Του Γιώργου Πετρόπουλου
Η αντισυστημική- αντικαπιταλιστική ρητορική είναι ένα από τα κύρια γνωρίσματα του φασισμού και στη σύγχρονη και στην ιστορική του διάσταση.
«Ο φασισμός- έλεγε ο Δημητρόφ στην εισήγησή του στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς- έρχεται στην εξουσία σαν κόμμα επίθεσης ενάντια στο επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου, ενάντια στις λαϊκές μάζες που βρίσκονται σε αναβρασμό. Ωστόσο παρουσιάζει τον ερχομό του στην εξουσία σαν ένα ‘‘επαναστατικό’’ κίνημα ενάντια στην αστική τάξη, στο όνομα ‘‘ολόκληρου του έθνους και για τη ‘‘σωτηρία’’ του έθνους» (Γκεόργκι Ντιμιτρόφ: «Ο Φασισμός», εκδόσεις Πορεία, Αθήνα 1974, σελ. 26).
Η αντικαπιταλιστική ρητορεία της Χρυσής Αυγής ως εθνικισμός και ως εθνικοσοσιαλισμός
Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών και η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται σήμερα ως ένα επαναστατικό κίνημα που σκοπό έχει να αλλάξει την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
Ο αρχηγός της, σημειώνει για παράδειγμα: «Είναι απαίτηση των καιρών η δημιουργία ενός Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος, Κινήματος Επαναστατικού με περιεχόμενό Ιδεολογικό και Πολιτικό. Ιδεολογικό και Πολιτικό γιατί πολιτική χωρίς ιδεολογία είναι ευκαιριακή ψηφοθηρία και ιδεολογία χωρίς πολιτική είναι φιλολογική ασχολία… Ένα Κίνημα Πολιτικό, που θα πολεμήσει την Κεφαλαιοκρατία και τον Κοσμοπολιτισμό, που θα μιλήσει στον λαό με την σκληρή γλώσσα της Αλήθειας και του Καθήκοντος. Που θα εμπνεύσει μια ηρωική στάση ζωής και ένα πνεύμα θυσίας, απαραίτητο στους κρίσιμους χρόνους που ζούμε. Ένα Κίνημα Κοινωνικό, που θα πολεμήσει αποφασιστικά για τα προβλήματα του απλού λαού» (Ν. Μιχαλολιάκος: Για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη», Αθήνα 1992, εκδότης Χρυσή Αυγή, σελ. 36 και Δ’ Έκδοση 2012, σελ. 51- 52).
Την ίδια ακριβώς αντικαπιταλιστική ρητορική βρίσκουμε και στα ιδεολογικά κείμενα της Χρυσής Αυγής που βρίσκονται σε τρέχουσα χρήση. Διαβάζουμε σε μια σχετική μπροσούρα: «Οι εθνικιστές δεν μάχονται για ν’ αλλάξει νταβατζήδες ο Λαός και στην θέση των πλουτοκρατών να έρθουν οι κομισάριοι. Μάχονται για την ανατροπή του καθεστώτος της εθνοκτόνος πλουτοκρατικής τάξης (που δεν ξεχωρίζει σε δεξιά ή αριστερή έκδοση, είναι δυο κεφάλια μ’ ένα στομάχι) και πολεμούν το εγκληματικό σύστημα του καπιταλισμού. Οι εθνικιστές στέκονται στο πλευρό της εργατικής τάξης και της αγροτιάς που σήμερα αποτελούν τα κυρίαρχα θύματα της απάνθρωπης πλουτοκρατικής εκμετάλλευσης, όχι από εκλεκτική μεροληπτική υποκρισία, αλλά γιατί πιστεύουν ακράδαντα στην κοινωνική δικαιοσύνη, δίχως ταξικές εξαιρέσεις αλλά με προτεραιότητες φυσικής επιβίωσης» (Βλέπε: «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ- ‘‘Προς το μέλλον…’’- Θεωρητικά ζητήματα για την στρατηγική και την τακτική του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος», Αθήνα 2010, σελ. 10).
Παλιότερα, βέβαια, η Χρυσή Αυγή αυτοπροδιορίζονταν ως εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση, υποστήριζε ότι τα μέλη της είναι «εθνικιστές επαναστάτες», μιλούσε για «εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση» και έθετε ως στόχο της την δημιουργία του «Εθνικοσοσιαλιστικού κράτους» (βλέπε για παράδειγμα: Περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, τεύχος 3/1981, σελ. 1-2). Κάποια στιγμή μάλιστα επιχείρησε να ιδιοποιηθεί και τον όρο «Αριστερά» αλλά αμέσως εγκατέλειψε την προσπάθεια καθώς δεν επρόκειτο για εύκολο εγχείρημα και της δημιουργούσε προβλήματα με τον ακραίο συντηρητικό κόσμο στον οποίο απευθυνόταν κι από τον οποίο προσδοκούσε. Έτσι, στο περιοδικό της, στο τεύχος 12(24) του Μαρτίου1987, δημοσιεύτηκε ένα διορθωτικό κείμενο- υπό τον τίτλο «Μια απάντηση σε δήθεν αγωνιστές»- το οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε τα παρακάτω: «Στο προηγούμενο τεύχος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δημοσιεύθηκε ένα σχόλιο- άρθρο σχετικό με την έκδοσή μας «ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ένα κίνημα της αριστεράς”. Εξ’ αφορμής ορισμένων αντιδράσεων, που υπήρξαν, γι’ αυτό το άρθρο θεωρούμε απαραίτητο να κάνουμε κάποιες διευκρινήσεις. Κατ’ αρχάς οι όροι δεξιά και αριστερά είναι όροι, που ο εθνικοσοσιαλισμός αρνείται γιατί είναι έννοιες πλασματικές, δημιουργήματα της Γαλλικής Επαναστάσεως… Σήμερα όμως, όπου ο μαρξισμός από τη μία και ο καπιταλισμός από την άλλη αποτελούν το μοναδικό κατεστημένο στον κόσμο, είναι προφανές, ότι με την δική τους λογική, ότι με την δική τους πολιτική ορολογία, η μοναδική δύναμη, που επιθυμεί και αγωνίζεται, για μια επαναστατική αλλαγή, αυτή που είναι δηλαδή η αριστερά των συγκεκριμένων πολιτικών περιστάσεων, αυτή η δύναμη είναι ο εθνικοσοσιαλισμός».
Το γεγονός ότι σήμερα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν χρησιμοποιεί τους όρους «εθνικοσοσιαλισμός», «εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση» και «εθνικοσοσιαλιστικό κράτος» αλλά εξαντλεί την ορολογία της στις συνδυαστικές παραλλαγές του του όρου «Εθνικισμός», δεν σημαίνει ότι έχει εγκαταλείψει τη φασιστική- ναζιστική της ορολογία. Σε προηγούμενα άρθρα έχουμε αποδείξει πως και με την καινούργια και με την παλιά ορολογία εννοεί ακριβώς τα ίδια πράγματα χωρίς εκπτώσεις, υποχωρήσεις και τροποποιήσεις. Η διαπίστωση αυτή θα ήταν λειψή αν δεν συμπληρώναμε πως υπάρχουν ναζιστικοί, πολιτικοί και ιδεολογικοί, όροι που η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν τους έχει εγκαταλείψει γιατί δεν αποκαλύπτουν άμεσα τον φασιστικό χαρακτήρα της παρά μόνο σε όσους είναι γνώστες. Ένας τέτοιος όρος είναι το «Λαϊκό Κράτος» ή αλλιώς το «Εθνικό Λαϊκό Κράτος». Και οι δύο αυτοί όροι είναι ταυτόσημοι κι έρχονται κατευθείαν από τη Ναζιστική ορολογία του Χίτλερ. Ένα τέτοιο κράτος επιδιώκει να οικοδομήσει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, εφόσον πάρει την εξουσία και σ’ αυτό ακριβώς το κράτος ολοκληρώνει τον «αντικαπιταλισμό» της.
Ο… αντικαπιταλισμός του «Λαϊκού Κράτους»: Τι διδάσκει η ιστορία.
Στην επίσημη ιστοσελίδα της, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αναφορικά με την ταυτότητά της και το τι σημαίνει να είναι κανείς Χρυσαυγίτης, αναφέρει: «το μοναδικό κράτος που εξυπηρετεί με ορθότητα τον ιστορικό του ρόλο είναι το Λαϊκό κράτος, όπου την πολιτική εξουσία έχει ο Λαός, χωρίς κομματικούς προαγωγούς… Η Πολιτεία όπου ο Λαός είναι η μόνη πραγματικότητα που δεν χρειάζεται εξουσία αλλά ηγεσία. Ο Λαός είναι ο πραγματικός άρχοντας, ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη του». (βλέπε:http://www.xryshaygh.com/index.php/kinima#ixzz3C5CEgGxp)
Όπως εύκολα διαπιστώνει ο αναγνώστη από το παραπάνω απόσπασμα το λεγόμενο λαϊκό κράτος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δεν είναι και τόσο λαϊκό. Σκέτη δικτατορία είναι. Επισημάναμε ορισμένες πλευρές αυτού του θέματος σε προηγούμενα σημειώματα κι ασφαλώς θα μιλήσουμε και σε επόμενα. Επί του προκειμένου το ερώτημα είναι άλλο: Είναι το «Λαϊκό» ή το «Εθνικό Λαϊκό Κράτος» της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ αντικαπιταλιστικό; Ιστορικά, όπου επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί, αποδείχτηκε το ακριβώς αντίθετο. Το κλασικότερο παράδειγμα, αυτό της ναζιστικής Γερμανίας δείχνει πως το «Λαϊκό Κράτος» του Χίτλερ ήταν ο μεγάλος προστάτης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Τα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως το δημοσιότητας από πλήθος επιστημόνων- και τα οποία παρουσιάζει συνοπτικά αλλά με απόλυτη ακρίβεια ο Έρνεστ Μαντέλ- δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών.
 |
| Αφίσα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος που δείχνει τον εργάτη απέναντι στους καπιταλιστές |
Στο όνομα της άρνησης της πάλης των τάξεων και των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων, στο όνομα των συνεργαζόμενων οργανικά τάξεων (αρχή της οποία παραδέχεται και η Χρυσή Αυγή) το χιτλερικό καθεστώς συνέτριψε τις εργατικές οργανώσεις, τσάκισε το εργατικό κίνημα, κατήργησε την συνδικαλιστική και πολιτική εκπροσώπησή του και κατάφερε να πετύχει για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου επιτεύγματα που οι καπιταλιστές δεν μπορούσαν να τα φανταστούν ούτε στα καλύτερα όνειρά τους.
Για τους ειδικευμένους εργάτες το μέσο ωρομίσθιο το 1928 ήταν 95,5 πφένιγκ. Το 1933 έπεσε στα 70,5 πφένιγκ, και μετά ανέβηκε στα 78,3 πφένιγκ το 1936, στα 79,0 πφένιγκ το 1940 και στα 80,8 πφένιγκ τον Οκτώβριο του 1942. Σύμφωνα με άλλες πηγές οι τιμές των ημερομισθίων έπεσαν ανάμεσα στον Ιανουάριο του 1933 και του 1937 από 79,2 πφένιγκ στα 78,5 πφένιγκ, και μετά ανέβηκαν αργά στα 79,2 τον Οκτώβριο το 1939, στα 80 πφένιγκ τον Δεκέμβριο του 1941 και στα 81 πφένιγκ τον Οκτώβριο του 1943. Δηλαδή, με άλλα λόγια το χιτλερικό «Λαϊκό κράτος» όχι μόνο δεν ξεπέρασε την κρίση στους μισθούς των εργατών αλλά τους κράτησε στα επίπεδα της κρίσης. Έτσι, διαμόρφωσε την πλέον δυνατή φθηνή εργατική δύναμη για λογαριασμό των καπιταλιστών.
Την ίδια ώρα διαμορφώθηκε ένας πραγματικός παράδεισος για το μεγάλο κεφάλαιο. Το μερίδιο του κεφαλαίου (τόκοι, βιομηχανικά και εμπορικά κέρδη, αδιανέμητα βιομηχανικά κέρδη) που το 1929 αντιστοιχούσαν στο 21% του εθνικού προϊόντος και το 1932 είχαν πέσει στο 17,4%, ανέβηκαν στο 25,2 τοις εκατό το 1937 και στο 26,6 τοις εκατό το 1938 του εθνικού προϊόντος. Το συνολικό κεφάλαιο των γερμανικών εταιρειών ήταν 20,6 δισ. Reichsmark (RM) το 1933. Έπεσε στα 18,5 δισ. RM το 1938 και ανέβηκε σε περισσότερα από 29 δισ. RM στο τέλος του 1942. Την ίδια περίοδο ο αριθμός των εταιριών μειώθηκε από 5.518 σε 5.404 και είχε ήδη μειωθεί από 10.437 το 1931 και 9.148 το 1933 σχεδόν στις μισές το 1938. Το μερίδιο των πολύ μεγάλων εταιριών (αυτών με κεφάλαιο μεγαλύτερο των 20 εκατομμυρίων RM) σε αυτό το συνολικό κεφάλαιο ανέβηκε από 52,4% το 1933 σε 53,6% το 1939 και 63,9% το 1942 (Βλέπε αναλυτικά: Ernest Mandel: «Ο Τρότσκι για τον Φασισμό», εκδόσεις Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2012, σελ. 49- 50 κ.ε.). όταν αυτή είναι η εικόνα του «Λαϊκού Κράτους» του Χίτλερ δεν έχει νόημα οποιαδήποτε συζήτηση για τον χαρακτήρα αυτού του κράτους. Ποτέ στην ιστορία οι καπιταλιστές δεν απόλαυσαν καλύτερες συνθήκες εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και ποτέ δεν πέτυχαν τέτοιους ρυθμούς συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τις εκμεταλλευόμενες τάξεις και τον εργαζόμενο λαό. Εγγύηση γι’ αυτό ήταν το «Λαϊκό Κράτος»!
Πηγή:Ημεροδρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου