Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Φαίνεται ότι τα κέντρα του συστήματος, εγχώρια και ξένα, συμβιβάζονται με την ιδέα της ανάληψης της κυβέρνησης απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η φθίνουσα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν πείθει την ολιγαρχία ότι μπορεί να χειριστεί με επάρκεια τα κρισιακά φαινόμενα του ελληνικού καπιταλισμού, που παρά την αναιμική άνοδο παραμένουν και ορισμένα επιδεινώνονται. Η ακραία λιτότητα και ο αυταρχισμός της ΝΔ διευρύνουν το χάσμα με τον καθημαγμένο λαό και επιτείνουν την κρίση αντιπροσώπευσης.
Σε αντιδιαστολή με τη ΝΔ ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει στο προσκήνιο δυναμικά και δείχνει ικανός να ενσωματώσει στο πρόγραμμα του ευρύτερες μάζες, που τρέφουν φρούδες ελπίδες ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της κυβέρνησης η κατάσταση θ’ αλλάξει επί τα βελτίω. Γι’ αυτό και το σύστημα ετοιμάζεται να δώσει το χρίσμα στον ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας και το plan Β της «αριστερής παρένθεσης».
Το χρίσμα θα δοθεί υπό όρους, που θα διασφαλίζουν μέχρι κεραίας τα αστικά συμφέροντα και θα τηρούν την κυρίαρχη γραμμή της λιτότητας. Για να εξασφαλιστεί αυτός ο όρος, η ολιγαρχία προωθεί μια σχετική και ταχύρρυθμη αναπροσαρμογή του κομματικού συστήματος.
Πρώτο, θα επιδιώξει να μην ενισχυθεί υπερβολικά ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη ΝΔ. Γι’ αυτό υπάρχουν ενδείξεις όπ θα επισπευσθεί η εκλογική αναμέτρηση, αφού εκτιμάται ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και σε βάρος της ΝΔ/Οπως έγραψε σχετικά ο εκδότης του Βήματος, θαμώνας των κέντρων εξουσίας, «ο ένας δεν θέλει να παραμείνει [σσ.: Σαμαράς] και ο άλλος δεν επείγεται [σα: Τσί-πρας]» (Βήμα, 28/9). Ο πρώτος, γιατί έχει ν’ αντιμετωπίσει δυσβάστακτα προβλήματα, ο δεύτερος επειδή, όσο μένει στην εξουσία η συγκυβέρνηση, αυξάνει η δύναμη του.
Το συστημικό όμως συμφέρον εξυπηρετείται απ’ την ταχύτερη αλλαγή φρουράς στη διακυβέρνηση, ώστε να μη μεγαλώσει υπερβολικά η ψαλίδα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.
Δεύτερο, παρά την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σοσιαλφιλελεύθερη διαχείριση, το ιερατείο των Βρυξελλών κλιμακώνει τις απαιτήσεις και τις πιέσεις, ώστε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να απογυμνωθεί και απ’ τα ελάχιστα ψήγματα προοδευτικότητας που έχουν απομείνει. Τελευταία πράξη υποτέλειας προς τους επικυρίαρχους υπήρξε η πρόταση του Γ Δραγασάκη για απόσυρση μέρους του χρέους στην ΕΚΤ και την αποπληρωμή του σε βάθος χρόνου (ακαθόριστης διάρκειας). Δηλαδή, «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν»!
Τόσοι λεονταρισμοί για την αμετάκλητη δήθεν απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ (όπως προβλέπουν και οι αποφάσεις του συνεδρίου του) να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και ψοφοδεής τελικά αναδίπλωση σε μια παραλλαγή, έστω κατά τι βελτιωμένη, της επιμήκυνσης του χρέους που προτείνει η ΝΔ, λύση την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριπτε ως ανεπαρκή!
Απ’ την άλλη, εντείνεται η πίεση των συστημικών δυνάμεων, εγχώριων και ξένων, για την εξουδετέρωση και ασφαλή ενσωμάτωση της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ.
Αρκεί η οποιαδήποτε έκφραση διαφοροποίησης αριστερού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ (εξάλλου σπανίζουν τελευταία), για να εξαπολυθεί ορυμαγδός κινδυνολογίας και αντιδραστικών θέσεων κατά της Αριστεράς. Το αριστερό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτοπαγιδευτεί στη λογική της πάση θυσία ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνώσα δύναμη.
Παρατηρείται μάλιστα το εξής φαινομενικά παράδοξο: Όσο προσεγγίζει η ώρα ανάληψης της διακυβέρνησης απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και κλιμακώνονται οι υποχωρήσεις του στην άρχουσα τάξη, η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ αντί να κλιμακώνει ης πιέσεις προς την ηγεσία για τη δεξιόστροφη πορεία της δίνει εξετάσεις κομματι-κής νομιμοφροσύνης και υποτέλειας. Αυτή η αναντιστοιχία θα ενταθεί, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης, οπότε η κριτι κή διαφοροποίηση απ’ τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα θεωρείται προδοσία.
Η ενσωματωμένη πλέον ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως όρο συναίνεσης της άρχουσας τάξης αλλά και ως όρο ευόδωσης της σοσιαλφιλελεύθερης διαχείρισης θέτει την περιθωριοποίηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την αριστερή δημαγωγία αλλά και την ουδετεροποίηση και ενσωμάτωση της δικής της Αριστεράς. Και σε συνάρτηση μ’ αυτές τις στοχεύσεις ο πιο φιλόδοξος στόχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι, με εξουδετερωμένη την Αριστερά, να εξασφαλίζει τη συναίνεση ευρύτερων μαζών και την ενεργητική στήριξη ενός τουλάχιστον τμήματος τους. Αυτό προσδοκά το σύστημα απ’ την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό δίνει την ευλογία του. Την ενσωμάτωση και περιθωριοποίηση της Αριστεράς, ώστε να εξασφαλίζεται ο αποπροσανατολισμός, η αδρανοποίηση, η ενσωμάτωση ή και η ενεργητική στήριξη μιας συστημικής πολιτικής και από προοδευτική κοινωνική βάση.
Τρίτο, στα εχέγγυα που προωθεί και απαιτεί η ολιγαρχία απ’ την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η σύναψη συμμαχιών, που θα συμβάλουν αποφασιστικά στην ενσωμάτωση και την αστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Προνομιακό σύμμαχο για τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται η άρχουσα τάξη να επιλέγει το Ποτάμι. Η προτίμηση αυτή έχει σχέση και με την προϊούσα πτώση των άλλων κεντροαριστερών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΔΗ-ΜΑΡ) και με την ανοδική δυνατότητα που έχει το Ποτάμι. Το κυριότερο προσόν του για τη διεκπεραίωση του ρόλου της συντηρητικής ώθησης που προώρισται να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρόσληψη, μέσα από ένα «προοδευτικό» επίχρισμα και η πιστή συμμόρφωση του σ’ όλες τις βασικές αναδιαρθρώσεις του ολοκληρωτικού καπιταλισμού: η υποστήριξη της ιδιωτικοποίησης και η δαιμονοποίηση γενικά του Δημοσίου, η αμαύρωση των διεκδικήσεων με το στίγμα της «συντεχνίας», η αποδοχή του πλαισίου της EE και του NATO χωρίς ίχνος κριτικής διαφοροποίησης. Οι μύδροι κατά του παλαιοκομματικού συστήματος εξαργυρώνουν την αποστροφή που αυτό προκαλεί στη νεολαία και στη μεσαία και ανώτερη διανόηση, το προνομιακό ακροατήριο του. Αλλά μια χαρά αντιγράφει σαν κλώνος τα πιο συντηρητικά του γνωρίσματα, όπως η άνευ θεσμικών όρων και δημοκρατικών αρχών απόλυτη κυριαρχία της «χαρισματικής» προσωπικότητας, του αρχηγού… Ουσιαστικά πρεσβεύει έναν τύπο νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, ενώ ο αυτοχαρακτηρισμός του ως «ριζοσπαστικού κέντρου» to τοποθετεί δεξιότερα της ΔΗΜΑΡ Ο συγκαλυμμένος συστημισμός, η νεοφιλελεύθερη ατζέντα, η ανανεωτική (αστική) αύρα, η ανοδική δυνατότητα, η απόλυτη κυριαρχία του «Σταύρου» χωρίς τάσεις και αμφισβητήσεις εξηγούν τη διαφαινόμενη στροφή προς το Ποτάμι δυναμικών τμημάτων της ολιγαρχίας, ιδίως στο χώρο των ΜΜΕ, με διττό στόχο: Να αποτελέσει το Ποτάμι αξιόπιστο ανάχωμα στην υπερβολική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και συγκυβερνώντα εταίρο, που θα πιέζει την τωρινή αξιωματική αντιπολίτευση προς τον συντηρητικό προσανατολισμό. Το Ποτάμι δεν υιοθετεί την κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν την απορρίπτει κιόλας. Την αποδοχή του ρόλου του αδιάφθορου και άξιου συμβούλου και εταίρου του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να υιοθετεί σ’ ένα υπόρρητο αλλά και εύγλωττο μάλλον μήνυμα προς την Κουμουνδούρου. «Αυτοί οι λεβέντες του βαθέος κράτους, που σας προγυμνάζουν στις κυβερνητικές ευθύνες, σας καταστρέφουν» (ΒΗΜΑ, 28/9). Όπερ μεθερμηνευόμενον: «Εδώ ο καλός σύμβουλος» (Σταύρος). Για να επωμιστεί μ’ επιτυχία έναν τέτοιο ρόλο το Ποτάμι, αναμένεται πληθωρική στήριξη απ’ τα ΜΜΕ. Ίσως προανάκρουσμα ν’ αποτελεί η τελευταία δημοσκόπηση της Πάμπλικ’Ισιου, που αιφνιδίως και γενναιόδωρα ανεβάζει τα ποσοστά του Ποτάμιου κατά το ήμισυ σε σχέση με τ’ αποτελέσματα των ευρωεκλογών (9,5% έναντι 6%)…
Κινήσεις προσέγγισης στον ΣΥΡΙΖΑ, δευτερεύουσας σημασίας, γίνονται και από το χώρο της Κεντροαριστεράς (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ). Η πριμοδότηση αυτής της κίνησης δεν είναι στις προτεραιότητες της άρχουσας τάξης. Την αποδέχεται όμως ως δευτερεύοντα παράγοντα του νεοφιλελεύθερου κλοιού που στήνεται πέριξ και εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οπορτουνισμός αυτών των δυνάμεων -η ΔΗΜΑΡ ήταν μέχρι πρότινος εταίρος στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Σαμαρά, ενώ το ΠΑΣΟΚ παραμένει σ’ αυτήν-, ο δοκιμασμένος στην κυβερνητική πράξη νεοφιλελεύθερος προσανατολισμός τους αποτελούν, παρά τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές αποχρώσεις, για το σύστημα πρόσθετες εγγυήσεις στην επιχείρηση σοσιαλφιλελεύθερης μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ
Σ’ αυτές τις κινήσεις πρωταγωνιστούν απ’ τη ΔΗΜΑΡ στελέχη που προέρχονται απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ (Ρεπσύση, Ξηροτύρη) αλλά και ο Φ. Κουβέλης που επανανακαλύπτει τη γοητεία του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» και την «προοπτική της προοδευτικής διακυβέρνησης». Στο ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστεί ο Κ. Σκανδαλίδης αλλά και στελέχη προσκείμενα στον Γ Παπανδρέου, οι οποίοι ερμηνεύουν τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ παροδικό «ιστορικό συμβιβασμό», που δεν μπορεί να συνεχιστεί μετά πς εκλογές.
Ακόμη κι ο ανεκδιήγητος Ευάγγ. Βενιζέλος τάχθηκε «υπέρ μιας κυβέρνησης με προοδευτικό πρόσημο» σηματοδοτώντας με γελοιογραφική απόχρωση την άτακτη φυγή της Κεντροαριστεράς προς τον ΣΥΡΙΖΑ!
Απ’ τη μεριά της Κεντροαριστεράς, όταν μάλιστα διακυβεύεται το πολιτικό μέλλον των φορέων της και των στελεχών της, ο πολιτικός χαμαιλεοντισμός είναι αναμενόμενος.
Την Κερκόπορτα όμως άνοιξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εγκαταλείποντας την απαράδεκτη για τ’ αφεντικά θέση της αριστερής κυβέρνησης και υιοθετώντας αυτή για τον «ενιαίο συνασπισμό εξουσίας» και «την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Αυτές οι θέσεις συγκροτούν πολιτική ανοικτών θυρών προς την Κεντροαριστερά, την Κεντροδεξιά, την εθνικιστική Δεξιά (Κομμένος). Συνειδητά, επομένως, δρομολογεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τη συμμαχία μ’ αυτές τις δυνάμεις, για να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη εφαρμογή μιας σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου