Του Δημήτρη Γκόβα
Έχει σημάνει από καιρό ο «κώδωνας κινδύνου» για την πορεία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, ιδιαίτερα τώρα, στην καρδιά της ιστορικής δομικής καπιταλιστικής κρίσης και των αντιδραστικών απαντήσεων που δίνει το κεφάλαιο.
Από πολύ νωρίς, οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής αριστεράς, το ταξικό ανατρεπτικό ρεύμα, διατύπωσαν τη θέση, ότι προϋπόθεση για την αντεπίθεση των αγώνων και την αποτελεσματική αντιπαράθεση με την επίθεση του κεφαλαίου, είναι η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Για ένα νέο εργατικό κίνημα, σε περιεχόμενο, πολιτικές στοχεύσεις, μορφή και οργάνωση.
Με πρόσφατη ανακοίνωσή του, το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ (βλ. www.902.gr) κάνει λόγο για την ανάγκη αναζωογόνησης και ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Ωστόσο, η θετική αυτή εκτίμηση, συνοδεύεται από μια σειρά πρακτικές μέσα στους αγώνες των εργαζόμενων που καμία σχέση δεν έχουν με μια αποτελεσματική ανασύνταξη του κινήματος, ενώ από την άλλη, η ανασυγκρότηση στην οποία καλεί το Π.Γ. του ΚΚΕ μοιάζει περισσότερο με περιχαράκωση και φυγή από τις πραγματικές μάχες που πρέπει να δοθούν.
Εκτιμήσαμε εδώ και χρόνια, ότι το συνδικαλιστικό κίνημα του «κοινωνικού εταιρισμού» και των επιμέρους αγώνων διαμαρτυρίας, μπήκε σε βαθιά κρίση. Η κρίση του αστικού συνδικαλισμού της υποταγής εκφράζεται με την απομαζικοποίηση και τον εκφυλισμό των συνδικάτων, την υποχώρηση σε όλη τη γραμμή. Στην απαξίωση έως κατάρρευση των πυλώνων του κυβερνητικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ σε μια σειρά κλάδους, αλλά και συνολικά. Αποτυπώνεται στην αδυναμία να οργανώσει οποιαδήποτε μάχη. Ταυτόχρονα βέβαια, κρατάει ακόμα σφιχτά τις σφραγίδες και τους μηχανισμούς, ακριβώς για να παίξει το ρόλο της υποταγής και ενσωμάτωσης. Από την άλλη, μέσα στις σοβαρές μάχες, ιδιαίτερα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, αναδύονται νέες τάσεις ριζοσπαστικοποίησης, αναζήτησης, ταξικές και ανατρεπτικές δυνάμεις. Τάσεις ανολοκλήρωτες, αδύναμες ακόμα, ασύνδετες κυρίως με ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόταγμα συνολικής ανατροπής της επίθεσης.
Ανάμεσα στις δυο αυτές τάσεις, το ΚΚΕ διαλέγει τη «σιγουριά» ενός κομματικού σχεδιασμού που επισημαίνει κυρίως τις πραγματικές τεράστιες δυσκολίες , όχι για να τις υπερβεί το εργατικό κίνημα, αλλά ώς άλλοθι για να εμφανίζεται πως μόνη λύση είναι η συσπείρωση γύρω από το κόμμα και τις συνδικαλιστικές εκφράσεις του. Μετατρέποντας και αυτό το ΠΑΜΕ από μέτωπο σωματείων με ηγεμονία των δυνάμεών του σε μια «στενή φανέλα» κομματικής χρήσης. Αλλά και με κινήσεις οργανωτικού αναχωρητισμού σε μια σειρά συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΕΚΑ, ομοσπονδίες, κ.α.).
Η γραμμή αυτή έχει τη ρίζα της σε δύο ριζικά λαθεμένες- κατά την άποψή μας -θέσεις και εκτιμήσεις.
Πρώτο, ότι σήμερα δεν έχει νόημα η μαζική πάλη ενάντια στην αντεργατική επίθεση, από ένα εργατικό κίνημα με πολιτικούς στόχους. Ότι δεν μπορούν οι αγώνες να κερδίσουν τίποτα. Ότι όσοι αγώνες ξεφεύγουν από τα γνωστά, μπορεί να ρίχνουν «νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ». Έτσι, το ΚΚΕ αφαιρεί επί της ουσίας κάθε πολιτική ανατρεπτική αιχμή από τους μαζικούς αγώνες.
Δεύτερο, σε συνάρτηση με το πρώτο, η αντίληψη ότι πολιτικό αγώνα κάνει μόνο το κόμμα (το οποίο σήμερα δεν είναι έτοιμο) και το μαζικό κίνημα κάνει μόνο οικονομική πάλη. Ενώ το σωστό είναι πως το μαζικό κίνημα μπορεί και πρέπει να κάνει πολιτική πάλη με το δικό του τρόπο, όπως αναφύεται μέσα από την ίδια την οικονομική ταξική πάλη. Έτσι, το ΚΚΕ «χαμηλώνει» τους στόχους, προβάλλει αγώνες «χαμηλής έντασης» που φυσικά δεν μπορούν να απαντήσουν στο βάθος και την ένταση της επίθεσης. Και ταυτόχρονα μιλάει αποσπασμένα για τη λαϊκή εξουσία και το Σοσιαλισμό (που γνωρίσαμε), για τα οποία όμως δεν υπάρχουν «όροι και προϋποθέσεις» στην παρούσα. Απεργία, εξουσία και Σοσιαλισμός, χωρίς σύνδεση, κρίκους, τακτική.
Το Π.Γ. του ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του κατηγορεί τις δυνάμεις της ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ότι οι «αγώνες διαρκείας» οδηγούν στον εκφυλισμό, ότι είναι απροετοίμαστοι, κ.α. Στους εκπαιδευτικούς, πραγματοποιήθηκαν από τον Μάη μέχρι το Σεπτέμβρη εκατοντάδες μαζικότατες συνελεύσεις, οι εργαζόμενοι του κλάδου αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία τη μορφή και το περιεχόμενο της απεργίας τους. Από την άλλη, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ από τις αρχές Σεπτέμβρη, και ενώ φαινόταν οι δυνατότητες για ένα μεγάλο απεργιακό μέτωπο, πρότειναν «μια καλά προετοιμασμένη» 24ωρη απεργία για τις 15 Οκτώβρη. Την κήρυξαν τελικά για τις 23 Οκτώβρη και την …μετέθεσαν για τις 6 Νοέμβρη, μέρα που αποφάσισαν οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να ξυπνήσουν από τον βαθύ ύπνο της απουσίας τους. Με τις αντιφάσεις και παλινωδίες αυτές φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει καμία ουσιαστική ανασυγκρότηση του κινήματος.
Η αναγκαία ταξική ανασυγκρότηση, στην καρδιά της έχει πρώτα απ΄ όλα ένα περιεχόμενο μαζικής αντικαπιταλιστικής πάλης με στόχους στο σήμερα. Που θα συνδέουν τα αιτήματα για ανάσχεση και ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του με την συνολική ανατροπή της επίθεσης και προοπτικά, με τον άλλο δρόμο της εργατικής εξουσίας. Έχει στον πυρήνα της την μαζική δημοκρατία των αγωνιζόμενων, με εμπιστοσύνη στη εργατική τάξη και τις δυνατότητες των αγώνων της. Δημιουργεί μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα και μέτωπα που θα εμπνέεται από τη συνολική ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης. Σε αυτή την πορεία αξίζει να πορευτούμε όλοι…
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 20/10/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου