Σάββατο 17 Νοέμβρη. Όπως ακριβώς και πριν από 4 σχεδόν δεκαετίες. Τότε που η υπομονή και η ανοχή έδωσαν τη θέση τους στη παλλαϊκή εξέγερση κατά της καταπίεσης. Τότε που η φασιστική εκδοχή της αστικής κυριαρχίας προτίμησε να αιματοκυλήσει τους εργάτες και τη νεολαία για να μην τους παραδώσει την εξουσία.
Τριάντα εννιά χρόνια χωρίζουν αυτά τα δυο Σάββατα. Από τότε, τούτος ο πολύπαθος λαός είδε πολλά. Κι έπαθε ακόμα περισσότερα. Είδε το φασιστικό σκέλος των αστών να ξεπουλά την Κύπρο και να παραδίδει τη σκυτάλη σε πιο «ήπιες» μορφές αστικής καταπίεσης.
Είδε την κυβέρνηση Καραμανλή να ξεπουλά το δημόσιο πλούτο στους ιδιώτες την ώρα που ο υπουργός Εργασίας της καταργούσε δια νόμου την πάλη των τάξεων. Χωρίς να ρωτηθεί είδε την ίδια αυτή κυβέρνηση να υπογράφει πρωτόκολλα συνθηκολόγησης και υποταγής της Ελλάδας σε ευρωπαίους επικυρίαρχους κι άκουσε πως αναβαθμίζεται η θέση του μ' αυτήν την υποδούλωση.
Είδε κι έζησε την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου που του υποσχόταν πως θα έδιωχνε τις αμερικάνικες βάσεις και θα έβγαζε τη χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, θα εθνικοποιούσε το δημόσιο πλούτο και θα φρόντιζε τη λαϊκή οικογένεια. Αντί γι αυτά, συνέβαλλε κι αυτή στην υποτέλεια και την εξάρτηση της χώρας και αντί να απελευθερώσει τον εργαζόμενο από την εργοδοτική εκμετάλλευση, του φόρτωσε και μια νέα «τάξη», τους μεσάζοντες που πλούτιζαν χρεώνοντας τον έλληνα φορολογούμενο. Δίπλα στα παλιά «τζάκια» έφτιαξε νέα την ώρα που έθαβε την αγροτική οικονομία της χώρας στις χωματερές γιατί έτσι διέταζαν οι επικυρίαρχοι των Βρυξελλών.
Είδε κι έζησε την κυβέρνηση Μητσοτάκη που επέτρεψε την αθρόα εισροή φτηνής εργατικής δύναμης με στόχο το μεγαλύτερο πλουτισμό των αστών που εξοικονομούσαν απίστευτα ποσά από την ανασφάλιστη και άθλια αμειβόμενη εργασία. Την ίδια ώρα που εξαφανίστηκαν όλες οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες που βύθισαν στην ανεργία χιλιάδες εργατικές οικογένειες.
Είδε κι έζησε στο πετσί του την κυβέρνηση Σημίτη που του έταξε την «ισχυρή Ελλάδα» στην ευρώπη και το ΝΑΤΟ. Αντ’ αυτής, βύθισε τη χώρα σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τους αμερικάνους (τους οποίους ευχαρίστησε κιόλας που μας έκαναν τη χάρη να μας διαφεντεύουν), επιχείρησε ανεπιτυχώς να βάλει ταφόπλακα στο Κυπριακό και αλυσόδεσε τη χώρα στην ευρωζώνη και τις αντιλαϊκές ευρωπαϊκές συνθήκες. Αντί επιχειρήσεων και ανάκαμψης, δημιούργησε νεόπλουτους και νεόφτωχους με τις απάτες του χρηματιστηρίου και την απίστευτη διασπάθιση των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων από στελέχη της.
Είδε την Κυβέρνηση Καραμανλή (του νεότερου) η οποία του μίλησε για «σεμνότητα και ταπεινότητα». Σεμνότητα δεν είδε αλλά την ταπεινότητα στις οικονομικές και κοινωνικές του παροχές τη γνώρισε την ώρα που κυβερνητικά στελέχη πουλούσαν δημόσια περιουσία ή την αντάλλασσαν με μοναστήρια και άλλους «φιλανθρωπικούς» οργανισμούς.
Είδε και την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου που (με συγγενείς, φίλους και γνωστούς) ήρθε να πάρει τα τελευταία λεφτά που «υπήρχαν» και να μας υποδουλώσει στο ΔΝΤ και τη τρόικα. Είδε αυτή και την κυβέρνηση Παπαδήμου που τη διαδέχτηκε να μετατρέπει τους εργαζόμενους σε σύγχρονους είλωτες με τα μνημόνια και τις «δημοσιονομικές προσαρμογές». Τώρα βλέπει την κυβέρνηση Σαμαρά να εκτελεί ό,τι απέμεινε από τα εργασιακά του δικαιώματα «για το καλό του».
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια, η ματοβαμένη σημαία του Πολυτεχνείου τραβούσε το δρόμο της από το ΕΜΠ ως την αμερικάνικη πρεσβεία.
Στα χρόνια αυτά, πολλοί προσπάθησαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τη σημασία της εξέγερσης. Άλλοι προσπάθησαν να καπηλευθούν τα οράματα του Νοέμβρη. Άλλοι προσπάθησαν να τον μετατρέψουν σε επέτειο με φανταχτερές φιέστες ώστε να γίνει άλλη μια γιορτή, άλλη μια κατάθεση στεφανιού. Άλλοι προσπάθησαν να αμαυρώσουν την επέτειο με βανδαλισμούς. Από κοντά κι οι απόγονοι των φασιστοειδών που ξεθάρρεψαν και θέλουν να μας πείσουν πως ο Νοέμβρης δεν υπήρξε καν. Κοινός στόχος όλων τους είναι να ξεχάσει ο λαός τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα και να λουφάξει στον ατομισμό του αποδεχόμενος τη μίζερη ζωή που έχουν σχεδιάσει γ αυτόν. Γιατί, παρόλο που ισχυρίζονται πως ξεμπέρδεψαν μαζί της, η σπίθα της εξέγερσης παραμένει αναμμένη.
Χρέος δικό μας είναι να την ξανακάνουμε δυνατή φωτιά. Να ξαναγεμίσουμε τους δρόμους και τις πλατείες «με το νόημα πού'χει κάτι απ’ τις φωτιές». Ξεκινώντας από αυτό το Σάββατο. 17 Νοέμβρη.
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου