Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Τα μπάνια του λαού

Γράφει ο Στωικός

Έως τα μέσα της δεκαετίας του 60, οι διακοπές ήταν κάτι το άγνωστο για τους εργαζόμενους, ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα. Έως τότε, οι διακοπές και η ξεκούραση(;), ήταν αποκλειστικό προνόμιο της αστικής τάξης.


Η περιβόητη συνθήκη της Βάρκιζας, που στοίχησε στο λαϊκό κίνημα την εξουσία και το οδήγησε σε ήττα, υπογράφηκε στην βίλλα του Π. Κανελόπουλου στην ομώνυμη περιοχή. Το έτος 1945 ο αστός Κανελόπουλος, διατηρούσε βίλλα στην Βάρκιζα, τη στιγμή που ο ελληνικός λαός, έδινε μάχη για την επιβίωση.

Η σύζυγος του γνωστού δωσίλογου της κατοχής, πρωθυπουργού της κατοχικής κυβέρνησης Ι. Ράλλη, ασχολούνταν με το τένις τη δεκαετία του 30. Περιττό να πούμε, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων την εποχή εκείνη, αγνοούσε την ύπαρξη του συγκεκριμένου αθλήματος.

Πόσο ξένες και άγνωστες για την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων, ήταν οι διακοπές τα χρόνια, αυτά, αποδεικνύεται και από το γεγονός, ότι οι πατεράδες έδιναν, σαν προίκα στις κόρες τα «παρακατιανά» χωράφια που ήταν κοντά στη θάλασσα, και κρατούσαν τα «καλά» για τους γιους. Ποιος να τους το’λεγε, ότι λίγες δεκαετίες μετά, η παρεξηγημένη αυτή γονική κληρονομιά θα στοίχιζε χρυσάφι.

Οι καλοκαιρινές διακοπές, όπως τις γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια, ήταν και αυτές καρπός των κατακτήσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μαζί με την πάλη για 8ωρο και άνοδο των μισθών, οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν και το δικαίωμα της ξεκούρασης, το δικαίωμα της χορήγησης άδειας. Γιατί η εργατική δύναμη, από καιρού σε καιρό, πρέπει να ησυχάζει, να ηρεμεί για να μπορέσει να αναπαραχθεί υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Και η διακοπή της εργασίας για ξεκούραση, ήταν πραγματικά μία μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων. Πόσα και πόσα όνειρα και ελπίδες δεν κτίστηκαν στην προσμονή της καλοκαιρινής άδειας, πόσες ωραίες αναμνήσεις δεν έχει ο καθένας, από μια σύντομη απόδραση σε κάποιο νησί των Κυκλάδων, ή στα τόσα άλλα ωραία μέρη που έχει η χώρα μας.

Αποκορύφωμα της πορείας αυτής, θεωρούμε τις δεκαετίες του 70 και του 80. Ηταν τα χρόνια εκείνα που μια μέση ελληνική οικογένεια, μπορούσε να πάει διακοπές έναν ολόκληρο μήνα, χωρίς αυτό να την οδηγήσει σε έκπτωση από τις άλλες βιοποριστικές της δραστηριότητες.

Αν σήμερα πούμε στα νέα παιδιά, ότι πριν από 30 - 40 χρόνια, μία εργατική οικογένεια ήταν σε θέση να κάνει ένα μήνα διακοπές, θα μας κοιτάξουν με απορία και έκπληξη. Γιατί κάτι τέτοιο μόνο στις σαπουνόπερες που έχουν κατακλίσει τις TV, υπάρχει στις ημέρες μας. Τόσο πολύ νερό έχει κυλίσει στο αυλάκι. Εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις του πρόσφατου παρελθόντος, να φαντάζουν σήμερα στους νέους ανθρώπους σαν άπιαστο όνειρο, σαν οπτασία.

Αντιθέσεις - αντιφάσεις


Θα έχετε ακούσει πιθανόν στα δελτία των 8 στις TV τα ευχάριστα νέα για τον τουρισμό, τα 20 εκατομμύρια τουρίστες που αναμένονται εφέτος στη χώρα μας, τους πανευτυχείς ξενοδόχους που μας ανακοινώνουν, ότι η πληρότητα στους γνωστούς τουριστικούς προορισμούς της χώρας, αγγίζει το 100%.

Χαρές και πανηγύρια οι τηλεπαρουσιαστές για τον τουριστικό αυτόν κατακλυσμό, πλάνα με τουρίστες στην Πλάκα και στην Ακρόπολη, ενώ η υπουργός Τουρισμού με το χαμόγελο της αισιοδοξίας στα χείλη ανακοινώνει συχνά - πυκνά, τις νέες πρωτοβουλίες που θα αναλάβει για την ανάδειξη του ελληνικού τουρισμού.

Την ίδια στιγμή και σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές μετρήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων της χώρας, αδυνατεί να κάνει έστω και μία εβδομάδα διακοπές.

Δεν συνιστά αντίφαση και μάλιστα θεμελιώδη, το γεγονός ότι τη χρονιά που αναμένεται να υπάρξει ρεκόρ ξένων τουριστών στη χώρα μας, οι «ντόπιοι γηγενείς», ο εργαζόμενος πληθυσμός της χώρας, να μη μπορεί να κάνει διακοπές;

Η χώρα μας έχει θαυμάσιες παραλίες, ορισμένες από τις οποίες κατατάσσονται στις καλύτερες του κόσμου. Τι πιο φυσιολογικό τον φυσικό αυτόν πλούτο να τον απολαύσουν πρώτοι οι κάτοικοι της χώρας;

Αυτό όμως που στον κοινό νου φαντάζει σαν φυσιολογικό, στην καπιταλιστική πραγματικότητα, εμφανίζεται σαν άρνηση του φυσιολογικού, σαν το αντίθετο του.

Η καπιταλιστική εκμετάλλευση των παραλιών, του φυσικού (επαναλαμβάνουμε) αυτού πλούτου έχει σαν αποτέλεσμα να αποκλείονται από τη χρήση τους εκατομμύρια πολίτες. Το κριτήριο της χρήσης των παραλιών δεν είναι κοινωνικό (κοινωνικές ανάγκες) αλλά στενά ιδιωτικό. Οι παραλίες μετατρέπονται σε καπιταλιστικό εμπόρευμα, το οποίο μπορεί κάποιος να αγοράσει έναντι αντιτίμου. Πληρώνεις για να μπεις σε οργανωμένη παραλία. Αν έχεις να πληρώσεις. Αν δεν έχεις, μένεις με την όρεξη.

Η Ελλάδα έχει θαυμάσια νησιά, τα οποία συγκαταλέγονται μεταξύ των ωραιότερων του πλανήτη. Σαντορίνη, Μύκονος, Ρόδος, Κέρκυρα, σαν τουριστικοί προορισμοί είναι γνωστοί στα πέντε σημεία του ορίζοντα.

Το φυσιολογικό θα ήταν, τα νησιά αυτά να μπορούσε να τα επισκεφτεί το σύνολο των ελλήνων πολιτών. Άλλωστε μέσα στα όρια της ελληνικής επικράτειας βρίσκονται.

Γνωρίζουμε όμως, ότι εκατομμύρια κάτοικοι της χώρας, οι ποιο φτωχοί, είναι αποκλεισμένοι από τέτοιες απολαύσεις.

Που οφείλεται αυτό; Πρώτο; Στην καπιταλιστική εκμετάλλευση της εγχώριας ναυτιλίας. Ειδικά μετά την «απελευθέρωση» των ναύλων - τι ωραία λέξη για να περιγράψεις την σκλαβιά των εργαζομένων στις αλυσίδες του καπιταλιστικού κέρδους - οι νησιωτικοί προορισμοί έχουν γίνει απλησίαστοι για την συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού. Δεύτερο: στην καπιταλιστική εκμετάλλευση των τουριστικών υποδομών. Για να πάει μία τετραμελής εργατική οικογένεια για διακοπές σε ένα νησί - πέραν των ναύλων - θα της στοιχίσει ο κούκος αηδόνι. Γι' αυτό και ο φυσικός αυτός πλούτος, είναι προσβάσιμος μόνο στα ανώτερα μεσαία στρώματα, τους έλληνες καπιταλιστές και τους ξένους τουρίστες που διαθέτουν χοντρό πορτοφόλι. Όλοι οι άλλοι αποκλείονται. Αυτά συμβαίνουν στις χώρες της καπιταλιστικής «ελευθερίας».

Δώσαμε ορισμένα παραδείγματα, για να καταδείξουμε τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις που δημιουργούνται από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση των παραλιών, της θάλασσάς και των νησιών της χώρας.

Στη σφαίρα της παραγωγής, η καπιταλιστική συσσώρευση οδηγεί στην απόλυτη και σχετική εξαθλίωση των εργαζόμενων παραγωγών, στην αποξένωση του εργαζόμενου από το δικό του παραγόμενο προϊόν, τη μετατροπή του προτσές κατανάλωσης πρώτων υλών, σε προτσές κατανάλωσης της εργατικής δύναμης και την υποταγή του άμεσου παραγωγού(εργάτη) στα μέσα παραγωγής, αντί την υποταγή των μέσων παραγωγής στους εργαζόμενους χειριστές τους.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας από το τουριστικό - ξενοδοχειακό κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι ξενοδοχοϋπάλληλοι, εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες σε καθεστώς υπερεκμετάλλευσης, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, είναι αποκλεισμένοι από τις παραλίες, την θάλασσα και τα νησιά της χώρας. Εκεί οδηγεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση του τουριστικού «προϊόντος», στη στέρηση της δυνατότητας σε εκατομμύρια εργαζόμενους, να πάρουν μερικές ανάσες τους καλοκαιρινούς μήνες και να απολαύσουν τις φυσικές ομορφιές της ίδιας τους της χώρας.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε διχασμό, ανάμεσα στη κοινωνική ανάγκη για ξεκούραση και ανάπαυση και στις ανάγκες του τουριστικού - ξενοδοχειακού κεφαλαίου για κερδοφόρα εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας.

Όσο για το νέο νομοθετικό έκτρωμα για τον αιγιαλό, που ετοιμάζεται να καταθέσει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου στα θερινά τμήματα της Βουλής, εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για κέρδος. Ακόμα και αν το κέρδος αυτό προϋποθέτει την λεηλασία και την καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας. 

Βρισκόμαστε σε μία εποχή, όπου οι ανάγκες αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου και οι κοινωνικές ανάγκες, βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση χωρίς δυνατότητα συμβιβασμού. Η διατήρηση των παρηκμασμένων καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, προϋποθέτει την απόλυτη εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αποτελούν σήμερα το υπ' αριθμόν ένα εμπόδιο για την κοινωνική εκμετάλλευση των ισχυρότατων παραγωγικών δυνάμεων, οι οποίες, από τη στιγμή που θα τεθούν υπό κοινωνικό έλεγχο, θα είναι σε θέση να οδηγήσουν σε μία βίαιη άνοδο του βιοτικού, εργασιακού κοινωνικού, μορφωτικού - πολιτιστικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού.

Σε κοινωνικό επίπεδο απαιτείται σήμερα η ύπαρξη και δράση ισχυρού Μαρξιστικού Λενινιστικού κόμματος, που θα είναι σε θέση να οδηγήσει το λαϊκό κίνημα σε ανοδική πορεία και στην οριστική νίκη κατά του άδικου, αδηφάγου και ιστορικά ξεπερασμένου συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Προς αυτή την κατεύθυνση θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Δεν υπάρχουν σχόλια :