Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Αυτών που δεν ξέρουν τι να πουν στο σπίτι για το φαγητό που λείπει. Για τη λειψή ζωή. Για την καταρρακωμένη αξιοπρέπεια. Για το καθημερινό τσαλάκωμα στη δουλειά.
Πώς να διασκεδάσεις και να χωνέψεις το φόβο της απόλυσης; Πώς να αντιμετωπίσεις το βλέμμα των παιδιών; Μα πως και να αντέξεις ακόμη και αυτή τη συμπαράσταση των δικών σου ανθρώπων, όταν σου φαίνεται σαν ανήμπορη συ- λύπηση…
Αυτή η θαρραλέα, περήφανη εφόρμηση των απλήρωτων εργατών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στον ιδιότυπο εργοδότη τους (λόγω πολεμικών παραγγελιών) που ακούει στο όνομα Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ήταν το πιο όμορφο φώς στο βαθύ μαύρο σκοτάδι του κοινωνικού κανιβαλισμού, της τρομοκρατίας.
Αλλά και ένα περιγέλασμα της ανημποριάς, του ‘’δε γίνεται τίποτα’’, της αναμονής και της ανάθεσης.Είχε και θα έχει κόστος για τους ίδιους τους εργάτες. Και με το άγριο ξύλο των ΜΑΤ. Και με τις συλλήψεις. Και με τη διαπόμπευση από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Όπως είχε τεράστιο κόστος και η πολύμηνη απεργία στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ για τους εργαζόμενους και απολυμένους από αυτήν.
Πρέπει να υποκλιθούμε. Αλλά και να στοχαστούμε.
Το ερώτημα του παλλαϊκού ξεσηκωμού, της καθολικής κοινωνικής εξέγερσης, πλανάται πάνω από την ελληνική κοινωνία, αλλά και σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό Νότο.
Το Δεκέμβρη του 2008, με αυτή την άγρια έκρηξη της νεολαίας, δεν δόθηκε απάντηση, αλλά μπήκε ωμά το ερώτημα: Θα περιμένουμε να μας σφάξουν ή θα εξεγερθούμε; Όσοι τότε δεν έβλεπαν ‘’προβοκάτσια του συστήματος, ενάντια στην άνοδο της αριστεράς και του κινήματος’’, μιλούσαν για την πρώτη εξέγερση στην πίσω αυλή μιας επερχόμενης μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης.
Το θέατρο της βίαιης ταξικής αντιπαράθεσης, δεν είναι η πίσω αυλή του συστήματος. Ζούμε το ξεθεμελίωμα ολόκληρης της κοινωνίας, με καταβύθιση του κόσμου της εργασίας.
Το πνεύμα της εξέγερσης όμως είναι παρόν και δυναμικό. Αλλά και διαφορετικό. Με άρωμα μηχανουργείου και αγροτικής γης.
Τα χρώματα είναι πολλά, αλλά η συνισταμένη είναι κοινή. Από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, στην ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΉ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ. Από την ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ στο Ηράκλειο, στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Από τους αγρότες του Ηρακλείου που εισβάλουν στο αεροδρόμιο, ως τις μαθητικές καταλήψεις που ξεφυτρώνουν. Ακόμη και οι εφετζίδικες γελοιογραφίες ανεβασμένων μορφών πάλης όταν ξεσπούν, αυτή την τάση αντανακλούν και προσπαθούν να χειριστούν.
Φρύαξε πρώτος πρώτος ο Σαμαράς για την κινητοποίηση των εργαζομένων των Ναυπηγείων στο Υπουργείο Άμυνας. ‘’Δε θα γίνει ξέφραγο αμπέλι η Ελλάδα’’, παρήγγειλε από ‘’τας Ευρώπας’’. Γίνεται καταγέλαστος. Τολμάει να μιλά ο επικεφαλής της εσωτερικής τρικομματικής χούντας. Αυτός που γλείφει και παρακαλά από το πρωί ως το βράδυ την τρόικα εξωτερικού, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη διεθνή κεφαλαιοκρατία του ΔΝΤ, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο μέσω ΕΚΤ. Αυτός που είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, των απλήρωτων εργαζομένων, των συνταξιούχων χωρίς φάρμακα, των διαλυμένων νοσοκομείων, των λιστών που χάνονται, των μισθών πείνας των 580 ευρώ, του κατεβάσματος των παντελονιών των στελεχών του. Πρωθυπουργός της ελληνικής ολιγαρχίας, του πολιτικού της συστήματος και της ‘’σχέσης ζωής’’ της με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Λύσσαξαν οι γελωτοποιοί της εξουσίας στα κανάλια και τις εφημερίδες τους. Πήραν δουλειά τα πρωϊνάδικα, οι Πρετεντέρηδες και άλλοι γελοίοι υπηρέτες του συστήματος.
‘’Το «πραξικόπημα» έγινε από τους εργαζόμενους στον Σκαραμαγκά’’, διαλαλεί η εφημερίδα ‘’ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ’’, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Ψυχάρη του Βήματος.
Για ‘’ανομία και ασυδοσία’’ μίλησε για άλλη μια φορά, ο βρώμικος φρουρός του συστήματος, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής.
‘’Εισβάλατε στο σπίτι μου’’, ξεστόμισε και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ.
‘’Να διαμαρτυρηθούν, μπορώ να το καταλάβω… Αλλά χρειαζόταν μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία’’. Την κεραμίδα την αμόλησε ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης, απολογούμενος χωρίς λόγο στην ανάκριση γνωστών σφουγγοκωλάριων τηλεοπτικού σταθμού.
Και συνέχισε: «μου δημιουργούνται μεγάλα ερωτήματα για την χαλαρότητα της Αστυνομίας. Πολύ εύκολα δεν μπήκανε; Πρέπει να ψάξουμε γιατί ήταν χαλαρή η, συνήθως σκληρή, στάση της Αστυνομίας».
Ήταν και χαλαρή λοιπόν η αστυνομία!
(http://www.youtube.com/watch?v=s0J7__klv3U&feature=player_embedded)
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να παίρνει την σκυτάλη της προβοκατορολογίας που είχε αναπτύξει το ΚΚΕ στη διάρκεια του νεανικού ξεσηκωμού τον Δεκέμβρη του 2008.Δεν επισημαίνουμε με ευχαρίστηση την τραγικά λαθεμένη στάση της διαχειριστικής αριστεράς απέναντι στα εργατικά ξεσπάσματα. Απογοητεύει και αποθαρρύνει. Θέτουμε την ανάγκη της πολιτικής ήττας αυτής της απαράδεκτης πολιτικά στάσης, που ποντάρει τα πάντα στη νομιμότητα και στην κοινοβουλευτική αναμονή.
Πολύ περισσότερο: Δεν πρόκειται για μια αντιπαράθεση μιας ‘’χαλαρής’’ και μιας ‘’σκληρής’’ γραμμής μεταξύ ομάδων της αριστεράς, που δεν ενδιαφέρει τον ευρύ κόσμο. Αντίθετα, η λεγόμενη ‘’ήπια και λελογισμένη’’ γραμμή, θεωρεί υποχρέωση της να επιτεθεί και να συκοφαντήσει βήματα που τείνουν να κάνουν αυθόρμητα τμήματα της εργατικής τάξης. Και εδώ η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί να σηκώνει κανείς αδιάφορα τους ώμους…
Είναι εγκληματικό λάθος να ξεχάσουμε το βασικό: Ο νόμος είναι όλο και περισσότερο, όλο και πιο καθαρά, όλο και πιο ξετσίπωτα, με τον αντίπαλο, με το άδικο.
Τι είναι τα μνημόνια, οι νόμοι για τα εργασιακά, η μείωση των μισθών σε μια νύχτα, η εξαφάνιση των αποζημιώσεων απόλυσης;
Το δίκιο της κοινωνικής πλειονότητας, έχει μπει στην παρανομία.
Έχει γραφεί σε πανό και σε τοίχους και είναι όλη η ουσία: ‘’όταν η αδικία γίνεται νόμος, η εξέγερση γίνεται καθήκον’’.
Έρχεται η Μέρκελ….και απαγορεύονται οι διαδηλώσεις!
Αυτό υπογραμμίζει το πόσο σημαντικό και κεντρικό θέμα είναι τόσο για την ελληνική όσο και για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και η ίδια η σωτηρία της ΕΕ.
Είναι προκλητική στήριξη στο Σαμαρά, που δε βρίσκει κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση.
Αλλά και αντίστροφα, είναι πρόκληση της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ: ‘’Αν τα βάλετε μαζί μου, τα βάζετε και με την ΕΕ. Σκεφτείτε το…’’
Είναι η ώρα αφύπνισης. Για ένα μεγάλο αντι-ΕΕ και αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Στο μαζικό, λαϊκό κίνημα, στην κοινή πολιτική δράση, στην αποκάλυψη των μύθων του ευρωπαϊσμού.
Αποδεικνύονται εκτός τόπου και χρόνου οι παραπλανητικές αναλύσεις ότι ‘’δεν είναι πλέον αναγκαία η στόχευση για αποχώρηση από ευρωζώνη και ΕΕ, διότι –δήθεν- έτσι και αλλιώς θα μας βγάλουν μόνοι τους’’. Είναι τραγικό λάθος μια τακτική όπου, για να δικαιολογηθεί μια πολιτική επιλογή προσαρμογής στα όρια της ΕΕ, διαστρέφεται η πραγματικότητα και η φύση του αντιπάλου.
Θέλουμε δε θέλουμε λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να αναμετρηθούμε με δύο δύσκολες επιλογές ταυτόχρονα.
Πρώτο: Για να κάμψουμε τον αντίπαλο πρέπει να παλέψουμε διαφορετικά. Ανεβάζοντας τον πήχη και στο πολιτικό πρόγραμμα και στις μορφές πάλης. Με πεποίθηση για τη δυνατότητα οργάνωσης μιας άλλης ζωής, χωρίς την παραλυτική ψυχολογία της απελπισίας. Με αισιοδοξία για την πολιτική οργάνωση του μαχόμενου λαού, για ένα άλλο κοινωνικό και πολιτικό δρόμο, έξω από τη φυλακή της ΕΕ και του κεφαλαίου, έξω από τον καπιταλισμό. Με τις δυνάμεις της εργασίας στο προσκήνιο. Για τον παλλαϊκό ξεσηκωμό για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, στην Ελλάδα, αλλά και στο Νότο της Ευρώπης που επίσης βράζει. Με γενικευμένη κοινοκτημοσύνη του παραγόμενου πλούτου και των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, κόντρα στα αρπακτικά του κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Για μια εργατική και λαϊκή δημοκρατία, που θα ασκείται από τον ίδιο τον οργανωμένο και ελεύθερο λαό.
Δεύτερο: Για να παλέψουμε διαφορετικά, πρέπει να αλλάξει ο συσχετισμός και η πολιτική στόχευση του ‘’δικού μας ‘’ στρατοπέδου. Με τη νομιμότητα, τη θεοποίηση των αστικών θεσμών και τη γονυκλισία στην ΕΕ, πάμε χαμένοι. Αυτή η πολιτική στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί. Μέσα στο εργατικό κίνημα, στη μαχόμενη νεολαία, παντού, πρέπει να ισχυροποιηθεί μια πρωτοπορία στη βάση ενός αναβαθμισμένου αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος και της ανάπτυξης μιας μαχητικής εξεγερτικής και επαναστατικής στάσης μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα.
Να περιφρονήσουμε τις κατηγορίες περί ανομίας, εκτροπής και άλλες γελοιότητες των σφετεριστών της ζωής μας.
Είναι η ώρα που η κομμουνιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά, πρέπει να αναμετρηθεί με την ικανότητα της, να σηκώσει το γάντι της πρόκλησης. Να συμβάλλει στη διαμόρφωση μέσα στο λαό, πρώτα και κύρια στα μαχόμενα τμήματα του εργατικού κινήματος και την εξεγερτική νεολαία, ενός πολιτικού ρεύματος, που ορθά κοφτά θα διακηρύσσει:
Δικά μας είναι και τα Ναυπηγεία και τα Υπουργεία. Και η ΔΕΗ και τα λιμάνια. Όλα όσα έχει ο λαός χτίσει και τους δίνει ζωή με τη δουλειά του, την έγνοια του, τον ιδρώτα του. Έχουμε το δικαίωμα να τα ορίσουμε. Άλλοι να βγάλουν το σκασμό και να κάτσουν στη μπάντα. Αυτοί που, για παράδειγμα, έχουν απαγορέψει με οδηγία της ΕΕ και ελληνικό κυβερνητικό νόμο, στα Ναυπηγεία να εκτελούν επισκευές και άλλες εργασίες μη στρατιωτικού χαρακτήρα, οδηγώντας τα στο κλείσιμο.
Μα δικό μας και το δικαίωμα, αλλά και η υποχρέωση, να ξεσηκωθούμε, να επιβάλλουμε επί αδίκων το δίκιο μας, να καταχτήσουμε την πραγματική δημοκρατία. Ενωτική, αγωνιστική, χωρίς όρια δράση για το δίκιο των καταπιεσμένων, την επιβίωση, αλλά και την αξιοβίωτη ζωή. Δράση που σαρώνει εξουσίες και φόβους. Που διαμορφώνει συλλογική ζωή, αδελφοσύνη και ελευθερία.
Να θυμηθούμε λίγο τον Μπ. Μπρεχτ.
Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;
Kαι τη χιλιοκαταστρεμμένη Bαβυλώνα –
ποιός την ξανάχτισε τόσες φορές; Σε τι χαμόσπιτα
της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;
Tη νύχτα που...
το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν,
πού πήγανε οι χτίστες; H μεγάλη Pώμη
είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε;
Πάνω σε ποιούς θριαμβεύσανε οι Kαίσαρες;
Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο
μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;
Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα,
τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα,
τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.
O νεαρός Aλέξανδρος υπόταξε τις Iνδίες.
Mοναχός του;
O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.
Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;
O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε.
Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;
O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο.
Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;
Kάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;
Kάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.
Ποιός πλήρωσε τα έξοδα;
Πόσες και πόσες ιστορίες.
Πόσες και πόσες απορίες.
Πηγή:aristeroblog
Αγαλλίασε η καρδιά τόσων και τόσων ταπεινωμένων εργατών στην παραπαίουσα βιομηχανική ζώνη της Ελευσίνας-Ασπροπύργου και όχι μόνο.
Αυτών που δεν ξέρουν τι να πουν στο σπίτι για το φαγητό που λείπει. Για τη λειψή ζωή. Για την καταρρακωμένη αξιοπρέπεια. Για το καθημερινό τσαλάκωμα στη δουλειά.
Πώς να διασκεδάσεις και να χωνέψεις το φόβο της απόλυσης; Πώς να αντιμετωπίσεις το βλέμμα των παιδιών; Μα πως και να αντέξεις ακόμη και αυτή τη συμπαράσταση των δικών σου ανθρώπων, όταν σου φαίνεται σαν ανήμπορη συ- λύπηση…
Αυτή η θαρραλέα, περήφανη εφόρμηση των απλήρωτων εργατών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στον ιδιότυπο εργοδότη τους (λόγω πολεμικών παραγγελιών) που ακούει στο όνομα Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ήταν το πιο όμορφο φώς στο βαθύ μαύρο σκοτάδι του κοινωνικού κανιβαλισμού, της τρομοκρατίας.
Αλλά και ένα περιγέλασμα της ανημποριάς, του ‘’δε γίνεται τίποτα’’, της αναμονής και της ανάθεσης.Είχε και θα έχει κόστος για τους ίδιους τους εργάτες. Και με το άγριο ξύλο των ΜΑΤ. Και με τις συλλήψεις. Και με τη διαπόμπευση από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Όπως είχε τεράστιο κόστος και η πολύμηνη απεργία στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ για τους εργαζόμενους και απολυμένους από αυτήν.
Πρέπει να υποκλιθούμε. Αλλά και να στοχαστούμε.
Το πνεύμα της εξέγερσης
Το Δεκέμβρη του 2008, με αυτή την άγρια έκρηξη της νεολαίας, δεν δόθηκε απάντηση, αλλά μπήκε ωμά το ερώτημα: Θα περιμένουμε να μας σφάξουν ή θα εξεγερθούμε; Όσοι τότε δεν έβλεπαν ‘’προβοκάτσια του συστήματος, ενάντια στην άνοδο της αριστεράς και του κινήματος’’, μιλούσαν για την πρώτη εξέγερση στην πίσω αυλή μιας επερχόμενης μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης.
Το θέατρο της βίαιης ταξικής αντιπαράθεσης, δεν είναι η πίσω αυλή του συστήματος. Ζούμε το ξεθεμελίωμα ολόκληρης της κοινωνίας, με καταβύθιση του κόσμου της εργασίας.
Το πνεύμα της εξέγερσης όμως είναι παρόν και δυναμικό. Αλλά και διαφορετικό. Με άρωμα μηχανουργείου και αγροτικής γης.
Τα χρώματα είναι πολλά, αλλά η συνισταμένη είναι κοινή. Από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, στην ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΉ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ. Από την ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ στο Ηράκλειο, στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Από τους αγρότες του Ηρακλείου που εισβάλουν στο αεροδρόμιο, ως τις μαθητικές καταλήψεις που ξεφυτρώνουν. Ακόμη και οι εφετζίδικες γελοιογραφίες ανεβασμένων μορφών πάλης όταν ξεσπούν, αυτή την τάση αντανακλούν και προσπαθούν να χειριστούν.
Πως τολμούν οι εργάτες;
Λύσσαξαν οι γελωτοποιοί της εξουσίας στα κανάλια και τις εφημερίδες τους. Πήραν δουλειά τα πρωϊνάδικα, οι Πρετεντέρηδες και άλλοι γελοίοι υπηρέτες του συστήματος.
‘’Το «πραξικόπημα» έγινε από τους εργαζόμενους στον Σκαραμαγκά’’, διαλαλεί η εφημερίδα ‘’ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ’’, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Ψυχάρη του Βήματος.
Για ‘’ανομία και ασυδοσία’’ μίλησε για άλλη μια φορά, ο βρώμικος φρουρός του συστήματος, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής.
‘’Εισβάλατε στο σπίτι μου’’, ξεστόμισε και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ.
Των φρονίμων τα παιδιά….
Και συνέχισε: «μου δημιουργούνται μεγάλα ερωτήματα για την χαλαρότητα της Αστυνομίας. Πολύ εύκολα δεν μπήκανε; Πρέπει να ψάξουμε γιατί ήταν χαλαρή η, συνήθως σκληρή, στάση της Αστυνομίας».
Ήταν και χαλαρή λοιπόν η αστυνομία!
(http://www.youtube.com/watch?v=s0J7__klv3U&feature=player_embedded)
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να παίρνει την σκυτάλη της προβοκατορολογίας που είχε αναπτύξει το ΚΚΕ στη διάρκεια του νεανικού ξεσηκωμού τον Δεκέμβρη του 2008.Δεν επισημαίνουμε με ευχαρίστηση την τραγικά λαθεμένη στάση της διαχειριστικής αριστεράς απέναντι στα εργατικά ξεσπάσματα. Απογοητεύει και αποθαρρύνει. Θέτουμε την ανάγκη της πολιτικής ήττας αυτής της απαράδεκτης πολιτικά στάσης, που ποντάρει τα πάντα στη νομιμότητα και στην κοινοβουλευτική αναμονή.
Πολύ περισσότερο: Δεν πρόκειται για μια αντιπαράθεση μιας ‘’χαλαρής’’ και μιας ‘’σκληρής’’ γραμμής μεταξύ ομάδων της αριστεράς, που δεν ενδιαφέρει τον ευρύ κόσμο. Αντίθετα, η λεγόμενη ‘’ήπια και λελογισμένη’’ γραμμή, θεωρεί υποχρέωση της να επιτεθεί και να συκοφαντήσει βήματα που τείνουν να κάνουν αυθόρμητα τμήματα της εργατικής τάξης. Και εδώ η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί να σηκώνει κανείς αδιάφορα τους ώμους…
Ποιος νόμος, ποιοι θεσμοί; Ποιο δίκιο και ποιο άδικο;
Τι είναι τα μνημόνια, οι νόμοι για τα εργασιακά, η μείωση των μισθών σε μια νύχτα, η εξαφάνιση των αποζημιώσεων απόλυσης;
Το δίκιο της κοινωνικής πλειονότητας, έχει μπει στην παρανομία.
Έχει γραφεί σε πανό και σε τοίχους και είναι όλη η ουσία: ‘’όταν η αδικία γίνεται νόμος, η εξέγερση γίνεται καθήκον’’.
Ο ερχομός της Μέρκελ, διπλή πρόκληση
Έρχεται η Μέρκελ….και απαγορεύονται οι διαδηλώσεις!
Αυτό υπογραμμίζει το πόσο σημαντικό και κεντρικό θέμα είναι τόσο για την ελληνική όσο και για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και η ίδια η σωτηρία της ΕΕ.
Είναι προκλητική στήριξη στο Σαμαρά, που δε βρίσκει κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση.
Αλλά και αντίστροφα, είναι πρόκληση της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ: ‘’Αν τα βάλετε μαζί μου, τα βάζετε και με την ΕΕ. Σκεφτείτε το…’’
Είναι η ώρα αφύπνισης. Για ένα μεγάλο αντι-ΕΕ και αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Στο μαζικό, λαϊκό κίνημα, στην κοινή πολιτική δράση, στην αποκάλυψη των μύθων του ευρωπαϊσμού.
Αποδεικνύονται εκτός τόπου και χρόνου οι παραπλανητικές αναλύσεις ότι ‘’δεν είναι πλέον αναγκαία η στόχευση για αποχώρηση από ευρωζώνη και ΕΕ, διότι –δήθεν- έτσι και αλλιώς θα μας βγάλουν μόνοι τους’’. Είναι τραγικό λάθος μια τακτική όπου, για να δικαιολογηθεί μια πολιτική επιλογή προσαρμογής στα όρια της ΕΕ, διαστρέφεται η πραγματικότητα και η φύση του αντιπάλου.
Θέλουμε δε θέλουμε λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να αναμετρηθούμε με δύο δύσκολες επιλογές ταυτόχρονα.
Πρώτο: Για να κάμψουμε τον αντίπαλο πρέπει να παλέψουμε διαφορετικά. Ανεβάζοντας τον πήχη και στο πολιτικό πρόγραμμα και στις μορφές πάλης. Με πεποίθηση για τη δυνατότητα οργάνωσης μιας άλλης ζωής, χωρίς την παραλυτική ψυχολογία της απελπισίας. Με αισιοδοξία για την πολιτική οργάνωση του μαχόμενου λαού, για ένα άλλο κοινωνικό και πολιτικό δρόμο, έξω από τη φυλακή της ΕΕ και του κεφαλαίου, έξω από τον καπιταλισμό. Με τις δυνάμεις της εργασίας στο προσκήνιο. Για τον παλλαϊκό ξεσηκωμό για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, στην Ελλάδα, αλλά και στο Νότο της Ευρώπης που επίσης βράζει. Με γενικευμένη κοινοκτημοσύνη του παραγόμενου πλούτου και των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, κόντρα στα αρπακτικά του κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Για μια εργατική και λαϊκή δημοκρατία, που θα ασκείται από τον ίδιο τον οργανωμένο και ελεύθερο λαό.
Δεύτερο: Για να παλέψουμε διαφορετικά, πρέπει να αλλάξει ο συσχετισμός και η πολιτική στόχευση του ‘’δικού μας ‘’ στρατοπέδου. Με τη νομιμότητα, τη θεοποίηση των αστικών θεσμών και τη γονυκλισία στην ΕΕ, πάμε χαμένοι. Αυτή η πολιτική στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί. Μέσα στο εργατικό κίνημα, στη μαχόμενη νεολαία, παντού, πρέπει να ισχυροποιηθεί μια πρωτοπορία στη βάση ενός αναβαθμισμένου αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος και της ανάπτυξης μιας μαχητικής εξεγερτικής και επαναστατικής στάσης μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα.
Και τα Ναυπηγεία και τα Υπουργεία… Δικαίωμα λαϊκής ιδιοκτησίας και εξουσίας
Είναι η ώρα που η κομμουνιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά, πρέπει να αναμετρηθεί με την ικανότητα της, να σηκώσει το γάντι της πρόκλησης. Να συμβάλλει στη διαμόρφωση μέσα στο λαό, πρώτα και κύρια στα μαχόμενα τμήματα του εργατικού κινήματος και την εξεγερτική νεολαία, ενός πολιτικού ρεύματος, που ορθά κοφτά θα διακηρύσσει:
Δικά μας είναι και τα Ναυπηγεία και τα Υπουργεία. Και η ΔΕΗ και τα λιμάνια. Όλα όσα έχει ο λαός χτίσει και τους δίνει ζωή με τη δουλειά του, την έγνοια του, τον ιδρώτα του. Έχουμε το δικαίωμα να τα ορίσουμε. Άλλοι να βγάλουν το σκασμό και να κάτσουν στη μπάντα. Αυτοί που, για παράδειγμα, έχουν απαγορέψει με οδηγία της ΕΕ και ελληνικό κυβερνητικό νόμο, στα Ναυπηγεία να εκτελούν επισκευές και άλλες εργασίες μη στρατιωτικού χαρακτήρα, οδηγώντας τα στο κλείσιμο.
Μα δικό μας και το δικαίωμα, αλλά και η υποχρέωση, να ξεσηκωθούμε, να επιβάλλουμε επί αδίκων το δίκιο μας, να καταχτήσουμε την πραγματική δημοκρατία. Ενωτική, αγωνιστική, χωρίς όρια δράση για το δίκιο των καταπιεσμένων, την επιβίωση, αλλά και την αξιοβίωτη ζωή. Δράση που σαρώνει εξουσίες και φόβους. Που διαμορφώνει συλλογική ζωή, αδελφοσύνη και ελευθερία.
Να θυμηθούμε λίγο τον Μπ. Μπρεχτ.
Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;
Kαι τη χιλιοκαταστρεμμένη Bαβυλώνα –
ποιός την ξανάχτισε τόσες φορές; Σε τι χαμόσπιτα
της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;
Tη νύχτα που...
το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν,
πού πήγανε οι χτίστες; H μεγάλη Pώμη
είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε;
Πάνω σε ποιούς θριαμβεύσανε οι Kαίσαρες;
Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο
μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;
Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα,
τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα,
τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.
O νεαρός Aλέξανδρος υπόταξε τις Iνδίες.
Mοναχός του;
O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.
Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;
O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε.
Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;
O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο.
Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;
Kάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;
Kάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.
Ποιός πλήρωσε τα έξοδα;
Πόσες και πόσες ιστορίες.
Πόσες και πόσες απορίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου