Γράφει ο Κούτελος.
Αυτή θέση συνιστά ομολογουμένως μια πρωτότυπη τοποθέτηση της Αυγής και ίσως και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι στο ίδιο φύλλο της Αυγής δημοσιεύθηκε άρθρο του Γ.Μηλιού, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, το Σχέδιο Β χαρακτηρίζεται σαν "εθνική αναδίπλωση", "εθνικιστική - αστική στρατηγική", και μάλιστα ακόμα και στο ενδεχόμενο σεισμών και καταποντισμών, ο Γ.Μ. διαβεβαιώνει ότι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ "δεν περιλαμβάνει κανένα όραμα εθνικής περιχαράκωσης".
Το πρώτο ερώτημα λοιπόν που πρέπει ο αρθρογράφος "Μέτωπος" να απαντήσει, είναι αν ο σ.Μηλιός έχει δίκιο. Αν έχει δίκιο, δηλαδή αν το Σχέδιο Β δεν υφίσταται καν ως ενδεχόμενη αριστερή απάντηση, προς τι η κριτική στον Αλαβάνο ότι πρέπει να προηγηθεί του Σχεδίου Β το Σχέδιο Α, που είναι η "κατάκτηση μιας πολιτικής πλειοψηφίας και η συγκρότηση μιας αριστερής (και γιατί όχι μιας αντιμνημονιακής) κυβέρνησης";
Ο αρθρογράφος "Μέτωπος" πέραν του ότι θεωρεί το στόχο της αριστερής κυβέρνησης λίγο (ζητώντας εμμέσως πλην σαφώς συγκυβέρνηση με την αντιμνημονιακή δεξιά), προσπαθεί να αιτιολογήσει γιατί δεν είναι ώριμα αιτήματα η άρνηση του χρέους και η συνακόλουθη έξοδος από το ευρώ. Δεν λέει ότι γενικά δεν είναι σωστά αιτήματα, απλά, ότι προηγούνται άλλα πράγματα. Ίσως δεν μπορεί ακόμα να προσχωρήσει δημόσια μεν, ανυπόγραφα δε, στη λογική του Γ.Μηλιού. Ίσως δεν νιώθει ακόμα καλά να αρνηθεί ανοικτά την αποχώρηση από το ευρώ ως ελάχιστη και αναγκαία κίνηση κοινωνικής επιβίωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Σε κάθε περίπτωση όμως, αδικεί το Σχέδιο Β όταν το παρουσιάζει να στερείται των πολιτικών προϋποθέσεων. Η απουσία των πολιτικών προϋποθέσεων βρίσκεται μόνο στη φαντασία του. Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί.
Το σχήμα του αρθρογράφου είναι απλοϊκό έως παρεξηγήσιμο: Πρώτα από όλα πρέπει να λέμε αριστερή κυβέρνηση και ανάληψη της εξουσίας. Τα υπόλοιπα έπονται. Για την ακρίβεια, τα υπόλοιπα αποσιωπούνται. Γιατί, για παράδειγμα, ουδείς εκ των υποστηρικτών του Σχεδίου Β δεν θεωρεί ότι μπορεί να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο από το πολιτικό προσωπικό που έφερε την τρόικα και εφαρμόζει τα μνημόνια. Προφανώς και θα εφαρμοστεί από την αριστερά.
Το Σχέδιο Στρίβειν δια του αρραβώνος, αν και παιδιάστικο, διατυπώνεται κάπως έτσι: Δεν μπορεί η αριστερά να λέει τι θα κάνει αφού έρθει στην εξουσία. Λέει απλά ότι πρέπει να έρθει στην εξουσία. Το καλόπιστο ερώτημα είναι αν πρόκειται για αφέλεια ή για σκοπιμότητα.
Δεν γίνεται για παράδειγμα ο αρθρογράφος "Μέτωπος" να μην θυμάται ποιος ήταν αυτός που εισήγαγε στην πολιτική συζήτηση την "κυβέρνηση αριστεράς" και τη "νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία". Ποιος ήταν αυτός που ζήτησε από την αριστερά να μην παίζει με τα κουβαδάκια της στη γωνία, αλλά να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες; Δεν χρειάζεται λοιπόν να αδικούμε τον Αλαβάνο. Αυτό -αν θέλει- ας το κάνει μόνος του.
Το εφεύρημα ότι το Σχέδιο Β πρέπει να έπεται του Σχεδίου Α, είναι έμμεσος τρόπος να μη μιλάς για το Σχέδιο Β. Δεν μπορείς ευθέως να το καταγγείλεις ως αστική και εθνικιστική στρατηγική. Μπορείς όμως να το αποφύγεις, να το κρύψεις, να το κουκουλώσεις. Να το παραπέμψεις στο πολύ μακρινό μέλλον. Να το εξοβελίσεις από τη σημερινή δημόσια πολιτική αντιπαράθεση. Μιλώντας σκληρά, να δηλώσεις πίστη στα απαράβατα όρια του μεταπολιτευτικού αστικού συστήματος.
Ας διατυπώσουμε το εξής ερώτημα: Αν ο Αλαβάνος πει καθαρά και παστρικά ότι το Σχέδιο Β θα υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση αριστεράς και ότι προϋποθέτει την πολιτική ανατροπή και την κυβερνητική εξουσία, τότε θα γίνει αποδεκτό ως συζήτηση στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ που αρνούνται μέχρι σήμερα μετ' επιτάσεως μια τέτοια κατεύθυνση; Αν δηλαδή εξασφαλιστεί η αγωνία του αρθρογράφου "Μέτωπου", θα αποδεχτεί αυτός ο αρθρογράφος με τη σειρά του ότι το δίκιο το έχει ο Αλαβάνος και όχι ο Μηλιός;
Το ερώτημα είναι ρητορικό μιας και όλοι φανταζόμαστε την απάντηση.Ας προχωρήσουμε το ερώτημα σε ατραπούς που θα ήταν επικίνδυνες αν δεν ήταν αστείες: Γιατί η Αριστερά πρέπει να ζητά την "κατάργηση των μνημονίων" ή την αποχώρηση της τρόικας; Αν το Σχέδιο Α είναι η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, γιατί να μην αρκείται σε αυτό, όπως και σε μια γενική φιλολαϊκή διακήρυξη; Το τι ακριβώς θα κάνει θα το δει μετά. Όλα θα τα δει μετά. Όχι μόνο τη διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ. Αλλά και την κατάργηση των μνημονίων, και την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, και την παραγωγική ανασυγκρότηση, και τις σχέσεις με την τρόικα. Σήμερα αρκεί το πάρσιμο της εξουσίας. Μετά βλέπουμε. Γιατί ο αρθρογράφος παραπέμπει στο μετά μόνο τα πολιτικά επώδυνα ζητήματα του χρέους και του ευρώ;
Ο αρθρογράφος "Μέτωπος" υπαινίσσεται μάλιστα ότι μια τυχόν άρνηση του χρέους και έξοδος από το ευρώ έχει ισχυρότερες προϋποθέσεις από μια κυβέρνηση Αριστεράς: "ανάληψη της πολιτικής εξουσίας και έλεγχο των μηχανισμών της (πολιτικών, οικονομικών και κατασταλτικών), δημιουργία ευρύτατων κοινωνικών συμμαχιών, σταθεροποίηση και διεύρυνση των τελευταίων μέσω της άσκησης μιας εκτεταμένης κοινωνικής πολιτικής και ενός προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας".
Εδώ η αφέλεια γίνεται αμετάκλητα σκοπιμότητα. Θα παύσουμε τις πληρωμές του χρέους και θα φύγουμε από το ευρώ -κατά τον αρθρογράφο- όταν αναληφθεί όχι απλά η κυβέρνηση αλλά "και η πολιτική εξουσία, όταν ελεγχθούν οι μηχανισμοί της, όταν δημιουργηθούν ευρύτατες συμμαχίες, όταν ασκηθεί μια εκτεταμένη κοινωνική πολιτική και ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας".
Δηλαδή ποτέ.
Γιατί τότε, πολύ απλά, δεν χρειάζεται ούτε να φύγουμε από το ευρώ, ούτε να διαγράψουμε το χρέος. Θα έχουμε λύσει το πρόβλημα της χώρας, θα έχουμε ανακουφίσει την κοινωνία, θα έχουμε προχωρήσει σε κοινωνικές πολιτικές. Και όλα αυτά εντός του ευρώ, αποπληρώνοντας το χρέος, παίρνοντας τις δόσεις, καθότι το Σχέδιο Β δεν θα μπορεί (μέχρι τότε) να εφαρμοστεί.
Κοντολογής ο αρθρογράφος "Μέτωπος" εξαρχής συμφωνεί με την ευρωψύχωση που διακρίνει τον Γ.Μηλιό. Με το δόγμα ότι λύση υπάρχει μόνο στα πλαίσια που ορίζει η ΕΕ (δηλαδή η τρόικα). Μόνο που ντρέπεται να το πει. Και αντ' αυτού με περικοκλάδες και δικολαβίες πάει από την Αθήνα στην Πάτρα μέσω Θεσσαλονίκης.
Στην αριστερά υπάρχει η κυρίαρχη γραμμή των ηγετικών κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ όπως εκφράζεται από τον Γ.Μηλιό. Υπάρχει η παραλλαγή τους όπως εκφράζεται από τον αρθρογράφο "Μέτωπο". Υπάρχει ο αναχωρητισμός και η παραπομπή στο μέλλον όπως εκφράζεται από το ΚΚΕ και κυρίαρχα τμήματα της Ανταρσύα. Και υπάρχει και η πολιτική επιμονή σε ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, που περιλαμβάνει και ρήξεις και ανατροπές και αποδεσμεύσεις. Και όπου αυτές αποτελούν την αρχή ενός δύσκολου άλλου δρόμου κοινωνικής δικαιοσύνης, εθνικής ανεξαρτησίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης. Και φυσικά -αν γίνουν- θα γίνουν από μια κυβέρνηση Αριστεράς.
Είναι καλό η αντιπαράθεση όλων των παραπάνω εκδοχών να γίνεται ανοικτά και με όλη τη γνώμη στο τραπέζι. Η απόσυρση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ του συνθήματος "καμιά θυσία για το ευρώ" (άλλη μία από τις απειράριθμες αντιφάσεις, ανισορροπίες ή εφευρέσεις του Αλαβάνου) δεν είναι άχρωμη εξέλιξη. Η κριτική στο Σχέδιο Β ως στερούμενο πολιτικών προϋποθέσεων δεν είναι καν σοβαρό επιχείρημα. Η συζήτηση αν γίνει σε βάθος, θα έχει λιγότερες σκοπιμότητες και μεγαλύτερη αξία και για τους αριστερούς και για το λαό.
Πηγή:tometopo
Δημοσιεύτηκε στην Αυγή της Κυριακής ένα ενδιαφέρον άρθρο που το υπογράφει ο "Μέτωπος" με τίτλο "Υπάρχει Σχέδιο Β χωρίς Σχέδιο Α;".
Το ενδιαφέρον του άρθρου, πέραν της περιπαικτικής υπογραφής, βρίσκεται στη θέση του αρθρογράφου ότι το Σχέδιο Β του Αλαβάνου θα ήταν συζητήσιμο, ίσως και αποδεκτό, αν υπήρχε Σχέδιο Α που είναι η κατάληψη της εξουσίας από μια κυβέρνηση αριστεράς.
Αυτή θέση συνιστά ομολογουμένως μια πρωτότυπη τοποθέτηση της Αυγής και ίσως και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι στο ίδιο φύλλο της Αυγής δημοσιεύθηκε άρθρο του Γ.Μηλιού, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, το Σχέδιο Β χαρακτηρίζεται σαν "εθνική αναδίπλωση", "εθνικιστική - αστική στρατηγική", και μάλιστα ακόμα και στο ενδεχόμενο σεισμών και καταποντισμών, ο Γ.Μ. διαβεβαιώνει ότι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ "δεν περιλαμβάνει κανένα όραμα εθνικής περιχαράκωσης".
Το πρώτο ερώτημα λοιπόν που πρέπει ο αρθρογράφος "Μέτωπος" να απαντήσει, είναι αν ο σ.Μηλιός έχει δίκιο. Αν έχει δίκιο, δηλαδή αν το Σχέδιο Β δεν υφίσταται καν ως ενδεχόμενη αριστερή απάντηση, προς τι η κριτική στον Αλαβάνο ότι πρέπει να προηγηθεί του Σχεδίου Β το Σχέδιο Α, που είναι η "κατάκτηση μιας πολιτικής πλειοψηφίας και η συγκρότηση μιας αριστερής (και γιατί όχι μιας αντιμνημονιακής) κυβέρνησης";
Ο αρθρογράφος "Μέτωπος" πέραν του ότι θεωρεί το στόχο της αριστερής κυβέρνησης λίγο (ζητώντας εμμέσως πλην σαφώς συγκυβέρνηση με την αντιμνημονιακή δεξιά), προσπαθεί να αιτιολογήσει γιατί δεν είναι ώριμα αιτήματα η άρνηση του χρέους και η συνακόλουθη έξοδος από το ευρώ. Δεν λέει ότι γενικά δεν είναι σωστά αιτήματα, απλά, ότι προηγούνται άλλα πράγματα. Ίσως δεν μπορεί ακόμα να προσχωρήσει δημόσια μεν, ανυπόγραφα δε, στη λογική του Γ.Μηλιού. Ίσως δεν νιώθει ακόμα καλά να αρνηθεί ανοικτά την αποχώρηση από το ευρώ ως ελάχιστη και αναγκαία κίνηση κοινωνικής επιβίωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Σε κάθε περίπτωση όμως, αδικεί το Σχέδιο Β όταν το παρουσιάζει να στερείται των πολιτικών προϋποθέσεων. Η απουσία των πολιτικών προϋποθέσεων βρίσκεται μόνο στη φαντασία του. Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί.
Το σχήμα του αρθρογράφου είναι απλοϊκό έως παρεξηγήσιμο: Πρώτα από όλα πρέπει να λέμε αριστερή κυβέρνηση και ανάληψη της εξουσίας. Τα υπόλοιπα έπονται. Για την ακρίβεια, τα υπόλοιπα αποσιωπούνται. Γιατί, για παράδειγμα, ουδείς εκ των υποστηρικτών του Σχεδίου Β δεν θεωρεί ότι μπορεί να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο από το πολιτικό προσωπικό που έφερε την τρόικα και εφαρμόζει τα μνημόνια. Προφανώς και θα εφαρμοστεί από την αριστερά.
Το Σχέδιο Στρίβειν δια του αρραβώνος, αν και παιδιάστικο, διατυπώνεται κάπως έτσι: Δεν μπορεί η αριστερά να λέει τι θα κάνει αφού έρθει στην εξουσία. Λέει απλά ότι πρέπει να έρθει στην εξουσία. Το καλόπιστο ερώτημα είναι αν πρόκειται για αφέλεια ή για σκοπιμότητα.
Δεν γίνεται για παράδειγμα ο αρθρογράφος "Μέτωπος" να μην θυμάται ποιος ήταν αυτός που εισήγαγε στην πολιτική συζήτηση την "κυβέρνηση αριστεράς" και τη "νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία". Ποιος ήταν αυτός που ζήτησε από την αριστερά να μην παίζει με τα κουβαδάκια της στη γωνία, αλλά να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες; Δεν χρειάζεται λοιπόν να αδικούμε τον Αλαβάνο. Αυτό -αν θέλει- ας το κάνει μόνος του.
Το εφεύρημα ότι το Σχέδιο Β πρέπει να έπεται του Σχεδίου Α, είναι έμμεσος τρόπος να μη μιλάς για το Σχέδιο Β. Δεν μπορείς ευθέως να το καταγγείλεις ως αστική και εθνικιστική στρατηγική. Μπορείς όμως να το αποφύγεις, να το κρύψεις, να το κουκουλώσεις. Να το παραπέμψεις στο πολύ μακρινό μέλλον. Να το εξοβελίσεις από τη σημερινή δημόσια πολιτική αντιπαράθεση. Μιλώντας σκληρά, να δηλώσεις πίστη στα απαράβατα όρια του μεταπολιτευτικού αστικού συστήματος.
Ας διατυπώσουμε το εξής ερώτημα: Αν ο Αλαβάνος πει καθαρά και παστρικά ότι το Σχέδιο Β θα υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση αριστεράς και ότι προϋποθέτει την πολιτική ανατροπή και την κυβερνητική εξουσία, τότε θα γίνει αποδεκτό ως συζήτηση στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ που αρνούνται μέχρι σήμερα μετ' επιτάσεως μια τέτοια κατεύθυνση; Αν δηλαδή εξασφαλιστεί η αγωνία του αρθρογράφου "Μέτωπου", θα αποδεχτεί αυτός ο αρθρογράφος με τη σειρά του ότι το δίκιο το έχει ο Αλαβάνος και όχι ο Μηλιός;
Το ερώτημα είναι ρητορικό μιας και όλοι φανταζόμαστε την απάντηση.Ας προχωρήσουμε το ερώτημα σε ατραπούς που θα ήταν επικίνδυνες αν δεν ήταν αστείες: Γιατί η Αριστερά πρέπει να ζητά την "κατάργηση των μνημονίων" ή την αποχώρηση της τρόικας; Αν το Σχέδιο Α είναι η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, γιατί να μην αρκείται σε αυτό, όπως και σε μια γενική φιλολαϊκή διακήρυξη; Το τι ακριβώς θα κάνει θα το δει μετά. Όλα θα τα δει μετά. Όχι μόνο τη διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ. Αλλά και την κατάργηση των μνημονίων, και την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, και την παραγωγική ανασυγκρότηση, και τις σχέσεις με την τρόικα. Σήμερα αρκεί το πάρσιμο της εξουσίας. Μετά βλέπουμε. Γιατί ο αρθρογράφος παραπέμπει στο μετά μόνο τα πολιτικά επώδυνα ζητήματα του χρέους και του ευρώ;
Ο αρθρογράφος "Μέτωπος" υπαινίσσεται μάλιστα ότι μια τυχόν άρνηση του χρέους και έξοδος από το ευρώ έχει ισχυρότερες προϋποθέσεις από μια κυβέρνηση Αριστεράς: "ανάληψη της πολιτικής εξουσίας και έλεγχο των μηχανισμών της (πολιτικών, οικονομικών και κατασταλτικών), δημιουργία ευρύτατων κοινωνικών συμμαχιών, σταθεροποίηση και διεύρυνση των τελευταίων μέσω της άσκησης μιας εκτεταμένης κοινωνικής πολιτικής και ενός προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας".
Εδώ η αφέλεια γίνεται αμετάκλητα σκοπιμότητα. Θα παύσουμε τις πληρωμές του χρέους και θα φύγουμε από το ευρώ -κατά τον αρθρογράφο- όταν αναληφθεί όχι απλά η κυβέρνηση αλλά "και η πολιτική εξουσία, όταν ελεγχθούν οι μηχανισμοί της, όταν δημιουργηθούν ευρύτατες συμμαχίες, όταν ασκηθεί μια εκτεταμένη κοινωνική πολιτική και ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας".
Δηλαδή ποτέ.
Γιατί τότε, πολύ απλά, δεν χρειάζεται ούτε να φύγουμε από το ευρώ, ούτε να διαγράψουμε το χρέος. Θα έχουμε λύσει το πρόβλημα της χώρας, θα έχουμε ανακουφίσει την κοινωνία, θα έχουμε προχωρήσει σε κοινωνικές πολιτικές. Και όλα αυτά εντός του ευρώ, αποπληρώνοντας το χρέος, παίρνοντας τις δόσεις, καθότι το Σχέδιο Β δεν θα μπορεί (μέχρι τότε) να εφαρμοστεί.
Κοντολογής ο αρθρογράφος "Μέτωπος" εξαρχής συμφωνεί με την ευρωψύχωση που διακρίνει τον Γ.Μηλιό. Με το δόγμα ότι λύση υπάρχει μόνο στα πλαίσια που ορίζει η ΕΕ (δηλαδή η τρόικα). Μόνο που ντρέπεται να το πει. Και αντ' αυτού με περικοκλάδες και δικολαβίες πάει από την Αθήνα στην Πάτρα μέσω Θεσσαλονίκης.
Στην αριστερά υπάρχει η κυρίαρχη γραμμή των ηγετικών κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ όπως εκφράζεται από τον Γ.Μηλιό. Υπάρχει η παραλλαγή τους όπως εκφράζεται από τον αρθρογράφο "Μέτωπο". Υπάρχει ο αναχωρητισμός και η παραπομπή στο μέλλον όπως εκφράζεται από το ΚΚΕ και κυρίαρχα τμήματα της Ανταρσύα. Και υπάρχει και η πολιτική επιμονή σε ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, που περιλαμβάνει και ρήξεις και ανατροπές και αποδεσμεύσεις. Και όπου αυτές αποτελούν την αρχή ενός δύσκολου άλλου δρόμου κοινωνικής δικαιοσύνης, εθνικής ανεξαρτησίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης. Και φυσικά -αν γίνουν- θα γίνουν από μια κυβέρνηση Αριστεράς.
Είναι καλό η αντιπαράθεση όλων των παραπάνω εκδοχών να γίνεται ανοικτά και με όλη τη γνώμη στο τραπέζι. Η απόσυρση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ του συνθήματος "καμιά θυσία για το ευρώ" (άλλη μία από τις απειράριθμες αντιφάσεις, ανισορροπίες ή εφευρέσεις του Αλαβάνου) δεν είναι άχρωμη εξέλιξη. Η κριτική στο Σχέδιο Β ως στερούμενο πολιτικών προϋποθέσεων δεν είναι καν σοβαρό επιχείρημα. Η συζήτηση αν γίνει σε βάθος, θα έχει λιγότερες σκοπιμότητες και μεγαλύτερη αξία και για τους αριστερούς και για το λαό.
Πηγή:tometopo
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου