Όπως και οι βάρβαροι, έτσι και οι εκλογές ήταν για πολλούς «μια κάποια λύσις».
Για τον κύριο εταίρο της κυβέρνησης ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να στρέψει την προσοχή του κόσμου από τα αδιέξοδα που γεννά η πολιτική της προς την κατεύθυνση του εντυπωσιασμού.
Για τον δεύτερο κυβερνητικό εταίρο ήταν μια απόπειρα ανασυγκρότησης ενός χώρου που αποψιλώθηκε και στράφηκε σε άλλες εκφάνσεις της σοσιαλδημοκρατίας.
Για την αξιωματική «αντιπολίτευση» ήταν μια ευκαιρία να αυξήσει τις μετοχές της στο «χρηματιστήριο» των Βρυξελλών δείχνοντας την ικανότητά της να αναλάβει τη διαχείριση της κρίσης όποτε της ανατεθεί.
Στη ναζιστική συμμορία έδωσαν την ευκαιρία να παρουσιάζεται «δικαιωμένη» μετά τις δικαστικές διώξεις του ηγετικού πυρήνα της.
Στην ηγεσία του ΚΚΕ δόθηκε η δυνατότητα σύγκρισης με το χειρότερο εκλογικό της αποτέλεσμα (του Ιούνη 2012) και η δημιουργία της εντύπωσης μιας ανοδικής τάσης.
Οι μικρότεροι σχηματισμοί απλά καταγράφτηκαν –όπως κάνουν πάντα- και θα συνεχίσουν να φυτοζωούν μέχρι τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Τελικά, τα αποτελέσματα ήταν «παντός καιρού» και γούστου. Όλοι βρήκαν κάτι να τους ικανοποιεί ώστε να δηλώνουν νικητές και τροπαιούχοι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για να δείξει πως επιτέλους έγινε «πρώτο κόμμα» χωρίς όμως να πετύχει μεγάλη διαφορά από τη ΝΔ ή το άθροισμα των κυβερνητικών δυνάμεων που θα βοηθούσε την προπαγάνδα περί απώλειας της δεδηλωμένης. Αυτοαναγορεύθηκε, φυσικά, ως νικητής.
Η ΝΔ προβάλλει τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών όπου δεν τα πήγε άσχημα και τονίζει τη μικρή διαφορά της από τον ΣΥΡΙΖΑ που της δίνει φιλί ζωής στους κυβερνητικούς θώκους. Κι αυτή αυτοαναγορεύθηκε νικήτρια.
Το ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν περίμενε πριν λίγους μήνες τέτοια ποσοστά όπως αυτά που πήρε στις ευρωεκλογές και δεν μπορεί κανείς να το ψέξει όταν συγκαταλέγει τον εαυτό του στους νικητές.
Το «Ποτάμι» που περιφέρει στο άδειο σακίδιο του ο εμπνευστής του πήρε το ψηλότερο ποσοστό πρωτοεμφανιζόμενου κόμματος και φυσικά χαμογελά κι αυτό καθισμένο στο τραπέζι των νικητών.
Η ναζιστική συμμορία, σε συνθήκες που φαινομενικά δεν την ευνοούσαν, πέτυχε μια μικρή αύξηση σε αριθμό ψήφων και δείχνει να σταθεροποιείται στην τρίτη θέση.
Το ΚΚΕ, έχοντας ως μέτρο σύγκρισης το αποτέλεσμα του 2012, θεωρεί τον εαυτό του ενισχυμένο δείχνοντας τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Όμως, και στις αυτοδιοικητικές εκλογές το ΚΚΕ διεκδικεί θέση στους νικητές, αν συνυπολογιστεί πως και οι τέσσερις υποψήφιοι του που πέρασαν στο 2ο γύρο υπερίσχυσαν των αντιπάλων τους, Έτσι η ηγεσία του βρήκε την ευκαιρία να ισχυριστεί πως δικαιώνεται η πολιτική της θέση.
Οι ΑΝ.ΕΛ. σε σχέση με το 2012 είχαν μια σαφή υποχώρηση και είναι η πρώτη δύναμη που δεν διεκδίκησε θέση στο βάθρο των νικητών.
Ο σαφώς χαμένος των ευρωεκλογών ήταν η ΔΗΜΑΡ η οποία έχασε εντελώς την εκλογική της βάση πέφτοντάς στο 1,20% και ουσιαστικά μετατράπηκε σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα.
Μιλώντας για εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, θα πρέπει να αναφερθούμε και στα πενιχρά για τις προσδοκίες που δημιούργησαν αποτελέσματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΧΕΔΙΟΥ Β.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές με τις τοπικές ιδιαιτερότητες που έχουν δεν προσφέρονται για εξαγωγή σοβαρών συμπερασμάτων. Λειτουργούν συνήθως ως παρηγοριά των χαμένων. Όμως, οι συγκεκριμένες εκλογές έχουν δυο θλιβερές ιδιαιτερότητες. Η πρώτη ήταν η κατάκτηση του δήμου Πειραιά από ένα αμφιλεγόμενο σχήμα που έστησε το εφοπλιστικό κεφάλαιο το οποίο φόρεσε πλέον το φράκο του δημοτικού άρχοντα. Το δεύτερο –και χειρότερο- ήταν η κατάκτηση του δήμου Βόλου από έναν «επιχειρηματία» με πολλές καταδίκες για μια σειρά αδικήματα.
Όλα τα παραπάνω τροφοδότησαν τα πάνελ και τα στρογγυλά τραπέζια με συζητήσεις για «θρίλερ» και σταυροδοσίες, για υποψηφίους που εκλέγονται ή χάνουν τη «μάχη του σταυρού» κλπ.
Μα, τελικά, το εκλογικό πανηγύρι πήρε τέλος και τώρα θα πρέπει να βρεθεί ένας άλλος αποπροσανατολισμός της κοινωνίας. Τα σενάρια για ανασχηματισμούς, έκτακτα συνέδρια χαμένων, κινήσεις νικητών, αλλαγή «πολιτικής» της ΕΕ προς όφελος της ανάπτυξης και άλλα φληναφήματα δεν αρκούν. Και το μουντιάλ της Βραζιλίας αργεί ακόμη.
Γι’ αυτό αναζητούνται οι νέοι φανταστικοί «βάρβαροι» τους οποίους θα αναμένουμε να φανούν στους δρόμους. Την ώρα που εμείς θα έπρεπε να είμαστε στους δρόμους αντιπαλεύοντας τους πραγματικούς βαρβάρους του Μαξίμου και των Βρυξελλών.
Πηγή: Εργατικός Αγώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου