηρητικό και ένα προοδευτικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αποτελεί εδραία βάση για ένα ισορροπημένο κομματικό σύστημα, που εξασφαλίζει με τη συνδρομή και άλλων ενδιάμεσων κομμάτων, την ομαλή εναλλαγή κυβερνήσεων σχετικά διαφορετικών ιδεολογιών (μετριοπαθής συντηρητική και μετριοπαθή προοδευτική αντίληψη) που θα εξασφαλίσουν την ομαλή ηγεμόνευση της ευρείας πλειοψηφίας του λαού.

Το κενό που δημιουργείται σήμερα καταλαμβάνουν στις πιο πολλές χώρες της ΕΕ ακροδεξιές κυρίως δυνάμεις, που προβάλλουν ένα «αντισυστημικό» προσωπείο. Περισσότερο όμως ανησυχούν οι κυρίαρχες ταξικές δυνάμεις μήπως το πολιτικό κενό που δημιουργείται απ’ την καθίζηση της σοσιαλδημοκρατίας καταλάβουν ριζοσπαστικές αντικαταπιταλιστικές δυνάμεις, που θα ωθήσουν τη δυσαρέσκεια των μαζών σε αντισυστημική κατεύθυνση.

Έχει δυνατότητες αναζωογόνησης η σοσιαλδημοκρατία;


Η απάντηση σ’ αυτό το ζωτικό για το σύστημα ερώτημα, προϋποθέτει την απάντηση σ’ ένα άλλο δομικό ερώτημα, που παραπέμπει στον τετραγωνισμό του κύκλου.

Πώς μπορεί η σοσιαλδημοκρατία να πείθει προοδευτικές και αριστερόστροφες μάζες και μάλιστα σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης, ότι η πολιτική της είναι πιο προοδευτική και αποτελεσματική απ’ την αριστερή αντικαπιταλιστική πολιτική, όταν η πολιτική που πρεσβεύει και υλοποιεί είναι η υπεραντιδραστική για την τεράστια κοινωνική πλειοψηφία νεοφιλελεύθερη διαχείριση;

Δύο είναι οι βασικοί τρόποι και αλληλοσυνδεόμενοι:

Πρώτο, η αστική ιδεολογία στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της, κατά την πάγια μέθοδό της θα αντιστρέφει την πραγματικότητα: Θα μεταμφιέζει την αντιμεταρρύθμιση σε προοδευτική μεταρρύθμιση, τις όποιες οριακές βελτιώσεις υπέρ των ακραία φτωχών θα τις χαρακτηρίζει βήμα προς τον σοσιαλισμό!

Ειδικά οι «αριστερές» εκδοχές της αστικής ιδεολογίας είναι πολύ πιο εξασκημένες και ικανές, χάρη και στους πανίσχυρους ιδεολογικούς μηχανισμούς του σύγχρονου καπιταλισμού, να καλλιεργούν «προοδευτικές» αυταπάτες, ακόμη και σε αριστερόστροφες μάζες.

Δεύτερο, για να έχει αποτέλεσμα και η πιο δεξιοτεχνική σοφιστεία, πρέπει να εδράζεται και σε κάποια στοιχειώδη αντικειμενική βάση. Για να έχει απήχηση η ιδεοληψία «του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» πρέπει, όσο είναι δυνατόν, να διαφοροποιείται απ’ τα συντηρητικά κόμματα, αν και στο βασικό, στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, συγκλίνουν.

Μ’ αυτή τη λογική η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αποφεύγει την προνομιακή συνεργασία και προπάντων, τη συγκυβέρνηση με τη συντηρητική παράταξη, εκτός αν πρόκειται για οικουμενική κυβέρνηση, οπότε οι ευθύνες μοιράζονται σ’ όλους τους εταίρους.

Η διαφοροποίηση ενισχύεται, όταν προωθείται η συνεργασία με κεντρώες, νέες δυνάμεις στην πολιτική, σχετικά άφθαρτες, αλλά και με την Αριστερά, ώστε να πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις, αλλά και να καλλιεργείται για τη σοσιαλδημοκρατία και τους συμμάχους της η εικόνα της κατ’ εξοχήν κεντρώας, μεσαίας δύναμης, μεταξύ των δύο άκρων, της συντηρητικής παράταξης και της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής παράταξης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ιδίως στις χώρες του Νότου, συστημικοί πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες εργάζονται δραστήρια για την προνομιακή συνεργασία σοσιαλδημοκρατίας και αριστεράς ώστε και μ’ αυτήν τη σύγκλιση να αναζωογονηθεί μια ισχυρή, ελκυστική και έμπιστη για το σύστημα σοσιαλδημοκρατία. Ήδη στην Πορτογαλία το Μπλόκο στηρίζει την κυβέρνηση των σοσιαλιστών, οι Ποδέμος το συζητάνε για συνεργασία με τους σοσιαλιστές, ενώ και στον ΣΥΡΙΖΑ ασκούνται πιέσεις για συνεργασία ιδίως με το ΠΑΣΟΚ. Με μια ισχυρή πολιτική βάση θεωρούν οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος ότι μπορεί να εδραιωθεί «η μόνη ρεαλιστική προοδευτική στρατηγική… ένας δεύτερος εξανθρωπισμός του καπιταλισμού» (ΒΗΜΑ 20/3/16).

ΔΥΝΑΜΙΚΗ


Οι συσχετισμοί μπορούν ν’ αλλάξουν


ΣΕ ΜΗ ΟΜΑΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Όταν ο ελληνικός καπιταλισμός παρά την πολύχρονη εξοντωτική για το λαό πολιτική δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει σοβαρή απειλή ανατροπής, αλλά αντίθετα διατηρεί την ηγεμονία του, όταν η συντηρητική παράταξη (ΝΔ) παρά τις αλλεπάλληλες ήττες που της επεφύλαξε ο λαός, παρά τις τεράστιες ευθύνες για την καταστροφική μνημονιακή πολιτική που ακολούθησε, προαλείφεται εκ νέου για την κυβερνητική εξουσία με το ίδιο και χειρότερο πρόγραμμα, όταν το σύστημα κλείνει τα τεράστια ρήγματα του σοσιαλδημοκρατικού «κεντρώου» χώρου (ΠΑΣΟΚ) είτε με συμμαχία της σοσιαλδημοκρατίας και τις Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) είτε με τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ή και με τα δύο, όταν ο ριζοσπαστικός χώρος ηγεμονεύεται διαχρονικά από ένα κόμμα (ΚΚΕ), που παρά τη διακηρυγμένη στρατηγική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, με τη συγκεκριμένη πολιτική του, γίνεται ακίνδυνο ουσιαστικά για το σύστημα, τότε ενδεχομένως ανακύπτουν αντιλήψεις για την αδυνατότητα της αλλαγής αυτού του συστήματος ή τουλάχιστον της ουσιαστικής αλλαγής του. Αυτή την άποψη στην απολυτότητά της ούτε μια ιδεαλιστική σχολή δεν την υποστηρίζει.

Πρώτο: Οι συντεταγμένες που αναφέρονται παραπάνω αφορούν το πολιτικό – κομματικό σύστημα και όχι την κοινωνία συνολικά.

Δεύτερο, το πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού είναι συγκροτημένο, έτσι ώστε να αναπαράγεται και να εξασφαλίζει και την αναπαραγωγή του καπιταλισμού. Προφανώς, δύσκολο είναι να ανατραπεί απ’ την αντίπαλη βασική τάξη, όχι φυσικά αδύνατο. Το επιβεβαιώνουν οι επαναστάσεις, που ανέτρεψαν το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα.

Τρίτο, απολυτοποιούν την εκλογική δύναμη ως κριτήριο δύναμης και ορθότητας της πολιτικής ενός κόμματος, όσοι θεωρούν την πολιτική αλλαγή και ανατροπή θέμα απλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Ενώ πρώτιστα είναι θέμα άνδρωσης του επαναστατικού κοινωνικοπολιτικού κινήματος. Βεβαίως, και οι επαναστάτες ενδιαφέρονται για τις εκλογές και τ’ αποτελέσματά τους, γιατί επηρεάζουν ηθικά την κοινή γνώμη και εμπλουτίζουν με νέες δυνάμεις το κίνημα. Είναι όμως δευτερεύων και συμπληρωματικός παράγοντας.

Τέταρτο, οι συσχετισμοί δύσκολα αλλάζουν σε ομαλές και διαιωνιζόμενες συνθήκες. Αλλάζουν ριζικά, όταν οξύνονται οι αντιθέσεις, αποδυναμώνεται ο ταξικός εχθρός και εφόσον αξιοποιήσουν οι επαναστατικές δυνάμεις, έστω κι αν είναι περιορισμένες, τις αντικειμενικές δυνατότητες που ανοίγονται για την κατάκτηση προωθημένων στόχων και τελικά για την επαναστατική ανατροπή.

Χαρακτηριστική ιστορική κατάσταση που συμπυκνώνει τα παραπάνω είναι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ΕΑΜ στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ. Στη χώρα διαμορφώθηκαν οι απαιτούμενες συνθήκες για μαζικό εθνικοαπελευεθρωτικό αγώνα: Εξαθλίωση, λιμοκτονία του λαού, κτηνώδης συμπεριφορά των δυνάμεων κατοχής, απουσία των αστικών πολιτικών δυνάμεων απ’ την πολιτική εκπροσώπηση του λαού στην αντίσταση ή και συνεργασία ορισμένων πολιτικών και κρατικών αρχών με τον κατακτητή, αυθόρμητη αντιστασιακή διάθεση του λαού. Οι επαναστατικές δυνάμεις, αν και ολιγάριθμες, εκμεταλλεύτηκαν αυτές τις συνθήκες, οργάνωσαν μαζικό κίνημα στις πόλεις, ματαιώνοντας αποφάσεις καίριες των Γερμανών, οργάνωσαν αντάρτικο στα βουνά πανίσχυρο.

Πραγματοποίησαν δημοκρατικές εκλογές στην ελεύθερη Ελλάδα. Δεν άλλαξαν μόνο οι συσχετισμοί. Άλλαξαν τα πάντα. Μια νέα, ανώτερη κοινωνία γεννιόταν…

Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 30.4.2016
Αναδημοσίευση από:pandiera.gr

29 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

Ας ξεκινήσουμε απο το τελος. Το 1941 1944 οι νίκες του Κόκκινου Στρατου και η αλλαγή πορείας του πολέμου δημιούργησαν ευνοικές συνθήκες στους λαούς να μπορέσουνε να οικοδομήσουνε Σοσιαλισμό Αυτό έγινε δυνατόν μόνο οπου πέρασε ο Κόκκινος Στρατός δίνοντας την δυνατότητα στους λαούς να οικοδομήσουνε Σοσιαλισμό. Στις υπόλοιπες χώρες οι λαοί και τα Κ.Κ βρεθήκανε εγκλοβισμένοι μέσα στα Λαικά Μέτωπα χωρίς Στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό. Το παράδειγμα της χώρας μας είναι χαραχτηριστικό. Εχοντας διαλύσει την Κ.Δ λόγο Εθνικών ιδιομορφιών στην πραγματικότητα λόγο Ομοιομορφίας Ευρωκομμουνιστικού δρόμου. Ετσι το ΕΑΜ με χαραχτήρα Πολιτικού μετώπου εγκλωβισε τον λαό με τις Εγκληματικές συμφωνίες ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟΣ ΚΑΖΕΡΤΑ με αποτέλεσμα να μη πάρει ο λαός την εξουσία τον Οκτώβρη του 1944 Δόθηκε χρόνος στην Αστική τάξη και τους συμμάχους της να διαλέξουνε τον χρόνο και κατόπιν το έγκλημα στην ΒΑΡΚΙΖΑ.

Ανώνυμος είπε...

Το 1974 το ΚΚΕ εμφανίστηκε ξανά μετά απο 38 χρόνια παρανομία 25 χρόνια πολιτική προσφυγιά απο το 1943 χωρις ΚΝΕ και απο το 1958 χωρίς Κ.Ο. Και με λανθασμένο πρόγραμμα απο το 20ο Συνέδριο στην λογική των Πολιτικών μετώπων και τις Συμμετοχής σε κυβερνήσεις μέσα στον Καπιταλισμό που καταστρέψανε το Δ.Κ.Κ και φέρανε το ΚΚΕ ένα βήμα απο την καταστροφή το 1991. Μετά την ολοκλήρωση των ανατροπών το 1991 το ΚΚΕ ξεκίνησε την μελέτη της ιστορίας και την αποκατάσταση των επαναστατικών του χαραχτηριστικών. Στο 15ο Συνέδριο καταργήθηκε η καταστροφική λογική των Πολιτικών μετώπων και των Σταδίων. Παλεύουμε μέσα απο το ΠΑΜΕ ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και συνολικά την Κοινωνική συμμαχία για Εξοδο απο την Ε.Ε με ΚΟινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Είναι η μοναδική λύση που δεν εγκλοβίζει τον λαό και τους Κομμουνιστές στο καπιταλιστικό σύστημα με εναλλαγές Αστικών κυβερνήσεων και Ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Ανώνυμος είπε...

Στους παραπάνω "ανώνυμους":
Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα...
https://www.youtube.com/watch?v=U6gSyDAr8ek

Ανώνυμος είπε...

Καλύτερα θα είναι να πεις κανένα πολιτικό επιχείρημα στα πολιτικά επιχειρήματα.

Ανώνυμος είπε...

Μια ερωτηση για τον Κύριο Γρηγορόπουλο. Το οτι το ΕΑΜ και το ΚΚΕ δεν είχανε Στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό και παλεύανε μόνο για εκδημοκρατισμένο.....καπιταλιστικο κράτος γιατί δεν το σχολιάζει. Τις καταστροφικες συνεπειες των συμφωνιων του ΕΑΜ ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟΣ ΚΑΖΕΡΤΑ που στερήσανε απο τον λαό την εξουσία τον οκτώβρη του 1944 γιατί το καταπίνει αμάσητο άραγε....

Ανώνυμος είπε...

10:49. Νομίζω ότι ο τίτλος και το θέμα του άρθρου δεν είναι για τα ερωτήματα που βάζεις. Και εγώ συμφωνώ για τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής του ΚΚΕ και στην ΕΑΜική περίοδο. Μην προτρέχεις για το Γρηγορόπουλο, ότι τάχα καταπίνει αμάσητα αυτές τις καταστροφικές πολιτικές του κόμματός σου. Σου υπενθυμίζω, έτσι για να μαθαίνεις, ότι όταν ο Γρηγορόπουλος μίλαγε για αυτές τις καταστροφικές πολιτικές του κόμματος, ως στέλεχός του, κάπιοι άλλοι, σημερινά στελέχη του κόμματος και της ηγεσίας του, την έκαναν κοινώς γαργάρα στη καλύτερη περίπτωση.

Ανώνυμος είπε...

3.56 Εγω οτι βλέπω λεω. Αναφέρει το ΕΑΜ ως πολιτικό μέτωπο σαν κάτι πολύ καλό ενω στην πραγματικότητα αυτό είναι που εγκλώβισε τον λαο στην καταστροφή και δεν πήρε την εξουσία τον Οκτώβρη του 1944 και σαφώς το ΚΚΕ που δεν είχε στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό απο το 1937. Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ του ΔΣΕ οφείλεται στον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και στον λαό.

Ανώνυμος είπε...

Μάθε να διαβάζεις και μη με βάζεις στον κόπο να ξαναγράψω εδώ. Το ΕΑΜ ήταν δημιούργημα του ΚΚΕ. Δεν φταίει το ΕΑΜ και η πληοψηφία του λαού που το ακολούθησαν για την κατάληξη του ηρωΊκού και ανεπανάληπτου αγώνα που έγινε. Σοβαρές ευθύνες κύρια έχει η ηγεσία του ΚΚΕ και η πολιτική που είχε χαραχθεί από την 6η ολομέλεια το 34 με καθοδηγητή του κόμματος το Ζαχαριάδη και κατευθυνση της 3ης Διεθνούς του "πατερούλη".
Το άρθρο παραπάνω λέει για τους συσχετισμούς και για το πως αλλάζουν αυτοί και αναφέρεται στο παράδειγμα του ΕΑΜ. Το αν αυτοί οι συσχετισμοί που αλλάζουν δεν αξιοποιούνται κατάληλα από την πρωτοπορία για να επιβληθούν επαναστατικές αλλαγές δεν φταίνε οι συσχετισμοί και τα μέσα αλλά οι πρωτοπορίες.

Ανώνυμος είπε...

5.37 Κάνεις λάθος. Το πρόγραμμα του ΚΚΕ τις 6ης ολομέλειας του 1934 μίλαγε για Δικτακτορία του Προλεταριάτου. Αυτό το πρόγραμμα άλλαξε μετά το 1937 απο τους Παρτσαλίδη Νεφελούδη Σιάντο. Τα ντοκουμέντα τις 3ης Συνδιάσκεψης του 1950 είναι ξεκάθαρα. Ο 2ος Π.Π ήτανε Ιμπεριαλιστικός απο την αρχή μέχρι το τέλος και απο τις 2 μεριές των Καπιταλιστικών χωρών. Τα ίδια γράφει στο 2ο και 3ο Γράμμα ο Ζαχαριάδης. Οπως και οδηγία την Κ.Δ τον Σεπτέμβρη του 1939. Η 5η Φάλαγγα που υπήρχε στην ΕΣΣΔ με τους Μπουχάριν Τρότσκι Ζηνόβιεφ υπήρχε και μέσα στην Κ.Δ που με την καταστροφική λογική των ΛΑΙΚΩΝ δηλαδή ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ μετώπων εγκλώβισε τους λαούς και τα Κ.Κ στον καπιταλισμό όπου δεν πέρασε ο Κόκκινος Στρατός εχωντας έτοιμο τον Ευρωκομμουνιστικό δρόμο απο το 1944.

Ανώνυμος είπε...

5.37 Και φταίει 100% το ΕΑΜ επειδή είχε χαραχτήρα πολιτικού μετώπου. Απο την φύση του.

Ανώνυμος είπε...

Διάβασε τουλάχιστον τα ντοκουμέντα του ΚΚΕ και μετά το υπερασπίζεις.
Το πιο πρόσφατο «Δεκέμβρης του '44: Κρίσιμη ταξική σύγκρουση» εκδόσεις ΣΕ 2014.
Παρουσίαση του βιβλίου στο Ριζοσπάστη: Κυριακή 14 Σεπτέμβρη 2014
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8105401
Στην παρουσίαση βέβαια του ¨Ρ" δεν αναφέρεται η 6η ολομέλεια του 34, στο βιβλίο αναφέρεται, αναφέρονται όμως η απόφαση της ΚΕ τον Αύγουστο του 35, και η απόφαση της 4ης ολομέλειας 26-27 Σεπτεμβρίου του 35 μετά την απόφαση του 7ου συνεδρίου της κ.δ. (25 ιουλίου-21 Αυγούστου το 35).
Ο Τρότσκι είχε ήδη απομακρυνθεί από το 28, ο Μπουχάρι ήταν σε ρήξη με το Στάλιν από το 29 για την κολεκτιβοποίηση, και ο Ζηνόφιεφ είχε άπομακρυνθεί από το π.γ. από το 26, την κ.ε. από το 27 και εκδιώχθηκε από το κόμμα το 32.
Μην ψάχνεις λοιπόν σκιάχτρα για να σκιαμαχείς και να δικαιώνεις λαθεμένες πολιτικές του κκε και του "πατερούλη".
Είναι αλήθεια ότι το 1939 άλαξε από την κ.δ. η εκτίμηση για το χαραχτήρα του πολέμου από αντιφασιστικός που είχε προσδιορισθεί σε αντιφασιστικός-αντιιμπεριαλιστικός.
Με την είσοδο της ΣΕ στο πόλεμο ο χαραχτήρας του πολέμου μεταβλήθηκε σε πατριωτικό-αντιφασιστικό και γι' αυτό στις 15 Μάη 1943, κατά τη διάρκεια του Πολέμου, η Κ.Δ. αυτοδιαλύθηκε.
Αυτά και τέλος.

Ανώνυμος είπε...

Συμπληρώνω: Για την 6η ολομέλεια του 34 διάβασε στο 'Ρ', Σάββατο 12 Γενάρη 2002, "1934: Η ιστορική 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ" http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1103887

Ανώνυμος είπε...

7.17 Αν κάτσεις και διαβάσεις τα Ντοκουμέντα του ΚΚΕ απο το 1937 και μετά θα δεις δεν εχουνε καμμία σχέση με την 6η Ολομέλεια του 1934. Ολα είναι δημοσιευμένα πλέον και τα πάντα φαίνονται ξεκάθαρα. Για Λαοκρατία μίλαγε που αυτό δεν σημαίνει Σοσιαλισμό. Το ντοκουμέντο που λες το έχω διαβάσει οπως και για τον Ιταλοελληνικό πόλεμο και για τον Ευρωκομμουνισμό και μέσα στον χρόνο θα έρθει και ο 1ος τόμος 1918 1949 και η μελέτη για την διαπάλη με τον Οπορτουνισμό μέσα στην Κ.Δ απο το 1935 μέχρι το 1943 που διαλύθηκε με το επιχείρημα των Εθνικών ιδιομορφιών......που σημαίνει Ευρωκομμουνιστικός δρόμος. Το συμπέρασμα είναι οτι δεν υπήρχε Στρατηγική για Σοσιαλισμό με Δικτακτορία του προλεταριάτου.

Ανώνυμος είπε...

7.17 Ο Χαραχτήρας του πολέμου ήτανε Ιμπεριαλιστικός και απο τις δυο μεριές των καπιταλιστικών κρατών απο την αρχη μέχρι το τέλος.

Ανώνυμος είπε...

Διάβασε αν θέλεις και μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση σε εκδήλωση για τα 70 χρόνια από το Δεκέμβρη του 44.
"Ο Δεκέμβρης ΄44 και η σημερινή αντίσταση στη βαρβαρότητα"
http://aristeriantepithesi.blogspot.gr/2014/12/44_15.html

Ανώνυμος είπε...

7.24 Ξέρω τι γράφει η 6η Ολομέλεια. Ολη η Διαστρέβλωση και το κουρέλιασμα έγινε πάνω στο Στιγιαίο που αναφέρει. Παντου στον κόσμο αυτό διαστρεβλώθηκε απο τον Οπορτουνισμό θεωρώντας οτι παντού εχουμε Φεουδαρχία.

Ανώνυμος είπε...

7.34 Μα ακριβώς εδω είναι το πρόβλημα. Οτι δεν χρειαζότανε να φτάσουνε τα γεγονότα στον Δεκέμβρη σε χρόνο που βόλευε την Αστική τάξη. Το ζήτημα ήτανε να υπήρχε Στρατηγική κατάκτησης της εξουσίας και η ώρα ήτανε τον Οκτώβρη του 1944 όταν φεύγανε οι Γερμανοί. Αυτό προυποθέτει βέβαια να μην υπήρχε ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟΣ ΚΑΖΕΡΤΑ που σημαίνει οτι το ΕΑΜ έπρεπε να είναι Κοινωνική Συμμαχία και οχι Πολιτικό Μέτωπο. Θα είχε πάρει ο λαός την εξουσία εκμεταλευόμενος την παρουσία του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια. Δεν έγινε γιατί δεν το ήθελε η ηγεσία του ΚΚΕ Σιαντος Παρτσαλίδης Νεφελούδης και του ΕΑΜ Σβώλος Τσιριμώκος Μ.Κύρκος Πασαλίδης ο Μενσεβίκος ΥΠΕΞ στην Γεωργία το 1921.

Ανώνυμος είπε...

7:46. Συμφωνώ ότι δεν χρειάζονταν να φτάσουν τα γεγονότα στον Δεκέμβρη.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ήθελαν κάποιες ηγεσίες να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του αλλά ότι δεν υπήρχε στρατηγική τέτοια, οπως σωστά σημειώνεις και εσύ και αυτο είναι το ΚΥΡΙΟ.
Κατά συνέπεια δεν είναι η άρνηση κάποιων ηγεσιών αλλά η οπορτουνιστική θέση του συγκροτημένου πολιτικού υποκείμενου.
Επισης δεν βλέπω, πέρα από την ψυχολογία του λαού, με ποιο τρόπο θα μπορούσε να συμβάλει η παρουσία του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια αφού δεν πήρχε διάθεση έμπρακτης συμβολής από τους Σοβιετικούς.

Ανώνυμος είπε...

8.40 Δεν υπήρχε κανένα θέμα εμπρακτης συμβολής απο την ΕΣΣΔ Αν το ΚΚΕ και γενικά η Κ.Δ είχανε Στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό δεν θα υπήρχανε ΛΑΙΚΑ δηλαδή ΠΟΛΙΤΙΚΑ μέτωπα. Μέσα απο την Κοινωνική Συμμαχία Εργατών Αγροτών θα είχανε εκμεταλευτεί την συγκυρία για να πάρουνε την εξουσία την ώρα που αποχωρούσανε οι Γερμανοί. Το οτι δεν έγινε πουθενά αυτό δείχνει οτι η δικαιολογία για την διάλυση της Κ.Δ λόγο ΕΘΝΙΚΩΝ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΩΝ......ήτανε παραμύθι έχωντας τον Ευρωκομμουνιστικό δρόμο έτοιμο.

Ανώνυμος είπε...

Το 2008 ο Συνασπισμός γιόρτασε τα 40 χρόνια του Εσωτερικού.........εκεί σε ομιλία του ο Κύριος Κρίκκας με αναφορές στον Παρτσαλίδη......εξήγησε αναλυτικά οτι είχανε έτοιμη την μετατροπή του ΚΚΕ σε ομόσπονδο...κόμμα απο το 1944 και ήρθε ο Ζαχαριάδης και τους τα χάλασε όλα. Και οτι η ΕΔΑ ήτανε η σύνδεση με το ΕΑΜ που καθυστέρησε λόγο ΔΣΕ. Και είχε δίκιο. 1943 διάλυση της ΟΚΝΕ ΤΛΕΓΡΑΦΉΜΑΤΑ του Βαβούδη μετά το 1948 που ενημέρωνω οτι προσπαθούνε για την διάλυση του ΚΚΕ οπορτουνιστικά στοιχεία με την βοήθεια της Γιουγκοσλαβικής πρεσβείας και την ανοχή του Αστικού κράτους. 1958 1974 χωρίς Κ.Ο.

Ανώνυμος είπε...

9:47. Δεν καταλαβαίνω τι λες. Για ποιον Κρίκκα μιλάς?
Ειλικρινά προσπαθώ να σε παρακολουθήσω αλλά δεν μπορώ.
Όλες αυτές τις αρλούμπες που λες που τις έχεις δει?
Τι έκανε ο συνασπισμός και το "εσωτερικό" που χωράει?
Μήπως θέλεις να πεις ότι το ΚΚΕ δεν έχει σχέση με το ΕΑΜικό κίνημα?
Γιατί δεν ρωτάς το κόμμα σου σε αυτό και πια είναι η θέση του για το ΕΑΜ?
Γιατί ανοίγεις συζήτηση για το Ζαχαριάδη? Ξεχνάς ότι ο Ζαχαριάδης αποκήρυξε τον Άρη?
Προς τι η αναφορά στον Βαβούδη? Δεν γνωρίζεις ότι στη διάσταση Τίτο-Στάλιν το Κόμμα τοποθετήθηκε ενιαία καταδικάζοντας την πολιτική του Τίτο. Διάβασε μάλιστα αν θέλεις και άρθρο σχετικό του Ζαχαριάδη που δημοσιεύθηκε στο "κομμουνιστ" με τίτλο "το στιλέτο του Τίτο κτυπάει πισώπλατα τη Λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα" (πρόσεξε τη Λαϊκοδημοκρατική και όχι τη σοσιαλιστική).
Όσο για τη διάλυση των κομματικών οργανώσεων ενιαία πήρε την απόφαση το κόμμα (οπορτουνιστές και μετέπειτα επαναστάτες όλοι μαζί).
Και μια διόρθωση: Το Κόμμα από το 1968 και όχι το 1974 ξαναέστησε τις παράνομες οργανώσεις του.

Ανώνυμος είπε...

10.25. Εσυ τα έχεις μπερδεμένα. Ο Λαός δεν μπόρεσε να πάρει την εξουσία τον Οκτώβρη του 1944 εγκλωβισμένος μέσα στο ΕΑΜ με χαρακτήρα πολιτικού μετώπου που δεν είχε απο την φύση του στόχο τον Σοσιαλισμό. Και βέβαια η πρώτη ευθύνη ανήκει στο ΚΚΕ Σιάντος Παρτσαλίδης Νεφελούδης που αλλάξανε το πρόγραμμα της 6ης Ολομέλειας του 1934 μετά το 1937 βγάλανε το 2ο και 3ο γράμμα του Ζαχαριάδη σεχταριστικό.......ενω οι ίδιοι ήτανε Σοσιαλσωβινιστές και σε αυτή την βάση φτιάχτηκε το ΕΑΜ. Ο ΑΡΗΣ διαχράφηκε απο την 11η Ολομέλεια στις 5 Απρίλη του 1945. Η Διαγραφή κρατήθηκε μυστική γιατί ήτανε αδύνατο να περάσουνε αυτό το έγκλημα. Αυτή η απόφαση δημοσιεύθηκε στον Ριζοσπαστή στις 12 Ιούνη του 1945 για να την χρεώσουνε προβοκατόρικα στον Ζαχαριάδη που είχε γυρίσει 30 Μάη μετά απο 9 χρόνια μαζί με την κερκυρα και Γ.Γ ανέλαβε στο 7ο Συνέδριο τον οκτώβρη του 1945.

Ανώνυμος είπε...

10.25 Αυτά που αποκαλείς αρλούμπες λογικό. Είμαι όμως σίγουρος οτι καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέω. Στο θέμα του ΤΙΤΟ το 1948 δεν ήτανε καθόλου ενιαία η καταδίκη του ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ και σια με τον ΤΙΤΟ ήτανε. Το 1949 στην 5η Ολομέλεια ξεκίνησε η διόρθωση του προγράμματος. Το 1955 με το Πογκρόμ στην Τασκένδη σε εξέλιξει τον υποχρεώσανε να φέρει το παλιό...... Απο το 1943 ήτανε χωρίς ΚΝΕ απο το 1958 χωρίς Κ.Ο. Το 1968 ξεκίνησε η προσπάθεια για τα Κομματικά Στηρίγματα μέσα στην ΕΔΑ. Η Ζημιά η Ιδεολογική είχε προλάβει να γίνει δεκαετίες μέσα στο ΕΑΜ και την ΕΔΑ.

Ανώνυμος είπε...

11:09
Δεν έχω όρεξη αλλά πας γυρεύοντας.
Μόνο για την Τασκένδη. Ρώτα κάνα παλιό τασκενδιανό.
Ξέρεις ποιος είχε βάλει και σκάλα για να ανέβει στα κομματικά γραφεία και να πετάξουν έξω τους Ζαχαριαδικούς που τα είχαν καταλάβει?
Σου λέει τίποτα το όνομα Τσολάκης?
Άντε γιατί μας έχετε ζαλίσει με τις.....

Ανώνυμος είπε...

2.31. Ασφαλώς και μας λεει το όνομα Τσολάκης τα γνωρίζουμε όλα. Υπομονή να έχεις μετά απο τον 1ο Τομο που θα έρθει μέσα στην χρονιά ακολουθεί ο 3ος 1968 1991 μεχρι τα 100χρονα. Εν το μεταξυ μπορεις να δεις μέσα στον 2ο που τα αναφέρει αναλυτικά όλα. Είπαμε τα κόλπα πεθάνανε το 1991.

Ανώνυμος είπε...

2.31 ΟΙ Κομμουνιστές ήτανε μέσα στα Γραφεία τους στην Τασκένδη και έγινε δολοφονική επίθεση απο τους Οπορτουνιστές με την ανοχή της Χρουτσοφικής Κλίκας. Για να μιλάμε ξεκαθαρα.

Ανώνυμος είπε...

Σύλληψη 30 Οικοδόμων μελών και Στελεχών του ΠΑΜΕ απο την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. Αυτην την στιγμή υπάρχει συγκέντρωση στην ΓΑΔΑ. Στο Βόλο και στον Πειραιά τραμουκισμοί σε βάρος απεργών με εντολή των Εφοπλιστών απο λιμενικά όργανα με τις Ευλογίες της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Ολοι στους δρόμους με την ΛΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ Γενικός ξεσηκωμός.

Ανώνυμος είπε...

Αφέθησαν ελεύθεροι οι 30 Οικοδόμοι κάτω απο την πίεση του κόσμου που μαζεύτηκε έξω απο την ΓΑΔΑ. Συνεχίζουμε δυναμικά τον αγώνα. Η 48ωρη απεργία συνεχίζεται. Ολοι με το ΠΑΜΕ και την ΛΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ Ενάντια στην Αστική τάξη τους συμμάχους της στην Ε.Ε και την κατάπτυστη ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ που σφάζει τον λαό. Καμμία αναμονή καμμία αυταπάτη. Γενικός ξεσηκωμός ολοι στους δρόμους. Φτύνουμε στο πρόσωπο την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Ανώνυμος είπε...

Ξεκίνησε στο Κοινοβούλιο η συζήτηση για το νεο έγκλημα της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ με την σφαγη του λαού σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό. Γενικός ξεσηκωμός καμμία αναμονή καμμία αυταπάτη. Ολοι στους δρόμους κάτω απο την Σημαία της Λαικής Συμμαχίας ενάντια σε αυτό το έγκλημα με στόχο την Εξοδο απο την Ε.Ε με Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ