Το πιο ανεξίτηλο μελάνι φτιάχνεται από αίμα

Του Κωνσταντίνου Ζαφείρη

Εδώ και δεκαετίες ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ

Στις 13 Νοεμβρίου 1974 ο Γιασέρ Αραφάτ γίνεται δεκτός να ακουστεί από τη συνέλευση του ΟΗΕ. «Ήρθα κρατώντας στο ένα χέρι κλαδί ελιάς και στο άλλο το τουφέκι του επαναστάτη. Μην αφήσετε το κλαδί ελιάς να πέσει από το χέρι μου. Ο πόλεμος μαίνεται στην Παλαιστίνη και όμως η ειρήνη θα αναβλύσει από την Παλαιστίνη». Πέρασαν 50 χρόνια από τότε και η ειρήνη δεν διαφαίνεται για τον παλαιστινιακό λαό .

Τις τελευταίες μέρες η λωρίδα της Γάζας γίνεται ξανά το πεδίο μιας ακόμα γενοκτονίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μέσα σε λίγα 24ωρα οι νεκροί είναι πάνω από 100 και οι τραυματίες τουλάχιστον 1000… Ο Παλαιστινιακός λαός βλέπει για ακόμη μια φορά τα παιδιά του να πεθαίνουν, να μένουν ανάπηρα, ορφανά και άστεγα χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για να τα σώσει. Και όλα αυτά από το κράτος του Ισραήλ. Ένα κράτος που η δημιουργία του ήρθε μέσα από αγώνες και μια πρωτοφανή γενοκτονία κατά την διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου πολέμου. Πόσο εύκολα μπορεί να ξεχνά ένας λαός την Ιστορία και της εμπειρίες του;

Στις 2 Νοεμβρίου του 1917 ο εβραϊκός λαός μαθαίνει για μια διακήρυξη που υπόσχεται «τη γέννηση μια εθνικής εστίας στη Παλαιστίνη» , το όνομα αυτής Διακήρυξη Μπάλφουρ. Έτσι λίγα χρόνια αργότερα ξεκινά η ένοπλή σύγκρουση μεταξύ των δύο πλευρών. Οι Εβραίοι δημιουργούν τότε μια παραστρατιωτική οργάνωση, την Αγκανά, που, αρχικά, σκοπό έχει να περιφρουρηθεί ο εβραϊκός λαός της περιοχής από τις συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών. Οι εντάσεις συνεχίζονται μέχρι το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο για να αλλάξουν ένταση 1937 όταν ο Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι ιδρύει τη μυστική οργάνωση “εθνική στρατιωτική οργάνωση” και περνά από την αυτοάμυνα στην επίθεση.

Η Ιργκούν Ζβάι Λεούμι, όπως είναι το όνομά της στα εβραϊκά απέναντι στην αραβική επιθετική και αντισιωνιστική πρακτική, προχώρησε στην υπεράσπιση του λαού της μέσα από εξτρεμιστικές ενέργειες. Ο «τρομοκράτης» που ζητούσε ένα ελεύθερο κράτος για το λαό ήταν τότε οι Εβραίοι! Οι ενέργειες της Ιργκούν Ζβάι Λεούμι, μιας οργάνωσης που δεν ήταν ιδιαίτερα μαζική, δεν διαφέρουν πολύ από αυτά που προσάπτει το Ισραηλινό κράτος στους Παλαιστίνιους «τρομοκράτες».

Οι εβραίοι ξεχάσανε (όχι όλοι). Μια ζωή κυνηγημένοι και τώρα το κράτος τους δικαίως από θύματα της ιστορίας τους μετατρέπει στους μεγαλύτερους θύτες. Η εικόνα Ισραηλινών να παρακολουθούν σαν σε σινεμά τους βομβαρδισμούς της Γάζας καθώς και η μηδενική αντίδραση για ό,τι συμβαίνει δίπλα τους ,με δικιά τους εύθηνη, δεν μου αφήνει περιθώρια για να τους δώσω κανένα ελαφρυντικό. Οι λαοί δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους, η σιωπή και η αδιαφορία είναι συνενοχή.

Μέτα από πολλούς αγώνες και βάσανα το 1948 το πολυπόθητο κράτος του Ισραήλ είναι πραγματικότητα. Από τότε ξεκινούν τα βάσανα των επί αιώνες κατοίκων της περιοχής, του λαού των Παλαιστινίων. Ένας συνεχής και αιματηρός διωγμός θα είναι η νέα πραγματικότητα για το λαό της Πλαστίνης. Πλέον στόχος του Σιωνιστικού κράτους είναι το «ξεκαθάρισμα» της περιοχής από όποιον δεν ανήκει στο έθνος του Δαβίδ (σας θυμίζει κάτι;), τι και αν ο Παλαιστινιακός λαός ήταν ο μοναδικός επί της ουσίας κάτοικος της περιοχής για πολλούς αιώνες, τι και αν ήταν πιο πολυπληθής για το Ισραηλινό κράτος δεν είχε θέση στη γη του. Μέτα από αλλεπάλληλους διωγμούς, σφαγές και εποικισμούς, μέσα σε λίγες δεκαετίες ο παλαιστινιακός λαός έχει περιοριστεί να ζει φυλακισμένος σε δυο περιοχές της Παλαιστίνης, τη δυτική όχθη και στη λωρίδα της Γάζας.

Εδώ και δεκαετίες ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ. Μια τόση δα λωρίδα γης βιώνει τόσο πόνο. Και εμείς θεατές σε ένα έργο που δε θέλουμε να μας αφορά. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ψέματα, γνωρίζουμε τα πάντα. Ποιος δεν έχει ακούσει για την Ινφάντα, ποιος δεν έχει δει ανθρώπους με πέτρες να αμύνονται στα τανκ, αντί να το βάλουν στα πόδια και αυτή η εικόνα να επαναλαμβάνεται συνέχεια για χρόνια; Ο Αραφάτ είχε πει ότι η ειρήνη θα αναβλύσει από τη Παλαιστίνη. Πώς;

Εδώ και δεκαετίες ο Παλαιστινιακός λαός παλεύει για ελευθερία, για να μην αφανιστεί! Μια χώρα που μετατράπηκε στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, έχει καταφέρει να βρίσκεται στο μυαλό μας ως σύμβολο ελευθερίας και περηφάνιας και η Παλαιστινιακή σημαία αποτελεί επαναστατικό λάβαρο. Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει αυτός ο λαός μέχρι να μας διδάξει τις αρετές της αντίστασης, του αγώνα και της αγάπης για ελευθερία; Η ιστορία ξέρει, το πιο ανεξίτηλο μελάνι φτιάχνεται από αίμα. Ο Ρίτσος στο ποίημα του “Ρωμιοσύνη” γράφει: «Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε» . Κανένας.

Πηγή:alfavita