∆ιαιώνιση της μνημονιακής κόλασης, συμβιβασμός ή ανατροπή της;

Του Γιάννη Ελαφρού

Μπροστά σε κρίσιμες εκλογές

Βρισκόμαστε µπροστά σε µια κρίσιµη τριπλή εκλογική µάχη: Συχνά µιλώντας για εκλογές κολλάµε το επίθετο «κρίσιµες» και τείνει να γίνει ρουτίνα. Αυτή τη φορά όµως δεν είναι. 

Κι αυτό για δύο λόγους: Ο ένας έχει να κάνει µε το σηµείο που βρίσκεται η ταξική πάλη και η πορεία των πραγµάτων στην Ελλάδα. Έπειτα από τέσσερα χρόνια ανελέητης επέλασης του κεφαλαίου και της συµµορίας κυβέρνησης – ΕΕ – ∆ΝΤ, η κοινωνική ταπείνωση του κόσµου της εργασίας έχει πιάσει «κόκκινο», ενώ η προοπτική (πέρα από την κυβερνητική παραµυθία για την έξοδο από τα Μνηµόνια) είναι παραπέρα κοινωνική καταβύθιση. 

Ο δεύτερος λόγος αφορά την πολιτική κρίση στην Ελλάδα, που βαθαίνει και ανατροφοδοτείται από την οικονοµική κρίση. Το σύστηµα αναζητάει διέξοδο για τη συνέχιση της επιδροµής, µε προσπάθεια συγκρότησης νέων πόλων στη δεξιά-ακροδεξιά, σε ένα χώρο χυλό, παραπόταµο της κυρίαρχης πολιτικής, και µε την πλήρη ενσωµάτωση του ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο διαχείρισης. Βασικό στοιχείο αυτής της προσπάθειας αποτελεί η απόπειρα καθυπόταξης, δορυφοροποίησης ή και ενσωµάτωσης της ανατρεπτικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, η οποία έχει µεγάλες δυνατότητες επίδρασης σε τµήµατα εργαζοµένων.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναδεικνύεται το πολιτικό ερώτηµα πού πρέπει να πάνε τα πράγµατα. Σε µεγάλο βαθµό οι απαντήσεις που θα πάρουν προβάδισµα θα δώσουν πολιτική έµπνευση και ώθηση ή θα λειτουργήσουν ανασχετικά στο ευρύτερο εργατικό λαϊκό κίνηµα, για να µπορέσει να αντιπαλέψει νικηφόρα την ολοµέτωπη επιδροµή του συστήµατος. Ο βαθµός και η ποιότητα καταδίκης του κυβερνητικού µπλοκ και της κυρίαρχης πολιτικής, η διάταξη των πολιτικών δυνάµεων, η ισχυρή και ανερχόµενη παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή όχι, θα κρίνουν σε σηµαντικό βαθµό την εξέλιξη του παρατεταµένου λαϊκού πολέµου και µετά τις εκλογές στις 18 και 25 Μάη.

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν µπει στη µάχη συµβάλλοντας σε 12 (από 11) αντικαπιταλιστικές κινήσεις στις περιφέρειες και σε περισσότερες από το 2010 δηµοτικές κινήσεις. Χιλιάδες αγωνιστές θα είναι υποψήφιοι σε δηµοτικά ή περιφερειακά σχήµατα. Όλα αυτά δείχνουν τις δυνατότητες, τη µεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά κοινωνική δικτύωση, την άνοδο της επιρροής και της παρέµβασης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Θα χρειασθεί όµως ξεχωριστή δουλειά για να µετατραπεί όλη αυτή η δραστηριότητα σε ενιαία πολιτική παρέµβαση για την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού ρεύµατος σε όλες τις κάλπες, και στις δηµοτικές και στις περιφερειακές και στις ευρωεκλογές µε την ισχυροποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο διάστηµα που έχουµε µπροστά µας όλα τα σφυριά πρέπει να κτυπούν µαζί: ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά! Για το σήµερα και το αύριο.

Στις ευρωεκλογές θα δοκιµαστούν όλα τα πολιτικά σχέδια για την επόµενη κρίσιµη φάση. Θα είναι δύσκολη µάχη, χωρίς τη χαλαρή ψήφο παλαιότερων ετών. Όλες οι δυνάµεις θα δώσουν λυσσασµένο αγώνα. Παρ’ όλα αυτά, όπως τόνισε η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ για την Κοµµουνιστική Απελευθέρωση που συνεδρίασε την περασµένη Κυριακή, υπάρχει δυνατότητα στις επερχόµενες εκλογές «για βαριά καταδίκη της κυβέρνησης και συνολικά του σάπιου πολιτικού και οικονοµικού συστήµατος, η οποία µπορεί να συµβάλει στην απονοµιµοποίηση της κυβέρνησης και στην αντεπίθεση του κινήµατος. Επίσης, µπορεί να εκφραστεί µαζικά η λαϊκή δυσαρέσκεια – αντίθεση στην ΕΕ. Πρόκειται για δύο στοιχεία που πρέπει να εκφράσει σε συνδυασµό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: το “µαύρισµα” της κυρίαρχης πολιτικής και της ΕΕ και µάλιστα µε την πιο βαριά, την πιο ποιοτική ψήφο, διότι περιέχει και την πιο ακραία καταδίκη αλλά και τον άλλο δρόµο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής».

«Η κυβέρνηση (Ν∆, ΠΑΣΟΚ) και οι δυνάµεις του συστήµατος θα σηκώσουν το δίληµµα “µέσα στο ευρώ και την ΕΕ ή χάος” και “µέσα στο σύστηµα ή καταστροφή”, ειδικά τώρα που δήθεν βγαίνουµε από τα Μνηµόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, θέτει το δίληµµα µνηµόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ και το “τελειώνουµε µε το µνηµόνιο”, αλλά µε παραµονή σε ευρώ και ΕΕ, που σηµαίνει Μνηµόνιο για πάντα. Έχει ήδη αρχίσει να τίθεται εκβιαστικά το δίληµµα Ν∆ ή ΣΥΡΙΖΑ» σηµειώνεται χαρακτηριστικά στην απόφαση της ΠΕ και υπογραµµίζεται: «Σε αυτές τις συνθήκες είναι ανάγκη να αναδειχθεί µια Αριστερά που θα κοιτάξει κατάµατα τον εχθρό και θα αναµετρηθεί µαζί του, σηκώνοντας το γάντι και υψώνοντας τη σηµαία του έξω από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έξω και πέρα από τη δικτατορία των Μνηµονίων, του χρέους και της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης».

Ποιο είναι λοιπόν το κεντρικό ερώτηµα που τίθεται στο λαό; «∆ιαιώνιση της κόλασης µνηµονίων – ΕΕ – κεφαλαίου, συµβιβασµός και υποταγή στην ευρωφυλακή και το σύστηµα ή ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης και της «χούντας» κυβέρνησης, ΕΕ, ∆ΝΤ και κεφαλαίου, για να βαδίσουµε σε ένα άλλο αντικαπιταλιστικό, αντιΕΕ δρόµο µε τους εργαζόµενους στο τιµόνι;».

Απ’ αυτή τη σκοπιά τα βασικά διλήµµατα είναι: Πρώτο, συνέχιση της βάρβαρης επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ – ∆ΝΤ από την άθλια κυβέρνηση Ν∆ – ΠΑΣΟΚ, διαιώνιση µε όποιες παραλλαγές και µικρές διορθώσεις της εργασιακής – κοινωνικής κόλασης και της αντιδηµοκρατικής «χούντας» µε το καθεστώς επιτροπείας της ΕΕ ή ανατροπή τους για ψωµί, δουλειά, παιδεία, υγεία και ελευθερία, για αυξήσεις στους µισθούς, δουλειά και στήριξη στους ανέργους, ελπίδα και προοπτική για τη νεολαία, λευτεριά στο λαό;

∆εύτερο, θα παραµείνουµε µέσα στη φυλακή των Μνηµονίων, του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ ή θ’ ακολουθήσουµε άλλον, αντικαπιταλιστικό δρόµο µε απελευθέρωση από τα δεσµά τους, µε µονοµερή κατάργηση µνηµονιακών δεσµεύσεων και δανειακών συµβάσεων, διαγραφή του χρέους, δι-έξοδο από ευρώ και ΕΕ, µέτρα για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και το σάπιο πολιτικό σύστηµα;

Τρίτο, θα είµαστε µέσα ή έξω από την ΕΕ των Μνηµονίων, της φτώχειας, της ανεργίας, των πολυεθνικών και της επιτροπείας, του ολοκληρωτισµού και της στήριξης του φασισµού;

Τέταρτο, θα έχουµε δηµοκρατία και εργατικά δικαιώµατα ή καθεστώς «σιδερένιας φτέρνας», εργασιακής γαλέρας, κρατικής βίας και ναζιστικής θηριωδίας;

Πέµπτον, θα είναι λαός και νεολαία ελεύθεροι ή θα ζησουµε ζωή µε κηδεµόνες, επιτρόπους, τρόικα και κάθε λογής ξένους και ντόπιους «προστάτες»;

Έκτο, θα οργανωθεί ο λαός, θα έχουµε νέο εργατικό κίνηµα, αποφασιστικούς νικηφόρους αγώνες κατακτήσεων και ρωγµών, αγωνιστικό µέτωπο ρήξης και ανατροπής και εξεγερτική λογική ή θα µείνει ο καθένας µόνος του στη ζούγκλα, µε αποδοχή του ηττηµένου αστικοποιηµένου συνδικαλισµού, της κοινοβουλευτικής αναµονής και της λύσης που θα έρθει «για µας χωρίς εµάς»;

Και έβδοµον, θέλουµε ανεξάρτητη από το σύστηµα αντικαπιταλιστική ανυπότακτη ενωτική Αριστερά της επαναστατικής ανατροπής και της κοµµουνιστικής προοπτικής ή Αριστερά της διαχείρισης, της κοµµατικής περιχαράκωσης, υποταγµένη στα εκβιαστικά κάλπικα διλήµµατα, ουρά του ΣΥΡΙΖΑ;

Στα κρίσιµα αυτά διλήµµατα, όπως τονίζει η ΠΕ του ΝΑΡ για την Κοµµουνιστική Απελευθέρωση, καταλήγει όποιος θέλει να παλέψει για τα ζωτικά κοινωνικά προβλήµατα και τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους – διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, των εργαζοµένων και του λαού, για αυξήσεις, ενάντια στην ανεργία, για συλλογικές συµβάσεις και δικαιώµατα, µείωση του χρόνου εργασίας και κατάργηση της εργασίας-λάστιχο.

Με βάση αυτά η Απόφαση της ΠΕ (ολόκληρη στο narnet.gr) θέτει τους πολιτικούς στόχους για τη µάχη των εκλογών, στόχους οι οποίοι πρέπει να προωθούνται ενιαία: Να συντριβεί εκλογικά η άθλια συγκυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ, οι φασίστες δολοφόνοι του συστήµατος (Χρυσή Αυγή ή όπως µασκαρευτούν) και κάθε παραπόταµος του συστήµατος (Ποτάµι, ∆ΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ. κ.λπ.)· να συµβάλλουν και οι εκλογές στη δηµιουργία όρων ανατροπής από το µαζικό λαϊκό κίνηµα και το ταξικά ανασυγκροτηµένο εργατικό κίνηµα της κυβέρνησης και της «χούντας» κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ, ∆ΝΤ, για την ήττα και τον κλονισµό της κυρίαρχης πολιτικής, την απόσπαση κατακτήσεων προς όφελος των εργαζοµένων και του λαού. Για να ανοίξει ο δρόµος της ελπίδας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της πιο βάρβαρης µεταπολεµικά ανασυγκρότησης του συστήµατος και όχι για µια αλλαγή διαχειριστή, να εκφραστεί η εργατική λαϊκή δηµοκρατική διεθνιστική αντίθεση και οργή κατά της ΕΕ, να δυναµώσει το ρεύµα αποδέσµευσης από το ευρώ και την ΕΕ, από τη λογική του «ευρωµονόδροµου» σε πλήρη διαχωρισµό από εθνικιστικές ή άλλες αστικές απόψεις.

Ας αρνηθούµε το συµβιβασµό και τελικά την υποταγή στην πολιτική ΕΕ – κεφαλαίου (ΣΥΡΙΖΑ), την περιχαράκωση και την ηττοπάθεια (ΚΚΕ), το παζάρεµα τελικά των όρων χειροτέρευσης της θέσης των εργαζοµένων (στην οποία συγκλίνουν από διαφορετικούς δρόµους ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ). Πρέπει να ενισχυθεί αποφασιστικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι δυνάµεις που παλεύουν για ένα δρόµο αντικαπιταλιστικής ανατροπής, ασυµφιλίωτο µε τον καταστροφικό «ευρωµονόδροµο», σε σύγκρουση µε το κεφάλαιο: Για µια άλλη Αριστερά µε ορίζοντα όχι τη διαχείριση του καπιταλισµού (ο οποίος βουλιάζει στη βαθιά δοµική κρίση του) αλλά την ανατροπή του. Για την Αριστερά της επανάστασης και της κοµµουνιστικής απελευθέρωσης.

Πηγή:ΠΡΙΝ