Του Κίμωνα Ρηγόπουλου
Κυριακή βράδυ. Οι κάλπες έχουν δείξει προς τα πού πάει το πράγμα. Έδωσαν το μήνυμα, έλαβαν το μήνυμα. Μηνύματα στέλνονται και λαμβάνονται σαν φιλιά βιαστικά στον αέρα. Οι συνήθεις μαϊντανοί εναλλάσσονται στα τηλεοπτικά πάνελ. Μια φλυαρία που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρύψει το έλλειμμα των φωνασκούντων. Μια αφύσικη ασχήμια επιβάλλεται ως φυσική τάξη των πραγμάτων. Όσοι δεν το αντέχουν αρχίζουν να αισθάνονται πολιτικά και αισθητικά οπισθοδρομικοί ή αιρετικοί μιας πίστης άπιαστης.
Το τέρας εγκαθίσταται στο σαλονάκι μας. Καταπίνουμε τον εφιάλτη για να μη μας καταπιεί. «Έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις»… Μα είναι ζωή αυτό; «Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε»… Μα, επαναλαμβάνω, είναι ζωή αυτό, γλεντζέδες μου; «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;», φωνάζει χαριτωμένα το προβατάκι. «Μάγος είσαι», φωνάζει ο λύκος, «βάζω το σκουφάκι μου και σε κυνηγώ»
Η φαντασμαγορία της βαρβαρότητας κάνει την κόλαση ιλουστρασιόν. Εντυπώσεις έγχρωμες σε οθόνη 50 ιντσών που η σκέψη-όση απέμεινε- αδυνατεί να τις φιλτράρει. Ένας ξεθυμασμένος θυμός, κάτι σαν υποχρέωση πια και όχι σαν δικαίωμα. Πριν παραδώσεις τα όπλα έχεις παραδώσει το πνεύμα. Ή, μήπως, η παράδοση συντελέστηκε ταυτοχρόνως; Σε συμπονώ συνάνθρωπέ μου και σε σιχαίνομαι. Ναι, και τα δυο. Και σαμπουάν και κοντίσιονερ, αν με καταλαβαίνεις.
Αρχίζω να σου μοιάζω για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε και γι’αυτό αρχίζω να σιχαίνομαι και μένα. Εντάξει, να ξαναγυρίσουμε στα στοιχειώδη, να κυλιστούμε στα σκουπίδια, αλλά μη πιστέψουμε κιόλας ότι αυτό μας αξίζει! Δεν θέλω να λέω: έγινα σαν τα μούτρα σου. Θέλω να σε βλέπω και να λέω: τι όμορφος που είναι ο μπαγάσας και να σε ζηλεύω και να σε θαυμάζω και να παλεύω να σου μοιάσω. Να μερεύει η ψυχή μου στο κυνήγι της ομορφιάς.
Κοντανασαίνεις, σ’ακούω. Πάντως, ανασαίνεις. Και αφού ανασαίνουμε οφείλουμε να ελπίζουμε. Όχι βέβαια στην ενοχή των τεράτων. Στην ενοχή τη δική μας για ό,τι δεν κάναμε και είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Για την παρτίδα που αφήσαμε στη μέση επειδή δεν μας έβγαινε η ζαριά, μιλάω. Σου ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό- μα τον κομμουνισμό μου- εγώ θα είμαι δίπλα σου. Όχι σαν αδελφή του ελέους, αλλά σαν σύντροφός σου. Μέχρι το τέλος που θα είναι η αρχή του εξανθρωπισμού μας. Δεν θα σε κολακεύω ούτε κι εσύ να με χαϊδεύεις όταν διαφωνείς μαζί μου. Ποτέ δεν θα πούμε τα σύκα σκάφη για να συμπορευόμαστε με ψευδείς βεβαιότητες. Δεν θέλω να εκβιάσω την συμφωνία σου. Θέλω όμως να σου θυμίσω πως άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
ΥΓ. Χαιρετίζω τον εκλογικό αγώνα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι αγώνας άγονος για…ψήφου πήδημα. Είμαστε εδώ, πώς αλλιώς; Παρόντες και όρθιοι.
Πηγή:αριστερό blog
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου