Νέα φάση υποτέλειας από τους παλιάτσους του αστικού μπλοκ

Του Οδυσσέα Πραξιάδη

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που μετά την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου, διάφοροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι με περίσσιο θράσος, εξέφρασαν την επιθυμία τους για ολοκληρωτική παράδοση της ελληνικής εργατικής τάξης και του ελληνικού δημόσιου πλούτου στις ορέξεις τους.

Για παράδειγμα, στελέχη των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών δήλωσαν πως «εκείνοι που βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας θα πρέπει να πουλήσουν ό,τι έχουν, προκειμένου να πληρώσουν τους πιστωτές τους.
Η Ελλάδα έχει στην κατοχή της κτήρια, επιχειρήσεις και ακατοίκητα νησιά, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη μείωση του χρέους» και «εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση και άρα η Γερμανία βοηθήσει οικονομικά την Ελλάδα, αυτή θα πρέπει να δώσει εγγυήσεις σε ανταλλάγματα. Λίγα νησιά μπορούν να κάνουν τη δουλειά (!)».

Λίγο πριν την ψήφιση του 3ου μνημονίου οι Financial Times, ήταν αποκαλυπτικοί όσον αφορά στις προθέσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα επισήμαιναν ότι η γερμανική κυβέρνηση ζητεί (βλέπε προτίθεται να επιβάλλει) την υποχρεωτική πρόσληψη ξένων εμπειρογνωμόνων προκειμένου να «βοηθήσουν» στην είσπραξη φόρων, στην πάταξη της διαφθοράς και στην ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας στην Ελλάδα.

Επιπλέον, προβλέπεται από τους διεθνείς τοκογλύφους της Ελλάδας και τους εκπροσώπους τους, η μεταφορά των όποιων πλεονασμάτων του ελληνικού προϋπολογισμού σε έναν ειδικό λογαριασμό υπό διεθνή έλεγχο, που θα χρησιμεύει για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Αυτά πριν την ψήφιση του 3ου μνημονίου. Και αφού τα καθεστωτικά, γερμανόφιλα και εκπροσωπούντα τα συμφέροντα του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου ΜΜΕ, προπαγάνδισαν τα γνωστά εκβιαστικά διλλήματα (ως άλλα πρεζάκια αναμασούσαν το «να ψηφίσουμε για να πάρουμε τη δόση μας») η «βόμβα» έσκασε. Οι «εταίροι» δεν είναι έτοιμοι να μας την δώσουν. Και ξαφνικά οι καθεστωτικοί άρχισαν να ταλαιπωρούνται από στερητικό σύνδρομο, αφού η δόση δεν ήρθε. Ενώ αμήχανοι παρακολουθούν τους Ευρωπαίους να μιλάνε για τις δυσκολίες καταβολής της νέας δόσης, τώρα οι δανειστές απαιτούν κι άλλα. Δεν τους αρκεί η ψήφιση των μέτρων που βάζουν την ταφόπλακα στα εργατικά δικαιώματα. Θέλουν την παράδοση της χώρας. Εκτός από τη σύσταση του ειδικού λογαριασμού που θα τελεί υπό διεθνή έλεγχο, απαιτούν οι αποκρατικοποιήσεις να μην περνούν από τη Βουλή και η είσπραξη των φόρων να γίνεται από ιδιώτες. Με αυτό τον τρόπο θέλουν: α) να εξασφαλίσουν ότι θα πάρουν ό,τι είναι δυνατό από το υστέρημα του ελληνικού λαού, β) να ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες κάποιες εκ των προγραμματισμένων κρατικοποιήσεων να μπλοκάρουν στη Βουλή κι έτσι οι ίδιοι να χάσουν «φιλέτα» του ελληνικού δημοσίου, γ) να αντιμετωπίσουν τη μαζική άρνηση του ελληνικού λαού να πληρώσει πάσης φύσεως χαράτσια και να του «σπάσουν τον τσαμπουκά».

Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν την απευθείας διοίκηση της Ελλάδας, αν και σε μεγάλο βαθμό το έχουν πετύχει. Επομένως προκύπτουν ορισμένα σοβαρά πολιτικά ζητήματα:

1. Βαθαίνει η πολιτική και οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας στην ιστορική φάση που διανύουμε.
2. Η νέα πολιτική πραγματικότητα φέρει σημάδια νεοαποικιοκρατίας.
3. Το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, για τους παραπάνω λόγους, μπαίνει στην ημερήσια διάταξη και πρέπει να αποτελέσει βασικό συστατικό της πάλης του λαϊκού κινήματος.
4. Ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία δεν είναι ένας αγώνας γενικά «εθνικός», αλλά έχει ταξική διάσταση. Αυτό γιατί: α) αποκαλύπτει το ρόλο των ελληνικών μονοπωλίων που εξυπηρετούνται από την εφαρμογή των μνημονίων και συμπράττουν με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, β) αποκαλύπτει τις κίβδηλες πατριωτικές φωνές μέρους της ελληνικής αστική τάξης που δήθεν αγωνιά για την εθνική κυριαρχία, γ) δίνει έδαφος για συγκρότηση κοινωνικών συμμαχιών (εργατική τάξη με μεσαία στρώματα) και δ) φέρνει το στόχο της κοινωνικής ανατροπής πιο κοντά.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση που βιώνουμε υπάρχουν μερικοί κίνδυνοι. Ο ένας είναι το λαϊκό κίνημα να εγκλωβιστεί σε λογικές που ενώ μιλάνε για την ανάγκη πάλης για εθνική ανεξαρτησία, μένουν «εκεί» χωρίς να θέλουν ή να μπορούν να δουν τη συνέχεια του έργου. Το ζήτημα δεν είναι η εξεύρεση ενός καλύτερου διαχειριστικού παραδείγματος που δήθεν θα μας βγάλει από την κρίση αλλά θα διαιωνίσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Ο άλλος κίνδυνος είναι να κρυφτούμε πίσω από τον τοίχο μιας ψευδούς ταξικής καθαρότητας και αναπαυμένοι σε αυτήν, να αναφερόμαστε μόνο στο σοσιαλιστικό παράδεισο που γενικά θα έρθει. Κι έτσι θα επαγγελλόμαστε τη «Δευτέρα Παρουσία», χωρίς να μας ενδιαφέρει το πώς ο κόσμος θα προσεγγίσει το στρατηγικό στόχο. Αρκεί να κλείνουμε τον οπορτουνισμό και τον κομμουνισμό σε όλες τις πτώσεις.

Η ιστορία, άρα η πράξη, έχει δείξει ότι και ο ένας και ο άλλος δρόμος είναι αδιέξοδοι. Αργά ή γρήγορα αδυνατούν να δώσουν απαντήσεις και τελικά, ανεξάρτητα από τις προθέσεις που έχει ο καθένας, τελικά υποβοηθούν τον αντίπαλο. Οι ευθύνες όσων πρεσβεύουν τη μια ή την άλλη εκδοχή είναι ιστορικές.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας