Σήμερα, η κόκκινη σημαία είναι της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας!

Μια διαφορετική προσέγγιση και κριτική στο πρόσφατο άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου με τίτλο "Να ξεκινήσουμε Κοινωνικό Ανένδοτο διαρκείας!"

Αναδημοσίευση από Κεράσια και Κρίνοι

Σήμερα, η κόκκινη σημαία είναι της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας!

Στον τίτλο, αντιστρέφω φράση του Πέτρου Παπακωνσταντίνου σε ένα πολύ σημαντικό άρθρο του, όπου μεταξύ άλλων γράφει:
"Στη σημερινή συγκυρία, η σημαία της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας είναι κόκκινη! "
Αν και πιάνει πολύ ορθά πολλά σημεία της συγκυρίας, ο Πέτρος, εγκλωβισμένος σε γνωστές αγκυλώσεις του ευρύτερου αριστερού χώρου, κάπου, ευτυχώς περιορισμένα, δεσμεύει τη σκέψη του, όπως στην παραπάνω φράση που ο τίτλος εδώ παραφράζει.


Το ανάποδο συμβαίνει Πέτρο. Στη σημερινή συγκυρία, όπως πολύ ωραία την αναλύεις, αριστερό είναι η "λενινιστική αντίληψη της πολιτικής, που συμπυκνώνεται στην έννοια του αδύνατου κρίκου. Του ζητήματος ή του πλέγματος ζητημάτων σε κάθε συγκυρία, που μπορεί να μην είναι εξ αρχής επαναστατικά- σοσιαλιστικά, αλλά αποτελούν τον αποφασιστικό κόμβο που οδηγεί τελικά, από την ίδια την εσωτερική διαπλοκή των προβλημάτων και της ταξικής πάλης, στον αγώνα για την πραγματική εξουσία, δηλαδή την επανάσταση...". 

Ακριβώς έτσι. Και σήμερα ο αδύνατος κρίκος συμπυκνώνεται στα αιτήματα για πραγματική δημοκρατία και εθνική κυριαρχία.

Εξάλλου, σε κάθε συγκυρία, αριστερό, και "κόκκινο" είναι το λαϊκό.

Και ακριβώς επειδή ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου έχει τη ευφυΐα να κατανοεί τα βαθύτερα διακυβεύματα της συγκυρίας, επί της ουσίας στο άρθρο του υιοθετεί τις πολύ γνωστές θέσεις του Δημήτρη Καζάκη και του ΕΠΑΜ, για αποχώρηση της δημοκρατικής, αριστερής, αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης από την καρικατούρα του κοινοβουλίου, και τη δημιουργία Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.

Συγκεκριμένα προτείνει στις τελευταίες παραγράφους:

"Με αφορμή την επισημοποίηση της μετατροπής της Ελλάδας σε μνημονιακό προτεκτοράτο, να θέσει θέμα (η κοινοβουλευτική Αριστερά) συνταγματικής εκτροπής και εθνικής προδοσίας, να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει πλέον τη νομιμότητα αυτής της κυβέρνησης και να εγκαινιάσει μια πανελλαδική, αλυσιδωτή κινητοποίηση με στόχο τη διάλυση της Βουλής, την προκήρυξη εκλογών και τη δημιουργία μιας νέας, συντακτικής, λαϊκής Εθνοσυνέλευσης.

Στο πλαίσιο αυτό, οι βουλευτές της Αριστεράς να απέχουν από κάθε ψηφοφορία στο κοινοβούλιο πέρα από τις συζητήσεις για πρόταση μομφής, όποτε επιλέξουν παρόμοια κίνηση. Το κυριότερο, να μεταφέρουν το κέντρο βάρους της πολιτικής δράσης στους δρόμους και τις πλατείες, αρχίζοντας από επαρχιακές πόλεις και γειτονιές και καταλήγοντας σε μια ειρηνική κατάληψη διαρκείας του κέντρου της Αθήνας, μέχρι να πέσει η κυβέρνηση. Συμβολικές καταλήψεις δημοσίων χώρων, εναλλακτικά μέσα μαζικής αντιπληροφόρησης, νεανικά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, κλαδικές απεργίες και στο βαθμό που δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες γενική απεργία, θα συνοδεύουν και θα δώσουν άλλη διάσταση σε αυτό το μεγάλο αγώνα, που θα γράφει στη σημαία του:

Θέλουμε πίσω τη ζωή μας!
Θέλουμε πίσω τη χώρα μας!
Θέλουμε πίσω το μέλλον μας! "
Εύστοχη και η κριτική του στην Αριστερά:

"Δέσμιοι ενός μηχανιστικού, δογματικού “μαρξισμού”, έχουν διαρκώς δεμένο στο ζωνάρι ένα “αριστερόμετρο” παντός καιρού, με το οποίο μετράνε ποιοι στόχοι ή/και μορφές πάλης είναι παντού και πάντα “ρεφορμιστικοί” και ποιοι “επαναστατικοί”....

Έτσι, επαναστατική πολιτική το 1973-74 δεν ήταν να θέτεις στην ημερήσια διάταξη θέμα σοσιαλισμού και αυτοδιαχείρισης, αλλά να πιαστείς από τον αδύνατο κρίκο στο σύστημα της αστικής κυριαρχίας εκείνη τη στιγμή, δηλαδή τα ζητήματα του ιμπεριαλισμού και της δημοκρατίας και να ενώσεις με τις κατάλληλες μορφές πάλης τις ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις σε μια ρήξη, που αργά ή γρήγορα θα έθετε επί τάπητος την κοινωνική αλλαγή σε όλες τις διαστάσεις της. Ανάλογα σήμερα, επαναστατική πολιτική δεν είναι να ονειρεύεσαι Σοβιέτ ή να ζητάς αύριο το πρωί την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, αλλά να συγκεντρώσεις όλη τη δύναμη πυρός απέναντι στους αδύνατους κρίκους του συστήματος- χρέος, μνημόνια- απ΄ όπου θα ξετυλιχτεί ολόκληρη η αλυσίδα, από την έξοδο από το ευρώ, μέχρι το πρόβλημα της εξουσίας".

Μόνο που αυτό το "αριστερόμετρο" Πέτρο, να το καταργήσουμε εντελώς στην παρούσα συγκυρία. Έχει σημασία αυτό, διότι το διακύβευμα σήμερα, που, όπως τονίζεις και εσύ, είναι η αποκατάσταση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας, μπορεί, για να νικήσουμε εμείς, ο λαός, να στηριχθεί από ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, που δεν προσδιορίζονται απαραίτητα ως "αριστερά".

Μόλις τα κατακτήσουμε αυτά, μόλις θα έχουμε ξανά Χώρα και Εθνική Επικράτεια και Κυριαρχία, μπορούμε μετά να τσακωθούμε μεταξύ μας με την ησυχία μας, όπως έχει πει και ο Δημήτρης Καζάκης, χωρίς με αυτή την ελαφριά διατύπωση να υποτιμώ τα ταξικά ζητήματα που είναι πάντα εδώ και θα είναι και μετά την αποκατάσταση των στοιχειωδών μας δικαιωμάτων, επιτακτικά παρόντα και επίκαιρα, για να τα παλέψουμε όλοι μαζί! Και τότε πάλι η ενότητα πάνω σε βασικά διακυβεύματα θα είναι απαραίτητη και ζητούμενο!

Προσωπική μου άποψη είναι πως το αριστερό είναι στην πραγματικότητα βαθιά ανθρωπιστικό, και σε ανθρωπιστικά επιχειρήματα δύσκολα κανείς μπορεί να αντιπαρατεθεί... Με λίγα λόγια, ας είμαστε τουλάχιστον λίγο πιο έξυπνοι...

Όπως πολύ ωραία το λες:

"...να συγκεντρώσεις όλη τη δύναμη πυρός απέναντι στους αδύνατους κρίκους του συστήματος- χρέος, μνημόνια- απ΄ όπου θα ξετυλιχτεί ολόκληρη η αλυσίδα, από την έξοδο από το ευρώ, μέχρι το πρόβλημα της εξουσίας".

Πηγή:Κεράσια και Κρίνοι