Η οργή του λαού ρευστοποιεί το σύστημα και τρομάζει τα επιτελεία.
Συνηθίσαμε, τα δύο τελευταία χρόνια, να προσαρμοζόμαστε στις καταστροφολογίες από τη μια και τους πανηγυρισμούς από την άλλη. Κατά συνέπεια, συνηθίσαμε να υποφέρουμε όσα η τρόικα & Σία μάς «προσφέρουν» με γενναιοδωρία. Έτσι, οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβολογίες για το κλείσιμο του PSI δεν μας παραξενεύουν και γνωρίζουμε καλά ότι θα τις διαδεχθεί -αργά ή γρήγορα- μια νέα θύελλα καταστροφής και χρεοκοπίας για να δεχτούμε τα επόμενα μέτρα. Αυτό το σκηνικό είναι το κλασικό πολιτικό πλαίσιο σε μια
Συνηθίσαμε, τα δύο τελευταία χρόνια, να προσαρμοζόμαστε στις καταστροφολογίες από τη μια και τους πανηγυρισμούς από την άλλη. Κατά συνέπεια, συνηθίσαμε να υποφέρουμε όσα η τρόικα & Σία μάς «προσφέρουν» με γενναιοδωρία. Έτσι, οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβολογίες για το κλείσιμο του PSI δεν μας παραξενεύουν και γνωρίζουμε καλά ότι θα τις διαδεχθεί -αργά ή γρήγορα- μια νέα θύελλα καταστροφής και χρεοκοπίας για να δεχτούμε τα επόμενα μέτρα. Αυτό το σκηνικό είναι το κλασικό πολιτικό πλαίσιο σε μια
μεταμοντέρνα ευρωπαϊκή αποικία, όπως είναι πλέον η χώρα μας.
Το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, η Ελλάδα, δεν αφήνεται στην τύχη τής ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και η «διάσωσή» της στηρίζει έναν ευρωπαϊκό συμβιβασμό ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία (μην ξεχνάμε τις εκλογές στη Γαλλία τον Απρίλη 2012) που αφορά και ρυθμίσεις για την πολιτική διαχείριση της κρίσης. Μια πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας, σήμερα, θα τίναζε στον αέρα αυτούς τους σχεδιασμούς, θα δημιουργούσε άλλες διεργασίες.
Αυτή η «ρύθμιση» φαίνεται ότι ξεμπλοκάρει το θέμα των εκλογών στην Ελλάδα. Άλλωστε και τα πρόσφατα ταξίδια Σαμαρά στην Ευρώπη, καθώς και η συνάντηση με την Μέρκελ, δείχνουν ότι διαλύονται τα σύννεφα που υπήρχαν την εποχή που ο Αντώνης φόραγε τον αντιμνημονιακό μανδύα.
Από μια άποψη, η διενέργεια εκλογών, που μπορεί να λειτουργήσει ως ένα εκτονωτικά για τις άγριες διαθέσεις του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα, αποτέλεσε δέσμευση και αίτημα κομμάτων και πολιτών, γεγονός που καθιστά δύσκολη την παράταση μιας παράνομης, στην ουσία, διακυβέρνησης χωρίς την προσφυγή στις κάλπες.
Χαμόγελα, λοιπόν, γιατί καταγράφηκε άλλη μια «επιτυχία» και γιατί ο Μπαρόζο δήλωσε: «Να πάτε σε εκλογές, αλλά να μας διασφαλίσετε ότι στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν θα σταματήσουν τα προγράμματα για τα οποία δεσμευτήκατε». Ο τόνος είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον της δήλωσης Σόιμπλε που σχεδόν απαγόρευε, μέχρι νεωτέρας, τις εκλογές. Τώρα το πράσινο φως έχει δοθεί.
Η ώρα του θρίλερ
Ας υποθέσουμε πως πάμε σε εκλογές μέχρι τον Ιούνιο. Ποια κόμματα θα συμμετάσχουν, ποια θα εκπροσωπηθούν στη Βουλή και τι ποσοστό θα συγκεντρώσουν; Πιο συγκεκριμένα, τι ποσοστό θα συγκεντρώσουν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα; Οι πλαγιοκοπήσεις που τους γίνονται (νέα κόμματα, ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) θα συναντηθούν με την οργή του κόσμου; Θα λειτουργήσουν ως αποτελεσματικά αναχώματα ή θα παρασυρθούν κι αυτά από το ρεύμα; Πέρα από τη μικροπολιτική και την μικρομπακαλική, υπάρχουν πραγματικά προβλήματα για το πολιτικό σύστημα και τη λειτουργία του στη χώρα.
Ποια είναι αυτά; Δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό συμβόλαιο που να στηρίζει μια διακυβέρνηση σαν αυτές της μεταπολίτευσης (1974-2008), με μικρά διαλείμματα και κρισιακές καταστάσεις. Δεν λειτουργεί, πλέον, η δικομματική εναλλαγή. Ούτε αυτοδυναμίες είναι πιθανές, ούτε διοχέτευση της φθοράς του κυβερνώντος κόμματος στο δεύτερο και το αντίστροφο. Δεν υπάρχει, όμως, ούτε και ένας διπολισμός που να εκφράζει δύο μεγάλα και αντιτιθέμενα μπλοκ (περίπτωση Ιταλίας), μέσα στα οποία να «διαλυθούν» τα υπάρχοντα κόμματα ώστε να περνάγαμε από το δικομματικό στο διπολικό σύστημα.
Στην περίπτωσή μας υπάρχουν δύο-τρία μνημονιακά κόμματα που έχουν το χρέος να στηρίξουν μια πολιτική που έχει απέναντί της σχεδόν όλο το λαό. Δεν ισχύει, λοιπόν, αυτό που ισχυρίζεται ο Ανδρέας Λοβέρδος (16/2/2012): «Εξαλείφθηκε η πόλωση των δυο μεγάλων κομμάτων και δόθηκε η δυνατότητα για συνεργασία και εξάλειψη των προβλημάτων. Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες, στις δυνάμεις του δημοκρατικού εξορθολογισμού από τη μια πλευρά, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και όσων παρασύρθηκαν από τις πιέσεις, από την άλλη. Μένει να δούμε αν αυτή η προσπάθεια θα έχει συνέχεια».
Τα στρατόπεδα είναι σε κατάσταση ρευστοποίησης και οι δυνάμεις του «δημοκρατικού εξορθολογισμού» χρεώνονται τα εύσημα του σύγχρονου δωσιλογισμού και της προδοσίας. Η αντιαριστερή υστερία που διακατέχει τους εκπρόσωπούς τους δείχνει το φόβο όχι τόσο απέναντι στους φορείς της Αριστεράς, αλλά προς τον κόσμο και τις επιλογές του.
Η φθορά του μνημονιακού μπλοκ είναι πολύ μεγάλων διαστάσεων και τροφοδοτεί μια δυναμική πολιτική κρίση στη χώρα. Καμιά πολιτική διαχείριση, μέχρι στιγμής, δεν μπορεί να γίνει χωρίς κοινοβουλευτική έγκριση, κάλυψη, στήριξη της μνημονιακής, τροϊκανής μηχανής που ουσιαστικά κυβερνά.
Η ρευστότητα, η αστάθεια, οι εκρηκτικές καταστάσεις θα συνοδεύουν το πολιτικό κενό που υπάρχει και θα πυροδοτούν την πολιτική κρίση. Απλά, προς στιγμήν, κερδίζουν λίγο χρόνο και δοκιμάζουν νέες λύσεις (π.χ. διακυβέρνηση Παπαδήμου). Αυτή η είναι η τακτική τους μέσα στην κρίση.
Ο λαός έχει δύναμη και τροφοδοτεί την αγωνία τους
Υπάρχουν μπροστά μας τρεις σημαντικές και σημαδιακές στιγμές δημόσιας έκφρασης του λαού. Η πρώτη είναι κοντά και έχει ήδη φοβίσει όλους τους υπεύθυνους: Τι θα γίνει στις 25 Μαρτίου; Οι παρελάσεις έχουν αποδειχτεί αφορμές έκφρασης της λαϊκής οργής και τρόμου για τους επισήμους. Η δεύτερη είναι ο χαρακτήρας που θα πάρει η προεκλογική περίοδος: Ο Γ. Νταλάρας ένιωσε μια πρώτη κρυάδα στις συναυλίες «αλληλεγγύης». Ο πολιτικός κόσμος πώς θα εμφανιστεί, πώς θα περιοδεύσει, πώς θα γλιτώσει από τις μούντζες; Η τρίτη στιγμή θα είναι το βράδυ των εκλογών: Τι θα έχει ψηφίσει ο κόσμος, τι θα κάνει πίσω από το παραβάν;
Τι δείχνει αυτός ο φόβος; Ότι ο λαός έχει δύναμη, έχει τρόπους να στείλει μηνύματα, να τιμωρήσει. Καλά κάνουν και φοβούνται!
Το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, η Ελλάδα, δεν αφήνεται στην τύχη τής ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και η «διάσωσή» της στηρίζει έναν ευρωπαϊκό συμβιβασμό ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία (μην ξεχνάμε τις εκλογές στη Γαλλία τον Απρίλη 2012) που αφορά και ρυθμίσεις για την πολιτική διαχείριση της κρίσης. Μια πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας, σήμερα, θα τίναζε στον αέρα αυτούς τους σχεδιασμούς, θα δημιουργούσε άλλες διεργασίες.
Αυτή η «ρύθμιση» φαίνεται ότι ξεμπλοκάρει το θέμα των εκλογών στην Ελλάδα. Άλλωστε και τα πρόσφατα ταξίδια Σαμαρά στην Ευρώπη, καθώς και η συνάντηση με την Μέρκελ, δείχνουν ότι διαλύονται τα σύννεφα που υπήρχαν την εποχή που ο Αντώνης φόραγε τον αντιμνημονιακό μανδύα.
Από μια άποψη, η διενέργεια εκλογών, που μπορεί να λειτουργήσει ως ένα εκτονωτικά για τις άγριες διαθέσεις του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα, αποτέλεσε δέσμευση και αίτημα κομμάτων και πολιτών, γεγονός που καθιστά δύσκολη την παράταση μιας παράνομης, στην ουσία, διακυβέρνησης χωρίς την προσφυγή στις κάλπες.
Χαμόγελα, λοιπόν, γιατί καταγράφηκε άλλη μια «επιτυχία» και γιατί ο Μπαρόζο δήλωσε: «Να πάτε σε εκλογές, αλλά να μας διασφαλίσετε ότι στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν θα σταματήσουν τα προγράμματα για τα οποία δεσμευτήκατε». Ο τόνος είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον της δήλωσης Σόιμπλε που σχεδόν απαγόρευε, μέχρι νεωτέρας, τις εκλογές. Τώρα το πράσινο φως έχει δοθεί.
Η ώρα του θρίλερ
Ας υποθέσουμε πως πάμε σε εκλογές μέχρι τον Ιούνιο. Ποια κόμματα θα συμμετάσχουν, ποια θα εκπροσωπηθούν στη Βουλή και τι ποσοστό θα συγκεντρώσουν; Πιο συγκεκριμένα, τι ποσοστό θα συγκεντρώσουν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα; Οι πλαγιοκοπήσεις που τους γίνονται (νέα κόμματα, ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) θα συναντηθούν με την οργή του κόσμου; Θα λειτουργήσουν ως αποτελεσματικά αναχώματα ή θα παρασυρθούν κι αυτά από το ρεύμα; Πέρα από τη μικροπολιτική και την μικρομπακαλική, υπάρχουν πραγματικά προβλήματα για το πολιτικό σύστημα και τη λειτουργία του στη χώρα.
Ποια είναι αυτά; Δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό συμβόλαιο που να στηρίζει μια διακυβέρνηση σαν αυτές της μεταπολίτευσης (1974-2008), με μικρά διαλείμματα και κρισιακές καταστάσεις. Δεν λειτουργεί, πλέον, η δικομματική εναλλαγή. Ούτε αυτοδυναμίες είναι πιθανές, ούτε διοχέτευση της φθοράς του κυβερνώντος κόμματος στο δεύτερο και το αντίστροφο. Δεν υπάρχει, όμως, ούτε και ένας διπολισμός που να εκφράζει δύο μεγάλα και αντιτιθέμενα μπλοκ (περίπτωση Ιταλίας), μέσα στα οποία να «διαλυθούν» τα υπάρχοντα κόμματα ώστε να περνάγαμε από το δικομματικό στο διπολικό σύστημα.
Στην περίπτωσή μας υπάρχουν δύο-τρία μνημονιακά κόμματα που έχουν το χρέος να στηρίξουν μια πολιτική που έχει απέναντί της σχεδόν όλο το λαό. Δεν ισχύει, λοιπόν, αυτό που ισχυρίζεται ο Ανδρέας Λοβέρδος (16/2/2012): «Εξαλείφθηκε η πόλωση των δυο μεγάλων κομμάτων και δόθηκε η δυνατότητα για συνεργασία και εξάλειψη των προβλημάτων. Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες, στις δυνάμεις του δημοκρατικού εξορθολογισμού από τη μια πλευρά, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και όσων παρασύρθηκαν από τις πιέσεις, από την άλλη. Μένει να δούμε αν αυτή η προσπάθεια θα έχει συνέχεια».
Τα στρατόπεδα είναι σε κατάσταση ρευστοποίησης και οι δυνάμεις του «δημοκρατικού εξορθολογισμού» χρεώνονται τα εύσημα του σύγχρονου δωσιλογισμού και της προδοσίας. Η αντιαριστερή υστερία που διακατέχει τους εκπρόσωπούς τους δείχνει το φόβο όχι τόσο απέναντι στους φορείς της Αριστεράς, αλλά προς τον κόσμο και τις επιλογές του.
Η φθορά του μνημονιακού μπλοκ είναι πολύ μεγάλων διαστάσεων και τροφοδοτεί μια δυναμική πολιτική κρίση στη χώρα. Καμιά πολιτική διαχείριση, μέχρι στιγμής, δεν μπορεί να γίνει χωρίς κοινοβουλευτική έγκριση, κάλυψη, στήριξη της μνημονιακής, τροϊκανής μηχανής που ουσιαστικά κυβερνά.
Η ρευστότητα, η αστάθεια, οι εκρηκτικές καταστάσεις θα συνοδεύουν το πολιτικό κενό που υπάρχει και θα πυροδοτούν την πολιτική κρίση. Απλά, προς στιγμήν, κερδίζουν λίγο χρόνο και δοκιμάζουν νέες λύσεις (π.χ. διακυβέρνηση Παπαδήμου). Αυτή η είναι η τακτική τους μέσα στην κρίση.
Ο λαός έχει δύναμη και τροφοδοτεί την αγωνία τους
Υπάρχουν μπροστά μας τρεις σημαντικές και σημαδιακές στιγμές δημόσιας έκφρασης του λαού. Η πρώτη είναι κοντά και έχει ήδη φοβίσει όλους τους υπεύθυνους: Τι θα γίνει στις 25 Μαρτίου; Οι παρελάσεις έχουν αποδειχτεί αφορμές έκφρασης της λαϊκής οργής και τρόμου για τους επισήμους. Η δεύτερη είναι ο χαρακτήρας που θα πάρει η προεκλογική περίοδος: Ο Γ. Νταλάρας ένιωσε μια πρώτη κρυάδα στις συναυλίες «αλληλεγγύης». Ο πολιτικός κόσμος πώς θα εμφανιστεί, πώς θα περιοδεύσει, πώς θα γλιτώσει από τις μούντζες; Η τρίτη στιγμή θα είναι το βράδυ των εκλογών: Τι θα έχει ψηφίσει ο κόσμος, τι θα κάνει πίσω από το παραβάν;
Τι δείχνει αυτός ο φόβος; Ότι ο λαός έχει δύναμη, έχει τρόπους να στείλει μηνύματα, να τιμωρήσει. Καλά κάνουν και φοβούνται!
Πηγή: Δρόμος 10 Μαρτίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου