Η χούντα, το… “οικονομικό θαύμα” και οι σύγχρονοι υμνητές της!

Γράφει ο Χρήστος Τσαντής*

"...Τα δήθεν δημόσια έργα της χούντας έγιναν με απευθείας αναθέσεις-όπου βασιλεύει η μίζα-και κόστισαν εκατομμύρια δραχμές, πάνω από την πραγματική τους αξία, στο δημόσιο. Σκάνδαλα όπως το «τάμα του έθνους» με το οποίο μπήκε χέρι στα ταμεία, για να χτιστεί ο «ναός του Σωτήρος» (Γεωργίου Παπαδόπουλου) έμειναν στην ιστορία. Χωρίς να μπει ούτε μια πέτρα, όπως ανακοίνωσαν οι υπεύθυνοι του Ταμείου του «Τάματος» στην εφημερίδα «Εστία» στις 19/1/1974, ξοδεύτηκαν –άγνωστο που-496 εκατομμύρια δραχμές!..."

«Πόσα χρόνια μας χωρίζουν από το 1967;»

«Μα τι ερώτηση είναι αυτή; 47 ολόκληρα χρόνια!».

«Είσαι σίγουρος;»

Δίκαιη η απορία του συνομιλητή, γιατί φαίνεται πως η ιστορική μνήμη στην πατρίδα μας, δεν αποτελεί προσόν για το οποίο μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Είμαστε λιγάκι ξεχασιάρηδες!

Έτσι, μπορούμε να υπερηφανευόμαστε που έχουμε μια κυβέρνηση όπου ο Γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, αρκετοί σύμβουλοι του ίδιου του πρωθυπουργού, υπουργοί και βουλευτές της πλειοψηφίας, δηλώνουν «αντικομμουνιστές», όπως ακριβώς δήλωναν και τα στελέχη της χούντας, ενώ οι ίδιοι ήταν για χρόνια στελέχη νεοφασιστικών οργανώσεων.

Μπορούμε και παρακολουθούμε εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης που τους αρέσει να συνευρίσκονται στα τηλεοπτικά παράθυρα με υπόδικους για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και για δολοφονίες, υμνητές της δικτατορίας και των «επιτευγμάτων» της, ενώ μέχρι πρότινος μεσολαβούσαν για την κυβερνητική συμμαχία ΝΔ και «Χρυσής Αυγής».

«Θαυμάζουμε» την «ειλικρίνεια» των κομμάτων της συγκυβέρνησης (νυν και πρώην) που ειδικά σε επετείους και λοιπές «εορτές» δεν ξεχνούν να καυτηριάσουν τη χούντα αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνεργάζονται με τους οπαδούς φιλοχουντικών αντιλήψεων στο υπουργικό συμβούλιο, (μα φυσικά, για να σωθεί η χώρα)!

«Φανατικοί», βαφτίζονται στα Μέσα «Ενημέρωσης», άνθρωποι που τολμούν να λένε πως τα γεωγραφικά με τα πολιτικά και οικονομικά όρια της Ευρώπης δεν ταυτίζονται, ενώ οι έμποροι νεοναζιστικών σκουπιδιών και οι υμνητές του αντικομουνισμού πλασάρονται ως λαμπροί αστέρες της… σύνεσης και της πολιτικής ευθύνης!

Η «κοκκινοφοβία¹» επιστρέφει στην ελληνική πολιτική ζωή. 

Άνθρωποι που αμφισβητούν την πολιτική της κυβέρνησης χαρακτηρίζονται «τυχοδιώκτες», εθνικά επικίνδυνοι» και στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, οι νεοναζί δολοφονούν, οργανώνουν τάγματα εφόδου² και δολοφονικές επιθέσεις στους δρόμους σε βάρος ελλήνων εργατών, νέων και μεταναστών.

Μέσα σε όλα αυτά, αμφισβητούνται ανοιχτά οι διώξεις και οι δολοφονίες που έγιναν στην περίοδο της δικτατορίας, η οποία ήταν συνέχεια του δολοφονικού πογκρόμ και των διώξεων σε βάρος ενός πολύ μεγάλου τμήματος του πληθυσμού κατά την περίοδο του μεταπολεμικού ημιδικτατορικού καθεστώτος. Αμφισβητούνται σήμερα από τους θαυμαστές του νεοναζισμού: η ύπαρξη θυμάτων στο Πολυτεχνείο, ο αντιδικτατορικός ξεσηκωμός, η ληστεία των κρατικών ταμείων στην περίοδο της εφταετίας, η προδοσία και η σφαγή του μαρτυρικού λαού της Κύπρου. 

Δεν προέκυψαν όλα αυτά από κάποια παρθενογένεση. Μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα, από την αυγή του 20ου αιώνα έγιναν περίπου 20 πραξικοπήματα, ενώ διάφοροι στρατιωτικοί είχαν οργανώσει περί τις 30 παράνομες και ημιπαράνομες παραστρατιωτικές ογανώσεις. Μία από αυτές ήταν και ο ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός ελλήνων Αξιωματικών), ο οποίος σχηματίστηκε στα χρόνια της Κατοχής στη Μέση Ανατολή, με φιλοβασιλικό και αντικομμουνιστικό προσανατολισμό, κι ήταν το όχημα οργάνωσης της αμερικανοκίνητης χούντας.

Σύντομη ιστορική αναδρομή-Η Ελληνική περίπτωση.

Στη χώρα μας είναι γνωστό ότι οι διώξεις σε βάρος δημοκρατικών πολιτών, συνδικαλιστών, κομμουνιστών και γενικά των αντιπολιτευομένων στις αρχές, κυριαρχούσε, με εναλλαγές στη δοσολογία και την ένταση, από τα χρόνια της Μεταξικής δικατορίας. Ο αντικομουνισμός βρισκόταν στο επίκεντρο της κρατικής ιδεολογίας, ανεξαρτήτως από το ποιος κατείχε την πολιτική εξουσία. Οι φασιστικές συμμορίες καθαγιασμένες από τη συμμετοχή τους στη σφαγή του ελληνικού αντιστασιακού κινήματος, έπειτα από τη συνεργασία τους με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής, ξαναβρεθήκαν μετά τον πόλεμο στις θέσεις κλειδιά, στον κρατικό αλλά και στον παρακρατικό μηχανισμό.

Το νέο καθεστώς, επιβλήθηκε με τον αντικομουνισμό, το αίμα, τις εξορίες, τη σφαγή, το βιασμό, το πλιάτσικο, τις δηλώσεις υποταγής, την άθλια εκμετάλλευση. Και για να διατηρηθεί χρειαζόταν πάντα την ενεργό υποστήριξη του παρακράτους. Το τι επικρατούσε στην Ελλάδα αποτυπώνεται γλαφυρά στο απόσπασμα από την εφημερίδα «Καθημερινή» το 1955, όπου και έγραφε ότι: «.. τα δολάρια αυτά ήταν κατάρα θεού. Η βοήθεια που μας έδωσε η Αμερική μετά τη Γερμανική κατοχή και η προστασία των μεγάλων μας συμμάχων μετέβαλλαν την Ελλάδα εις το αθλιότερο προτεκτοράτο», στοιχεία από το βιβλίο του Γ. Ασούρα «Η Ελλάδα κάτω από την κυριαρχία των ΕΠΑ και του ΝΑΤΟ». 

Στην περίοδο που προηγήθηκε της χούντας δημιουργήθηκαν πάνω από 50 νέες νεοναζιστικές οργανώσεις, με κυριότερες την «Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδας» με αρχηγό της τον υπαρχηγό των Ταγμάτων Ασφαλείας της Πελοποννήσου (ορκίζονταν πίστη στον Χίτλερ) στην περίοδο της κατοχής, Θ. Παπαδόγκωνα, την «Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών» (ΕΚΟΦ), ενώ στο πλαίσιο της ΚΥΠ είχε συγκροτηθεί από την κυβέρνηση της ΕΡΕ, μία επιτροπή με σκοπό να «επιβλέψει» την δράση αυτών των ομάδων. Υπεύθυνος της επιτροπής ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος. Οι οργανώσεις αυτές χρηματοδοτούνταν από κρατικές υπηρεσίες και μυστικά κονδύλια. Τί έκαναν; Τραμπουκισμούς, εμπρησμούς γραφείων, απειλές, εκβιασμούς, προβοκάτσιες, ενώ είχαν ημιστρατιωτική οργάνωση και πειθαρχία. 

Η πιο ισχυρή οργάνωση ήταν φυσικά ο ΙΔΕΑ, ο οποίος πραγματοποίησε το πρώτο του πραξικόπημα το 1951. Η δράση του όμως εντάθηκε ιδιαίτερα έπειτα από το τις εκλογές του 1958 όπου και η ΕΔΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση. 

Σύμφωνα με δηλώσεις του άγγλου δημοσιογράφου Λέσλυ Φάινερ στην Ιταλική εφημερίδα «Αβάντι», καθώς και με βάση τα στοιχεία που δίνει ο δημοσιογράφος Κ. Διακογιάννης, ο οποίος συνεργάστηκε για ένα διάστημα με πράκτορες της ΚΥΠ, (στοιχεία από το βιβλίο του Σ. Ζορμπαλά «Ο Νεοφασισμός στην Ελλάδα»), «το βασικό ρόλο σε αυτό το συνδικάτο του εγκλήματος παίζει ο συνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος με άμεσο όργανό του τον αρχιβασανιστή και κουμπάρο του Βαγγέλη Τσάκα, οι Μακαρέζος και Παττακός.. οι πρώην υπουργοί Πιπινέλης και Τοτόμης, ο καθοδηγητής της 4ης Αυγούστου Πλεύρης, ο εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» Σ. Κωνσταντόπουλος και άλλοι που ήταν ταυτόχρονα και πράκτορες της αμερικανικής CIA».

Ο αρχηγός του ΓΕΣ Σπαντιδάκης, έγραψε στο Βήμα, μόλις έχασε το κυβερνητικό αξίωμα, το 1971: «Η γνώμη μου περί της ανάγκης επεμβάσεως του στρατού αποκρυσταλλώθηκε αρκετούς μήνες προ του Απριλίου, επί Υπηρεσιακής ακόμα κυβερνήσεως, και η διαταγή μου προς τους συνταγματάρχες Γ. Παπαδόπουλο και Ν. Μακαρέζο, ως επιτελών της εμπιστοσύνης μου, περί προσαρμογής του σχεδίου «Προμηθεύες», ειδικώς δια τη φρουρά των Αθηνών, δεδομένου ότι για την υπόλοιπη χώρα, εφαρμόσθηκε ως έχει, εδόθη τα μέσα Φεβρουαρίου 1967».

Το σχέδιο «προμηθεύς» είχε εκπονηθεί από το ΝΑΤΟ. Αντίστοιχα σχέδια είχαν ετοιμαστεί και για άλλες χώρες, όπως της Γαλλία ή τη Ιταλία, με στόχο να εμποδιστεί με κάθε τρόπο η ανατροπή των φιλοατλαντικών δυνάμεων από την εξουσία. Ο ίδιος δηλαδή ο αρχηγός του ΓΕΣ έχει ομολογήσει δημόσια ότι έθεσε σε κίνηση το σχέδιο που είχε καταρτίσει το ΝΑΤΟ, ενώ τις παραμονές του πραξικοπήματος ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Τάλμποτ είχε συνεχείς συναντήσεις με τους αξιωματικούς της εκκολαπτόμενης χούντας.

Από το 1968 ως το 1970 οι ΗΠΑ προικοδότησαν τη χούντα με 400 εκατομμύρια δολάρια (Εφημ. «Βήμα», 3/1971 και «New York Times», 13/1/1973). Μονοπώλια της Δυτικής Γερμανίας σαν τους Κρουπ, Τίσεν, Φλικ, Ζήμενς, χορήγησαν στη χούντα, μέχρι τα μέσα του 1971, πιστώσεις 320 εκατομμυρίων μάρκων και πολεμικό υλικό αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων.
 Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, υπουργός Εξωτερικών, είχε πει σε συνεδρίαση της Βουλής στις 22/1/1966: «Τον έλεγχον εις τα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν τον έχουμε εμείς. Τον έχουν και άλλες κυβερνήσεις, ενίοτε δε λόγω της φύσης των θεμάτων, τον έχουν περισσότερο οι άλλες κυβερνήσεις από εμάς».

Η … περιορισμένη δημοκρατία.

Σε μια χώρα όπου διατηρούνταν ο θεσμός των πολιτικών εξόριστων, όπου χρειαζόσουν δήλωση πολιτικών φρονημάτων για να εργαστείς, όπου ήταν ακόμη νωπό το αίμα των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, σε μια χώρα όπου ήταν στην παρανομία το Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ όλες οι αντιπολιτευτικές κινήσεις ή εφημερίδες θεωρούνταν «κομμουνιστικές» και χτυπιούνταν με μπράβους και άλλους περιορισμούς, σε μια χώρα όπου έφτανε να θεωρηθείς δημοκρατικός ή κάποιος συγγενής τετάρτου βαθμού να είχε εκδηλωθεί κάποτε υπέρ του ΕΑΜ, για να τεθείς υπό παρακολούθηση, όπου η δολοφονίες οι ξυλοδαρμοί, ο εξευτελισμός ήταν στην ημερήσια διάταξη, σε μία χώρα όπου η αναγκαστική πολιτική προσφυγιά και η οικονομική μετανάστευση ήταν ο κανόνας και όπου υπήρχε τόση δημοκρατία όση επέτρεπε ο χωροφύλακας ή ο τραμπούκος που στηνόταν πάνω από την κάλπη για να σου «θυμίσει τι πρέπει να ψηφίσεις»… σε αυτήν τη χώρα οι «εγκέφαλοι» της χούντας ανακάλυψαν «κομμουνιστικό κίνδυνο»!

«Δεν είμαστε ναζισμός, δεν είμαστε φασισμός» τόνιζε στις δηλώσεις του ο Γ. Παπαδόπουλος! Ο ίδιος είχε φοιτήσει σε σχολή στρατιωτικής κατασκοπείας του ΝΑΤΟ και χρηματοδοτούνταν από την ΚΥΠ από το 1952, σύμφωνα με τους «New York Times», ενώ ο αγγλικός Observer αναφέρει ότι η ΣΙΑ «τον είχε στο χέρι, καθώς διέθετε στοιχεία για συνεργασία του με τα τάγματα ασφαλείας της Κατοχής και τους Ναζί (Σταύρος Ζορμπαλάς «Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα»).

Σε αυτό το πλαίσιο όπως είχαν πρωτοδιδάξει οι ΗΠΑ, κάθε πολιτικός που δεν ήθελε να ακολουθήσει την πολιτική γραμμή των κυρίαρχων κύκλων βαφτιζόταν «κομμουνιστής» κι «εθνικά επικίνδυνος», ώστε να τεθεί στο περιθώριο³.

Το οικονομικό… «θαύμα»!

Η δήλωση του εφοπλιστή Ανδρεάδη ότι η χούντα υποσχέθηκε ρητά μέσω του Παπαδόπουλου πως θα τους έδινε ό,τι κι αν της ζητήσουν, βρήκε εφαρμογή: στην απαλλαγή του μεγάλου εφοπλιστικού κεφαλαίου από κάθε φορολογία, προσφέροντας μάλιστα προκαταβολικά και φορολογική ασυλία, καθώς τους εξαίρεσε από κάθε δίωξη για φοροδιαφυγή. Το αποτέλεσμα ήταν οι πλουσιότεροι έλληνες να συνεισφέρουν στα δημόσια οικονομικά όσο οι οικοδόμοι της Θεσσαλονίκης! (Στοιχεία «Οικονομικός Ταχυδρόμος 1/2/ 1973).

Την ίδια στιγμή το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε το 80% του κόστους ναυπήγησης στην ποντοπόρα και επιβατηγό ναυτιλία, ενώ παραχώρησαν αθρόες πιστώσεις στους εφοπλιστές για την επέκταση των επιχειρήσεών τους. Η χούντα κρατικοποίησε το κόστος παραγωγής για τους εφοπλιστές και τους χάρισε… αφορολόγητα, τα κέρδη! 

Μόνο ο Ανδρεάδης, πρόεδρος τότε των ελλήνων εφοπλιστών, μέσα στη χούντα κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο 5 τραπεζών, 12 ασφαλιστικών εταιρειών, ναυπηγείων, βαποριών, δεκάδων ξενοδοχειακών μονάδων και βιομηχανικών επιχειρήσεων. 

Ο κύριος Σιώρης, υπουργός οικονομικών της χούντας σε δηλώσεις που θα σας φανούν πολύ πρόσφατες, έγιναν όμως το 1973, ισχυριζόταν πως το καθεστώς «έβγαλε τον επιχειρηματία από το εδώλιο του κατηγορουμένου, τον απάλλαξε από την κατακραυγή του πεζοδρομίου και του προσέφερε ό,τι μπορούσε!».

Με το νόμο 2687 του 1953 η τότε κυβέρνηση, ήταν τόσο πατριωτική που απάλλαξε τις ξένες πολυεθνικές από τις δασμολογικές επιβαρύνσεις και τους έδωσε την απεριόριστη ελευθερία να κάνουν ανέξοδα εξαγωγή των κερδών τους. Η χούντα όχι μόνο διατήρησε αυτούς τους νόμους αλλά τους κατοχύρωσε και συνταγματικά!

Πάρτι έστησαν οι επιχειρήσεις του Τομ Πάππας «ΕΣΣΟ» και «Στάνταρτ Όιλ», η Λίττον, η Γκουντγίαρ, η Μόμπιλ, η Τεξάκο, η γερμανική Φάρμπερι Χόεχστ, η Πεσινέ και άλλα μεγαθήρια. Οι σύγχρονοι υπερασπιστές της θα πουν, «μα έγιναν επενδύσεις»! Επενδύσεις που διεύρυναν το πεδίο για τα μονοπώλια των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Δυτικής Γερμανίας και της Αγγλίας, με χρήματα του ελληνικού λαού, ο οποίος έγινε ο καλύτερος πελάτης και συνδρομητής της αναζωογόνησης των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων, με εγγυητή τη χούντα.

Τα στοχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων αναφέρουν ότι στην πενταετία 1967-1971 τα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων τετραπλασιάστηκαν, από 1,1 δις δραχμές σε 4,1 δις.

Η Εθνική Τράπεζα που κατείχε πάνω από το 60% του τραπεζιτικού κεφαλαίου, εξασφάλισε μόνο μέσα στο 1971 1.484,5 εκατομμύρια δραχμές κι έφτασε τα κεφάλαιά της στα 2,5 δις δραχμές.

Οι εκατομμυριούχοι στη χώρα μας έγιναν 701 το 1970 από 241 που ήταν το 1965, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών, και 1647 το 1973, ενώ «αποκτήσαμε» και 20 δισεκατομμυριούχους! Έτσι εξηγείται γιατί οι εφοπλιστές ανακήρυξαν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο σε ισόβιο πρόεδρό τους το 1972! 

Όμως πίσω από τα νούμερα αυτά κρύβεται μια άλλη πραγματικότητα. Ο ρυθμός αύξησης του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος στην πρώτη πενταετία της χούντας μειώθηκε σε σχέση με την πενταετία 1962-1967. Κλάδοι-ατμομηχανές της οικονομίας όπως η βιομηχανία σιδήρου ή οι μηχανοκατασκευές έπεσαν στα 1971 κάτω από το επίπεδο του 1966.

Ο προγραμματισμός των επενδύσεων εξυπηρετούσε τα παράσιτα που ζούσαν από την σχέση με το χουντικό καθεστώς. Την ίδια ώρα όμως δυνάμωσαν τα ελλείμματα στο ισοζύγιο εξωτερικού εμπορίου και στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών της χώρας, ενώ ενισχύθηκε ο εξωτερικός δανεισμός και η εισαγωγή ξένων κεφαλαίων. Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού τριπλασιάστηκε το 1973 στα 16 δις δραχμές, έναντι 3,5 δις το 1966 (οικονομικός ταχυδρόμος, 1974).

Η μέση χρονιάτικη ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής στην πενταετία 1968-1972 ήταν 1,8% έναντι 4% που ήταν πριν από τη δικτατορία.

Ποιοι πλήρωναν τη… «νύφη»;

Η φαυλοκρατία πήρε τις μεγαλύτερες διαστάσεις από γεννήσεως του ελληνικού κράτους, στα χρόνια της χούντας. 

Ο αδελφός του δικτάτορα Χ. Παπαδόπουλος, αναβαθμίστηκε από μικροπωλητής σε γενικό γραμματέα του Υπουργείου Δημόσια Τάξης και ο έτερος αδελφός Κ. Παπαδόπουλος διορίστηκε ανώτερος αξιωματούχος του Υπουργείου Προεδρίας!

Την τοποθέτηση αδελφών, ξαδελφών και λοιπών μελών των οικογενειών τους σε νευραλγικά πόστα έναντι αδρής αμοιβής, ακολούθησαν όλοι αυτοί οι κήρυκες της ηθικής. Ο Μακαρέζος ας πούμε έκανε τον γαμπρό του μόνιμο υφυπουργό Γεωργίας και τον αδελφό της γυναίκας του τον έβαλε γενικό γραμματέα του Υπουργείου Συντονισμού.

Αυξήσανε τους μισθούς τους κατά 100% και πρωταγωνίστησαν σε απερίγραπτα σκάνδαλα. Ο Γ. Παπαδόπουλος ξεκίνησε το 1967 με μηναίο εισόδημα 7.900 δραχμές κι έφτασε να εισπράττει φανερά, σύμφωνα με τα στοιχεία της δήλωσής του, 4.309.631 δραχμές, έχοντας αποκτήσει παράλληλα τρία πολυτελή διαμερίσματα και μία βίλλα στο Λαγονήσι! Υπενθυμίζουμε, έτσι για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, πως το μεροκάματο των μισθωτών ήταν 135 δραχμές!

Το ελληνικό δημόσιο πλήρωνε κάθε μήνα 300 χιλιάδες δραχμές για τις φωταψίες της βίλλας και 300 ακόμα χιλιάδες για έξοδα ασφάλειας του δικτάτορα. Αντίστοιχα ήταν τα οφέλη για όλη την οικογένεια του.

Ο Αλ. Ματθαίος, πρώην λυκειάρχης, δύο φορές υπουργός επί χούντας, δήλωνε ετήσια εισοδήματα το 1971 556.400 δραχμές, απέκτησε τρία διαμερίσματα, μεγάλα κτήματα και οικόπεδα.

Οι υπουργοί Εφέσιος και Θεράπιος, εκτός από χρήματα, πήραν από 13.000 και 19.000 στρέμματα αντίστοιχα, από τα χωράφια της αποξηραμένης λίμνης Κάρλας.

Ο Υπουργός της χούντας Τοτόμης καταχράστηκε από αμερικανική επιχείρηση 80.000 δολάρια και καλύφθηκε από τη χούντα. Ο Υπουργός εμπορικής ναυτιλίας Χολέβας, έγινε μέτοχος σε δύο ναυτιλιακές εταιρείες και συνιδιοκτήτης σε 40 πλοία, συνελήφθη από την αστυνομία της Νέας Υόρκης για απάτη και χρειάστηκε η επέμβαση της χούντας για να αφεθεί ελεύθερος.

Ο Μακαρέζος έδινε υπερτιμολογημένες εργολαβίες 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων σε εταιρείες στις οποίες «εργαζόταν» ο ίδιος ως σύμβουλος, ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμούς Ασλανίδης είχε πιαστεί για καταχρήσεις στο ΠΡΟ-ΠΟ.

Ο Υπουργός Εμπορίου της χούντας, Μπακόπουλος, ανακατεύτηκε σε σκάνδαλο με κρέατα, ενώ ο Γ. Καρύδας έγινε, χάρη στον αδελφό του συνταγματάρχη και υφυπουργού της χούντας, από πωλητής τσιγάρων πλοιοκτήτης!

Όλοι οι συνεργάτες του Μακαρέζου, του Ιωαννίδη, του Ανδρουτσόπουλου άρπαξαν οικόπεδα σε εξευτελιστικές τιμές, χτίσανε βίλλες και πολυκατοικίες, έγιναν μέτοχοι σε εταιρείες και μεγαλοκαταθέτες τραπεζών.

Τα δήθεν δημόσια έργα της χούντας έγιναν με απευθείας αναθέσεις-όπου βασιλεύει η μίζα-και κόστισαν εκατομμύρια δραχμές, πάνω από την πραγματική τους αξία, στο δημόσιο. Σκάνδαλα όπως το «τάμα του έθνους» με το οποίο μπήκε χέρι στα ταμεία, για να χτιστεί ο «ναός του Σωτήρος» (Γεωργίου Παπαδόπουλου) έμειναν στην ιστορία. Χωρίς να μπει ούτε μια πέτρα, όπως ανακοίνωσαν οι υπεύθυνοι του Ταμείου του «Τάματος» στην εφημερίδα «Εστία» στις 19/1/1974, ξοδεύτηκαν –άγνωστο που-496 εκατομμύρια δραχμές!

Περιλάλητη είναι επίσης η υπόθεση με το εμπόριο όπλων που διεύθυναν τα επιτελεία της χούντας με συνέπεια όταν κηρύχτηκε η επιστράτευση για να αποκρουστεί η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, να βρεθούν πέτρες, στα κιβώτια που θα έπρεπε να βρίσκονταν οπλισμός!

Αυτοί είναι οι «αστέρες» και τα «πουλιά» που θαυμάζουν οι ορκισμένοι «αντικομμουνιστές». 

Την περίοδο του… «οικονομικού θαύματος» της χούντας συνεχίστηκε η μαζική μετανάστευση των ελλήνων. Σύμφωνα με στοιχεία της χούντας, την πενταετία 1968-1972 ακόμα 486.000 εργάτες έφυγαν από την Ελλάδα. Πάνω σε αυτό βασίστηκε η δικτατορία για να μιλά για μείωση της ανεργίας!

Ταυτόχρονα δυνάμωσε με γοργούς ρυθμούς η εγκατάλειψη της υπαίθρου, προφανώς γιατί ήταν πολύ.. «φιλοαγροτική» η πολιτική της δικτατορίας, ενώ η φορολογική αφαίμαξη των μισθωτών, των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών ανέβηκε στα ύψη. Η φιλοχουντική εφημερίδα «Ακρόπολις» έγραφε στις αρχές του 1972 πως «η φοροδοτική ικανότητα του λαού έχει φτάσει στο έσχατο όριο και δεν πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα».

Ούτε λόγος να γίνει για εργασιακά δικαιώματα, ωράριο, συνθήκες εργασίας κ.λπ.! Αυτά ήταν «κομμουνιστικά κατάλοιπα» και γρήγορα ανατράπηκε προς το χειρότερο η ήδη βεβαρυμμένη και άθλια αντεργατική νομοθεσία.

Παράρτημα 1. Η «κοκκινοφοβία»

«Στα πλαίσια της σημερινής μας διεισδυτικής τρέλας που ονομάζουμε φυσιολογικότητα, διανοητική υγεία, ελευθερία, όλα τα πλαίσια αναφοράς μας είναι ακαθόριστα και διφορούμενα», γράφει ο R. D. Laing στο βιβλίο του «Ο διχασμένος εαυτός», (πρόλογος στην έκδοση Pelican).

Και συνεχίζει λέγοντας πως «ένας άνθρωπος που προτιμά να είναι νεκρός παρά κόκκινος» θεωρείται φυσιολογικός. Ενώ, «ένας άνθρωπος που λέει πως έχασε τη ψυχραιμία του» θεωρείται τρελός.«Ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι είναι μηχανές, μπορεί να είναι μεγάλος επιστήμονας. Ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι ο ίδιος ε ί ν α ι μηχανή είναι, στην ψυχιατρική φρασεολογία, «αποπροσωποποιημένος». Ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι οι Νέγροι είναι κατώτεροι, μπορεί να είναι αξιοσέβαστος!».

Η «Κοκκινοφοβία» είναι εφεύρεση του Εθνικού Συνδέσμου Βιομηχάνων των ΗΠΑ και χρησιμοποιήθηκε σε ευρεία κλίμακα κατά την περίοδο της Οκτωβριανής επανάστασης κι αμέσως μετά. Το τελείωμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου βρήκε τις ΗΠΑ στην θέση οδηγού για την διεθνή οικονομία, όμως στο εσωτερικό τους η κατάσταση χαρακτηριζόταν-όπως και σχεδόν σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο-από μια πρωτόφαντη λαϊκή κι εργατική κινητοποίηση με στόχο την ικανοποίηση αιτημάτων και δικαιωμάτων. Σύμφωνα με στοιχεία της κυβέρνησης των ΗΠΑ, το 1910, 2.000.000 παιδιά εργάζονταν (για δύο ή τρία δολάρια), οι γυναίκες εργάζονταν για έξι δολάρια, κάθε χρόνο στα ορυχεία συνέβαιναν 700.000 «ατυχήματα», ενώ το δωδεκάωρο ήταν καθεστώς για τους εργαζόμενους.

Από τους πρώτους που δέχτηκαν σε μαζική κλίμακα την επίθεση της «κοκκινοφοβίας» ήταν οι Αστυνομικοί της Βοστώνης που κατέβηκαν σε απεργία το καλοκαίρι του 1919. Η απεργία όπως και όλες οι απεργίες που οργανώθηκαν θεωρήθηκαν από την κυβέρνηση ότι «γίνονται κάτω από τις άμεσες διαταγές του Κρεμλίνου».

Ο κύριος Σάμιουελ Γκόμπερς, πρόεδρος της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας Εργασίας (AFL), της εργατικής ένωσης της χώρας, παρέμεινε στην ηγεσία της από την ίδρυσή της το 1866 έως το θάνατό του το 1924. Το λόγο της μακράς παραμονής του στα ηνία της «εργατικής» ένωσης, μπορείτε εύκολα να τον καταλάβετε από το παρακάτω απόσπασμα ενός άρθρου του-προκήρυξη- που δημοσιεύτηκε το 1920. Λέει λοιπόν αυτό ο «συνεπής εκπρόσωπος των εργαζομένων»: «Είναι αμφισβητήσιμο αν οι εκδόσεις που κατευθύνονται λίγο-πολύ άμεσα από Ρώσους μπολσεβίκους πράκτορες ασκούν στην Αμερική το ίδιο μεγάλη επίδραση όσο οι εκδόσεις που αυτοαποκαλούνται φιλελεύθερες και περιοδικά γνώμης… Το πορφυρό χρώμα της διανοουμενίστικης εκκεντρικότητας στην Αμερική είναι υπέρ του μπολσεβικισμού. Τυγχάνει να τον βρίσκει της μόδας!».

Πως μοιάζουν αυτά τα λόγια με τις σημερινές κραυγές «αξιωματούχων» πως δήθεν συγκρούονται με το «παλαιοκομμουνιστικό καθεστώς Σοβιετικού τύπου», που επικρατεί στην Ελλάδα!! 

Ο Αμερικανός ιστορικός Φρέντερικ Λιούις Άλεν έγραφε: «Αναρίθμητοι… κύριοι ανακάλυψαν πως μπορούσαν να νικήσουν οποιονδήποτε αν του πρόσαπταν δημόσια την κατηγορία του μπολσεβικισμού. Υποστηρικτές της αύξησης της ναυτικής δύναμης, της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, της ποτοαπαγόρευσης, της κατάργησης του καπνίσματος, της ηθικής τάξης, Φονταμενταλιστές που ήταν ενάντια στη θεωρία της εξέλιξης, λογοκριτές βιβλίων, αντισημίτες και πολέμιοι των μαύρων, κτηματίες, βιομήχανοι, διευθυντές, περιβάλλονταν το μανδύα των Ιδρυτών πατέρων και κατηγορούσαν τους αντιπάλους για συμμαχία με τον Λένιν… ένα σύννεφο υποψίας βάραινε την ατμόσφαιρα. Η μισαλλοδοξία είχε εξελιχθεί σε αμερικανική αρετή». 

«Η Κοκκινοφοβία», γράφουν οι Ρ. Μπόγιερ και Χ. Μορέ στη μελέτη τους «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ», «έφερνε σπουδαία αποτελέσματα. Καθυστέρησε για μια γενιά την οργάνωση σε συνδικάτα των μαζικών βιομηχανιών. Διατήρησε τους χαμηλούς μισθούς σε εκατομμύρια εργάτες. Ήταν η μαγική φόρμουλα για τη διάλυση απεργιών. Ήταν η ασφαλής πορεία για εκλογή σε αξίωμα. Έφερε περισσότερα λεφτά από την εντατικοποίηση της παραγωγής, αύξησε τα κέρδη περισσότερο από τις νέες μηχανές και τις συσκευές εξοικονόμησης εργασίας. Δεν είχε ηλικία και διατηρούσε πάντα τη ζωντάνια της. Στην Αμερική είχε χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι υποστηρικτές της κατάργησης της δουλείας ονομάστηκαν κομμουνιστές, και από τότε καθιερώθηκε. Επιστρατεύτηκε στην απεργία των Σιδηροδρομικών το 1877. Κρέμασε τους αγωνιστές του 8ωρου το 1887. Κατατρόπωσε την απεργία του χάλυβα το 1919. Διέσπασε τους εργάτες σχεδόν το ίδιο αποτελεσματικά όπως η υποκινούμενη εχθρότητα των λευκών εργατών απέναντι στους μαύρους. Η αξία της κοκκινοφοβίας ήταν ότι μπορούσε να εφαρμοστεί με ή χωρίς κομμουνιστικό κόμμα».

Παράρτημα 2. Τα Τάγματα Εφόδου…

Την ίδια περίοδο (1915) επαναδραστηριοποιήθηκε στις ΗΠΑ η Κου Κλούξ Κλαν. Ειδικά στο Νότο, στήνονταν τελετές μίσους, με πρόσχημα τα πατριωτικά δήθεν αισθήματα, καίγοντας ξύλινους σταυρούς, ενώ πολλοί με πανομοιότυπο ντύσιμο και με κουκούλες «τραγουδούσαν» διάφορους ύμνους στο στυλ που «τραγουδούν» και σήμερα τα τάγματα εφόδου στη χώρα μας. Οι τελετές μίσους της Κου Κλούξ Κλαν μοιάζουν πολύ με τις μετέπειτα «εκδηλώσεις» των Ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου του Χίτλερ και συμπεριλαμβάνονται στα επίσημα «εορταστικά προγράμματα» της ελληνικής χούντας του 1967. Η Κλαν έλεγε ότι τα μέλη της είναι 100% Αμερικανοί (το τι ακριβώς σημαίνει αυτό βέβαια, και ειδικά για τις ΗΠΑ, είναι ανάξιο σχολιασμού), επιτίθονταν στα Συνδικάτα με την ίδια μανία που επιτίθενται οι νεοναζί στην Ελλάδα στο Συνδικάτο στο Πέραμα ή στους «γιατρούς του κόσμου», κατηγορούσαν τους Εβραίους, γιατί τους θεωρούν υπεύθυνους διεθνούς συνομωσίας (!!) και φυσικά έχουν στο στόχαστρο τους μετανάστες!!

Το δυνάμωμα της αμερικανικής οικονομίας προήλθε από δύο κυρίως πηγές: το εμπόριο με τον πόλεμο και την ανελέητη εκμετάλλευση των εργατών και ιδιαίτερα των μεταναστών που τροφοδότησαν-όπως γίνεται πάντα-την μηχανή του κέρδους.

Γράφουν οι Μπόγιερ και Μορέ στο βιβλίο «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ»:

«Τα 13 εκατομμύρια των γεννημένων στο εξωτερικό και τα 30 εκατομμύρια των παιδιών τους έβγαζαν την περισσότερη δουλειά της χώρας το 1920, ιδιαίτερα στο κάρβουνο, το χάλυβα, το ρουχισμό, τα μεταλλεία και γενικά τη μεταλλευτική βιομηχανία, τις κατασκευές, το ναυτικό και όλους τους βιομηχανικούς κλάδους. Κι όμως εκατομμύρια γηγενών Αμερικανών τους θεωρούσαν εν δυνάμει κατάσκοπους, ανατρεπτικούς, ενδεχόμενα βομβιστές και σαμποτέρ. Η αμερικανική αργκό είχε αποκτήσει ειδικές μειωτικές εκφράσεις για (τους μετανάστες)… και ήταν πολύ παράξενο όλο αυτό γιατί εκτός από τους Ινδιάνους, όλοι οι κάτοικοι των ΗΠΑ ήταν ή μετανάστες ή απόγονοι των μεταναστών… Ο Γενικός Επίτροπος Μετανάστευσης ανέφερε το 1907 ότι χιλιάδες Έλληνες και Ιταλοί είναι ουσιαστικά υποδουλωμένοι στους παντρόνε που κανονίζουν την εισαγωγή τους στη χώρα».

Παράρτημα 3. Οι φιλοναζιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ και ο «κομμουνιστής» Ρούζβελτ

Μεγάλο τμήμα των βιομηχάνων που ήταν αντίθετοι με την πολιτική του Ρούζβελτ, συγκρότησαν μυστικές οργανώσεις, με στόχο τη «διάσωση του έθνους απ’ τον κομμουνισμό»!

Ο Αμερικανικός Σύνδεσμος Ελευθερίας ιδρύθηκε το 1934. Μαζί με την Αμερικανική Λεγεώνα (η Βόρεια εκδοχή της Κου Κλούξ Κλαν) ετοίμαζαν σχέδια για τη συγκρότηση φασιστικής πορείας στα πρότυπα του Μουσολίνι. Ανάμεσα στις εταιρείες που χρηματοδοτούσαν αυτές τις ενέργειες ήταν τα πιο βαριά, τα πιο ηχηρά ονόματα του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος και της βιομηχανίας, σύμφωνα και με καταγγελίες του κυβερνήτη της Πενσυλβάνια. Πιο συγκεκριμένα αναφέρθηκαν εταιρείες όπως η Τζένεραλ Μότορς, η Μπανκ οφ Αμέρικα, η Στάνταρντ όιλ, η Τζένεραλ Ελέκτρικ, η Γκουνγίαρ, η Ντιπόν, η Γιου Ες Ράμπερ, η Ίρβινγκ Τραστ. Τα μέσα ενημέρωσης των μεγιστάνων μάλιστα διέδιδαν πως ο Ρούζβελτ ήταν… «πράκτορας του Κρεμλίνου!».

«Χριστιανικό Μέτωπο», «Γερμανο-Αμερικανικός Σύνδεσμος», η φιλοχιτλερική οργάνωση «Η Αμερική πρώτη» και 119, ακόμα, φιλοναζιστικές οργανώσεις δρούσαν στις ΗΠΑ, με περίπου 5 εκατομμύρια μέλη, το 1936 (την ίδια εποχή η οργανωμένοι αμερικανοί εργάτες στο μαχητικό συνδικάτο, CIO, έφταναν τα 4 εκατομμύρια). 

Ο Φορντ και ο πρόεδρος της IBM είχαν πάρει παράσημα από τον ίδιο τον Χίτλερ, ενώ ο Πρέντις, πρώην πρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου Βιομηχάνων δήλωνε: «Η αμερικανική επιχείρηση ίσως αναγκαστεί να μετατραπεί σε συγκαλυμμένη μορφή φασιστικής δικατορίας».

Ο Τζων Φόστερ Ντάλες, υπήρξε σημαντικός οικονομικός αιμοδότης του Ναζιστικού καθεστώτος, ενώ το 1948 καταδικάστηκαν οι Τζένεραλ ελέκτρικ, μαζί με στελέχη άλλων μεγαθηρίων της αμερικανικής οικονομίας ως ένοχοι συνομωσίας, καθώς συνεργάζονταν εν μέσω πολέμου με τους Ναζί. Το αστείο της υπόθεσης είναι τους επιβλήθηκε πρόστιμο… 53.000 δολαρίων! Τέτοια αγάπη για την πατρίδα… θα τη ζήλευαν και οι εγχώριοι οικονομικοί υποστηρικτές των νεοναζί. 

Το έργο της κοκκινοφοβίας επαναλήφτηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα έπειτα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρωταγωνιστές η βιομηχανία των μέσων επικοινωνίας που καλλιεργούσαν την υστερία ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται υπό «Σοβιετική, κομμουνιστική διείσδυση», φτάνοντας μάλιστα να χαρακτηρίσουν ως «κομμουνιστική» την πολιτική Ρούσβελτ. Ακολουθεί ο Νόμος Ταφτ-Χάρτλεϊ ο οποίος αποτελεί ένα αντεργατικό τερατούργημα που καταργεί όλες τις κατακτήσεις της περιόδου Ρούζβελτ, ενώ υποχρεώνει-εκτός από τους ηθοποιούς, δημοσιογράφους, επιστήμονες-και τους συνδικαλιστές να υπογράψουν δηλώσεις ότι δεν είναι κομμουνιστές. Ουσιαστικά επιβλήθηκε το γνωστό μας «ιδιώνυμο».

Εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει τι κρύβεται πίσω από το ναζιστικό τέρας με όποια μορφή κι αν το συναντήσαμε στη ιστορική αυτή αναδρομή. Είτε στις ΗΠΑ, είτε στη Γερμανία, στην Ιταλία ή την Ελλάδα, είτε ονομάστηκε «Χρυσή Αυγή», Τάγματα Εφόδου, Κου Κλούξ Κλαν, Αμερικανική Λεγεώνα κ.λπ.

*Ο Χρήστος Τσαντής είναι συγγραφέας

Πηγή:Χρήστος Τσαντής