Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Από «κόκκινα φανάρια» μάθε παιδί μου γράμματα!

Όλα τα ακραία κοινωνικά φαινόμενα εμφανίζονται πρώτα ως ευτράπελα και στη συνέχεια επιβάλλονται στην κοινωνία όταν αυτή, μέσω της «πλάκας», έχει χάσει τις αντιστάσεις της. Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις μας έδωσε το νέο χτύπημα της μαστρωπού-επιχειρηματία κας Χρυσούλας Αλευρίδου γνωστότερης ως «κας Σούλας» του ακόμα γνωστότερου «Οίκου Εποχής».


Η κα Αλευρίδου επέβαλλε την παρουσία της αρχικά ως χορηγός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας της Λάρισας. Η εμφάνισή της προκάλεσε θυμηδία ίσως επειδή το ποδόσφαιρο έλκει από χρόνια πολλά «περίεργα» πρόσωπα με αμφιλεγόμενο παρελθόν, είτε επειδή έδινε άλλη διάσταση στα σεξιστικά υπονοούμενα που ανταλλάσσουν οι οπαδοί των ομάδων. Η επόμενη κίνηση όμως έκοψε κάθε διάθεση για πλάκα καθώς η ιδιοκτήτρια του «οίκου» έγινε χορηγός ενός Δημοτικού Σχολείου της Πάτρας.

Η ιστορία έχει συνοπτικά ως εξής: το 5ο Δημοτικό Σχολείο Πάτρας, όπως όλα σχεδόν τα δημόσια σχολεία της χώρας, αντιμετωπίζει υλικοτεχνικές ελλείψεις και οι γονείς και κηδεμόνες του (όπως τους έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια οι κεφαλές της εκπαίδευσης) προσπαθούν να τις καλύψουν από το υστέρημα τους. Εδώ κάνει την εμφάνιση του ο δικηγόρος-πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ο οποίος εξασφαλίζει χορηγία 3000 ευρώ από μια πελάτισσα του, την (ποια άλλη;) κα Σούλα. Με τα χρήματα της μεταφέρει στο σχολείο ένα φωτοτυπικό μηχάνημα χωρίς οι εκπαιδευτικοί να γνωρίζουν την προέλευση του. Τη μαθαίνουν όμως την επαύριο από την τοπική εφημερίδα «Πελοπόννησος» όπου ο δικηγόρος ως πρόεδρος του Συλλόγου Γ&Κ ευχαριστεί την πελάτισσα του «που δραστηριοποιείται και στην Πάτρα στην οδό…..» για τη δωρεά της φροντίζοντας, μέσω του «ευχαριστηρίου», να πληροφορήσει κάθε ενδιαφερόμενο για το πού θα βρει τα «καλούδια» που εκείνη πουλά. Από τη δημοσιότητα ξεσπά σκάνδαλο στην τοπική κοινωνία και καλούνται να πάρουν θέση ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας και ο (δάσκαλος κατ' επάγγελμα) αντιδήμαρχος Παιδείας της Πάτρας. Και οι δυο στέκονται στην τυπική «νομιμότητα» της χορηγίας ενώ ο αντιδήμαρχος υπερασπίζεται τη χορηγό που είναι ιδιοκτήτρια μιας «καθόλα νόμιμης επιχείρησης» και στρέφει τα πυρά του στην κρατική υποχρηματοδότηση που «αναγκάζει» το δημόσιο να δέχεται τις χορηγίες. Τελικά, τη λύση δίνουν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου οι οποίοι αρνούνται ομόφωνα την προσφορά και επιστρέφουν το «δωράκι».

Μοναδική ωφελημένη η «κα Σούλα» η οποία έλαβε άπλετη δημοσιότητα πανελλαδικά τόση ώστε δεν έμεινε άνθρωπος που να μη γνωρίζει την τοποθεσία των «οίκων» της. Χαμένη για άλλη μια φορά η λαϊκή οικογένεια που βλέπει τη μόρφωση των παιδιών της έρμαιο στις φιλανθρωπίες των χορηγών και εθίζεται σε λογικές «λεφτά να’ναι κι απ’ όπου να’ναι». Γιατί ένα από τα θλιβερά αποτελέσματα αυτής της απίθανης ιστορίας είναι πως απ’ όσους την άκουσαν ο ένας στους τρεις αντέδρασε με θυμηδία λέγοντας περίπου τη φράση «αφού όλα στην χώρα έχουν γίνει “οίκος εποχής” τι πιο φυσικό να μας χρηματοδοτούν οι επαγγελματίες του είδους;». Αυτή η αντίδραση είναι που κάνει όσους κρύβονται πίσω από τις «κες Σούλες» να τρίβουν τα χέρια τους και να ελπίζουν πως σε λίγο καιρό θα γίνεται του… «χορηγού» το πανηγύρι.

Το περιστατικό της Πάτρας ήρθε να δείξει με το πιο εμφαντικό και δραματικό τρόπο πόσο αντιλαϊκός και βαθειά ταξικός είναι ο θεσμός της χορηγίας μέσα στα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες. Γιατί κανένας ιδιώτης δεν προσφέρει χρήματα «για να σ’χωρεθούν τ’ αποθαμένα του», το κέρδος έχει στο νου του. Ο θεσμός του χορηγού είναι στρατηγική επιλογή στην παιδεία και θα επεκταθεί και σε άλλους χώρους. Όταν η προσέλκυση χορηγών γίνεται κριτήριο για την αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων, τότε πώς νομιμοποιούνται όλοι αυτοί να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη χαμένη τιμή των σχολείων; Υπ’ αυτή την έννοια, η απόφαση των εκπαιδευτικών του 5ου ΔΣ Πάτρας μπορεί μελλοντικά να θεωρηθεί από τους κρίνοντες βλαπτική για το σχολείο τους και τεκμήριο «ανεπάρκειας» τους.

Εν τέλει, το μόνο μεμπτό στην υπόθεση του σχολείου της Πάτρας ήταν το επάγγελμα της χορηγού; Αν στη θέση της, ήταν το ίδρυμα Νιάρχου ή το αντίστοιχο του Λάτση θα ήταν όλα ηθικά; Αυτοί θα επένδυαν στην παιδεία αφιλοκερδώς; Αν είχαν τέτοια πρόσθεση γιατί δεν πληρώνουν κανονικά τις φορολογικές τους υποχρεώσεις στο ελληνικό κράτος για να χρηματοδοτεί αυτό την Εκπαίδευση, την Υγεία και τις Κοινωνικές Παροχές; Έστω, γιατί δεν δίνουν ένα ψιχουλάκι όσων οφείλουν με τη μορφή χρηματικού ποσού προς το Υπουργείο Παιδείας για την κάλυψη των αναγκών των σχολείων (π.χ. για την αγορά πετρελαίου θέρμανσης); Γιατί, απλούστατα, και εκείνοι και το κράτος που τους υπηρετεί θέλουν την υποχρηματοδότηση για να μπορούν να γίνονται οι «φιλανθρωπίες», οι χορηγίες και οι μπίζνες στα σχολεία και τα νοσοκομεία.

Ας μη γελιόμαστε, το πρόβλημα δεν είναι η ηθική του χορηγού αλλά η ανηθικότητα της χορηγίας. Το θέμα δεν είναι αν ένας έμπορος ναρκωτικών προσφέρει το αντίτιμο από ένα κιλό λευκού θανάτου για την αγορά σχολικής βιβλιοθήκης. Ούτε αν ένας εκτελεστής της μαφίας προσφέρει την αμοιβή του από ένα «συμβόλαιο» για την αγορά ενός αξονικού τομογράφου. Όλοι αυτοί κάνουν τις δουλειές τους στο σκοτάδι και δεν έχουν ανάγκη τη δημοσιότητα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι οι «ευυπόληπτοι» επιχειρηματίες που καραδοκούν να μας αλυσοδέσουν με τις «χορηγίες» τους. Το αληθινό έγκλημα είναι η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και της δημόσιας υγείας και η παράδοση τους στα γεράκια του κέρδους και της «ανταποδοτικότητας». Και σ’ αυτό τον κίνδυνο πρέπει όλη η κοινωνία και πρώτα απ’ όλους τα φτωχά λαϊκά στρώματα να ορθώσουν τείχος άμυνας και αντίστασης. Για να μην ξεπουληθεί η ζωή μας, η παιδεία, η υγεία μας για ένα κομμάτι ψωμί. Ή για όσο κάνει μια «βίζιτα». Στα «κόκκινα φανάρια» που, εκτός των άλλων, ανέλαβαν να μάθουν στα παιδιά μας γράμματα.

ΥΓ: Χωρίς καμιά συνομωσιολογική διάθεση, οφείλουμε να σημειώσουμε την (επαναλαμβανόμενη) σύμπτωση να συμβαίνουν ποικιλότροπα ακραία περιστατικά στην Πάτρα. Μήπως η μεγαλούπολη της Δυτικής Ελλάδας, λόγω θέσης αλλά και έντονης οικονομικής εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων, απέκτησε αυτό το θλιβερό προνόμιο;

Δεν υπάρχουν σχόλια :