Η Παρέμβαση της ΑΡ.Α.Σ.στο Συνέδριο της ΚΟΕ

Δημοσιεύουμε χωρίς σχόλια,  επειδή την θεωρούμε ουσιαστική και  σημαντική, την παρέμβαση της ΑΡ.Α.Σ.  στο 3ο συνέδριο της ΚΟΕ.

Σύντροφοι, χαιρετίζουμε το 3ο Συνέδριο της ΚΟΕ, που διεξάγεται σε μία πολύ κρίσιμη συγκυρία. 

   Μπαίνουμε σήμερα σε μια δεύτερη, βαθύτερη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, η μοναδική στρατηγική του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών για την υπέρβασή της είναι η εμπέδωση και η επικυριαρχία ενός ακόμη πιο σκληρού μετά- νεοφιλελεύθερου μοντέλου συσσώρευσης, με πολύ πιο αυταρχικούς όρους και με τη διάρρηξη των κοινωνικών συμβιβασμών της προηγούμενης περιόδου του νεοφιλελευθερισμού. Μια τέτοια στρατηγική, η θωράκιση της ευρωζώνης ως μηχανισμού εμπέδωσης και επέκτασης του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και η στράτευση όλων των μερίδων του ελληνικού κεφαλαίου πίσω από την ευρωστρατηγική είναι που σήμερα υπαγορεύουν για την Ελλάδα ακόμη σκληρότερα προγράμματα λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας.

  Το νέο μνημόνιο επιταχύνει τη διάλυση των κοινωνικών συμβιβασμών του κεφαλαίου με τα λαϊκά στρώματα, χωρίς να μπορεί μακροπρόθεσμα να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Εξανεμίζει κάθε στοιχείο προνοιακής πολιτικής, αυξάνει τις απολύσεις στο δημόσιο και την ανεργία, επεκτείνει τις ιδιωτικοποιήσεις και την εργοδοτική εξουσία και την πειθάρχηση στον ιδιωτικό τομέα, καθηλώνει τους μισθούς και τις συντάξεις την υποτιμώντας εργατική δύναμη, αυξάνει τη φορομπηξία. Η πολιτική αυτή διαλύει τις κοινωνικές συμμαχίες της αστικής τάξης, και τις σχέσεις εκπροσώπησης των αστικών πολιτικών κομμάτων, ενώ οξύνει τις λαϊκές αντιδράσεις. 

  Τα γεγονότα που εκτυλίχθησαν στους δρόμους της Αθήνας την Κυριακή 12 Φλεβάρη, αποτέλεσαν μια από τις πιο μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που πλημμύρισαν το Σύνταγμα κα τους δρόμους του κέντρου, η επιμονή των διαδηλωτών να παραμένουν στο δρόμο παρά την αναβαθμισμένη κατασταλτική επίθεση αλλά και τα εξεγερτικά χαρακτηριστικά που πήρε η διαδήλωση αναδεικνύουν την ταξική σύγκρουση που μαίνεται, τη ραγδαία αποδέσμευση των λαϊκών στρωμάτων από τους κρατικούς μηχανισμούς συναίνεσης /εκβιασμού αλλά και τη λυσσαλέα προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να θωρακιστεί απέναντι σε μια τέτοιου μεγέθους διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. 

   Η μεγαλειώδης συγκέντρωση της Κυριακής 12 Φλεβάρη μας οδηγεί σε πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα: 

· Οξύνεται η κοινωνική ρευστότητα και η λαϊκή αγανάκτηση, 

· Αποτυπώθηκε η αδυναμία του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος να εγκολπώσει και να εκφράσει το μαζικό κίνημα, 

· Για άλλη μια φορά η αριστερά βρέθηκε ανέτοιμη ή και χωρίς βούληση να συμβάλλει με αποφασιστικό τρόπο στις εξελίξεις, 

· Ακόμη και στις στιγμές κορύφωσης της λαϊκής αντίστασης η στρατηγική της αγωνιστικής άμυνας απέναντι στα μέτρα βρίσκει τα όριά της. Πάντα προσκρούει στο ερώτημα της δυνατότητας για μια έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση για τα λαϊκά στρώματα που θα συγκροτήσει ένα κεντρικό πολιτικό δίπολο απέναντι στην αστική ευρω-στρατηγική. Στο πλαίσιο αυτό μία αριστερή στρατηγική θα πρέπει να τοποθετείται καταφατικά στην έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. 

   Ο λαϊκός ξεσηκωμός όξυνε τα χαρακτηριστικά της κρίσης εκπροσώπησης, τα οποία είναι αντανακλούνται στη ραγδαία αποδιάρθρωση του ΠΑΣΟΚ, στην κρίση του δικομματισμού, στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Το νέο μνημόνιο θα εντείνει την πολιτική κρίση, στο βαθμό που εξοντώνει τα εργατικά στρώματα αλλά και διαρρηγνύει κάθε συμβιβασμό του κεφαλαίου με τη μικροαστική τάξη, στώματα της οποίας αποτέλεσαν μεταπολιτευτικά σύμμαχα στρώματα του νεοφιλελεύθερου δρόμου και της ευρωστρατηγικής. Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα δεν απομένει για τις αστικές δυνάμεις παρά ένας δρόμος θωράκισης και υλοποίησης της κυρίαρχης στρατηγικής. Η ένταση του κρατικού αυταρχισμού και της στεγανοποίησης του συστήματος από τις πιέσεις των λαϊκών μαζών. Άν η κυβέρνηση Παπαδήμου αποτέλεσε τη απάντηση του πολιτικού συστήματος μπροστά στη φθορά του κυβερνητικού κέντρου, μέσα από τη συσπείρωση των αστικών δυνάμεων και την εισαγωγή του τεχνοκρατικού στοιχείου, η αυταρχική- συντηρητική μετατόπιση προετοιμάζεται πια όχι μόνο με την αναβαθμισμένη καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων αλλά και ιδεολογικά με μια νέα οργάνωση της εθνικής-κρατικής ιδεολογίας, στην κατεύθυνση της κεντρικοποίησης του δόγματος του Νόμου και της Τάξης. 

  Οι διακηρύξεις Σαμαρά για την επερχόμενη διακυβέρνηση της ΝΔ, ο “μεταγραφές” Βορίδη-Γεωργιάδη με τον πολιτικό τους συμβολισμό στη ΝΔ, ακόμη και η κρατικά μεθοδευμένη νομιμοποίηση της ναζιστικής Χρυσής Αυγή μετατοπίζουν τον κυρίαρχο λόγο στο δόγμα ησυχία, τάξη, ασφάλεια. 

  Στη στρατηγική της ελληνικής αριστεράς, κατεξοχήν της κοινοβουλευτικής, αλλά και μέρους των οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ακόμη κυριαρχεί ο σεκταρισμός και ο εκλογικισμός. Έτσι δείχνει αδύναμη να αποτελέσει την πρωτοπορία των αγωνιστικών πρακτικών, θέτοντας η ίδια στόχους και πολιτικό στίγμα στη λαϊκή διεκδικητικότητα, αλλά και λιμνάζουσα σε μια σεχταριστική κατεύθυνση αυτοσυντήρησης των δυνάμεών της. Κατά την άποψή μας συνολικότερα η αριστερά και ιδιαίτερα η αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά είναι ανάγκη να θέσει μια σειρά σαφείς στόχους: 

· Τη συγκρότηση ενός αριστερού κοινωνικό πολιτικού αγωνιστικού μετώπου δυνάμεων στη βάση των κεντρικών αξόνων ενός εργατικού προγράμματος πάλης και διεξόδου από την κρίση (στάση πληρωμών, διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ΟΝΕ, εθνικοποίηση τραπεζών και βασικών παραγωγικών μονάδων). 

· Συντονισμένη-μετωπική δράση στο κοινωνικό κίνημα. Οι δυνάμεις της αριστεράς δυνάμεις πρέπει να προσδιορίσουν τα μέτωπα πάλης γύρω από τα οποία μπορεί να ενοποιηθεί η πάλη των λαϊκών στρωμάτων. Τέτοια είναι τα χαράτσια και τα νέα φορολογικά μέτρα, οι μειώσεις των μισθών, οι ιδιωτικοποιήσεις, ιδιαίτερα της ΔΕΗ καθώς αποκόβει ένα βασικό βιοτικά κοινωνικό αγαθό, η μείωση του κατώτατου μισθού. 

· Συγκρότηση άμεσα ενός πλατιού δημοκρατικού μετώπου για την υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών του λαού που θα δρα εξώστρεφα και μέσα στο μαζικό κίνημα. 

  Η περίοδος δείχνει δυνατότητες αλλά και κινδύνους. Έχει έρθει η ώρα για την αριστερά, ιδιαίτερα για τις επαναστατικές και αντικαπιταλιστικές συνιστώσες, να παίξει τον ιστορικό της ρόλο στην ταξική πάλη ξεφεύγοντας από τις παραδοσιακές αγκυλώσεις και αδυναμίες και χτίζοντας το δρόμο για να γίνει εφικτή μια άλλη προοπτική για το λαό. Πιστεύουμε ότι οι δυνάμεις της ΚΟΕ, μπορούν να συνεισφέρουν σημαντικά σε αυτή την κατεύθυνση και ευχόμαστε επιτυχία στις εργασίες του συνεδρίου σας. 

Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση