Του Δημήτρη Τρίμη
Μετά την επίσημη ελληνική χρεοκοπία την άνοιξη του 2010 και την πειραματική και βάναυση επιβολή στη χώρα των σχεδίων διάσωσης υπέρ των συμφερόντων των δανειστών και των ντόπιων ταξικών συμμάχων και γραφειοκρατών λακέδων τους, μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες άπειρες φορές.
Είναι γνωστές παγκοσμίως οι μεγάλες απεργίες, οι «πολιορκίες» της Βουλής και κυβερνητικών κτιρίων, οι διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, οι πολύωρες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, τα οδοφράγματα κ.λπ. Τόνοι δακρυγόνων και άλλων τοξικών αερίων, χιλιάδες χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, και πέτρες έπεσαν, και ουδείς γνωρίζει ακριβώς πόσα κεφάλια διαδηλωτών (όλων των κατηγοριών και των ηλικιών) «έσπασαν» από την εντατική χρήση των αστυνομικών ροπάλων και των χιλιάδων ποινικών διώξεων, προφυλακίσεων κ.ο.κ.
Από την αρχή της κρίσης, όταν δηλαδή το κυρίαρχο πολιτικο-οικονομικό σύστημα (που χρεοκόπησε την Ελλάδα) υιοθέτησε τη βαρβαρότητα του σχεδίου του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης με αντάλλαγμα τη δική του επιβίωση στην εξουσία, πολλά άλλαξαν στη χώρα, με διαφορετικούς ωστόσο χρονικούς ρυθμούς. Μπορεί οι κοινωνικοί αγώνες να κόπαζαν, καθώς ανεργία και φτώχεια κάλπαζαν τσακίζοντας το ηθικό της εργατικής τάξης και τα «έτοιμα» (οι οικονομίες των νοικοκυριών) τέλειωναν από τις ανάγκες διαβίωσης και τους όλο και πιο μεγάλους και άδικους φόρους, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό, αλλά παράλληλα, κατέρρεε το πολιτικό σκηνικό.
Διασπάσεις παλιών χρεοκοπημένων και δημιουργία νέων, εν πολλοίς ανυπόληπτων, πολιτικών σχηματισμών, έφεραν την Αριστερά στα πρόθυρα κατάκτησης της κυβέρνησης. Η Αριστερά με κύρια δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπώντας τις λαϊκές τάξεις και τη νεολαία διεκδικεί με όλο και περισσότερες αξιώσεις την ανάρρησή της στην κυβέρνηση, καθώς το αδιέξοδο των μνημονίων γίνεται ορατό τοις πάσι, και παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες της Διαπλοκής (πολικοοικονομικές ελίτ, ΜΜΕ και τράπεζες) να ανασυγκροτήσουν τον φιλομνημονιακό «κεντρώο» και «φιλελεύθερο» χώρο ως διαρκές δεκανίκι στήριξης του βασικού κορμού των μνημονιακών κυβερνήσεων, δηλαδή της παραδοσιακής Δεξιάς η οποία φλερτάρει ξεδιάντροπα με την ατζέντα και την εκλογική πελατεία της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής».
Διαβάζοντας τους τίτλους όλων των εφημερίδων, των ραδιοτηλεοπτικών Μέσων και των ενημερωτικών ιστοσελίδων, τον τελευταίο καιρό, διαπιστώνουμε καθημερινά να ολοκληρώνεται μια σοβαρή κοινωνική και πολιτική μετάλλαξη που τροφοδοτείται καθημερινά από τη φτώχεια και την ανασφάλεια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων: Από την κεντρική πολιτική αναμέτρηση στους δρόμους και τις πλατείες του μαζικού λαϊκού κινήματος, με τα απάνθρωπα κυβερνητικά σχέδια διάσωσης της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων οδηγούμαστε όλο και πιο βαθιά τους τελευταίους 15-20 μήνες, στις… ουρές της ταπείνωσης για την αναζήτηση «ατομικής λύσης».
Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων -λ.χ. της Δευτέρας (6/10/2014)- επιβεβαιώνουν αυτή την εξέλιξη: «Ερχεται το άγριο περιουσιολόγιο και νέα επιδρομή στα «κρυφά» εισοδήματα», προειδοποιεί η «Δημοκρατία» και περιγράφει ποιους θα χτυπήσει το νέο μνημονιακό μέτρο. Τα «ΝΕΑ» διαφημίζουν ότι τελικά βρήκαν «Ποιοι γλιτώνουν το κούρεμα στη σύνταξη». «Ποιοι βγαίνουν στη σύνταξη πριν τα 60» και «πώς θα εκμεταλλευτείτε ευνοϊκούς όρους», υπόσχεται ο «Ελεύθερος Τύπος. «Ποιοι κλέβουν το ρεύμα απ΄τη ΔΕΗ» και πώς 1.000.000 πολίτες έχουν επιτύχει διακανονισμούς για να μην τους κόψουν το ηλεκτρικό, μας εξηγεί το «Εθνος» και όλα μαζί τα ΜΜΕ αυτόν το καιρό μας εξηγούν ποιοι μπορούν να τακτοποιήσουν οφειλές στην Εφορία, στα Ασφαλιστικά Ταμεία κ.λπ. και ποιοι θα μπορούν να ρυθμίσουν τα «κόκκινα δάνειά» τους στις τράπεζες, να προλάβουν κατασχέσεις, φυλακές και… εξορίες -αλλά και να βρουν δικαστικά κανένα φράγκο από όσα τους έκλεψαν τα δεξιά κι αριστερά αφεντικά τους που βάρεσαν κανόνια στην αγορά και τα πιο πολλά φυγάδευσαν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό. Και έπονται οι νέες υποσχέσεις ανάπτυξης και νέων σχεδιαζόμενων για μετά το 2016, το 2020, το «δύο χιλιάδες τόσο»… φοροελαφρύνσεων και άφθονων θεωρητικών θέσεων εργασίας.
Ο καταιγισμός κυβερνητικών προγραμμάτων και υποπρογραμμάτων -εμβαλωματικού χαρακτήρα- για τη διάσωση νοικοκυριών και πολιτών από την απόλυτη ένδεια (το κόψιμο της ΔΕΗ, του νερού, τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας, την κατάσχεση των καταθέσεων ή του εισοδήματος -αν υπάρχουν βεβαίως- την αποφυγή της προσωποκράτησης, την περικοπή της υγειονομικής φροντίδας και των φαρμάκων, τον υποσιτισμό κ.ο.κ), υποχρεώνει τεράστιες μερίδες της λαβωμένης κοινωνίας να ψάχνουν δικαιολογητικά, αποδεικτικά και πιστοποιητικά από δεκάδες υπηρεσίες και «φορείς», να συλλέγουν χαρτιά γιατρών και παπάδων, να εκλιπαρούν για μια ειδική παρέμβαση υπουργού, βουλευτή, νομάρχη, δημάρχου, πολιτευτή, υπηρεσιακού παράγοντα, εφοριακού, στελέχους οργανισμού ή νοσοκομείου ώστε να πιάσουν, εκείνοι -πρώτοι απ' όλους τους άλλους σε παρεμφερή κατάσταση- προνομιούχο θέση στην ουρά του διακανονισμού επιβίωσης.
Αυτά όλα σημαίνουν ότι ναι μεν η Αριστερά θα νικήσει στις εκλογές όποτε κι αν γίνουν, αλλά δυστυχώς η κοινωνία έχει ηττηθεί πολλαπλά. Είναι κατάκοπη, δυσκίνητη, καχύποπτη, ατομοκεντρική και οργισμένη βουβά. Και δίχως μια κοινωνία που να ελπίζει και να μάχεται συλλογικά με νου και γνώση για τις ώριμες πλέον κοινωνικές ανατροπές και για δημιουργικές και δίκαιες σοσιαλιστικές πολιτικές σωτηρίας, τα πράγματα θα είναι πολύ ζόρικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου