Του Χρήστου Πραμαντιώτη.
Τη σκυτάλη των λαϊκών αγώνων μετά τη μεγάλη συγκέντρωση και διαδήλωση στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, έρχεται να πάρει η πανελλαδική πανεργατική απεργία της 26ης Σεπτέμβρη.
Την απεργία έχουν προκηρύξει την προηγούμενη εβδομάδα οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ μετά από ανεξήγητη «κυοφορία» μερικών εβδομάδων και αφού είχε μεσολαβήσει ο επί δίμηνο βομβαρδισμός πληροφοριών και διαρροών για τα σκληρά μέτρα των 11,5 δισ. Χρειάστηκε μάλιστα να ασκηθούν πολλές πιέσεις στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και να μαζευτούν μερικές εκατοντάδες υπογραφές συνδικαλιστών που ζητούσαν να γίνει απεργία.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν, εξαιρετικά αργά, μόλις 5 εργάσιμες ημέρες πριν από την απεργία, να πραγματοποιήσει η ΓΣΕΕ «μαζική σύσκεψη συνδικαλιστικών στελεχών της» και να αποφασιστεί ότι τα προεδρεία Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων θα οργανώσουν «εξορμήσεις-συσκέψεις με τα πρωτοβάθμια σωματεία στους χώρους δουλειάς για την ενεργοποίηση και συμμετοχή των εργαζομένων» στην απεργία. Ταυτόχρονα, εξορμήσεις και περιοδείες αναφορικά με τη συμμετοχή στην απεργία πραγματοποιούν μια σειρά πρωτοβάθμια σωματεία, επιτροπές κλπ.
Πολιτικό περιεχόμενο
Η απεργία της Τετάρτης είναι μια ακόμη κρίσιμη αναμέτρηση που έχει μπροστά του το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Είναι η αναμέτρηση που πρέπει να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των τελευταίων δυόμισι χρόνων, της περιόδου δηλαδή που μεσολάβησε από το πρώτο μνημόνιο μέχρι το επικείμενο βάρβαρο ξεκλήρισμα του λαού και της χώρας. Να δώσει συνέχεια στις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις, στις περικυκλώσεις της Βουλής, στις μαχητικές παρεμβάσεις στις εθνικές επετείους, στις πλατείες των «αγανακτισμένων».
Είναι η στιγμή που μπορεί ο λαός να διαδηλώσει και να φωνάξει με την πιο δυνατή φωνή όχι μόνο ότι δεν αντέχει, αλλά και ότι δεν θα ανεχτεί αυτή την τελειωτική σοκαριστική βολή που αποφασίζει αυτές τις μέρες η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά. Πρακτικά, όποιο κι αν είναι το πλαίσιο που αποφάσισαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, το να μην περάσουν τα μέτρα, να φύγει η κυβέρνηση που τα εισηγείται, και μαζί τα μνημόνια και η τρόικα, να φύγει το καθεστώς υποτέλειας που κάνει τη χώρα νέο-αποικία, πρέπει να είναι ο στόχος του κάθε απεργού, του κάθε διαδηλωτή, αλλά και όλων των αντιδράσεων που θα οργανωθούν με την κατάθεση και τη συζήτηση του σφαγιαστικού «πακέτου» στη Βουλή, μια και αυτό το «πακέτο» θα φέρει τη χώρα και το λαό της στο χείλος του γκρεμού, θα είναι ένα μεγάλο βήμα προς την καταστροφή.
Είναι κρίσιμο και η απεργία της Τετάρτης να μετατραπεί σε μια συνολική καταγγελία της μνημονιακής πολιτικής, της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος που διαχειρίστηκε τη μέχρι σήμερα πορεία και ετοιμάζεται να διαχειριστεί και την εθνική καταστροφή προς όφελος μιας κοινωνικής μειοψηφίας. Των διεθνών τοκογλύφων και των εγχώριων υποτακτικών τους που επιβάλλουν ένα τεράστιου μεγέθους πείραμα κοινωνικής και πολιτικής αντοχής. Ο αγώνας αυτός είναι πολιτικός κι όχι στενά συνδικαλιστικός. Δεν αφορά μόνο το λαό που κατακρεουργείται, αλλά και τη χώρα που η τροϊκανή πολιτική την οδηγεί στην ολοκληρωτική κατάρρευση και στον πάτο. Είναι κρίσιμο ο λαός αυτή τη φορά να καταφέρει να μην περάσουν τα μέτρα, να δώσει στην κυβέρνηση και στους τροϊκανούς της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το χαστούκι που τους αξίζει. Να δημιουργήσει δηλαδή μια μεγάλη ανατροπή.
Ο λαός πρωταγωνιστής
Είναι στο χέρι των εργαζόμενων, των άνεργων, των συνταξιούχων, είναι στο χέρι της νεολαίας να πρωταγωνιστήσει σε αυτή την ανατροπή. Είναι στο χέρι και όσων συνδικάτων και πολιτικών – κοινωνικών δυνάμεων θέλουν να βάλουν πλάτη σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια, να δώσουν στο λαό θέση πρωταγωνιστή.
Ενωτικά, γιατί αυτό έχει ανάγκη ο λαός. Μαζικά, γιατί μόνο έτσι θα επιτευχθεί ο στόχος. Μαχητικά, γιατί αυτό ταιριάζει στο μέγεθος και στην ένταση της καταστροφικής λαίλαπας.
Για να βρεθούν όλοι στον αγώνα, με όλους τους τρόπους, πανελλαδικά. Και να γίνουν τις επόμενες μέρες ένα ποτάμι που θα πνίξει τους δήμιους αυτού του τόπου.
Ακόμη κι αν αυτοί νομίζουν ότι με μια φρέσκια κυβέρνηση, και μάλιστα τρικομματικής συναίνεσης, έχουν περισσότερα περιθώρια να υλοποιήσουν την καταστροφή μιας χώρας. Ακόμη κι αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποδεικνύονται και πάλι κατώτερες των περιστάσεων έως και εχθρικές στην οργάνωση του αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου