του Μπάμπη Χριστακόπουλου
Να σταματήσουμε να υποβάλουμε την κοινωνία σε ανέξοδους αγώνες. Δεν είναι χαμένοι μόνο αυτοί που δεν δόθηκαν ποτέ! Οι μικρές νίκες φτιάχνουν τους μεγάλους στρατούς μόνο όταν υλοποιούν μέρος ενός σχεδίου σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Κάθε άλλη προσπάθεια, μπορεί μεν να εξοπλίζει με την απαραίτητη εμπειρία το κίνημα και να επιχειρεί να μετατρέψει την μάζα σε υποκείμενο, αλλά αυτό αφορά μόνο εμάς και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας. Σήμερα, με όλα αυτά που διακυβεύονται και την απάντηση που πρέπει να δοθεί, η προσπάθεια αντίστασης χωρίς σχεδιασμό, χωρίς στόχο, χωρίς στρατηγική, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο σπατάλη δυνάμεων που προκαλεί κούραση, απογοήτευση και απαξίωση.
Αν καταφέρει κανείς να αποστασιοποιηθεί για λίγο από την αριστερά και τις μετακινήσεις ή τις αναζητήσεις που συντελούνται, θα μείνει έκπληκτος από την αλλαγή στάσης, στόχευσης, κατεύθυνσης από ένα μεγάλο μέρος της. Δείχνουν να τρέχουν δεξιά ή αριστερά σχεδόν - για να μην πούμε εντελώς- πανικόβλητοι. Ένα άλλο κομμάτι, απαγγιασμένο σε ασφαλές λιμάνι διακυρήτει με υψηλή αυτοεκτίμηση ότι σε αντιδιαστολή με τους «άλλους», η ασφαλής τους θέση και κατ’επέκταση η ακινησίας τους, αντιπαραθετικά, είναι η απάντηση στο πρόβλημα. Στην πραγματικότητα ούτε ο πανικός, ούτε η ακινησία μας οδηγούν μπροστά. Έχοντας εδώ και χρόνια αφήσει στην άκρη την ανατρεπτική θεωρία και περιοριζόμενοι στην πάλη με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό φαίνεται να ξεχνούν τη διαρκή πάλη με τον κομφορμισμό και την ενσωμάτωση μας. Διατυπώνουν την άποψη ότι το ελληνικό κίνημα κρατάει καλά, υπερασπίζεται στο μέτρο των δυνατοτήτων του τα κοινωνικά κεκτημένα και δυσκολεύει αρκετά την εφαρμογή της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό είναι το πρόβλημα σύντροφοι! Το μέτρο των δυνατοτήτων του. Διότι αν αναλογιστεί κανείς ότι εργασιακά και εργατικά κεκτημένα, το κοινωνικό κράτος, η δημόσια εκπαίδευση και υγεία, μέσα σε δύο χρόνια έχουν πάει περίπατο, τότε μάλλον θα πρέπει να πάψουν να αποτιμούν θετικά την πολική τους παρέμβαση και να αντιληφθούν ότι αυτό έχει πάψει από καιρό να είναι αρκετό.
Άλλοι λένε ότι πρέπει η αριστερά να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει. Σωστή και εύστοχη αυτή η κριτική. Πρέπει λένε να εγγυηθεί ότι δεν θα αναπαράγει τα φαινόμενα του παρελθόντος, ότι δεν θα καταχραστεί την εξουσία που θα της δοθεί. Πόσο πικρή είναι η αλήθεια αυτή. Μπορούμε όμως; Ακόμα και αν υπήρχε τρόπος να το εγγυηθούμε, ακόμα και αν αποδεικνύαμε ότι μπορούμε να κυβερνήσουμε; Έχει κανείς αναρωτηθεί για ποιόν λόγο δεν έχουμε πείσει την κοινωνία; Φαίνεται ότι οι σύντροφοι που μπαίνουν σε αυτή την συλλογιστική αγνοούν ή δεν λαμβάνουν υπόψιν τους μία άλλη αλήθεια που διαχρονικά, πέρα από ιδεολογίες και πέρα από τις επί μέρους αφηγήσεις, κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνεται. Αν δεν αλλάξει συνολικά και χωρίς συμβιβασμούς ο τρόπος λήψης των αποφάσεων, η δομή του κράτους (μέχρι την κατάργησή του), αν δεν υπάρξει λαϊκός έλεγχος και κοινωνική συμμετοχή, τότε καμία αλλαγή, κυβερνητική ή άλλη δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της παρά μόνο για μια μέρα για μία ώρα, για μία στιγμή. Αν λοιπόν αυτοί οι σύντροφοι επιλέγουν να διαμορφώσουν αυτές τις συνθήκες μέσα στην κοινωνία, ας αρχίσουν να λαμβάνουν υπόψιν τους την κριτική που τους γίνεται και ας αρχίσουν να αναρωτιόνται γιατί ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές δεν έχουν ακόμα συγκροτήσει υποκείμενο. Ας αφεθούν στην γόνιμη επαφή με τις δυνάμεις του κινήματος και τις κοινωνίας και αντί να κοκορομαχούν για το αν η σωστή απάντηση είναι η παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη και το €, για το αν χρειαζόμαστε λαϊκό. ενιαίο ή παλαϊκό μέτωπο, αντιμνημονιακό ή αντικαπιταλιστικό, να κατευθύνουν όλες τους τις δυνάμεις σε ένα και μόνο σκοπό. Στην συνδιαμόρφωση των αιτημάτων, στην μετατροπή της μάζας σε υποκείμενο, στην ανατροπή της κυβέρνησης και όχι μόνο στην προσφυγή στις κάλπες, είτε είναι κάλπες εκλογών είτε είναι κάλπες δημοψηφίσματος. Αυτές οι κάλπες όμως θα αποδείξουν μία άλλη αλήθεια που την τρέμουν χειρότερα από τις προηγούμενες. Θα αναδείξουν την αδυναμία τους να υπερασπιστούν το αποτέλεσμα της κάλπης. Είτε γιατί αυτό θα οξύνει ακόμη περισσότερο την αντίδραση των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων είτε γιατί δεν θα μπορέσουν να διαφυλάξουν την διαδικασία της κάλπης με τους όρους που επιβάλουν οι συνθήκες την δοσμένη χρονική στιγμή καταγράφοντας μία πραγματική πρώτη νίκη. Ξετυλίγοντας το κουβάρι, ξηλώνοντας την πρώτη κλωστή από το «πουλόβερ». Γιατί κάθε προσφυγή στις κάλπες δεν είναι τίποτα άλλο από βαλβίδα εκτόνωσης - και έχουν δίκιο σε αυτή την προσέγγιση όσοι την ασπάζονται- αν δεν προκύψει από μαζική λαϊκή απαίτηση όχι εκφρασμένη από «ηγετικά» κοινοβουλευτικά ή άλλα κλιμάκια, αλλά από την ίδια την λαϊκή απαίτηση που θα εκφραστεί στον δρόμο για την διεκδικήσει. Αυτό θα μπορούσε λοιπόν, να είναι το καθήκον της συγκυρίας. Έτσι θα μπορούσαν να παράγουν οι εκλογές πολιτικά αποτελέσματα. Με την εξασφάλιση των κοινωνικών συμμαχιών, τη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων, την τακτική και συγκροτημένη δουλειά μέσα στο κίνημα και στην κοινωνία τώρα που είναι σε ύφεση και όχι αύριο που η όξυνση των αντιφάσεων που με μεγάλη επιτυχία πετυχαίνει το ίδιο το σύστημα, θα οδηγούν τις εξελίξεις. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που σείστηκε συθέμελα το σύστημα με την αναγγελία του δημοψηφίσματος από τον Παπανδρέου και όχι το αν θα φύγουμε από το €. Μπορεί μια αποχώρηση από το ευρώ και την ευρωζώνη να «ταρακουνήσει» το σύστημα αλλά είναι βέβαιο ότι θα γινόταν ελεγχόμενη αφού αυτοί θα καλούνταν να την υλοποιήσουν ! Η προσφυγή όμως στις κάλπες, θα ήταν η απόδειξη ότι το σύστημα, δεν μπορεί να αντέξει την πίεση του Λαϊκού παράγοντα που κατευθύνει τις εξελίξεις, είτε με την παρουσία του, είτε με την απουσία του και ας μην την υποτιμούμε και αυτή, αλλά κυρίως με την δυναμική του διεκδίκηση.
Αν λοιπόν κάποιος αναζητεί τους λόγους που η αριστερά αρνήθηκε να σηκώσει το γάντι του δημοψηφίσματος πριν από 3 μήνες αυτός είναι ένας από τους λόγους. Διότι ήταν ανίκανη να ανταποκριθεί στο νέο καθήκον που της έβαλε το ίδιο το κίνημα μέσω του αδιεξόδου που επέβαλε στους κυβερνώντες και στους εντολοδόχους τους.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν «σήκωσαν» το θέμα της πτώσης της κυβέρνησης στις 15 Ιούνη, ούτε το γάντι του δημοψηφίσματος στις 28 Οκτώβρη. Και αυτοί που το έκαναν όμως, έδειχναν πως το μόνο τους ενδιαφέρον ήταν να προβάλουν το γεγονός μόνο με την δική τους οπτική και την δική τους ερμηνεία, επιβάλλοντας την δική τους ανάλυση και προσπαθώντας να πείσουν αυτούς που κινήθηκαν ότι το έκαναν για λόγους που αυτοί γνώριζαν καλύτερα από τους ίδιους. Ισχύει και για αυτούς η ίδια απάντηση που δώσαμε τότε και στον «πρόεδρο» Παπούλια: « ... Αυτή η «µικρή µειοψηφία» κύριοι, επέλεξε να γίνει παρέλαση µε «επίσηµο» τον Λαό και όχι µε εσάς. ...» Η Λαϊκή απάντηση κύριοι δεν είχε ούτε εθνικό, ούτε αντιμνημονιακό, ούτε δημοκρατικό πρόσημο. Ήταν μία κραυγή αγωνίας και αντίστασης συνολικά σε κάθε σύστημα που προσπαθεί να επιβάλει με τους δικούς του όρους την ατζέντα και που προσπαθεί να «εκφράσει» την Λαϊκή βούληση δια της παραλαβής των μηνυμάτων των καλπών. Ήταν η κραυγή αγωνίας της κοινωνίας για τα χαμένα της μεροκάματα, για την ανεργία, για τους κόπους μιας ζωής που πάνε χαμένοι για το αύριο που προοιωνίζεται χειρότερο από το χθες.
Επιχειρούν να απαντήσουν γιατί η κοινωνία δεν κατεβαίνει στον δρόμο, δεν διεκδικεί, γιατί είναι μουδιασμένη; Κάνουν πως δεν θυμούνται πως πριν από 6 μήνες όλη η κοινωνία ήταν στους δρόμους, δεν θυμούνται τους 500.000 διαδηλωτές στις 5 Ιούνη, δεν θυμούνται τους 4 μήνες της πλατείας Συντάγματος, κάνουν πως δεν είδαν τους σχεδόν 1.000.000 διαδηλωτές τους οποίους δεν «κατάφεραν» να τους ανεβάσουν στο Σύνταγμα. Μάλλον αυτοί δεν ήταν εκεί! Ο κόσμος κύριοι ήταν στον δρόμο, ήταν εκεί κάθε μέρα αναπαράγοντας τις ίδιες αντιφάσεις που αναπαράγονται στα κομματικά γραφεία, αναπαράγοντας εν ολίγοις τις ίδιες αντιφάσεις που ταλαιπωρούν χρόνια τώρα μία αριστερά που δεν έχει και δεν μπορεί να συγκροτήσει πολιτικό υποκείμενο.
Λόγος βεβαίως δεν γίνεται για τους μεσόκοπους σοσιαλδημοκράτες που επιχειρούν να ορθώσουν το ανάστημά τους αναζητώντας συνεργασίες με όλους αυτούς που για χρόνια λυμαίνονταν την δημόσια περιουσία, με αυτούς που έβαλαν όχι μόνο το δάχτυλο αλλά ολόκληρο το χέρι μες το μέλι. Φαίνεται οι σύντροφοι, στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν τις προγραμματικές θέσεις για την σύγκλιση με την σοσιαλδεξία γιατί περί αυτού πρόκειται, χάθηκαν μεταξύ “ισοδυνάμων και αντίρροπων”. Θα μας πουν βεβαίως ότι δεν υπάρχει τέτοια τάση (σοσιαλδεξιά), ευχαριστούμε σύντροφοι για την παρατήρηση, θα μας επιτρέψετε μόνο να σας υπενθυμίσουμε ότι δεν υπάρχει και αριστερά που να βλέπει εκλογές και να τρίβει τα χέρια της.
Πηγή:Το Μέτωπο
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου