Ο κοινωνικός μεσαίωνας είναι εδώ και εξαπλώνεται: 2.000.000 άνεργοι, φτώχεια που χτυπάει την πόρτα της πείνας, καθημερινά λουκέτα, απομεινάρια μισθών και συντάξεων, υπερχρεωμένα νοικοκυριά σε απόγνωση, αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές, δημόσιες υποδομές και υπηρεσίες σε κατάρρευση και τόσες αυτοκτονίες που κοντεύουμε να τις συνηθίσουμε. Μια κοινωνία γονατισμένη και χρεωμένη που της ζητούν να υπομένει τα πάντα με ένα και μοναδικό στόχο : την συνέχιση της αιμοδοσίας προς τους τοκογλύφους δανειστές και την παραμονή στο ευρώ.
Σε αυτό το στόχο συμφωνεί επί της ουσίας όλο το πολιτικό προσωπικό που επί δεκαετίες διαχειρίστηκε την εξουσία. Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν για το τι έφταιξε και πως φτάσαμε ως εδώ έχουν το θράσος και αυτοπροβάλλονται ως οι μοναδικοί σωτήρες. Λογαριασμό δίνουν μόνο στους τοκογλύφους δανειστές.
Την ίδια στιγμή ο κατάλογος των θυσιών που καλείτε να κάνει ο λαός διαρκώς μεγαλώνει και δεν έχει τέλος. Κάθε φορά τα μέτρα είναι τα τελευταία μέχρι τα επόμενα. Σήμερα δοκιμάζονται οι αντοχές του κόσμου, αλλά το χειρότερο είναι πως οι θυσίες στις οποίες υποβάλλεται δεν έχουν καμία προοπτική διεξόδου και ανάκαμψης. Η εξυπηρέτηση των δανειστών-τοκογλύφων είναι το μόνο ιερό και όσιο της κυβέρνησης. Η χώρα βυθίζεται σε έναν φαύλο κύκλο ΜΕΤΡΩΝ-ΔΟΣΕΩΝ-ΝΕΩΝ ΜΕΤΡΩΝ με μια κυβέρνηση διακοσμητικό πρωτοκολλητή αποφάσεων.
Η χώρα όμως έχει ανάγκη από μια νέα αρχή που δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν βγάλει από τον λαιμό της την θηλιά του χρέους και των απαιτήσεων των δανειστών, μια θηλιά που δεν λύνεται παρά μόνο κόβεται. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο δρόμος της ανάκτησης της πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μέσω της διαγραφής του χρέους θα είναι εύκολος. Εδώ που φτάσαμε η πλειοψηφία της κοινωνίας ματώνει, και θα συνεχίσει να ματώνει, και η πορεία ανάκαμψης θα δυσκολεύει. Η ποιοτική διαφορά της επιλογής της εξόδου από το ευρώ , με άρνηση πληρωμής του χρέους, βρίσκεται στην προοπτική και στην ζωογόνο ελπίδα της κοινωνίας να ξανασταθεί στα δικά της πόδια, με έναν λαό που μπορεί γίνει η ατμομηχανή σε μια τιτάνια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότηση της χώρας, υπεράσπισης του κόσμου της εργασίας και εν τέλει ανατροπής αυτού του παράλογου συστήματος.
Αναζητείται άμεσα χαραμάδα ελπίδας. Δεν υπάρχει περιθώριο για αναμονή και αμηχανία.
Το βασικό καθήκον όλων μας είναι η ανάπτυξη ενός ενωτικού λαϊκού κινήματος διαρκείας για την ανατροπή - απόκρουση των μέτρων. Οι κλάδικοί αγώνες που αναπτύσσονται (δάσκαλοι, φαρμακοποιοί, εφοριακοί, εργοστάσια κοκ) είναι αγώνες από το παρελθόν. Κανένας κλάδος δεν θα σωθεί από μόνος του και δεν θα λύσει τα προβλήματά του μπροστά στην γενική κατάρρευση. Να απομονώσουμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες εκείνες, που συνεχίζουν να αναπαράγουν τον συντεχνιασμό και την πολυδιάσπαση. Πραγματικός συντονισμός συνδικάτων, επιτροπών, συνελεύσεων γειτονιάς, δικτύων αλληλεγγύης.
Όμως η αντίσταση δεν αρκεί από μόνη της. Χρειάζεται να οργανωθούμε, να οικοδομήσουμε ένα λαϊκό μέτωπο σωτηρίας και διεξόδου από την κρίση, μια διαφορετική προοπτική για την χώρα και τον κόσμο της εργασίας, να βρούμε εμείς το «φως στο τούνελ». Στο σημερινό αντιδημοκρατικό και αυταρχικό «κράτος έκτακτης ανάγκης», η αναμονή των επόμενων εκλογών για να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και η ως τότε εξάντληση στην κοινοβουλευτική δράση δεν οικοδομεί τέτοιο μέτωπο και τέτοια ελπίδα. Λείπει η οργάνωση και η μαζική εξωκοινοβουλευτική πρακτική στις γειτονιές, αλλά και στα συνδικάτα, λείπει ένα άμεσο πολιτικό πρόγραμμα σωτηρίας και σύγκρουσης με τη θηλειά του χρέους, τα μνημόνια της Ε.Ε. και τους εκβιασμούς των δανειστών και των τραπεζιτών. Λείπει η συνεργασία των αριστερών δυνάμεων, καταρχήν, σε μια τέτοια κατεύθυνση. Σε αυτό η αριστερά όλων των αποχρώσεων πρέπει να πρωτοστατήσει και να αφήσει την χρεοκοπημένη γραμμή του «ΠΑΜΕ μόνοι μας» που είναι μακριά από τις ανάγκες του κόσμου που στενάζει. Σε μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να σταματήσει ο χειρισμός και η αυταπάτη ότι μπορούν να ανατραπούν η λιτότητα και τα μνημόνια εντός Ε.Ε, μέσα στο ευρώ και παίρνοντας τις δόσεις των μνημονιακών δανείων.
Ένας τέτοιος δρόμος θα φράξει το δρόμο και στην αναβίωση των νοσταλγών του Ναζισμού που εκμεταλλεύονται την απελπισία!
Ένας τέτοιος δρόμος είναι δύσκολος, αλλά είναι ελπιδοφόρος για τους εργαζόμενους, τους άνεργους αλλά και για τη νέα γενιά που εγκαταλείπει την χώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου