Η «αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος» και οι ανάγκες της ταξικής πάλης

Του Δ. Δημητριάδη

Ειδικά στις σύγχρονες συνθήκες της κρίσης, η αναζωογόννηση του εργατικού κινήματος είναι μια πιεστική, επείγουσα ανάγκη. Είναι λογικό όλο όσοι, από τη μια ή την άλλη αφετηρία ενδιαφέρονται για αυτό, να αναπτύσσουν σκέψεις και πρωτοβουλίες στη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Όσο πιο κρίσιμη γίνεται η κατάσταση, τόσο περισσότερο είναι αναγκαίο να γίνει μια ανοιχτή συζήτηση πάνω στο θέμα.

Στην εφημερίδα Ριζοσπάστης[1] το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. δημοσίευσε εκτεταμένη ανακοίνωση του για την αναζωογόνηση και την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Πάνω σε αυτή την ανακοίνωση είναι αναγκαίο να διατυπώσουμε ορισμένα σχόλια μια και το κόμμα αυτό διαδραμάτισε επί δεκαετίες καίριο ρόλο στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων.

1. H ανασυγκρότηση του εργατικού Κινήματος και η αναζωογόνηση του με διάφορους τρόπους και ευκαιρίες τίθεται πολλά χρόνια τώρα από το Κ.Κ.Ε. Πολύ πιο συγκροτημένα έδωσε το ζήτημα αυτό με τις ‘‘θέσεις’’ και την απόφαση του 18ου συνεδρίου του. Περιέγραψε το εργατικό κίνημα που επιδιώκει να διαμορφώσει από κάθε άποψη, την ιδεολογική διάσταση της προσπάθειάς του αυτής, τους όρους και το περιεχόμενο της και η απόφαση αυτή τέθηκε στο επίκεντρο της δράσης του κόμματος για την υλοποίηση της. Έκτοτε πέρασαν περισσότερο από τεσσεράμισι χρόνια, ο χρόνος είναι αρκετός ώστε να δοκιμαστούν οι αποφάσεις αυτές στη ζωή και ως ένα βαθμό να δώσουν αποτελέσματα, ιδιαίτερα σε τομείς που η κατάσταση ήταν αρνητική.

Θα περίμενε κανείς η εκτεταμένη αυτή ανακοίνωση να περιλαμβάνει αναλυτική αναφορά της κατάστασης της εργατικής τάξης και του λαού, του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αναφορά στα προβλήματα που υπάρχουν και οξύνονται και πιθανή πρόοδο σε κάποιους τομείς του εργατικού κινήματος συνολικά και ιδιαίτερα στο τμήμα του επιρροής του Κ.Κ.Ε. και του ΠΑΜΕ, να συνοψίζει τη πείρα από την εφαρμογή των αποφάσεών και να δίνει κατευθύνσεις και σε τελική ανάλυση να προχωρήσει σε τροποποιήσεις πλευρών της απόφασης, ή και της απόφασης συνολικά αν αυτή δεν προχωρά στη ζωή. Χαρακτηριστικές πλευρές εντελώς λανθασμένων αποφάσεων είναι η παντελώς αποτυχημένη απόπειρα για τη δημιουργία ‘‘κόκκινων’’ συνδικάτων σε επιλεγμένους κλάδους και χώρους που μετά από αρκετά χρόνια λειτουργίας τους κατέληξαν μηχανισμοί έκδοσης ανακοινώσεων και δεν συγκεντρώνουν ούτε τους κομμουνιστές και την επιρροή του Κ.Κ.Ε. Επίσης απεργίες που προκηρύχθηκαν με απόφαση του ΠΑΜΕ για το σύνολο της οικονομίας και της χώρας, χωρίς να καλύπτονται οι εργαζόμενοι συνδικαλιστικά, πέρα και ενάντια στις αποφάσεις των συνδικάτων τους. Η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση ήταν η ‘‘απεργία’’ της 17ης Δεκεμβρίου 2009, η οποία μάλιστα προβλήθηκε ως μοντέλο απεργιακής κινητοποίησης, αλλά ποτέ δεν επαναλήφθηκε.

Εις μάτην όμως. Καμιά τέτοια αναφορά δεν υπάρχει στην απόφαση ούτε στους συσχετισμούς που διαμορφώνονται, ούτε στις διαθέσεις των εργαζομένων, ούτε στο οξύτατα προβλήματα που αναπτύσσονται εντός του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που δεν είναι προβλήματα μόνο του αστικοποιημένου τμήματος του, αλλά αγκαλιάζουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στο σύνολο του. Πουθενά δεν αναφέρονται τα προβλήματα αυτά, οι αιτίες τους, η συγκυρία και οι ανάγκες που δημιουργεί για την εργατική τάξη και το κίνημα, όπως και το επίπεδο του, η δράση και η αποτελεσματικότητα του. Βέβαια με έναν έμμεσο τρόπο η ανακοίνωση αναγνωρίζει τα προβλήματα αναφέροντας ότι, «η εργατική τάξη παρά τους μεγάλους αγώνες που έδωσε σε ορισμένες φάσεις και σε συγκεκριμένους χώρους και κλάδους δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα την πραγματική της δύναμη» κλπ. 

Ως βασική αιτία αναφέρει ότι το μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης παραμένει δέσμιο πολιτικά και ιδεολογικά του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Και αυτό παρά τις προσπάθειες του Κ.Κ.Ε. για τη χειραφέτηση του. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να θεωρηθεί εξήγηση. Δεν είναι εξήγηση ότι το εργατικό κίνημα δεν αναπτύσσεται σε ταξική κατεύθυνση γιατί οι εργάτες είναι στην επιρροή της αστικής τάξης. Εξήγηση είναι να αναφερθούν καθαρά οι λόγοι που δεν συνέβη αυτό, που στην πλειοψηφία τους οι εργάτες και εργαζόμενοι δεν συνειδητοποιούν την ταξική τους θέση και την αντίθεσή τους απέναντι στο κεφαλαίο και την ανάγκη να δράσουν εναντίον του και γιατί οι προσπάθειες του Κ.Κ.Ε. δεν είχαν αποτέλεσμα. Μήπως δεν ήταν εύστοχες, είχαν λάθη και δεν απέδωσαν, δεν ελήφθησαν επαρκώς υπόψη οι αντικειμενικές συνθήκες; Απλά το Κ.Κ.Ε. βολεύεται στη διαπίστωση ότι το ίδιο έκανε ότι έπρεπε και μπορούσε και φυσικά περιγράφει για άλλη μια φορά την επίθεση της αστικής τάξης και αναλύει τα μέτρα που αυτή περιλαμβάνει.

2. Εντύπωση προκαλεί η αναφορά της ανακοίνωσης στα μικροαστικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και τη στάση τους στην κρίση. Αναγνωρίζει η ανακοίνωση τις αντιδράσει τους στα πλήγματα που δέχθηκαν στα εισοδήματα και στη ζωή τους, αλλά τα χρεώνει συνολικά ότι κινήθηκαν μόνο για την υπεράσπιση της προηγούμενης θέσης τους και μάλιστα συγκρούστηκαν με το πιο συνεπές τμήμα του εργατικού κινήματος. Κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των μικροαστικών στρωμάτων, το χαρακτηριστικό τους να ταλαντεύονται ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη ανάλογα και με το συσχετισμό δύναμης και τις συνθήκες που διαμορφώνει ο ταξικός αγώνας και πρωτίστως η εργατική τάξη, αλλά και το γεγονός ότι στην ελληνική κοινωνία είναι πολυπληθή. Πόσο ο αγώνας της τα συγκινεί, τα κινητοποιεί και τα ωθεί στη δράση. Διαμορφώθηκαν συνθήκες κατανόησης των προβλημάτων των μικροαστικών στρωμάτων, στήριξης των αιτημάτων τους, δημιουργίας μετώπου της εργατικής τάξης και μικροαστικών στρωμάτων εναντίον της επίθεσης που δέχονται;

Εδώ πρέπει να απαντήσουμε καθαρά και ξάστερα όχι, τουλάχιστον με τον τρόπο και στο βαθμό που έπρεπε και γι' αυτό το Κ.Κ.Ε. έχει ευθύνες. Η ξεχωριστή κινητοποίηση στη βάση της οποίας δρα το Κ.Κ.Ε, μέσα από το σχήμα ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ κ.λπ.., ουσιαστικά μόνο του χωρίς συμμαχίες, δεν δημιουργεί συνθήκες πλατειάς ταξικής και κοινωνικής ενότητας και συμπαράταξης, αλλά και προϋποθέσεις επιτυχίας. Επιπλέον σε ένα μεγάλο αμυντικό αγώνα όπως ήταν και είναι αυτός της απόκρουσης των μέτρων του μνημονίου, πού βρίσκεται το παράξενο να αγωνίζονται τα μικροαστικά στρώματα για να υπερασπίσουν τις κατακτήσεις τους και το επίπεδο ζωής που είχαν και φυσικά αναφερόμαστε στα πιο πλατιά στρώματα και όχι στο πιο πρωτοπόρο τμήμα τους;

Αυτή είναι η βάση του αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη για απόκρουση της επίθεσης, υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων και μέσα στους αγώνες και ανάλογα και με την εξέλιξη τους η πολιτική πρωτοπορία έχει την ευθύνη και πρέπει να έχει και τον τρόπο να βαθαίνει τα αιτήματα, να διευρύνει τους στόχους, να περάσει σταδιακά από τον αγώνα εναντίον της κυβέρνησης στον αγώνα εναντίον της αστικής εξουσίας, να προσπαθήσει δηλαδή να μετατρέψει τον αγώνα από αμυντικό σε επιθετικό. Αυτό όμως είναι ευθύνη της πρωτοπορίας και όχι του απλού κόσμου και μάλιστα των πιο πλατιών μικροαστικών στρωμάτων. Η πρωτοπορία εδώ και πιο συγκεκριμένα το Κ.Κ.Ε. υλοποίησε τα καθήκοντά της;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ευρύτατες λαϊκές δυνάμεις και μαζί μεγάλο τμήμα μικροαστικών στρωμάτων συσπειρώθηκαν και φώναξαν στις διαδηλώσεις όχι μόνο πολύ προωθημένα συνθήματα, όπως "έξω από το ευρώ και την Ε.Ε.", αλλά επέδειξαν διάθεση να αγωνιστούν για βαθιές αλλαγές και όχι μόνο εναλλαγή των κυβερνήσεων, όπως η ανακοίνωση αναφέρει. Ούτε επίσης έχει σχέση με την πραγματικότητα ότι οι μικροαστοί έγιναν φορείς «νέων κινημάτων των αγανακτισμένων». Εκτός από μικροαστούς στο σύνταγμα υπήρχαν χιλιάδες εργάτες και εργαζόμενοι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, συνεπείς αριστεροί και κομμουνιστές και φυσικά η απουσία του κομμουνιστικού κόμματος έδωσε έδαφος στις άλλες δυνάμεις μαζί και στη Χρυσή Αυγή να αλωνίζουν. Το τμήμα αυτό της ανακοίνωσης για τη στάση των μικροαστικών στρωμάτων είναι ακραία ισοπεδωτικό, διαστρεβλωτικό και μεταφυσικό και προσπαθεί να καλύψει ευθύνες και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

3. Μετά τις τελευταίες εκλογές και για αρκετό διάστημα η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. είναι αλήθεια ότι δεν χρησιμοποιούσε συχνά το επιχείρημα ότι πρόβλεψε όλα τα μεγάλα γεγονότα, ότι ερμήνευσε σωστά όλες τις εξελίξεις και ως εκ τούτου ο λαός πρέπει να την εμπιστευθεί. Στην ανακοίνωση αυτή τα επιχειρήματα αυτά επανέρχονται σε μεγάλο βαθμό και δεν αντιλαμβάνεται η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. ότι ο λαός γνωρίζει πολύ καλά τι πρόβλεψε το ΚΚΕ και τι όχι, και μπορεί να το εκτιμήσει ολοκληρωμένα και έχει ορθή κρίση και θα αποδώσει τα του καίσαρος τω καίσαρι. Ο λαός αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι έντονες επικλήσεις πάνε να καλύψουν λάθη, αδυναμίες και ολιγωρίες και παίρνει σε κρίσιμες στιγμές τις αποστάσεις του με κορυφαία περίπτωση τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. 

Διαβάζουμε στην ανακοίνωση: «Να δείξει ο λαός μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις τεκμηριωμένες και επιβεβαιωμένες θέσεις του Κ.Κ.Ε.», «υπάρχουν ακλόνητες αποδείξεις ότι το Κ.Κ.Ε. είχε δίκιο που έλεγε ότι η ένταξη και η προσαρμογή της χώρας στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ και οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν… θα οδηγούσαν σε βαθιά κρίση», «αποδείχθηκε ολόσωστη η θέση του Κ.Κ.Ε. ότι η βαθιά οικονομική κρίση είναι κρίση καπιταλιστική», «επιβεβαιώνεται η θέση του Κ.Κ.Ε. ότι η Ε.Ε. αποτελεί λυκοσυμμαχία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων…». 

Αλήθεια υπάρχει μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα ή κόμμα που να αναφέρεται στο μαρξισμό, το οποίο δεν αντιλαμβάνεται τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ε.Ε., ότι είναι ένωση των μονοπωλίων και η πολιτική που εφαρμόζει είναι εναντίον των λαών των χωρών της και των λαών ολόκληρης της ανθρωπότητας; Αυτό ακριβώς πρόβλεψε στην ουσία το Κ.Κ.Ε. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το Κ.Κ.Ε. είναι Συνασπισμός που πίστευε και διακήρυττε ότι ΕΕ και η ευρωζώνη είναι εξέλιξη υπέρ των λαών, ούτε ΓΚΚ, ή Κομμουνιστική Επανίδρυση που απαρνήθηκαν το μαρξισμό. Δεν φθάνει όμως η εφαρμογή του μαρξισμού για τον χαρακτηρισμό σε πολύ γενικές γραμμές των μεγάλων εξελίξεων και φαινομένων. 

Αυτό το είχε κάνει και πολύ καλά μάλιστα το Κ.Κ.Ε. και η ΕΔΑ από τη δεκαετία του 1960 χαρακτηρίζοντας την τότε ΕΟΚ ως λάκκο των λεόντων. Χρειάζεται πολύ συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης, του ταξικού συσχετισμού κάθε φορά και χάραξη της γραμμής αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο που θα συγκινήσει, θα συσπειρώσει και θα κινητοποιήσει το λαό. Μόνο τότε η πολιτική είναι σωστή και ολοκληρωμένη. Παρομοίως και για το χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης. Στο καπιταλισμό οι μεγάλες και ακόμη περισσότερο οι γενικευμένες κρίσεις τι άλλο μπορεί να είναι παρά καπιταλιστικές, να έχουν δηλαδή ως αιτία τους τις μεγάλες εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού και ιδιαίτερα την αντίθεσή ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, σε τελική ανάλυση. Η ερμηνεία αυτή είναι αυτονόητη για ένα κομμουνιστικό κόμμα και μάλιστα δεν είναι ιδιαίτερο προνόμιο και επιτυχία του Κ.Κ.Ε. 

Στη χώρα μας και άλλες πολιτικές δυνάμεις, παράγοντες και πολλοί επιστήμονες έγκαιρα τοποθετήθηκαν σωστά. Το πρόβλημα είναι πόσο στηριζόμενοι σ’ αυτή την ερμηνεία εντοπίζουμε και αποκαλύπτουμε το μηχανισμό της κρίσης, το πλέγμα των αντιθέσεων που ενεργοποιούνται και λειτουργούν, τις επιπτώσεις που έχουν η κρίση και η αντιμετώπισή της από το κεφάλαιο για κάθε τάξη του πληθυσμού, τις αλλαγές που η αστική τάξη προωθεί και τη στόχευσή τους και σε ποιο βαθμό διατυπώνουμε πολύ συγκεκριμένα ένα αποτελεσματικό και καλά μελετημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση υπέρ του εργαζόμενου λαού. Εκεί το Κ.Κ.Ε. και η Αριστερά κρίνεται και διαμορφώνει αποτελέσματα. Σε αυτό φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι ευχαριστημένοι και δεν πείθονται από το Κ.Κ.Ε.

4. Η ανακοίνωση προχωρεί στην εκτίμηση ότι η εργατική τάξη όντας απροετοίμαστη δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα ακόμα την πραγματική της δύναμη και το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα βρέθηκε αποδυναμωμένο απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, βρίσκεται σε οργανωτική- ιδεολογική- πολιτική υποχώρηση, αδύνατο να υποστηρίξει αποφασιστικά την ανάπτυξη της εργατικής λαϊκής πάλης…. Η εκτίμηση είναι σωστή και φυσικά είναι προφανής για καθένα. Δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη γνώση ή διορατικότητα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει τώρα τελευταία, αντίθετα είναι αποτέλεσμα μιας πορείας αρκετών χρόνων και έχει επισημανθεί πάρα πολλές φορές. Τότε η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. αντιδρούσε, δεν δέχονταν σε καμιά περίπτωση τέτοια εκτίμηση και αντέτασσε ότι παρά την αρνητική δράση των δυνάμεων των αστικών κομμάτων στο συνδικαλιστικό κίνημα η πορεία του ήταν ανοδική, ισχυροποιούνταν, διαμόρφωνε προϋποθέσεις για αντεπίθεση. Ξαφνικά φθάνουμε στις εκτιμήσεις που περιλαμβάνει η ανακοίνωση.

Ο συσχετισμός στα κορυφαία όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πράγματι αρνητικός. Οι δυνάμεις αυτές προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και τον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος της. Αυτή όμως είναι μια διαπίστωση δεκαετιών, καθώς επίσης και η επιδίωξη του Κ.Κ.Ε. να αλλάξει τους συσχετισμούς. Τα αποτελέσματα αυτής της δράσης όμως τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια είναι αρνητικά, ο συσχετισμός έγινε δυσχερέστερος σε συνθήκες απαξίωσης των κυριότερων δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα και υπονόμευσης σε μεγάλο βαθμό της βάσης διαμόρφωσης και λειτουργίας της εργατικής αριστοκρατίας, ιδιαίτερα μετά το 2010, μετά την επιβολή των μνημονίων. Ακόμη και στις περιπτώσεις εκείνες που δημιουργούνται προϋποθέσεις βελτίωσης του συσχετισμού δύναμης και μείωσης της επιρροής των αστικών συνδικαλιστικών παρατάξεων στα όργανα του εργατικού κινήματος, όπως προέκυψε με τις τελευταίες αρχαιρεσίες στο εργατικό κέντρο Αθήνας, τότε το Κ.Κ.Ε. δεν ανταποκρίνεται στο καθήκον να διαμορφώσει προεδρείο σε αγωνιστική κατεύθυνση. Αυτό το γεγονός πως εξηγείται, γιατί η ανακοίνωση δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να το ερμηνεύσει και να χαράξει γραμμή αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος;

Η λύση των προβλημάτων αναφέρει η ανακοίνωση είναι η ιδεολογική χειραφέτηση των εργαζομένων και του κινήματος τους από την αστική ιδεολογία και πολιτική. 

Τα ερωτήματα όμως είναι αμείλικτα. 

Πώς θα επιτευχθεί αυτό, πώς θα νικηθεί και θα πάει στο περιθώριο η ιδεολογία της αστικής τάξης, όταν στην κοινωνία είναι κυρίαρχη και δυναμώνει; Με την ίδια τακτική που εφαρμόζει το ΠΑΜΕ και το Κ.Κ.Ε. μέχρι σήμερα με αρνητικά αποτελέσματα; Η βασική τακτική του αρκετά χρόνια τώρα στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι η γενικόλογη καταγγελία του κεφαλαίου, η καταγγελία όλων των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων και η άρνηση οποιασδήποτε σύμπραξης μέσα στο κίνημα, διατύπωση οικονομικών αιτημάτων (μέχρι πρόσφατα μαξιμαλιστικών που δεν έπειθαν και δεν συσπείρωναν) και παράλληλα αναφορά στο σοσιαλισμό και τη Λαϊκή Εξουσία, χωρίς επεξεργασία της παραμικρής τακτικής και κλιμάκωσης, ενώ οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις σε κάθε περίπτωση οδηγούσαν στον κατακερματισμό της εργατικής τάξης, αντί να αναληφθούν πρωτοβουλίες οι οποίες θα οδηγούσαν στην συσπείρωση και την ενότητα των εργαζομένων και την υπονόμευση και αποδυνάμωση των ηγεσιών των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αυτή η τακτική γιατί δεν μπαίνει για συζήτηση; Πώς κατέληξε το Πολιτικό Γραφείο ότι είναι ορθή και δεν χρειάζεται να συζητηθεί, αφού έχει αρνητικά αποτελέσματα μέχρι σήμερα και μάλιστα όταν εκτιμά ότι ο κίνδυνος αφοπλισμού και υποταγής του εργατικού κινήματος είναι υπαρκτός; Μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο κίνδυνο δεν απαιτούνται έκτακτα μέτρα, αλλά φθάνουν οι γενικές εκκλήσεις;

5. Όλα όσα αναφέρει η ανακοίνωση θα επιτευχθούν από τους εργαζόμενους, οι οποίοι θα δρουν αυτοβούλως, θα συνταχθούν σε ατομική βάση με το Κ.Κ.Ε. για να αναζωογονηθούν τα σωματεία, οι ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα και να γίνουν κάστρα ταξικής ενότητας και οι οργανωμένοι εργάτες να διώξουν από τα όργανα του κινήματος τους συνδικαλιστές της υποκρισίας, της συναλλαγής και της υποταγής….. Αυτά αναφέρει η ανακοίνωση. Ώστε λοιπόν οι εργάτες θα κινηθούν μόνοι τους, μόνοι θα βρουν το δρόμο και τον προσανατολισμό τους και δεν απαιτείται σε τελική ανάλυση η παρέμβαση της πολιτικής πρωτοπορίας. Αυτή απλώς θα τους συμβουλεύει και θα δρέψει τους καρπούς, δεν χρειάζεται να διαμορφώσει συγκεκριμένη τακτική γι' αυτό, πολιτικό σχέδιο και κλιμάκωση της δράσης, άρα και ολοκληρωμένο σχέδιο επίδρασης στις αντιλήψεις και στη συμπεριφορά τους. Αυτό φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν να γίνει, δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα, ουσιαστικά είναι παραίτηση από το καθήκον του αγώνα για τη συνειδητοποίηση και την κατάκτηση της ενότητας εργατικής τάξης και των εργαζομένων, σε τελική ανάλυση είναι έλλειψη πίστης στην προοπτική της εργατικής τάξης.

6. Η ανακοίνωση κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι δεν προωθούν ως κεντρικό αίτημα των αγώνων την πορεία οριστικής ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων που συνεχώς αναπαράγει την αντιλαϊκή πολιτική. Αυτό πρέπει κατά την ανακοίνωση να είναι το κεντρικό αίτημα των αγώνων και στη συνέχεια το εξηγεί: Η εργατική τάξη να ηγηθεί στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού για μια λαϊκή αντεπίθεση με στόχο την έξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού, την αποδέσμευση από την Ε.Ε., μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κατακτώντας τη λαϊκή εξουσία. Στη συνέχεια παραθέτει αναλυτικά το κοινωνικό περιεχομένου του σοσιαλισμού. Αυτή τη γραμμή προκρίνει και στη βάση αυτή εγκαλεί τις άλλες δυνάμεις. 

Στις 6 Νοέμβρη έχει προκηρυχτεί γενική πανεργατική, πανελλαδική απεργία. Το ΠΑΜΕ για αυτή την απεργία έδωσε στη δημοσιότητα το δικό του πλαίσιο. Ας δούμε τι ακριβώς αναφέρει: Όχι στις νέες μειώσεις στους ήδη μειωμένους μισθούς, να πάρει πίσω η κυβέρνηση το νόμο για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, να υπογραφεί νέα εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας, επαναφορά των μισθών στα 751 €, να σταματήσουν οι ατομικές συμβάσεις…. Να πούμε όχι στο τσεκούρι που έρχεται στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, να αυξηθούν τα επιδόματα ανεργίας, οι άνεργοι να έχουν δωρεάν ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, δωρεάν μεταφορές, όχι στην απελευθέρωση των απολύσεων, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στην φοροεπιδρομή, όχι στην απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας, 7ωρο-5ημέρο-35ωρο κ.λπ. Τίποτε άλλο. 

Έχουμε εδώ ένα πλαίσιο οικονομικών αιτημάτων, τα οποία φυσικά είναι σωστά και απαραίτητα. Αλλά πώς συνδέονται αυτά με την επιδίωξη της Λαϊκής Εξουσίας και την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων; Εδώ δεν υπάρχει το παραμικρό. Να σημειώσουμε ότι πολλά από αυτά που αναφέρει η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται όταν έρθει στην κυβέρνηση να τα αντιμετωπίσει, ακόμη και η κυβέρνηση τα θεωρεί ως αναγκαίο κακό λόγω της κρίσης, για τη σωτηρία της χώρας. Που είναι τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα που θα μπουν να ζυμωθούν και να διεκδικηθούν, θα γίνουν κτήμα των εργαζομένων, ώστε να συνδεθούν τα απολύτως αναγκαία οικονομικά αιτήματα με το κεντρικό αίτημα- στόχο της αλλαγής εξουσίας; Η τακτική του Κ.Κ.Ε. παρά τα μεγάλα λόγια που τη συνοδεύουν είναι οικονομισμός… 

Αιτήματα όπως μονομερής διαγραφή του χρέους, η έξοδος από την ευρωζώνη και η αποχώρηση από την Ε.Ε., διεκδίκηση εθνικοποιήσεων και πρώτα-πρώτα και άμεσα των τραπεζών κ.λπ. είναι εκείνα που πολιτικοποιούν τους αγώνες, επαναστατικοποιούν την τακτική, ωριμάζουν την εργατική τάξη και το εργατικό κίνημα. Σε τελική ανάλυση η τακτική που προωθεί το Κ.Κ.Ε. είναι μεγάλα λόγια, περιγραφή του σοσιαλισμού και οικονομισμός στην καθημερινή δράση. Σαφέστατη έλλειψη στόχων και σχεδίου και ολοφάνερη απουσία τακτικής.

7. Είναι πλέον φανερό στους εργαζόμενους ότι η τακτική, οι στόχοι και το περιεχόμενο που προωθεί το Κ.Κ.Ε. και το ΠΑΜΕ στην εργατική τάξη και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι αδιέξοδη και σε λάθος βάση. Αυτή είναι η κυρία αιτία που δεν δίνει αποτελέσματα για το ίδιο το κόμμα και τον εργαζόμενο του λαό και όχι οι κάθε φορά αντικειμενικές συνθήκες και η δράση των άλλων δυνάμεων, τα οποία επικαλείται η ανακοίνωση. Είναι απόλυτα αναγκαία η τροποποίηση της εφαρμοζόμενη σήμερα τακτικής από το Κ.Κ.Ε. Μόνο τότε υπάρχει προοπτική διαμόρφωσης αποτελεσμάτων και επιτυχιών, δυνατότητα ανασυγκρότησης του κινήματος σε ταξική βάση. Είναι αναγκαία η διαμόρφωση ενός συνεκτικού πλαισίου στόχων που θα συνενώνει τις άμεσες οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις με μεγάλα πολιτικά αιτήματα- στόχους τα οποία είναι σε σημαντικό βαθμό αποδεκτά από τους εργαζόμενους και στην πορεία πολύ περισσότερο, τα οποία δεν είναι όμως καθόλου αποδεκτά από την αστική τάξη και η ολοκληρωμένη υλοποίησή τους προϋποθέτει μιαν άλλη εξουσία. 

Η έξοδος από την ευρωζώνη και η αποχώρηση στην πορεία από την Ε.Ε., η μονομερής διαγραφή του χρέους, ο αγώνας για εθνικοποιήσεις μονοπωλιακών επιχειρήσεων, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανόρθωσης της οικονομίας σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο έξω από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής κ.λπ. κ.λπ. Εφαρμογή ενιαιομετωπικής τακτικής για τη συσπείρωση της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων και μαζί των πολιτικών δυνάμεων που αποδέχονται ένα τέτοιο πλαίσιο. Αντιπαράθεση με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της σε όλη την έκταση των κοινωνικών σχέσεων με στόχο την αποδυνάμωση της, τη διάρρηξη των συμμαχιών της, την κρίση της κυριαρχίας της. Μόνο με μια τέτοια τακτική μπορεί το κίνημα να αναζωογονηθεί και να ανασυγκροτηθεί και να αναμετρηθεί με την αστική τάξη και τους συμμάχους της, με προοπτική επιτυχίας.

--------------------------------------------------------

[1] Βλ. εφημ. Ριζοσπάστης 13/10/2013.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας