Του Περικλή Κοροβέση
Τελικά ποιος θα μας σώσει; Δεν βρίσκεται κάποιος αδιάφθορος, να μπει μπροστά και όλοι θα τον ψηφίσουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγγύηση πως κάτι μπορεί να κάνει με τόσα λαμόγια που έχει μαζέψει από το ΠΑΣΟΚ; Αυτά και πολλά άλλα παρεμφερή ερωτήματα ακούς όπου και να βρεθείς. Ο κόσμος, όπου και αν είναι πολιτικά, αν ακόμα βρίσκεται κάπου, κουβαλάει τον σταυρό της φτώχειας και τον κυνηγούν οι απλήρωτοι λογαριασμοί. Και κάθε τόσο ένας καινούργιος καρκίνος. Αλλά στα λάθος ερωτήματα, υπάρχει πάντα και μια λάθος απάντηση. Εχω συναντήσει ανθρώπους που έχουν ψηφίσει όλα τα πολιτικά κόμματα. Δεν ξέρω γιατί, σκέφτηκα πως αυτοί οι άνθρωποι, έπαιξαν σε ένα πολιτικό χρηματιστήριο. Λίγοι βολεύτηκαν. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία ψήφισε την καταστροφή της.
Είναι δύσκολο να παραδεχτούμε πως οι σωτήρες και οι μεσσίες ανοίγουν το δικό τους μαγαζί και λειτουργούν για λογαριασμό τους με κεφάλαιο που τους έχουμε παραχωρήσει εμείς. Πού είναι η έννοια του πολίτη και ακόμα βαθύτερα πού είναι η έννοια του ανθρώπου; Με άλλα λόγια: Ποια είναι η δικιά μας ευθύνη απέναντι στην ίδια μας τη ζωή; Και τι σημασία δώσαμε σε ανθρώπους που έκαναν θαυμαστά πράγματα, που πέρασαν δίπλα μας και δεν τους γνωρίσαμε και η εξουσία τούς εξαφάνισε; Και τώρα το μυαλό μου πάει στον Ανρί Αλέγκ, που πέθανε πρόσφατα στη Γαλλία και, από ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, στη χώρα μας δεν γράφτηκε τίποτα. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος από το εξωτικό Αλγέρι; Ηταν από τους συνιδρυτές μιας μεγάλης καθημερινής εφημερίδας, της «Alger Republicain», διευθυντής και βασικός αρθρογράφος της οποίας ήταν ο Αλμπέρ Καμί, Γάλλος της Αλγερίας. Εκεί έγραφε και ο διάσημος Βερβερίνος διανοούμενος, Κατέμπ Γιασίν.
Τι το κοινό είχαν αυτοί οι άντρες; Θέλανε μια Αλγερία ανεξάρτητη, πολυεθνική, πολυπολιτισμική και πολυκομματική. Μια πολιτική πρόταση που είχε μεγάλη απήχηση τη δεκαετία του ’50 σε όλη τη Βόρεια Αφρική. Και αν αυτή η ιδέα είχε κερδίσει, θα είχαμε μια Ευρώπη και στην κάτω μεριά της Μεσογείου. Αλλά αυτές οι ιδέες ήταν επικίνδυνες για την ιμπεριαλιστική Γαλλία. Ο Αλέγκ συλλαμβάνεται μαζί με ένα φίλο του που του είχε δώσει κρησφύγετο. Ήταν ο νεαρός πανεπιστημιακός Μορίς Οντέν. Και οι δυο βασανίζονται από τους αλεξιπτωτιστές (ανάμεσα στους βασανιστές ήταν και ο Ζαν-Μαρί Λεπέν με ειδικότητα στα ηλεκτροσόκ και ο μετέπειτα ιδρυτής του Εθνικού Μετώπου, που το παραχώρησε στην κόρη του). Ο Μορίς πεθαίνει από τα βασανιστήρια. Αυτό προφανώς σώζει τη ζωή του Αλέγκ. Μέσα από τη φυλακή, γράφει την εμπειρία του και σε μικρά χαρτάκια τη δίνει σιγά σιγά στον δικηγόρο του και αυτός, με τη σειρά του, τα πηγαίνει στη γυναίκα του Αλέγκ που τα δακτυλογραφεί. Και το 1958, τα τσιγαρόχαρτα εκδίδονται σε βιβλίο με τίτλο «Η ανάκριση» από τις εκδόσεις Minuit. Σε λίγες εβδομάδες πουλάει 60.000 αντίτυπα και η κυκλοφορία του απαγορεύεται στη Γαλλία.
Παρά τις διαμαρτυρίες μιας μεγάλης γκάμας διανοητών (Μαλρό, Μοριάκ, Σαρτρ, κ.λπ.), το βιβλίο δεν μπόρεσε να ξανακυκλοφορήσει στη Γαλλία και εκδόθηκε στην Ελβετία με έναν επίλογο του Ζαν Πολ Σαρτρ.
* Εντούτοις, όλη η ανθρωπότητα είχε μάθει για τα βασανιστήρια, κάτι που είχε αντίκτυπο σε διεθνείς οργανισμούς για να θεσπίσουν στο διεθνές δίκαιο την απαγόρευση των βασανιστηρίων. (Άσχετα αν αυτό δεν εφαρμόζεται και ο κάθε βασανιστής, σε όποια χώρα, έχει πλήρη ασυλία.) Αλλά για να δούμε τι απέγινε ο Αλέγκ μετά την απελευθέρωση της Αλγερίας. Επί Μπεν Μπελά ξαναέβγαλε την εφημερίδα του. Αλλά όταν ήρθε ο Μπουμεντιέν στην εξουσία, του απαγόρευσε την κυκλοφορία της εφημερίδας. Και τα μάζεψε και γύρισε στη Γαλλία. Όλοι νομίζαμε πως ήταν Αλγερινός. Ήταν Εβραίος και από επιλογή, Αραβας. Όπως όλοι οι Εβραίοι (μιλάμε για τον Εβραίο της διπλανής πόρτας) σε όλο τον κόσμο έχουν την εθνική ταυτότητα της χώρας όπου ζουν και μετά μια θρησκεία της επιλογής τους και έχουν προσφέρει στον τόπο τους. Ο κ. Κοέν, που γράφει στην «Εφ.Συν.», δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό; Γιατί μπερδεύει τον αντισιωνισμό με τον αντισημιτισμό; (3.12.2013).
* Και κάτι για την Ιστορία. Το βιβλίο του Αλέγκ στα τουρκικά όπως και οι δικοί μου «Ανθρωποφύλακες» βγήκαν στον ίδιο τόμο. Επίλογος βέβαια του Σαρτρ. Αυτό έκανε την τότε ΚΥΠ να με συνδέσει με τον Σαρτρ, που ουδέποτε γνώρισα, και να συνδεθώ με τη 17Ν και τη «Liberation». «Ρετσινιά» που συμμερίστηκαν διάφοροι επιφανείς δημοσιογράφοι, που σήμερα έχουν διευθυντικά πόστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου