Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΙΩΖΟΥ*
Τέρμα λοιπόν στις αυταπάτες ή με την Ε.Ε. και το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.
Σύντροφοι,
ως κομμουνιστής – μια πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα που δεν κατέθεσα ποτέ ακόμα και σε δύσκολους καιρούς – και ως ανεξάρτητο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ε\έχω βαθειά επίγνωση της τεράστιας δυσκολίας του εγχειρήματος, αλλά ταυτόχρονα και βαθειά επίγνωση της ιστορικής αποστολής της Αριστεράς, ότι αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει.
* Ο Γιώργος Σιώζος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Παλλήνης
Σήμερα κυμαίνομαι πάλι, δίχως να παίρνω μια απόφαση. Κυμαίνομαι και σήμερα. Είμαι ένα γυαλιστερό εκκρεμές.
Γ. Μακρής
Η χώρα καταρρέει, η εθνική κυριαρχία και η αυτοτέλειά της δεν υφίστανται. Οι δανειστές μας, ενώ ερίζουν ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους, έχουν αποφασίσει τελεσίδικα για τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους, θέτοντας τη χώρα σε επιτροπεία. Η κυβέρνηση, η Βουλή, η Δημοκρατία, άδεια πουκάμισα, κουρέλια που χορεύουν μόνα τους, προσχηματικός διάκοσμος προς τέρψη και εξαπάτηση των ιθαγενών.
Κυμαινόμεθα μεταξύ των «εταίρων» - πόσο γελοία ηχεί αυτή η λέξη που ανερυθρίαστα προφέρουμε ακόμη και εμείς- μεταξύ μερκελιστών - τι ευφυής πολιτικοοικονομικός όρος- και αντιμερκελιστών, στους οποίους εσχάτως σε αυτούς έχει προστεθεί και το ΔΝΤ. Αγανακτούμε, «γίναμε αποικία χρέους» - εδώ τα λεξικά πολιτικών και οικονομικών όρων σπεύδουν να κρυφτούν έντρομα - ενώ ταυτόχρονα διατυπώνουμε το αίτημα για διαγραφή μέρους του χρέους. Σε συνεννόηση βεβαίως – βεβαίως με τους δανειστές μας. Μια μονομερής διαγραφή εκ μέρους μας θα τους εκνεύριζε, άσε που θα χάναμε και τους «αντιμερκελιστές» συμμάχους μας. Επίσης, θα θέταμε σε κίνδυνο την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, οδηγώντας τη χώρα στα τάρταρα, βάζοντας έτσι τέλος στον ατελείωτο μήνα του μέλιτος που διανύουμε στο πλαίσιο της Ε.Ε.
Κυμαινόμεθα μεταξύ δραχμής και ευρώ. Τι κι αν η χώρα έχει ακριβότερο νόμισμα από τις ΗΠΑ. Προφανώς ισχυρότερη οικονομία! Φαντάζεται κανείς, εάν στο παρελθόν ο Μαρκεζίνης συνέδεε την ισοτιμία μεταξύ δραχμής και δολαρίου με 30 δολάρια τη μία δραχμή και όχι το 1 δολάριο με 30 δραχμές τι οικονομική καταστροφή θα είχε υποστεί η χώρα; Και τι θα είχε πάθει ο Μαρκεζίνης; Είναι σίγουρο ότι θα του φορούσαν ζουρλομανδύα. Και ενώ ο Μαρκεζίνης – φρονίμως ποιών- το απέφυγε, εμείς με ιαχές απέραντης χαράς το φορέσαμε και τώρα τρέμουμε στην ιδέα να το αποχωριστούμε.
Κυμαινόμεθα ανάμεσα σε σημαντικές οικονομικές και πολιτικές προτάσεις όπως: απευθείας δανεισμός από την ΕΚΤ, της έκδοσης ευρωομολόγων – αλήθεια τι απέγινε αυτή η καινοτόμα πρόταση, γιατί την αποσύραμε από την πιάτσα- και της σύγκλισης πανευρωπαϊκής συνδιάσκεψης για την αντιμετώπιση του χρέους, προτείνοντας παράλληλα ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Αδιαφορώντας για την αρνητική ιστορική φόρτιση που φέρει για τους αριστερούς το άκουσμα του εν λόγω σχεδίου, σχέδιο το οποίο εδραίωσε τον καπιταλισμό και την αμερικανοκρατία στη χώρα μας και την Ευρώπη, δίχως να μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτούμε ποιος θα χρηματοδοτήσει ένα οικονομικό πρόγραμμα μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης. Τότε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έβγαινε πανίσχυρος οικονομικά από τον πόλεμο. Πόλεμος που τον έβγαλε από την κρίση τού 1929, δίνοντάς του τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα. Επίσης, τότε υπήρχε το αντίπαλο δέος, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, και ένα ρωμαλέο λαϊκό και εργατικό κίνημα στην Ευρώπη – σε πολλές χώρες ένοπλο- που έθετε θέμα εξουσίας.
Την ώρα που, ως αριστερά, γνωρίζουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα εμείς επιμένουμε να την επαναλαμβάνουμε ως φαρσοκωμωδία. Αγχωνόμαστε για την πληρωμή του χρέους και ζητάμε από τους «εταίρους» μας να συσκεφτούμε, και είναι αδύνατον να σκεφτούμε ότι αυτό το χρέος της χώρας μας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών είναι αδύνατον να αποπληρωθεί ή μήπως αγωνιούμε να μη σκάσει η φούσκα του καπιταλισμού; Ο ρόλος μας δεν είναι να το προκαλέσουμε;
Κυμαινόμεθα μεταξύ της αστικής νομιμότητας και της δυναμικής παρέμβασης των εργαζομένων στο πολιτικό προσκήνιο. Αισθανόμαστε την ανάγκη να απολογούμαστε όταν οι δυνάμεις του αστισμού μάς εγκαλούν για ενέργειες όπως, η «εισβολή» των εργαζομένων στο ΓΕΣ, υποστήριξης κινημάτων για την μη καταβολή φόρων και του κινήματος «Δεν Πληρώνω», των καταλήψεων, προσπαθώντας έτσι να μας εγκλωβίσουν μέσα στα αστικά όρια και παράλληλα να μας τεστάρουν, προκειμένου να διαπιστώσουν εάν είμαστε διατεθειμένοι να τα υπερβούμε.
Σύντροφοι,
ας πάψουμε να είμαστε ένα συνεχές γυαλιστερό εκκρεμές και ας πάρουμε επιτέλους θέση:Δεν μπορεί να υπάρξει διαγραφή του χρέους σε συνεννόηση με τους δανειστές χωρίς να συνοδεύεται με νέα επώδυνα μέτρα για το λαό και τη χώρα.
Δεν μπορεί να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους χωρίς να προηγηθεί παύση πληρωμών.
Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία και άσκηση πραγματικής λαϊκής εξουσίας στο πλαίσιο της Ε.Ε.
Η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζεται γιατί αυτή η Ε.Ε. αποτελεί τη σύγχρονη Βαστίλη λαών και χωρών.
Γιατί η Ε.Ε. επιβάλλει την κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την εκχώρηση του δημόσιου πλούτου, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, και των δημόσιων παραγωγικών και οικονομικών επιχειρήσεων στο κεφάλαιο, ενώ με το νομικό και θεσμικό της πλαίσιο βάζει φραγμό σε κάθε προοδευτική εξέλιξη.
Δεν μπορεί να υπάρξει καμία παραγωγική ανασυγκρότηση, προς όφελος της χώρας και των εργαζομένων, όσο η νομισματική πολιτική καθορίζεται από την ΕΚΤ, όταν το ευρώ ως νόμισμα αποτελεί το εργαλείο για τη δημιουργία ελλειμμάτων στις χώρες του Νότου και πλεονασμάτων στις χώρες του Βορρά, και όταν η Ευρωπαϊκή Ενωση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας έχει ορίσει τη χώρα μας, ως χώρα φτηνής εργατικής δύναμης μετατρέποντάς τη ολόκληρη σε μία ΕΟΖ.
Η δική μας αριστερά πρέπει να στοχεύει στη διάλυση της Ε.Ε. του κεφαλαίου, των τραπεζιτών και της κυριαρχίας του Δ' Ράιχ και στη δημιουργία της Ευρώπης των εργαζομένων και των Λαών.
Είναι επιτακτική ανάγκη το αίτημα της διαγραφής του χρέους και της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. να αποτελέσει αίτημα αιχμής του εργατικού και λαϊκού κινήματος τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Πρέπει να καταστεί σαφές πως η χώρα δεν μπορεί να βγει από την κρίση με όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης παρά μόνο με το σοσιαλιστικό, μετασχηματισμό της.
Γ. Μακρής
Η χώρα καταρρέει, η εθνική κυριαρχία και η αυτοτέλειά της δεν υφίστανται. Οι δανειστές μας, ενώ ερίζουν ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους, έχουν αποφασίσει τελεσίδικα για τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους, θέτοντας τη χώρα σε επιτροπεία. Η κυβέρνηση, η Βουλή, η Δημοκρατία, άδεια πουκάμισα, κουρέλια που χορεύουν μόνα τους, προσχηματικός διάκοσμος προς τέρψη και εξαπάτηση των ιθαγενών.
Κυμαινόμεθα μεταξύ των «εταίρων» - πόσο γελοία ηχεί αυτή η λέξη που ανερυθρίαστα προφέρουμε ακόμη και εμείς- μεταξύ μερκελιστών - τι ευφυής πολιτικοοικονομικός όρος- και αντιμερκελιστών, στους οποίους εσχάτως σε αυτούς έχει προστεθεί και το ΔΝΤ. Αγανακτούμε, «γίναμε αποικία χρέους» - εδώ τα λεξικά πολιτικών και οικονομικών όρων σπεύδουν να κρυφτούν έντρομα - ενώ ταυτόχρονα διατυπώνουμε το αίτημα για διαγραφή μέρους του χρέους. Σε συνεννόηση βεβαίως – βεβαίως με τους δανειστές μας. Μια μονομερής διαγραφή εκ μέρους μας θα τους εκνεύριζε, άσε που θα χάναμε και τους «αντιμερκελιστές» συμμάχους μας. Επίσης, θα θέταμε σε κίνδυνο την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, οδηγώντας τη χώρα στα τάρταρα, βάζοντας έτσι τέλος στον ατελείωτο μήνα του μέλιτος που διανύουμε στο πλαίσιο της Ε.Ε.
Κυμαινόμεθα μεταξύ δραχμής και ευρώ. Τι κι αν η χώρα έχει ακριβότερο νόμισμα από τις ΗΠΑ. Προφανώς ισχυρότερη οικονομία! Φαντάζεται κανείς, εάν στο παρελθόν ο Μαρκεζίνης συνέδεε την ισοτιμία μεταξύ δραχμής και δολαρίου με 30 δολάρια τη μία δραχμή και όχι το 1 δολάριο με 30 δραχμές τι οικονομική καταστροφή θα είχε υποστεί η χώρα; Και τι θα είχε πάθει ο Μαρκεζίνης; Είναι σίγουρο ότι θα του φορούσαν ζουρλομανδύα. Και ενώ ο Μαρκεζίνης – φρονίμως ποιών- το απέφυγε, εμείς με ιαχές απέραντης χαράς το φορέσαμε και τώρα τρέμουμε στην ιδέα να το αποχωριστούμε.
Κυμαινόμεθα ανάμεσα σε σημαντικές οικονομικές και πολιτικές προτάσεις όπως: απευθείας δανεισμός από την ΕΚΤ, της έκδοσης ευρωομολόγων – αλήθεια τι απέγινε αυτή η καινοτόμα πρόταση, γιατί την αποσύραμε από την πιάτσα- και της σύγκλισης πανευρωπαϊκής συνδιάσκεψης για την αντιμετώπιση του χρέους, προτείνοντας παράλληλα ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Αδιαφορώντας για την αρνητική ιστορική φόρτιση που φέρει για τους αριστερούς το άκουσμα του εν λόγω σχεδίου, σχέδιο το οποίο εδραίωσε τον καπιταλισμό και την αμερικανοκρατία στη χώρα μας και την Ευρώπη, δίχως να μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτούμε ποιος θα χρηματοδοτήσει ένα οικονομικό πρόγραμμα μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης. Τότε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έβγαινε πανίσχυρος οικονομικά από τον πόλεμο. Πόλεμος που τον έβγαλε από την κρίση τού 1929, δίνοντάς του τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα. Επίσης, τότε υπήρχε το αντίπαλο δέος, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, και ένα ρωμαλέο λαϊκό και εργατικό κίνημα στην Ευρώπη – σε πολλές χώρες ένοπλο- που έθετε θέμα εξουσίας.
Την ώρα που, ως αριστερά, γνωρίζουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα εμείς επιμένουμε να την επαναλαμβάνουμε ως φαρσοκωμωδία. Αγχωνόμαστε για την πληρωμή του χρέους και ζητάμε από τους «εταίρους» μας να συσκεφτούμε, και είναι αδύνατον να σκεφτούμε ότι αυτό το χρέος της χώρας μας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών είναι αδύνατον να αποπληρωθεί ή μήπως αγωνιούμε να μη σκάσει η φούσκα του καπιταλισμού; Ο ρόλος μας δεν είναι να το προκαλέσουμε;
Κυμαινόμεθα μεταξύ της αστικής νομιμότητας και της δυναμικής παρέμβασης των εργαζομένων στο πολιτικό προσκήνιο. Αισθανόμαστε την ανάγκη να απολογούμαστε όταν οι δυνάμεις του αστισμού μάς εγκαλούν για ενέργειες όπως, η «εισβολή» των εργαζομένων στο ΓΕΣ, υποστήριξης κινημάτων για την μη καταβολή φόρων και του κινήματος «Δεν Πληρώνω», των καταλήψεων, προσπαθώντας έτσι να μας εγκλωβίσουν μέσα στα αστικά όρια και παράλληλα να μας τεστάρουν, προκειμένου να διαπιστώσουν εάν είμαστε διατεθειμένοι να τα υπερβούμε.
Σύντροφοι,
ας πάψουμε να είμαστε ένα συνεχές γυαλιστερό εκκρεμές και ας πάρουμε επιτέλους θέση:Δεν μπορεί να υπάρξει διαγραφή του χρέους σε συνεννόηση με τους δανειστές χωρίς να συνοδεύεται με νέα επώδυνα μέτρα για το λαό και τη χώρα.
Δεν μπορεί να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους χωρίς να προηγηθεί παύση πληρωμών.
Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία και άσκηση πραγματικής λαϊκής εξουσίας στο πλαίσιο της Ε.Ε.
Η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζεται γιατί αυτή η Ε.Ε. αποτελεί τη σύγχρονη Βαστίλη λαών και χωρών.
Γιατί η Ε.Ε. επιβάλλει την κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την εκχώρηση του δημόσιου πλούτου, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, και των δημόσιων παραγωγικών και οικονομικών επιχειρήσεων στο κεφάλαιο, ενώ με το νομικό και θεσμικό της πλαίσιο βάζει φραγμό σε κάθε προοδευτική εξέλιξη.
Δεν μπορεί να υπάρξει καμία παραγωγική ανασυγκρότηση, προς όφελος της χώρας και των εργαζομένων, όσο η νομισματική πολιτική καθορίζεται από την ΕΚΤ, όταν το ευρώ ως νόμισμα αποτελεί το εργαλείο για τη δημιουργία ελλειμμάτων στις χώρες του Νότου και πλεονασμάτων στις χώρες του Βορρά, και όταν η Ευρωπαϊκή Ενωση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας έχει ορίσει τη χώρα μας, ως χώρα φτηνής εργατικής δύναμης μετατρέποντάς τη ολόκληρη σε μία ΕΟΖ.
Η δική μας αριστερά πρέπει να στοχεύει στη διάλυση της Ε.Ε. του κεφαλαίου, των τραπεζιτών και της κυριαρχίας του Δ' Ράιχ και στη δημιουργία της Ευρώπης των εργαζομένων και των Λαών.
Είναι επιτακτική ανάγκη το αίτημα της διαγραφής του χρέους και της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. να αποτελέσει αίτημα αιχμής του εργατικού και λαϊκού κινήματος τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Πρέπει να καταστεί σαφές πως η χώρα δεν μπορεί να βγει από την κρίση με όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης παρά μόνο με το σοσιαλιστικό, μετασχηματισμό της.
Τέρμα λοιπόν στις αυταπάτες ή με την Ε.Ε. και το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.
Σύντροφοι,
ως κομμουνιστής – μια πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα που δεν κατέθεσα ποτέ ακόμα και σε δύσκολους καιρούς – και ως ανεξάρτητο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ε\έχω βαθειά επίγνωση της τεράστιας δυσκολίας του εγχειρήματος, αλλά ταυτόχρονα και βαθειά επίγνωση της ιστορικής αποστολής της Αριστεράς, ότι αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει.
* Ο Γιώργος Σιώζος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Παλλήνης
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012
Πηγή: iskra
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου