Γιατί η συγκρότηση μιας άλλης αριστεράς είναι πιο επιτακτική ανάγκη από ποτέ

Χρειάζεται στ’ αλήθεια και τρίτος πόλος στην αριστερά;

Του Πάνου Δαμέλου

...η βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί αυτή η σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά, η αριστερά που θα σηκώνει το γάντι, δεν μπορεί σήμερα να είναι άλλη από την ανταρσύα...

Χρειάζεται στ’ αλήθεια και τρίτος πόλος στην αριστερά; Αντιτάσσουν μερικοί ότι αυτό που επείγει τώρα είναι η συμπαράταξη όλης της αριστεράς για να ανακοπεί η επίθεση του κεφαλαίου. Σωστά, όμως πώς θα γίνει αυτό; Και μπορεί να το κάνει η υπάρχουσα αριστερά - και με τι όρους;

Το ΚΚΕ έχει επιλέξει ένα δρόμο καταστροφικό για το κίνημα. Τις θέσεις του για τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού καθώς και το όραμά του για τη σοσιαλιστική κοινωνία δεν θα τα κρίνουμε εδώ. Όμως θα κρίνουμε τη σεχταριστική του στάση:
το ΚΚΕ σήμερα εχθρεύεται και συκοφαντεί κάθε άλλη αριστερή οργάνωση, θεωρεί εαυτόν κάτοχο της μοναδικής κομμουνιστικής αλήθειας και τους υπόλοιπους εμπόδια για τη λαϊκή εξουσία, απαγορεύει στα μέλη του κάθε κοινή δράση από τα κάτω με συγγενείς πολιτικά χώρους, ενώ αντί να μπολιάζει με τις ιδέες του τα κινήματα τα σνομπάρει και προσπαθεί να δημιουργήσει κομματικά ελεγχόμενο κίνημα! Η ενίσχυση του ΚΚΕ δυστυχώς μάλλον θα εισπραχθεί ως επιβράβευση αυτής της τακτικής. Και όσο το εντός αριστεράς «αντίπαλο δέος» ξεχνά την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και χαριεντίζεται με πρώην πασόκους για την αναβίωση της σοσιαλδημοκρατίας, τόσο θα παρουσιάζεται ως λογικός αυτός ο σεχταρισμός. Αν υπάρχει τρόπος να σπάσει αυτή η λογική του ΚΚΕ, είναι η ενδυνάμωση ενός πραγματικά επαναστατικού, αντικαπιταλιστικού ρεύματος που θα αποζητά την κοινή δράση με ειλικρίνεια και με σεβασμό στις ιδεολογικές διαφορές της κάθε οργάνωσης.

Από την άλλη υπάρχει ο σύριζα. Ο σύριζα σήμερα καλεί σε έναν κεντροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό με την εξής προγραμματική συμφωνία: καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, μορατόριουμ πληρωμών, αναδιανομή πλούτου, λιγότερο σπάταλο κράτος, τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο και μέτρα για τους αδύναμους. Καλόπιστα ίσως κάποιος θα πει ότι ναι, αυτή τη στιγμή που η κοινωνία καίγεται, χρειάζεται απλά να βρούμε μερικά σημεία που να συμφωνούν όλοι οι «αντιμνημονιακοί» για να ανακόψουμε την ταξική επίθεση. Όμως θα την ανακόψεις πράγματι έτσι; Διαιωνίζοντας το χρέος με ένα πάγωμα πληρωμών μερικών ετών και μετά «βλέπουμε»; Η κρατικοποίηση των τραπεζών τι νόημα έχει αν δεν έχεις παράλληλα τη νομισματική πολιτική στα χέρια σου; Και όλα αυτά με τι προοπτική τα κάνεις; Την αναβίωση του πασόκ του ‘80; Αυτό είναι το όραμα της αριστεράς σήμερα;

Αν δεν θέλουμε να είμαστε αφελείς, θα καταλάβουμε ότι μια τέτοια κυβέρνηση στο σημερινό πολιτικοοικονομικό σκηνικό μάλλον θα καταρρεύσει σύντομα μέσα στις ίδιες της τις αντιφάσεις. Πόσο μπορεί να προχωρήσει η αναδιανομή του πλούτου αν αρνείσαι να συγκρουστείς με την ΕΕ, που είναι ο βασικός μηχανισμός επιβολής των μνημονίων; Πώς θα διαχειριστείς την (αναγκαία για φιλολαϊκή πολιτική σήμερα) έξοδο από το ευρώ όταν σιγοντάρεις την αστική προπαγάνδα περί χοτζοποίησης της χώρας σε τέτοια περίπτωση; Ο σύριζα θα ερχόταν άμεσα αντιμέτωπος με το δίλημμα «ή εφαρμόζετε τα μνημόνια ή βγαίνετε από την ευρωζώνη» και θα έπρεπε να δικαιολογήσει στον ελληνικό λαό ή την εφαρμογή μιας… «μνημονιακής πολιτικής με ανθρώπινο πρόσωπο» ή την έξοδο από το ευρώ – αυτήν που μέχρι χτες έλεγε ουσιαστικά ότι θα είναι καταστροφή και ότι εκεί μας οδηγούν πασόκ-νδ. Το αποτέλεσμα μάλλον θα ήταν ο κόσμος να πει «την είδαμε και την αριστερά» και να στραφεί στο λαϊκισμό της ακροδεξιάς που θα τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Η επιλογή της συμπόρευσης με τον σύριζα λοιπόν μπορεί να προσφέρει βραχυπρόθεσμα κάποια ανακούφιση, αλλά μεσοπρόθεσμα μάλλον καταστροφική θα είναι για το λαϊκό κίνημα.

Υπάρχει επίσης η άποψη ότι ο σύριζα μπορεί να υιοθετήσει πιο αριστερές θέσεις αν πιεστεί αρκετά από την ομάδα Λαφαζάνη ή τις οργανώσεις του ΜΑΑ. Δύο χρόνια μετά τη συγκρότηση του ΜΑΑ νομίζω ότι μπορούμε πλέον με ασφάλεια να πούμε ότι η ηγετική ομάδα του συν/σύριζα δε μετακινήθηκε ρούπι. Αντιμνημονιακό μέτωπο και συμπόρευση με πασόκους τύπου Αλέξη Μητρόπουλου έλεγε τότε, το ίδιο λέει και τώρα. Και το «καμία θυσία για το ευρώ» που παρουσιάζεται ως δήθεν μετατόπιση είναι άνευ ουσίας όταν δεν περιγράφονται συγκεκριμένα οι θυσίες που δεν ανέχεται ο σύριζα (δεν έχουν γίνει ήδη αρκετές;) αλλά και όταν στο δημόσιο λόγο των εκπροσώπων του η θέση είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ και της κινδυνολογίας σε περίπτωση εξόδου… Πόσο καιρό ακόμα θα περιμένουν αυτές οι δυνάμεις για να αλλάξουν (εάν και όποτε) οι συσχετισμοί;

Την ώρα της μεγάλης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης δε δικαιούμαστε να πορευόμαστε με στόχο τα μικρά και τα μίνιμουμ. Η αριστερά δεν μπορεί να κινείται με μόνο ουσιαστικά άξονα την αναδιανομή του πλούτου χωρίς να λέει συγκεκριμένα πώς μπορεί να γίνει αυτό. Δεν μπορεί να αρνείται τη ρήξη με την ΕΕ, όταν οι εκπρόσωποι της τρόικα παραδέχονται ότι ο στόχος τους για την Ελλάδα είναι μισθοί και συντάξεις επιπέδου 150 ευρώ. Τι μπορούμε να περιμένουμε δηλαδή από μια επιθετική αναδιαπραγμάτευση εντός ΕΕ; Μισθούς 200 ή 300 ευρώ;

Είναι η ώρα της ιστορικής πρόκλησης για το κίνημα και την αριστερά, η ώρα των μεγάλων ρήξεων. Μία αριστερά ηττοπαθής, που φοβάται να παραστεί επώνυμα στις παρελάσεις για να μην της τραβήξει το αυτί ο Πρετεντέρης στην περίπτωση επεισοδίων και χάσει ψήφους, δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος και να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της συγκυρίας. Άλλωστε οι μεγάλες αλλαγές που πρέπει να γίνουν άμεσα (διαγραφή του χρέους, έξοδος από ευρώ-εε, εθνικοποίηση τραπεζών κλπ) είναι μόνο οι πρώτες από τις αναγκαίες ρήξεις. Αν θέλουμε ειλικρινά –και πιστεύουμε σε- μια άλλη κοινωνία, θα πρέπει να αναμετρηθούμε με την ίδια τη φύση και τη δομή του εκμεταλλευτικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός. Αυτό δε θα γίνει ούτε ακολουθώντας τα χνάρια αποτυχημένων συνταγών του παρελθόντος, ούτε με δειλά βήματα προσπάθειας αναδιανομής του πλούτου χωρίς ουσιαστική ανατροπή του σημερινού σκηνικού. Και η βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί αυτή η σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά, η αριστερά που θα σηκώνει το γάντι, δεν μπορεί σήμερα να είναι άλλη από την ανταρσύα. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν και όσοι αριστεροί καταλαβαίνουν πόσο κατώτερα των περιστάσεων είναι τα σχέδια των σημερινών ηγεσιών του ΚΚΕ και του σύριζα, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Πολύτιμος χρόνος έχει ήδη χαθεί. Και σήμερα, αν κάτι μας λείπει, αυτό είναι ο χρόνος… Η ιστορία δεν θα περιμένει για πάντα την αριστερά να ξυπνήσει, και αυτό έχει αρχίσει να φαίνεται. Ας αναλάβει ο καθένας τις ιστορικές ευθύνες του κι ας αποφασίσει με ποιους θα πάει, ποιους θα αφήσει, ποιο πολιτικό σχέδιο πρέπει να υπηρετήσει.

Πηγή:αριστερό blog