Μια Προσωπική Απάντηση στην Ανακοίνωση του ΝΑΡ

Του Βαγγέλη Αντωνίου

Παρά τις επιφυλάξεις φίλων και συντρόφων και τις καλές συμβουλές και παροτρύνσεις τους ποτέ να μην τοποθετείσαι εν θερμώ, αποφάσισα ότι ο διάλογος μεταξύ συντρόφων, σκληρός, ακόμη και παρορμητικός, όταν είναι αληθινός, είναι κι επαναστατικός. Κι έτσι θέλω να εκφράσω τα πιο κάτω (τοποθετούμενός απέναντι στην ανακοίνωση του Ν.Α.Ρ. κι όχι σ’ αυτές των άλλων συνιστωσών και της Κ.Σ.Ε. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί νομίζω ότι αυτό και μόνο έχει νόημα). Η ανακοίνωση, λοιπόν, του Ν.Α.Ρ. της 11/4/2012 φέρει τον ψευδεπίγραφο τίτλο «... με αφορμή την πολιτική-εκλογική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς δυνάμεις του Μ.Α.Α.», που συμπληρώνεται – «για ξεκάρφωμα» το λένε στη γλώσσα της πιάτσας - από τον υπότιτλο «Με την άλλη αριστερά και αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ανατροπής ενάντια στη χούντα ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου», είναι δε πολιτικά απαράδεκτη, γιατί:..

Βαγγέλης Αντωνίου



1.    Πρόκειται για τον εκ μέρους των συντρόφων της ηγεσίας του Ν.Α.Ρ. επίσημο – μετά πολλών επαίνων είναι η αλήθεια – ενταφιασμό – που θα αναμείνει ίσως για καιρό την «ανάσταση» – της πρόσκλησης που απευθύναμε εγώ και οι δυο σύντροφοί μου, Νίκος Γαλάνης και Κώστας Παπουλής, σαφώς (και κυρίως) προς τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για πολιτική συμπόρευση και για μια άμεση συνεργασία, ενόψει των επικείμενων εκλογών.

2.    Πρόκειται για την - με κάθε επισημότητα εκ μέρους της ηγεσίας του Ν.Α.Ρ. - ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για το γεγονός ότι οι συζητήσεις που διεξάχθηκαν (με αφορμή την πιο πάνω πρότασή μας, πριν και μετά την πανελλαδική συνάντηση του Μ.Α.Α.) ανάμεσα σε στελέχη του Μ.Α.Α. και σύσσωμης της αντιπροσωπείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι μόνο δεν τελεσφόρησαν αλλά και γιατί με αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των συντρόφων της ηγεσίας του Ν.Α.Ρ. οδηγήθηκαν – και στις τρεις φάσεις τους - σε αδιέξοδο.

3.    Πρόκειται, επίσης, για πολιτική τοποθέτηση που αποδεικνύει ότι ο οπορτουνισμός δεν ορίζεται ως φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό αποδιδόμενο εξ απονομής μονόπαντα σε ορισμένης κατεύθυνσης πολιτικούς χώρους και ρεύματα, αλλά νοσηρότητα που μπορεί κανείς να διαγνώσει και στις «καλύτερες οικογένειες».

4.    Πρόκειται, τέλος, για πολιτικό κείμενο που – υπό τις συνθήκες οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν πυροδοτηθεί από υπερώριμες, για καιρό, επίπονα και επίμονα συντελούμενες προγραμματικές και κινηματικές, συγκρουσιακές και ενωτικές διεργασίες και ζυμώσεις – αποτελεί μνημείο πολιτικής «απόσυρσης», αυτοακύρωσης και απεμπλοκής από ένα ρητά διακηρυγμένο ως κομβικό στόχο του ρεύματος που εκπροσωπεί το Ν.Α.Ρ.: τη στρατηγική ανασύνθεση του τοπίου της αριστεράς, προς όφελος των δυνάμεων της ρήξης, της σύγκρουσης, της ανατροπής.

Περαιτέρω και επί της ουσίας του κειμένου:

1.    Οι ίδιοι οι συντάκτες της ανακοίνωσης του Ν.Α.Ρ. γνωρίζουν καλύτερα απ’ τον καθένα ότι τα όσα επικαλούνται αναφορικά με τις δικές μας υποτίθεται πολιτικές-προγραμματικές «ταλαντεύσεις, αντιφάσεις, αμφισημίες, διπλές αναγνώσεις» και τα τοιαύτα, δεν αντέχουν σε καμία σοβαρή πολιτική κριτική. Εκτός των άλλων, για τον προφανή λόγο ότι οι ίδιοι μας ζήτησαν, στην επίσημη συνάντησή μας με σύσσωμη την αντιπροσωπεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετ’ επιτάσεως, ρητά και κατηγορηματικά, να τοποθετηθούμε εγγράφως στην πολιτική ανταπάντηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να «ξεκαθαρίσουμε το προγραμματικό ζήτημα». Και η επ’ αυτού γραπτή μας απάντηση, μη επιδεχόμενη ουδεμιάς παρερμηνείας ή διπλής ανάγνωσης, αναφέρει επί λέξει: «Σε ό,τι αφορά τα σημεία των κύριων πολιτικών αξόνων, εκτιμήσεων, κατευθύνσεων που αναφέρονται στην επιστολή σας, θεωρούμε ότι υπάρχει η απαραίτητη συναντίληψη για μια πολιτική-εκλογική συνεργασία». Οι αιτιάσεις λοιπόν περί ελλειμματικών προγραμματικών συγκλίσεων είναι τουλάχιστον φαιδρές, εκτός κι αν οι σύντροφοι της ηγεσίας του Ν.Α.Ρ. πιστεύουν ότι για να εκπληρούται η προγραμματική σύγκλιση θα πρέπει οι «συγκλίνοντες» να κλίνουν ταυτόχρονα σε όλες τις πτώσεις το επίθετο «αντικαπιταλιστικός, αντικαπιταλιστική, αντικαπιταλιστικό», αλλά φυσικά όταν φθάνουν στην κλητική να αναφωνούν: «Ω, εσύ αντικαπιταλιστικό Ν.Α.Ρ.» και να οικτίρουν κιόλας το δικό τους ελλιποβαρή αντικαπιταλισμό.

2.    Είναι τουλάχιστον προσχηματική η προσπάθεια να αποδοθεί σε μας αμφισημία και μη αποφασιστικότητα, όχι μόνο για τη θέση μας για έξοδο από το ευρώ, την ευρωζώνη, την Ε.Ε. αλλά κυρίως για τη σύγκρουση που – με ανάληψη, γνωστού σε πολλούς, σημαντικού προσωπικού και όχι μόνο κόστους από πολλούς, πέραν εμού, συντρόφους μου – έχουμε διεξάγει απέναντι σε ολόκληρη τη γκάμα των ρευμάτων του ευρωπαϊσμού (και των παραλλαγών τους) και των ιδεοληπτικών αυταπατών που τον συνοδεύουν.

3.    Είναι όμως ταυτόχρονα και «αινιγματικό» οι ίδιες εκείνες δυνάμεις – σαν το Ν.Α.Ρ. – που θα ανέμενε κανείς, σε μια τόσο μάλιστα κρίσιμη, παλιρροϊκή καμπή, να διεξάγουν με τη μεγαλύτερη δυνατή αποφασιστικότητα τη μάχη για τον απεγκλωβισμό υπαρκτών αριστερών ρευμάτων και για την αποδυνάμωση της ευρωπαϊστικής ιδεολογικής ηγεμονίας σε ευμεγέθεις «χώρους υποδοχής» αριστερού και λαϊκού κόσμου, οι ίδιες αυτές δυνάμεις να «παραιτούνται» οικειοθελώς από τη μάχη αυτή. Να οδηγούν αντικειμενικά κόσμο – θέλοντας και μη – στις αγκάλες της ευρωπαϊστικής αριστεράς. Ή μήπως - υπό το φως της διατύπωσης (στην παράγραφο 4) της ανακοίνωσης της ηγεσίας του Ν.Α.Ρ.: «... προοπτική στην οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει άμεσα ή έμμεσα να εμπλακεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ» - δεν είναι και τόσο αινιγματικό; Μήπως δηλαδή το να δηλώνουν ρητά οι σύντροφοι της ηγεσίας του Ν.Α.Ρ. ότι αποφεύγουν να «εμπλακούν» στο «συνεχές» (Σύριζα, Μ.Α.Α., Ανταρσύα), εκτός από το ότι ανταποκρίνεται σε μια ορισμένου τύπου βολική ιδεολογικοπολιτική καθαρότητα, αντικατοπτρίζει και μια συγκεκριμένη συγκρουσιακή φοβία τους; Μήπως εν τέλει είναι σαφής πολιτική τους παραίτηση από το να δοθεί η μάχη εκεί ακριβώς που πρέπει να δοθεί, τη στιγμή ακριβώς που πρέπει να δοθεί και πάνω στον κρίσιμο πολιτικό κόμβο που πρέπει να δοθεί;

4.    Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να απευθύνει σε μας η ηγεσία του Ν.Α.Ρ. ερωτήματα του τύπου: «Ποιους εκπροσωπεί, σε ποια βάση αποδέχεται ή προτείνει εκλογική συνεργασία η πολιτική πρόταση συμπόρευσης» που απευθύναμε δημόσια οι τρεις του Μ.Α.Α. Όταν στους συντρόφους-συντάκτες της ανακοίνωσης είναι γνωστό ποιοι εκ μέρους του Μ.Α.Α. συμμετείχαν στις επίσημες συναντήσεις των αντιπροσωπειών μας (ή και ποιοι επέλεξαν, για να «διευκολύνουν», να μη συμμετέχουν στη δεύτερη απ’ αυτές, «καταπίνοντας» ακόμη και τις ιταμότερες των «προτάσεων» των εκπροσώπων του ρεύματος των συντακτών της ανακοίνωσης, προς χάριν της πολυπόθητης - ευτυχώς κι από πολλούς άλλους πέραν ημών - συμπόρευσης). Ας μην επεκταθούμε λοιπόν επ’ αυτού περαιτέρω. Δεν είναι η στιγμή για περισσότερες «κακίες», που μπορεί να τραυματίσουν κι άλλο τούτη την ώρα, για καταστάσεις πάντως γνωστές σε αρκετούς από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

5.    Για τον ίδιο λόγο, ας αντιπαρέλθουμε και πολλά απ’ όσα γράφονται στην παράγραφο 7 της ανακοίνωσης, η οποία αφορά κυρίως τις υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όχι γιατί είναι ήσσονος σημασίας ή ενδοοικογενειακού χαρακτήρα ζητήματα. Το αντίθετο μάλιστα. Όχι τόσο γιατί οι – ατυχείς κατά την ταπεινή μου γνώμη - διατυπώσεις που επιλέγουν οι σύντροφοι της ηγεσίας του Ν.Α.Ρ. περιποιούν τόση «τιμή» σε συμμάχους τους, όταν ταυτόχρονα τους εγκαλούν για «υποτίμηση» εκ μέρους τους του αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα της πάλης, για «ταλαντεύσεις» κλπ., με αφορμή ακριβώς το θέμα της συμπόρευσης με τις δυνάμεις του Μ.Α.Α. Αφού άλλες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κατανοούν «τα πολιτικά όρια του Μ.Α.Α. που δεν μπορούν να προσπεραστούν εύκολα». Σε αντίθεση φυσικά με την ηγεσία του Ν.Α.Ρ. που εξορισμού κατέχει την αυθεντία του οδικού άξονα προς την κομμουνιστική απελευθέρωση. Αλλά γιατί αμέσως μετά τις εκλογές – με το καλό σύντροφοι και το εννοώ – θα έχουμε πολλά να πούμε επ’ αυτών. Και να κάνουμε βεβαίως...

6.    Καταλήγοντας, σε αντιστοίχιση με τον επίλογο της ανακοίνωσης των συντρόφων του Ν.Α.Ρ., που απευθύνει και την τόσο «ανοιχτόκαρδη» πρόσκληση-πρόκληση προς την πλευρά μας, ας τελειώσουμε - προς το παρόν - με δυο πικρόχολα σχόλια, που συμπαθάτε με δεν μπορώ να αποφύγω και με μια πολιτική δέσμευση:

-    Προσωπικά σεμνύνομαι, με καταλαμβάνει δέος, σύντροφοι του Ν.Α.Ρ., μπροστά στην εμβέλεια της προσπάθειάς σας για μια «ανώτερη πολιτική συνάντηση» (προφανώς θα έχει αποδέκτες πολύ πιο αντικαπιταλιστές από μας) και νιώθω τραγικά ελλιποβαρής, δεσμευόμενος αμέσως κιόλας να αυθυποβληθώ σε εντατικά φροντιστήρια και επαναστατική εκγύμναση.

-    Επειδή, όμως, δυσκολεύομαι να κατανοήσω – καθώς εμείς απ’ την πλευρά μας κάναμε ό,τι περισσότερο μπορούσαμε - σε τι ακριβώς συνίσταται η πρόσκληση που απευθύνετε σε μένα και τους συντρόφους μου, να επιλέξουμε «όποιο τρόπο θεωρούμε πρόσφορο για το δρόμο του αναγκαίου πολιτικού προγράμματος ανατροπής, για μια άλλη αριστερά», μήπως μας υποδεικνύετε το δρόμο της προσχώρησης, αφού βεβαίως προηγηθεί και το απαραίτητο αυτομαστίγωμα;

Τέλος,

το μόνο σίγουρο σύντροφοι είναι ότι ο δρόμος της συγκρουσιακής υπέρβασης για την αναγκαία ανασύνθεση του τοπίου της αριστεράς, δρόμος στον οποίο εγώ και οι δυο σύντροφοί μου – αλλά και πολλοί ακόμη εντός του Μ.Α.Α. - είμαστε αταλάντευτα στρατευμένοι, είναι στρωμένος με πολλά, πάρα πολλά ακόμη εμπόδια, ορισμένα απ’ τα οποία απ’ ότι φαίνεται κι εμείς έχουμε υποτιμήσει (κι αυτό είναι όντως προσωπική μου αυτοκριτική). Τα μεγαλύτερα απ’ τα οποία αφορούν τις «ακινησίες των ηγεσιών» σύντροφοι του Ν.Α.Ρ. Αλλά το δρόμο αυτό έχουμε δεσμευτεί να τον τραβήξουμε μέχρι το τέλος. Καλή αντάμωση σύντροφοι ... στα γουναράδικα... Και καλή ανάσταση.

Βαγγέλης Αντωνίου

Χαλκίδα, 14/4/2012.