Αν από τον τίτλο φαίνεται ότι το περιεχόμενο θα αφορά την Δημοκρατική Αριστερά χάσατε.
Όπως άλλωστε έχασε και αυτή, τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της από τότε που αποφάσισε να προσχωρήσει σε μία δεξιότατη συγκυβέρνηση και ταυτόχρονα να διαγράψει μονοκοντυλιά όλο το προεκλογικό της πρόγραμμα.
Η ΔΗΜΑΡ ούτε δημοκρατική είναι ούτε αριστερά. Μόνο Κυβερνώσα. Δεν αξίζει καν κριτικής...
Υπάρχει όμως και η άλλη, η παρολίγον Κυβερνώσα Αριστερά που πάσχει ήδη από σύνδρομα κυβερνητισμού ενώ παραμένει “παρολίγον”. Οι παροικούντες την (αριστερή πλευρά της) Ιερουσαλήμ είχαν μυριστεί στην προεκλογική ατμόσφαιρα τις σταδιακές υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου.
Η αντιμνημονιακή ρητορική ψαλιδιζόταν τσαπατσούλικα και ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας παραχωρούσε τη θέση του -εξίσου κακότεχνα- στο νομοταγή κοινοβουλευτισμό, έστω και με ορισμένες κορώνες, που ωστόσο προβλέπονται σε κάθε προεκλογικό πανηγύρι. Έβλεπαν τα πάρε-δώσε με κάτι άστεγους πολιτευτές της παλαιοπασοκικής οικογένειας. Παρατηρούσαν την ταυτόχρονη υιοθέτηση ανδρεϊκής φρασεολογίας (βλ. Χρονοντούλαπο της Ιστορίας). Δεν ήταν ανυποψίαστοι. Ήταν καλόπιστοι, οργισμένοι, απελπισμένοι, ή και όλα μαζί.
Η ευκαιρία μίας Αριστερής Κυβέρνησης δεν έπρεπε να χαθεί. Ή μήπως έπρεπε;
Ένα 27% του εκλογικού σώματος, ή τέλος πάντων αυτών που έκαναν τον κόπο να φτάσουν ως την κάλπη, αποφάσισαν να δώσουν μία ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, σπάζοντας το 38ετές εξουσιαστικό τραστ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Παρά τη σταθερή ρητορία του Αλέξη Τσίπρα περί Αριστερής Διακυβέρνησης, το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δα ψευδαισθήσεις. Το 27% δεν ψήφισε Αριστερά. Ψήφισε «κατάργηση του μνημονίου», ό,τι κι αν σημαίνει στο κεφάλι του καθενός από αυτούς τους σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους. Η στρατηγική αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο εκλογικό σώμα που δεν απέκτησε ξαφνικά ταξική συνείδηση, ούτε εντρύφησε στα άπαντα του μαρξισμού, είναι αναμενόμενη. Αυτό που δεν θεωρείται αναμενόμενο είναι η καταστροφική ατσαλοσύνη.
Εξηγούμαι. Προσπερνώ το γεγονός ότι η αντιπολίτευση ξεκίνησε με... διακοπές, ενώ η «τρόικα εσωτερικού» έπιασε από νωρίς δουλειά και, παρά τις εσωτερικές της αντιφάσεις, πολύ γρήγορα έφτυσε στα μούτρα την εκλογική εντολή και επέβαλε σιδηρά πειθαρχία στην τήρηση του μνημονίου. Αφήνω για λίγο στην άκρη το γεγονός ότι ένα αυτοαποκαλούμενο “ριζοσπαστικό” κόμμα προτίμησε την άσκηση πολιτικής στα βουλευτικά έδρανα και το γυαλί της τηλεόρασης, παρά στην κοινωνία και τα συνδικάτα. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά είναι αναμενόμενα και εξηγούνται από τη αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πια.
Στέκομαι μόνο στις πολύ ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, μιας που είναι στη μόδα η έκφραση, οι οποίες άρχισαν να ξεθωριάζουν και λεπταίνουν πριν φύγει καν το καλοκαίρι των εκλογών. Ένα ξεθώριασμα που ενώ αρχικά θα λέγαμε ότι οφειλόταν στο παραδοσιακά κακό “PR” της Αριστεράς, μετά τα χθεσινά γεγονότα φαίνεται ότι οφείλεται σε κεντρική στρατηγική τακτική και όχι σε «ατυχείς χειρισμούς».
Η γκρίνια που ξεκίνησε με την πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα-Πέρες, που καταφανώς δεν ήταν ένα ακόμη επικοινωνιακό σφάλμα, οξύνθηκε με τον “εορτασμό” της 3ης Σεπτεμβρίου, από το Νέο Αγωνιστή, κάτω από την σκέπη του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια απέναντι στον επίσημο εορτασμό της ημέρας από το μεταπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Ούτε αυτό μπορεί να θεωρηθεί επικοινωνιακή γκάφα, εφόσον ακόμη κι ένα παιδί δημοτικού γνωρίζει πολύ καλά ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε κι οι κότες. Και βέβαια δεν χρειάζεται πολιτική ευφυΐα για να προβλέψει κανείς ότι όταν ανακατευτείς στα πασοκικά πίτουρα θα πλακώσουν και οι... κότες. Μην ενοχλείστε από την επιλογή της συγκεκριμένης παροιμίας. Δεν υπάρχει καμία σεξιστική αιχμή στην κυρία Γιαννακά που αναστάτωσε με την παρουσία της την εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνον... πολιτική.
Σε αυτό το σημείο οι παροικούντες την (αριστερή πλευρά της) Ιερουσαλήμ έχουν αρχίσει -και με το δίκιο τους- να εκνευρίζονται. Δεν θα μπορούσαν όμως να φανταστούν ότι το επόμενο καίριο χτύπημα θα ερχόταν μερικά εικοσιτετράωρα αργότερα. Όταν η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφάσιζε να συμπορευτεί με ένστολους αστυνομικούς για την υπεράσπιση ενός ειδικού μισθολογίου και χωρίς άλλο ιδεολογικό ή επικοινωνιακό οπλισμό. Έτσι λοιπόν, βουλευτές της Αριστεράς, μεταξύ των οποίων και η “μπουγελωμένη” από τον εκπρόσωπο του κοινοβουλευτικού νεοναζισμού, Ρένα Δούρου, βρέθηκαν πλάι σε όλη την κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής, να πορεύονται υπέρ του ειδικού μισθολογίου των ένστολων. Ιδεολογικά ξυπόλητοι και γυμνοί από εξοπλισμό. Χωρίς συνθήματα για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας, χωρίς πανό εναντίον της ρατσιστικής δράσης ένστολων της ΕΛ.ΑΣ και του λιμενικού, χωρίς καν ένα αίτημα για κατάργηση όλων των ειδικών μισθολογίων, που ούτως ή άλλως αποτελούν κακοφωνία για κάθε νοήμονα αριστερό. Το ότι ο Κασιδιάρης ήταν δύο μέτρα πιο δίπλα εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών από τα σώματα ασφαλείας δεν είναι το μείζον. Είναι το κερασάκι, σε μία επικοινωνιακή τραγωδία, που όμως έχει πολύ συγκεκριμένα και διακριτά πολιτικά επακόλουθα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται διατεθειμένος να διαρρήξει τις σχέσεις του με το στενό κοινωνικό του πυρήνα και να επιλέξει διευρυμένες συμμαχίες με το πιο ευκολόπιστο, απολίτικο, αλλά και τυπικά συμφεροντολογικό, κεντρώο κοινό. Χωρίς να επιδιώξει καν τον -χρονοβόρο- κοινωνικό μετασχηματισμό. Μπροστά στο ενδεχόμενο μίας γρήγορης κατάρρευσης του κυβερνητικού εξαμβλώματος Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, επιδιώκει την εξίσου ταχεία συγκομιδή ψήφων.
Όταν όμως η χαλάρωση των ορίων και των αξιών φτάνει σε τέτοια σημεία που να επιτρέπει την συμπόρευση βουλευτών της Αριστεράς με νεοναζιστικά σκουπίδια και κοινούς εγκληματίες, χωρίς καν να κραδαίνετε τα ιδεολογικά σας λάβαρα, τότε σύντροφοι υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο Κολχόζ της Δανιμαρκίας. Κι αν νομίζετε ότι είναι δυνατή η εξημέρωση του ναζιστικού θηρίου, η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία είναι αμείλικτη.
Υπάρχει όμως και η άλλη, η παρολίγον Κυβερνώσα Αριστερά που πάσχει ήδη από σύνδρομα κυβερνητισμού ενώ παραμένει “παρολίγον”. Οι παροικούντες την (αριστερή πλευρά της) Ιερουσαλήμ είχαν μυριστεί στην προεκλογική ατμόσφαιρα τις σταδιακές υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου.
Η αντιμνημονιακή ρητορική ψαλιδιζόταν τσαπατσούλικα και ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας παραχωρούσε τη θέση του -εξίσου κακότεχνα- στο νομοταγή κοινοβουλευτισμό, έστω και με ορισμένες κορώνες, που ωστόσο προβλέπονται σε κάθε προεκλογικό πανηγύρι. Έβλεπαν τα πάρε-δώσε με κάτι άστεγους πολιτευτές της παλαιοπασοκικής οικογένειας. Παρατηρούσαν την ταυτόχρονη υιοθέτηση ανδρεϊκής φρασεολογίας (βλ. Χρονοντούλαπο της Ιστορίας). Δεν ήταν ανυποψίαστοι. Ήταν καλόπιστοι, οργισμένοι, απελπισμένοι, ή και όλα μαζί.
Η ευκαιρία μίας Αριστερής Κυβέρνησης δεν έπρεπε να χαθεί. Ή μήπως έπρεπε;
Ένα 27% του εκλογικού σώματος, ή τέλος πάντων αυτών που έκαναν τον κόπο να φτάσουν ως την κάλπη, αποφάσισαν να δώσουν μία ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, σπάζοντας το 38ετές εξουσιαστικό τραστ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Παρά τη σταθερή ρητορία του Αλέξη Τσίπρα περί Αριστερής Διακυβέρνησης, το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δα ψευδαισθήσεις. Το 27% δεν ψήφισε Αριστερά. Ψήφισε «κατάργηση του μνημονίου», ό,τι κι αν σημαίνει στο κεφάλι του καθενός από αυτούς τους σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους. Η στρατηγική αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο εκλογικό σώμα που δεν απέκτησε ξαφνικά ταξική συνείδηση, ούτε εντρύφησε στα άπαντα του μαρξισμού, είναι αναμενόμενη. Αυτό που δεν θεωρείται αναμενόμενο είναι η καταστροφική ατσαλοσύνη.
Εξηγούμαι. Προσπερνώ το γεγονός ότι η αντιπολίτευση ξεκίνησε με... διακοπές, ενώ η «τρόικα εσωτερικού» έπιασε από νωρίς δουλειά και, παρά τις εσωτερικές της αντιφάσεις, πολύ γρήγορα έφτυσε στα μούτρα την εκλογική εντολή και επέβαλε σιδηρά πειθαρχία στην τήρηση του μνημονίου. Αφήνω για λίγο στην άκρη το γεγονός ότι ένα αυτοαποκαλούμενο “ριζοσπαστικό” κόμμα προτίμησε την άσκηση πολιτικής στα βουλευτικά έδρανα και το γυαλί της τηλεόρασης, παρά στην κοινωνία και τα συνδικάτα. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά είναι αναμενόμενα και εξηγούνται από τη αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πια.
Στέκομαι μόνο στις πολύ ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, μιας που είναι στη μόδα η έκφραση, οι οποίες άρχισαν να ξεθωριάζουν και λεπταίνουν πριν φύγει καν το καλοκαίρι των εκλογών. Ένα ξεθώριασμα που ενώ αρχικά θα λέγαμε ότι οφειλόταν στο παραδοσιακά κακό “PR” της Αριστεράς, μετά τα χθεσινά γεγονότα φαίνεται ότι οφείλεται σε κεντρική στρατηγική τακτική και όχι σε «ατυχείς χειρισμούς».
Η γκρίνια που ξεκίνησε με την πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα-Πέρες, που καταφανώς δεν ήταν ένα ακόμη επικοινωνιακό σφάλμα, οξύνθηκε με τον “εορτασμό” της 3ης Σεπτεμβρίου, από το Νέο Αγωνιστή, κάτω από την σκέπη του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια απέναντι στον επίσημο εορτασμό της ημέρας από το μεταπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Ούτε αυτό μπορεί να θεωρηθεί επικοινωνιακή γκάφα, εφόσον ακόμη κι ένα παιδί δημοτικού γνωρίζει πολύ καλά ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε κι οι κότες. Και βέβαια δεν χρειάζεται πολιτική ευφυΐα για να προβλέψει κανείς ότι όταν ανακατευτείς στα πασοκικά πίτουρα θα πλακώσουν και οι... κότες. Μην ενοχλείστε από την επιλογή της συγκεκριμένης παροιμίας. Δεν υπάρχει καμία σεξιστική αιχμή στην κυρία Γιαννακά που αναστάτωσε με την παρουσία της την εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνον... πολιτική.
Σε αυτό το σημείο οι παροικούντες την (αριστερή πλευρά της) Ιερουσαλήμ έχουν αρχίσει -και με το δίκιο τους- να εκνευρίζονται. Δεν θα μπορούσαν όμως να φανταστούν ότι το επόμενο καίριο χτύπημα θα ερχόταν μερικά εικοσιτετράωρα αργότερα. Όταν η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφάσιζε να συμπορευτεί με ένστολους αστυνομικούς για την υπεράσπιση ενός ειδικού μισθολογίου και χωρίς άλλο ιδεολογικό ή επικοινωνιακό οπλισμό. Έτσι λοιπόν, βουλευτές της Αριστεράς, μεταξύ των οποίων και η “μπουγελωμένη” από τον εκπρόσωπο του κοινοβουλευτικού νεοναζισμού, Ρένα Δούρου, βρέθηκαν πλάι σε όλη την κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής, να πορεύονται υπέρ του ειδικού μισθολογίου των ένστολων. Ιδεολογικά ξυπόλητοι και γυμνοί από εξοπλισμό. Χωρίς συνθήματα για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας, χωρίς πανό εναντίον της ρατσιστικής δράσης ένστολων της ΕΛ.ΑΣ και του λιμενικού, χωρίς καν ένα αίτημα για κατάργηση όλων των ειδικών μισθολογίων, που ούτως ή άλλως αποτελούν κακοφωνία για κάθε νοήμονα αριστερό. Το ότι ο Κασιδιάρης ήταν δύο μέτρα πιο δίπλα εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών από τα σώματα ασφαλείας δεν είναι το μείζον. Είναι το κερασάκι, σε μία επικοινωνιακή τραγωδία, που όμως έχει πολύ συγκεκριμένα και διακριτά πολιτικά επακόλουθα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται διατεθειμένος να διαρρήξει τις σχέσεις του με το στενό κοινωνικό του πυρήνα και να επιλέξει διευρυμένες συμμαχίες με το πιο ευκολόπιστο, απολίτικο, αλλά και τυπικά συμφεροντολογικό, κεντρώο κοινό. Χωρίς να επιδιώξει καν τον -χρονοβόρο- κοινωνικό μετασχηματισμό. Μπροστά στο ενδεχόμενο μίας γρήγορης κατάρρευσης του κυβερνητικού εξαμβλώματος Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, επιδιώκει την εξίσου ταχεία συγκομιδή ψήφων.
Όταν όμως η χαλάρωση των ορίων και των αξιών φτάνει σε τέτοια σημεία που να επιτρέπει την συμπόρευση βουλευτών της Αριστεράς με νεοναζιστικά σκουπίδια και κοινούς εγκληματίες, χωρίς καν να κραδαίνετε τα ιδεολογικά σας λάβαρα, τότε σύντροφοι υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο Κολχόζ της Δανιμαρκίας. Κι αν νομίζετε ότι είναι δυνατή η εξημέρωση του ναζιστικού θηρίου, η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία είναι αμείλικτη.
Όχι μόνο είστε καταδικασμένοι να την ξαναζήσετε, αλλά -ακόμη χειρότερα- είστε στα πρόθυρα του να συντελέσετε έμπρακτα στην αναβίωσή της.
Υ.Γ.1 Οι πιστοί κομματικοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ αντέτειναν ότι δεν είναι καιρός για ρήξη με τους χρυσαυγίτες και ότι δεν μπορούσαν ούτε να τους διώξουν, ούτε να εγκαταλείψουν τους ένστολους σε αυτούς. Αντί απάντησης, τους φρεσκάρω τη μνήμη: Τους θυμίζω τι έγραφε η Αυγή, τον Φεβρουάριο του 2012 όταν το ΚΚΕ κατηγορήθηκε ότι επέτρεψε σε χρυσαυγίτες να μπουν στο χώρο της Χαλυβουργίας http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=671342
Υ.Γ.2 Ούτε το ΚΚΕ είναι άμοιρο ευθυνών, καθώς η μονολιθική επιλογή να στηρίζει με την εθιμική παρουσία του ό,τι μπορεί να βαφτιστεί “εργατικός αγώνας”, έφερε και το ΠΑΜΕ χθες δίπλα σε χρυσαυγίτες
Υ.Γ.1 Οι πιστοί κομματικοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ αντέτειναν ότι δεν είναι καιρός για ρήξη με τους χρυσαυγίτες και ότι δεν μπορούσαν ούτε να τους διώξουν, ούτε να εγκαταλείψουν τους ένστολους σε αυτούς. Αντί απάντησης, τους φρεσκάρω τη μνήμη: Τους θυμίζω τι έγραφε η Αυγή, τον Φεβρουάριο του 2012 όταν το ΚΚΕ κατηγορήθηκε ότι επέτρεψε σε χρυσαυγίτες να μπουν στο χώρο της Χαλυβουργίας http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=671342
Υ.Γ.2 Ούτε το ΚΚΕ είναι άμοιρο ευθυνών, καθώς η μονολιθική επιλογή να στηρίζει με την εθιμική παρουσία του ό,τι μπορεί να βαφτιστεί “εργατικός αγώνας”, έφερε και το ΠΑΜΕ χθες δίπλα σε χρυσαυγίτες
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου