Τα­ρίκ Αλί:Πώς βλέ­πω την ε­ξέ­γερ­ση στη Συ­ρία

Του Τα­ρίκ Αλί*

Οργι­σμέ­νος α­πό την α­στα­μά­τη­τη, μο­νο­με­ρή προ­πα­γάν­δα α­πό το CNN και το BBC World, που συ­νή­θως α­πο­τε­λεί προ­πο­μπό να­τοϊκών βομ­βαρ­δι­σμών (ό­πως η ε­ξά­μη­νη ε­πί­θε­ση στη Λι­βύη, τα θύ­μα­τα της ο­ποίας α­κό­μα α­πο­κρύ­πτο­νται α­πό το κοι­νό) ή κα­το­χής, κλή­θη­κα να ε­ξη­γή­σω τις α­πό­ψεις μου στο τη­λε­ο­πτι­κό δί­κτυο RTV. 

Το έ­κα­να α­πο­κη­ρύσ­σο­ντας την προ­βο­λή του Εθνι­κού Συμ­βου­λίου της Συ­ρίας α­πό τα δυ­τι­κά τη­λε­ο­πτι­κά δί­κτυα και ε­πι­ση­μαί­νο­ντας ό­τι έ­να μέ­ρος της έ­νο­πλης α­ντι­πο­λί­τευ­σης εί­ναι α­πό­λυ­τα ι­κα­νό να πραγ­μα­το­ποίη­σει τις δι­κές του σφα­γές ρί­χνο­ντας την ευ­θύ­νη στο κα­θε­στώς.[...]

Από την πρώ­τη μέ­ρα, υ­πο­στή­ρι­ξα α­νοι­χτά και δη­μο­σίως τη λαϊκή ε­ξέ­γερ­ση ε­νά­ντια στην οι­κο­γε­νειο­κρα­τι­κή μπαα­θι­κή ο­μά­δα που ε­ξου­σιά­ζει στη Δα­μα­σκό. Αντι­τάχ­θη­κα στη δι­κτα­το­ρία, α­πό τό­τε που το στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα του Άσα­ντ έ­ρι­ξε τον πιο φω­τι­σμέ­νο προ­κά­το­χό του, του ο­ποίου η­γέ­τες και α­κτι­βι­στές γνώ­ρι­σα με­τά τον πό­λε­μο των Έξι Ημε­ρών, α­νά­με­σά τους με­ρι­κούς α­πό τους κα­λύ­τε­ρους δια­νο­η­τές του α­ρα­βι­κού κό­σμου.

 

Για να εί­μαι ει­λι­κρι­νής, δεν πί­στευα ό­τι η Συ­ρία θα ε­κρή­γνυ­το ό­πως η Αί­γυ­πτος, αλ­λά χά­ρη­κα που συ­νέ­βη. Ήλπι­ζα ό­τι το μέ­γε­θος της ε­ξέ­γερ­σης, η προ­φα­νής της δη­μο­φι­λία θα υ­πο­χρέω­ναν σε δια­πραγ­μα­τεύ­σεις το κα­θε­στώς και σε έ­να κοι­νά συμ­φω­νη­μέ­νο σχέ­διο ε­κλο­γής συμ­βου­λίου που θα α­πο­φά­σι­ζε έ­να νέο σύ­νταγ­μα. Υπάρ­χουν α­πο­δεί­ξεις ό­τι λί­γοι κα­θε­στω­τι­κοί ή­θε­λαν μια τέ­τοια ε­ξέ­λι­ξη. Πο­λύ λί­γοι. Η α­νο­η­σία και η βαρ­βα­ρό­τη­τα, τα δύο κυ­ρίαρ­χα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κα­θε­στώ­τος, δεν μπο­ρού­σαν να πα­ρα­με­ρι­στούν. Εί­χαν ε­γκα­θι­δρυ­θεί και ο Μπα­σάρ Αλ Άσα­ντ ή­ταν πε­πει­σμέ­νος ό­τι ο­ποια­δή­πο­τε πα­ρα­χώ­ρη­ση θα ή­ταν μοι­ραία.

Ποιος θα α­να­τρέ­ψει τον Άσα­ντ;

Για πολ­λούς μή­νες η λαϊκή ε­ξέ­γερ­ση ή­ταν ει­ρη­νι­κή και η δυ­να­μι­κή της ο­λοέ­να και με­γά­λω­νε, πε­ρί­που ό­πως η πρώ­τη πα­λαι­στι­νια­κή ι­ντι­φά­ντα ε­νά­ντια στην ισ­ρα­η­λι­νή ε­πι­κυ­ριαρ­χία. Η ά­πο­ψή μου ή­ταν σα­φής: Από­λυ­τη αλ­λη­λεγ­γύη στο λαό. Να πέ­σει η δι­κτα­το­ρία. Αυ­τή πα­ρα­μέ­νει η θέ­ση μου. Δεν υ­πάρ­χει τί­πο­τα έ­στω και πε­ρί­που προο­δευ­τι­κό σε αυ­τό το κα­θε­στώς. Αλλά ποιος θα το α­να­τρέ­ψει και πώς; Δεν πρό­κει­ται για μια α­σή­μα­ντη ε­ρώ­τη­ση.

Στην Αί­γυ­πτο, το μα­ζι­κό κί­νη­μα κυ­ριάρ­χη­σε διό­τι οι α­νώ­τα­τοι στρα­τιω­τι­κοί α­ξιω­μα­τού­χοι εί­χαν α­πο­φα­σί­σει ό­τι δεν μπο­ρού­σαν να υ­πο­στή­ρι­ξουν πλέ­ον τον Μου­μπά­ρακ και υ­πήρ­χαν φό­βοι ό­τι οι στρα­τιώ­τες και οι κα­τώ­τε­ροι α­ξιω­μα­τού­χοι δεν θα υ­πά­κουαν στις ε­ντο­λές των α­νω­τέ­ρων τους. Σε με­γά­λες πό­λεις, οι υ­πάλ­λη­λοι του α­πο­δυ­να­μω­νό­με­νου συ­στή­μα­τος κυ­νη­γή­θη­καν μα­ζι­κά. Από τη στιγ­μή που οι Η­ΠΑ α­πέ­συ­ραν τη στη­ρι­ξή τους στον δι­κτά­το­ρα, ή­ταν θέ­μα χρό­νου η πτώ­ση του.

Στη Συ­ρία, την πρώ­τη πε­ρίο­δο, η α­νώ­τα­τη στρα­τιω­τι­κή ε­ξου­σία κρα­τού­σε κα­λά, ό­πως εί­ναι δο­μη­μέ­νη με σε­χτα­ρι­στι­κές γραμ­μές. Ωστό­σο, υ­πήρ­ξαν κά­ποιες αυ­το­μο­λή­σεις προς την πλευ­ρά του λα­ού. Όταν η κα­θε­στω­τι­κή κα­τα­στο­λή ε­ξα­πο­λύ­θη­κε σε ε­θνι­κό ε­πί­πε­δο, ο­ρι­σμέ­νοι στη Συ­ρία α­πο­φά­σι­σαν ό­τι ο ει­ρη­νι­κός χα­ρα­κτή­ρας της ε­ξέ­γερ­σης δεν ή­ταν πλέ­ον αρ­κε­τός και στρα­τιω­τι­κοί και πο­λί­τες που ή­ταν σε ε­πα­φή με τις δυ­τι­κές μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σίες, βγή­καν στο προ­σκή­νιο, ό­πως έ­γι­νε και στη Λι­βύη.

Τα παι­χνί­δια της Δύ­σης

Η Δύ­ση άρ­χι­σε να προ­ε­τοι­μά­ζει την ε­ξό­ρι­στη κυ­βέρ­νη­ση, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την Τουρ­κία ως βα­σι­κό στή­ριγ­μα και τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία και το Κα­τάρ ως ε­πι­κου­ρι­κό. Η ευ­και­ρία να α­πο­δυ­να­μω­θεί το Ιράν ή­ταν πο­λύ κα­λή για να χα­θεί και ως ε­πι­πλέ­ον κέρ­δος, η Χε­σμπο­λά, η μό­νη δύ­να­μη στον α­ρα­βι­κό κό­σμο που έ­χει δύο φο­ρές νι­κή­σει πο­λι­τι­κά το Ισραή­λ, θα α­πο­δυ­να­μω­νό­ταν ση­μα­ντι­κά. [Πα­ρό­τι ε­δώ θα μπο­ρού­σε κά­ποιος να υ­πο­στη­ρί­ξει ό­τι αν χρεια­ζό­ταν μια και­νούρ­για α­πο­γρα­φή -η τε­λευ­ταία ή­ταν το 1936- θα άλ­λα­ζε το χάρ­τη του Λι­βά­νου εν μία νυ­κτί. Αλλά προς ό­φε­λος της «δη­μο­κρα­τίας», η «διε­θνής κοι­νό­τη­τα» δεν θα ε­πι­τρέ­ψει μια πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία να λει­τουρ­γή­σει σε αυ­τή την πα­ρά­κτια λω­ρί­δα που α­πέ­σπα­σαν α­πό τη Συ­ρία για να δια­τη­ρή­σουν την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή τους πα­ρου­σία.]

Η α­ντι­πα­ρά­θε­ση με τον Άσα­ντ δεν πρέ­πει να ο­δη­γή­σει στην υ­πο­στή­ρι­ξη της δυ­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης και στην ε­πι­βο­λή ε­νός κα­θε­στώ­τος ό­πως έ­γι­νε στη Λι­βύη με τη γρή­γο­ρη διε­ξα­γω­γή ε­κλο­γών ως φύλ­λο συ­κής. Μο­λο­νό­τι πολ­λές ση­μα­ντι­κές φω­νές στην α­ντι­πο­λί­τευ­ση πι­στεύουν ό­τι μια έ­ξω­θεν πα­ρέμ­βα­ση εί­ναι τώ­ρα η μό­νη λύ­ση: «Πού εί­ναι η «διε­θνής κοι­νό­τη­τα«;» ρω­τούν σε ό­λους τους τό­νους. Άλλοι πα­ρα­μέ­νουν στα­θε­ρά α­ντί­θε­τοι σε δυ­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση. Ο α­κρι­βής συ­σχε­τι­σμός δυ­νά­μεων μέ­σα στη χώ­ρα δεν εί­ναι εύ­κο­λο να κρι­θεί εκ των έ­ξω και έ­να μα­ζι­κό κί­νη­μα με κοι­νό στό­χο α­παι­τεί ο­πωσ­δή­πο­τε οι εν­δο­γε­νείς δια­φο­ρές να μην υ­πο­γραμ­μί­ζο­νται.

Όπως, ό­μως, και στην Αί­γυ­πτο, μό­λις η ευ­φο­ρία της ε­ξέ­γερ­σης και της ε­πι­τυ­χίας της στην α­πο­πο­μπή του μι­ση­τού δι­κτά­το­ρα ε­ξα­τμι­στεί, η πο­λι­τι­κή εμ­φα­νί­ζε­ται. Ποια εί­ναι η ι­σχυ­ρό­τε­ρη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη στη Συ­ρία σή­με­ρα; Ποιο θα εί­ναι το με­γα­λύ­τε­ρο κόμ­μα στο κοι­νο­βού­λιο ό­ταν διε­ξαχ­θούν ε­λεύ­θε­ρες ε­κλο­γές; Πι­θα­νώς οι Αδελ­φοί Μου­σουλ­μά­νοι. Σε αυ­τήν την πε­ρί­πτω­ση, η ε­μπει­ρία χρειά­ζε­ται να μας δι­δά­ξει, διό­τι ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός και η συμ­μα­χία με τις Η­ΠΑ εί­ναι ο α­κρω­γω­νιαίος λί­θος του τουρ­κι­κού μο­ντέ­λου, στο ο­ποίο ο Μόρ­σι και άλ­λοι στην πε­ριο­χή ε­πι­χει­ρούν να προ­σο­μοιά­σουν.

Για μι­σό αιώ­να, ά­ρα­βες ε­θνι­κι­στές, σο­σια­λι­στές, κο­μου­νι­στές και άλ­λοι εί­χαν κλει­δω­θεί σε μια μά­χη με τους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους με στό­χο την η­γε­μο­νία στον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Μπο­ρεί να μη μας α­ρέ­σει -και σε ε­μέ­να σί­γου­ρα ό­χι- αλ­λά αυ­τή η μά­χη έ­λη­ξε με νί­κη της Αδελ­φό­τη­τας. Το μέλ­λον τους θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό την ι­κα­νό­τη­τά τους να φέ­ρουν την κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή. Η αι­γυ­πτια­κή και η συ­ρια­κή ερ­γα­τι­κή τά­ξη έ­παι­ξε τε­ρά­στιο ρό­λο και στις δύο ε­ξε­γέρ­σεις. Για πό­σο θα α­νεχ­θούν το δί­λημ­μα «νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κο­σμι­κό­τη­τα ή ισ­λα­μι­σμός»; Οι Πα­λαι­στί­νιοι που δια­δη­λώ­νουν για κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη ε­νά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση – μα­ριο­νέ­τα της PLO και ξυ­λο­κο­πού­νται α­πό έν­στο­λα σώ­μα­τα τρα­μπού­κων της PLO και των ισ­ρα­η­λι­νών δυ­νά­μεων α­σφα­λείας, εί­ναι εν­δεί­ξεις ό­τι η α­να­τα­ρα­χή μπο­ρεί να μην α­ντι­με­τω­πι­στεί εύ­κο­λα.

Κυ­βέρ­νη­ση μα­ριο­νέ­τα;

Η πα­ρέμ­βα­ση του ΝΑ­ΤΟ θα ε­γκα­τα­στή­σει μια κυ­βέρ­νη­ση πε­ρί­που μα­ριο­νέ­τα. Όπως ε­πι­χει­ρη­μα­το­λό­γη­σα και για την πε­ρί­πτω­ση της Λι­βύης, ό­ταν το ΝΑ­ΤΟ μπή­κε στον καυ­γά, ό­ποιος κι αν εί­ναι ο νι­κη­τής, ο χα­μέ­νος θα εί­ναι ο λαός. Το ί­διο ι­σχύει και για τη Συ­ρία. Σε αυ­τό εί­μαι σε α­πό­λυ­τη συμ­φω­νία με τη δή­λω­ση των Συ­ρια­κών Το­πι­κών Συ­ντο­νι­στι­κών Επι­τρο­πών που δη­μο­σίευ­σαν στις 29 Αυ­γού­στου του 2011.

Τι θα συμ­βεί αν η πα­ρού­σα κα­τά­στα­ση συ­νε­χι­στεί; Ένα ά­σχη­μο α­διέ­ξο­δο. Το μο­ντέ­λο που έρ­χε­ται στο νου εί­ναι η Αλγε­ρία με­τά τη στρα­τιω­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση, που στη­ρίχ­θη­κε δυ­να­μι­κά α­πό τη Γαλ­λία και τους δυ­τι­κούς συμ­μά­χους της, για να πά­ψει το δεύ­τε­ρο γύ­ρο των ε­κλο­γών στις ο­ποίες το Ισλα­μι­κό Μέ­τω­πο Σω­τη­ρίας ε­πρό­κει­το να νι­κή­σει. Αυ­τή η πα­ρέμ­βα­ση εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα έ­ναν α­πο­δυ­να­μω­τι­κό εμ­φύ­λιο με βαρ­βα­ρό­τη­τες και α­πό τις δύο πλευ­ρές, ε­νώ οι μά­ζες α­πο­σύρ­θη­καν σε μια α­πο­γο­η­τευ­μέ­νη πα­θη­τι­κό­τη­τα.

 

Γι’ αυ­τό ε­πι­μέ­νω ό­τι α­κό­μα και σε αυ­τό το ύ­στα­το ση­μείο η ε­πι­λο­γή της δια­πραγ­μά­τευ­σης εί­ναι ο κα­λύ­τε­ρος πι­θα­νός τρό­πος να ξε­φορ­τω­θού­με τον Άσα­ντ και τους μπρά­βους του. Η πίε­ση α­πό την Τε­χε­ρά­νη, τη Μό­σχα και το Πε­κί­νο μπο­ρεί να βο­η­θή­σει να ε­πι­τευχ­θεί κα­λύ­τε­ρα αυ­τός ο στό­χος α­πό το στρα­τιω­τι­κό πλα­σά­ρι­σμα του σουλ­τά­νου Ερντο­γάν, των σα­ου­δα­ρά­βων συμ­μά­χων του και των α­ντι­προ­σώ­πων τους στη Συ­ρία.

*Ο Τα­ρίκ Αλί έ­γρα­ψε το πα­ρα­κά­τω άρ­θρο στο «Counterpunch», «για να πα­ρα­δώ­σει ε­μπε­ρι­στα­τω­μέ­να τις α­πό­ψεις του σε ό­σους των κρι­τι­κά­ρουν» για την ε­ξά­λε­πτη πα­ρου­σία του στο ρω­σι­κό τη­λε­ο­πτι­κό δί­κτυο RTV, ό­που, ό­πως ο ί­διος λέει, «δη­μιούρ­γη­σε σύγ­χυ­ση σχε­τι­κά με τις α­πό­ψεις του και κα­τη­γο­ρίες ό­τι κά­νει τον α­πο­λο­γη­τή του Άσα­ντ». «Πώς μπο­ρεί -διε­ρω­τά­ται- μια ε­ξά­λε­πτη τη­λε­ο­πτι­κή συ­νέ­ντευ­ξη να εί­ναι κά­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό α­τε­λής, σύ­ντο­μη και α­βα­θής;».

Πηγή:Η εποχη