Του Θανάση Σκαμνάκη
Υπάρχει ένα πρόβλημα με την πραγματικότητα. Δεν παραδίδεται. Και ως υλική υπόσταση και ως γνώση. Χρειάζεται μεγάλος κόπος για να την κατανοήσεις. Πολύ περισσότερος για να παρέμβεις σ’ αυτήν.
Αυτό ισχύει ακόμη πιο πολύ για την μέλλουσα πραγματικότητα. Εξ ου και οι προφήτες είναι ένα επαγγελμα πλέον χρεοκοπημένο.
Είναι πολύ δύσκολο να υπερβείς το στενό πλαίσιο που σε ορίζει, την καθημερινότητα με τις προτεραιότητές της, τις συνήθειες, τις εμμονές, το παρελθόν σου…
Είναι όπως σου συμβαίνει ατύχημα, τρακάρισμα ή καυγάς και ξέρεις πως θα περάσει πολύ σύντομα, και σαν πληγή στο σώμα και σαν ταραχή στο μυαλό, αλλά το ξέρεις πως δεν λιγοστεύουν η ταραχή και ο εκνευρισμός. Πολύ περισσότερο αν ζεις μιαν απογοήτευση ή απώλεια. Μαυρίζει ο ορίζοντας και νομίζεις πως θα παραμείνει έτσι μαύρος. Το περιβάλλον όπου ζεις, οι άνθρωποι, οι μικρές ή μεγάλες ομάδες κοινωνικής συμβίωσης δημιουργούν ένα πλαίσιο που συχνά γίνεται όριο, το οποίο είναι δύσκολο να υπερβείς προκειμένου να δεις με καθαρό μάτι τον όλο κόσμο. Τον καιρό των μεγάλων απογοητεύσεων και των συγκρούσεων στην Κεντρική Επιτροπή, τότε που το μυαλό μέρα νύχτα ήταν απασχολημένο με τα διαδραματιζόμενα εκεί και στένευε τον κόσμο μου, πήγαινα σχεδόν κάθε Κυριακή στο γήπεδο για να νιώθω πως υπάρχει ζωή και έξω.
Στην ευρύτερη κλίμακα οι αυθόρμητες διαθέσεις αλλά και τα κυρίαρχα ρεύματα δημιουργούν την αίσθηση του απόλυτου συμβαίνοντος. Φέρνω στο νου μου το πολιτικό παράδειγμα της περιόδου του 1989, όταν προετοιμαζόταν η ντροπή των συγκυβερνήσεων. Η μπόχα των σκανδάλων είχε αγκαλιάσει όλη την κοινωνία –και χωρίς ιδιωτική τηλεόραση– έτσι ώστε έκανε σχεδόν αυτονόητα τα όσα ακολούθησαν. Ο Λ. Κύρκος είπε αργότερα πως ήταν λάθος η παραπομπή Ανδρ. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο (όχι όμως οι συγκυβερνήσεις), αλλά παρασύρθηκε κι αυτός και ο Χ. Φλωράκης από το πνεύμα της εποχής, το οποίο ήταν δημιούργημα των μεγάλων συγκροτημάτων του Tύπου. Δυστυχώς στις συνθήκες της «καθολικής αποδοχής» είναι δύσκολο ν’ ακουστούν τα όσα λένε κάποιοι πιο ψύχραιμοι ή απλώς εθελοντές του μέλλοντος.
Αυτή είναι μια γνωστή αλλά επαναλαμβανόμενη με επιτυχία διαδικασία η οποία οδηγεί σε υποταγή στο κυρίαρχο. Από την άλλη, και ταυτόχρονα, οδηγεί κάποιους σε ηρωική απομόνωση, στο όνομα της υπεράσπισης της δικής τους αλήθειας – η οποία μπορεί να είναι πράγματι αληθινή, είναι οπωσδήποτε ειλικρινής, αλλά δεν βρίσκει επαφή με την πραγματικότητα. Οπότε στέκονται στην αλήθεια τους και περιμένουν πότε η πραγματικότητα θα τους συναντήσει κάποια στιγμή στο μέλλον. Το ζούμε τα τελευταία χρόνια με το πρώην κόμμα μου. Αλλά η αντίληψη, καθώς είναι δημιούργημα των συνθηκών, δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτό.
Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να βγεις πάνω από το χυλό των ημερών σου και να δεις το τοπίο σε προοπτική. Όχι πως κι έτσι δεν κινδυνεύεις να πέσεις έξω, και μάλιστα με πάταγο. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντέξεις στην πραγματικότητα και στα δεδομένα που δημιουργεί, να είσαι προσηλωμένος σε αυτήν και ταυτόχρονα να την υπερβαίνεις.
Πηγή:ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου