Πάμε…Μπάτσοι;

Του Γιώργου Πήττα

Τούτ' οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα, βρε

τούτ' οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα, βρε

τούτ' οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα, ουά

τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα; 

(αγνώστου, πρώτη γνωστή ερμηνεία Γ. Ιωαννίδης-Μ. Καραπιπέρης)

Θυμάμαι που λέτε, ένα παλιό ανέκδοτο σύμφωνα με το οποίο, ξαφνικά μέσα στη νύχτα κοντά σε μία λεωφόρο, τρέχουν αλλοφρόνως κάτι ζόμπι κρατώντας καρβέλια με ψωμιά. Τα βλέπει ένας περαστικός και τα ρωτάει:

-Που τρέχετε ρε παιδιά νυχτιάτικα;

Και απαντάει ένα ζόμπι λαχανιασμένο κραδαίνοντας μια μεγάλη φραντζόλα:

-Έγινε πολύνεκρο στη λεωφόρο και πάμε για παπάρες!

Ε λοιπόν, αυτή την παρεούλα των ζόμπι μου θύμισε η συνάθροιση των πολιτικών πάσης αποχρώσεως στη σύναξη διαμαρτυρίας των «ενστόλων».

Πως το έλεγε κάποτε ο Λαζόπουλος σε εκείνον τον γελοίο χαϊδεμένο χαρακτήρα… «πάμε πλατεία;»

Τώρα, να σου λοιπόν, και το «Πάμε Μπάτσοι;»

Βεβαίως, εδώ τα ζόμπι δεν κρατούν φραντζόλες, αλλά καλαθάκια, μέσα στα οποία, ως χαριτωμένες κοκκινοσκουφίτσες, με ευλάβεια βάζουν τα πολύτιμα ψηφουλάκια τους για να τρατάρουν τη γιαγιά Εξουσία.

Απαστράπτουσες δηλώσεις του εθνικού μας ναζί Ηλία Wow! Κασσιδιάρη και του έτερου Χρυσαυγίτη βαρυπεπονάτου –what’s his fucking name-δεν θυμάμαι πως τον λεν- αναψοκοκκινισμένες και κάθιδρες ατάκες του «πρέπει να χάσω κιλά Καμμένου», και, αναμενόμενος συνωστισμός από διάφορες κομματικές δευτεράντζες από όλες σχεδόν τις πτέρυγες.

Μέσα σ’ όλα, ο Σπύρος Χαλβατζής, ο οποίος δεν θα είχε πρόβλημα να συμπαρασταθεί και σε απεργία δημίων και εκτελεστών αν αυτοί, ήσαν εργαζόμενος λαός και, ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος διαρκώς διολισθαίνει σε κάτι προς Cheap-ρας καθώς όλο και πιο καθαρό είναι πως μελετά νυχθημερόν τις ιστορικές κόντρες μεταξύ Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου της περιόδου 1977-1980.

Φαίνεται όμως πως ο κος Τσίπρας, λησμονεί ορισμένα βασικά πράγματα.

1ον. Το 2012 και ο 21ος αιώνας δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα τα χρόνια και,

2ον, ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι Κ. Καραμανλής (ούτε γι’ αστείο δηλαδή) και, ο ίδιος, δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου (επίσης ούτε για αστείο).

Η παραπάνω πρόταση, ας μην θεωρηθεί υμνητική προς τους δύο ιστορικούς άνδρες. Ανεξάρτητα από το αν κανείς ταυτίζεται ή όχι μαζί τους, οφείλει να παραδεχθεί πως είχαν ειδικό βάρος.

Να λοιπόν, που οι «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» έγιναν ένστολοι εργαζόμενο για τους οποίους η πολιτική μας ηγεσία (λέμε τώρα) διαγκωνίζεται ποιος θα υπερασπιστεί τα δίκαια τους.

Η προσωπική μου θέση, είναι πως ναι, η Αστυνομία είναι εργαζόμενοι άνθρωποι.

Εξηγούμαι:

● Να μην ξεχνάμε ποτέ, πως Αστυνομία και σχετικές Υπηρεσίες δεν είναι μόνο οι κατασκευασμένοι επί τούτω πραιτοριανοί του καθεστώτος, αυτοί που είναι εντεταλμένοι και κουρδισμένοι για την καταστολή.

● Καλό είναι να ξέρουμε, πως «εκεί μέσα» υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάθε μέρα είναι αντιμέτωποι με το έγκλημα, που ρισκάρουν τη ζωή τους για ν’ αρπάξουν δολοφόνους κλέφτες και βιαστές, ή για να δουλέψουν ακοίμητα 48ωρα για να βρουν την άκρη του νήματος σε ένα έγκλημα που στοίχησε ζωές. Ή που έχουν σώσει την τελευταία στιγμή αυτόχειρες-μέσω των Υπηρεσιών Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

● Στελέχη που δεν τα βλέπουμε ποτέ, που δεν έχουν καμία σχέση με τη σύγκρουση Κοινωνίας-Εξουσίας. Που είναι εγκληματολόγοι με ειδικές σπουδές με άγρια ωράρια και απρόβλεπτους κινδύνους με αμοιβές που ακόμα και αν ήταν μεγάλες, πάλι χαμηλές θα ήταν.

Οι «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» καθώς και τα φαντάσματα που δρουν στα δυσδιάκριτα όρια κράτους και παρακράτους, τα πλοκάμια που εμπλέκονται στη διακίνηση ναρκωτικών (οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη-κι αν δεν την πουλάνε η εμπορία γίνεται μπροστά στα μάτια τους) αυτοί όλοι, είναι καθαρό, αυθεντικό, αγνό, βιολογικό προϊόν του Συστήματος και μάλιστα στην πιο άγαρμπη και αδιέξοδη εκδοχή του, την Ελληνική.

Η Χρυσή Αυγή καλά έκανε και πήγε. Αποδεδειγμένα, τα Σώματα Ασφαλείας, ένστολα ή…undercover…είναι η πελατεία της. Κυρίως η undercover ε;

Κάτι απολειφάδια της Νέας Δημοκρατίας και οι Ανεξέλεγκτοι…συγνώμη Ανεξάρτητοι Έλληνες, επίσης το κατανοώ. Σαρξ εκ σαρκός, κλπ.

Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ τι το θέλανε το θέατρο;

Να βγάλω όμως και το ΚΚΕ. Γνωστό τοις πάσι είναι, πως το ΚΚΕ αν έρχονταν στα πράματα, πολλοί από μας θα πηγαίναμε στην επιεικέστερη εκδοχή, για «υποχρεωτικά ειδικά σεμινάρια αναδιαμόρφωσης χαρακτήρα».

Τι μας μένει; Η αυριανή Κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ήδη δύο μονάδες μπροστά από τη Ν.Δ. και μαρσάρει για την εξουσία.

Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, μεθαύριο ως Εξουσία θα χρειαστεί όλες, μηδέ μίας εξαιρουμένης τις κρατικές Υπηρεσίες Ασφαλείας για να προστατέψει τον εαυτό του. Από τι; Λίγο πιο κάτω.

Μακάρι λοιπόν να διαψευστώ, (ειλικρινά μακάρι) αλλά θα είναι η πλέον οδυνηρή διάψευση όσων έχουν επενδύσει σε αυτόν.

Γιατί, πολλοί είναι αυτοί που αφελώς πιστεύουν πως αν προκύψει ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η «εξουσία» θα αλλάξει περιεχόμενο.

Αλλά, η «εξουσία» στην Ελλάδα, δεν είναι ούτε η ταμπέλα Ν.Δ. ούτε η λεγόμενη Τρόικα Εσωτερικού, ούτε οι μπάτσοι.

Όλα αυτά, είναι κομμάτια αλλά και προϊόντα ενός «κράτους λάθος» από τα γεννοφάσκια του.

Ενός κράτους που συνιστά την επιτομή της αυθαιρεσίας και της κλεπτοκρατίας.

Ενός κράτος με μία ψευοαστική τάξη βλαχοκαπιταλιστών με λούμπεν χαρακτηριστικά, που κατασκεύασε τον μηχανισμό του κατ’ εικόνα και ομοίωση.

Ενός απέραντου δεινοσαυρικού αντιμεταρρυθμιστικού μηχανισμού που έχει μάθει να είναι όπως είναι, εδώ και δύο αιώνες σχεδόν.

Που έχει μέσα στο DNA του την αντίδραση στο οτιδήποτε καινούργιο.

«Μη μου τους κύκλους τάραττε» είναι η εθνική φιλοσοφία του Ελληνικού κράτους-χωρίς όμως να διαθέτει την εργατικότητα και την ευφυΐα του Αρχιμήδη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, για να επιστρέψω στην εκκρεμότητα που άφησα πιο πάνω, είτε θα συγκρουστεί με όλο αυτό το γιγάντιο κατεστημένο του τόπου το οποίο κυρίως βρίσκεται στους μεσαίους κρατικούς μηχανισμούς και μπλοκάρει τα πάντα, ή θα τους χαϊδέψει, ή θα προσπαθήσει να τους πείσει.

Το τελευταίο το θεωρώ αδύνατο –άντε τώρα να τινάξεις στον αέρα τα πάσης φύσεως βιλαέτια στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στην Εκπαίδευση , στο Ιατρικό κατεστημένο κλπ.

Το μεσαίο, το χάϊδεμα, θα είναι η οριστική ταφόπλακα τόσο του τόπου, όσο και όλων των οραμάτων που είχε ένα μέρος του κεντρικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενο από την ευρωκομουνιστική Αριστερά και θα σηματοδοτήσει επίσημα αυτό που είπε ευθαρσώς και η κα Λιάνη Παπανδρέου, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ. Μπακ του δε φιούτσερ ρε!

Μένει η σύγκρουση.

Μπορεί; Θέλει; (ο λαός θέλει το ΠαΣοΚ μπορεί)

Εγώ υποψιάζομαι πως «ψιλοθέλει» άρα δεν θα μπορέσει.

Και αν αποφασίσει να θελήσει στα σοβαρά, τότε, «πάμε Μπάτσοι». Γιατί, οι θιγμένοι από μία οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια μετατροπής του «όλου» σε κάτι σύγχρονο και απαιτητικό θα γεννήσει χιλιάδες νέους αγανακτισμένους ακόμα και αν δε πρόκειται να θιχτεί η τσέπη τους.

Γιατί από την αρχή, αυτή η λυσσαλέα επίθεση στα εισοδήματα των πολλών, γιατί αυτή παρανοϊκή φτωχοποίηση μιας τεράστιας μερίδας του πληθυσμού, έτσι κι αλλιώς δεν αποσκοπεί ούτε σε «εξορθολογισμό» ούτε σε «μεταρρύθμιση».

Στοχεύει μόνο στον πλήρη εξευτελισμό της εργατικής αξίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Οι βαθιά ριζωμένες παραλυτικές νοοτροπίες όμως, το δέντρο της αναξιοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων, είναι απείρως πιο δύσκολος εχθρός από όσο μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε από εμάς. Και δεν πιστεύω πως υπάρχει συνταγή.

Τουλάχιστον εγώ δεν την ξέρω και, δεν την έχω ακούσει από κανέναν. Ξέρω μόνο-ως πολίτης- τι νομίζω πως έπρεπε να γίνει κάποτε, κάπως.

Κοινότητες.

Αναρωτιέμαι δηλαδή, αν θα μπορούσε μία χώρα, να σπάσει σε εκατοντάδες μικρές αυτόδιαχειριζόμενες με πλήρη αυτάρκεια.

Μια χώρα που να συντίθεται από εκατοντάδες Μαριναλέδας που θα ενώνονται με το Κέντρο, ένα Κέντρο που θα καθαρά διοικητικό και εκπαιδευτικό.

Φανταστείτε δηλαδή, την Αθήνα, και τρία τέσσερα ακόμα κέντρα, να έχουν μόνο Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια και δεν ξέρω τι άλλο «κεντρικό».

Και γύρω-γύρω, σε όλη την Ελλάδα, μικρές αυτόνομες κοινότητες ακριβώς αλά Μαριναλέδας με προσανατολισμό στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα της Οικονομίας, τον Τουρισμό και τον Πολιτισμό, με ιδιαίτερη έμφαση στην Πράσινη Οικονομία

Γίνεται;

Δεν ξέρω.

Φοβάμαι, πως κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει εξελικτικά από μόνο του όπως φυτρώνουν τα μανιτάρια, όπως ακριβώς «φύτρωσε» και η Μαριναλέδα. Και μέσα σε αυτό το σκεπτικό, αναρωτιέμαι επίσης γιατί δεν έχουν υπάρξει και άλλες Μαριναλέδας, ειδικά στην Ισπανία.

Ένα τέτοιο όραμα, δεν αφορά νομίζω πουθενά τον ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς.

Εδώ που τα λέμε, δεν μπορεί να αφορά κανένα πολιτικό κόμμα (τουλάχιστον όχι ακόμα) που αποσκοπεί στην Εξουσία ανακυκλώνοντας τα ήθη των προηγουμένων στον πολιτικό λόγο.

Μόνο τον έξοχο Χρόνη Μίσσιο έχω ακούσει να λέει επίμονα την ανάγκη για τον Κοινοτισμό ως απάντηση σε αυτή την γενικευμένη κρίση-που θα περάσει, για να ξανάρθει και να περάσει ξανά και να εμφανιστεί και πάλι…

Ποιους αφορά; Θα έπρεπε να πω «εμάς». Αλλά, ποιοι και τι είμαστε «εμείς»;

Λοιπόν;

«Πάμε…Μπάτσοι;» Χα!

Να τελειώσω με άλλο ένα τραγουδάκι όμως, του Φράγκου (Βαμβακάρης) αυτή τη φορά:

Όσοι γινούν πρωθυπουργοί

όλοι τους θα πεθάνουν

τους κυνηγάει ο λαός

απ' τα καλά που κάνουν

Πηγή:tvxs