Γιατί το κατεστημένο επευφημεί την ηγεσία του ΚΚΕ

Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό προκάλεσε πλήθος θετικών σχολίων και επευφημιών από μέρους του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου αλλά και επικρίσεις από το χώρο της ευρύτερης Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτό έδωσε την ευκαιρία στο Ριζοσπάστη να αποφύγει μια σοβαρή ερμηνεία για το γεγονός ότι η αστική τάξη -μέσω των καλύτερων παιδιών της (βλέπε Αλ. Παπαχελάς)- επευφημούσε τη Γενική Γραμματέα του Κόμματος. Έτσι, κατά τη συνήθη πρακτική τους, οι ιθύνοντες της εφημερίδας τα έριξαν όλα στο μίξερ και με πρωτοσέλιδο σχόλιο, στο φύλλο της Πέμπτης 15-11-2012, έκαναν λόγο για «Συγχορδία» αστικού Τύπου και ΣΥΡΙΖΑ.

«Παίρνει ο καθένας -έγραφε το σχόλιο- αυτό που τον βολεύει από την πολιτική του ΚΚΕ ενάντια στην ΕΕ και στα μονοπώλια, που αποκαλύπτει και κριτικάρει τη στρατηγική και του ενός και του άλλου πόλου, οι οποίοι υπηρετούν με διαφορετικό μείγμα πολιτικής το σύστημα, προκειμένου να περνάνε στους εργαζόμενους την άποψη ότι το ΚΚΕ είναι «συστημικό», άρα ανώφελη για τη λαό η στήριξή του. Επικίνδυνη προπαγάνδα». Στην πραγματικότητα το επικίνδυνο δεν βρίσκεται στην προπαγάνδα των αντιπάλων. Βρίσκεται στην ασάφεια, στις αντιφάσεις κι κυρίως στο σαφές «δια ταύτα» της πολιτικής που προβάλει η ηγετική ομάδα του κόμματος.

Κλασικό παράδειγμα οπορτουνισμού

Ένα κλασικό παράδειγμα πολιτικής ασάφειας και αντιφάσεων είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσίασε η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή τον ΣΥΡΙΖΑ. Είπε για παράδειγμα σε ένα σημείο της ομιλίας της: «Γιατί ακριβώς οι όποιες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στον πόλο της ΝΔ και στον πόλο του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι σε πορεία αντικατάστασης -ήδη αντικατέστησε την αντιπαράθεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- οι διαφορές θα ελαχιστοποιούνται. Όχι γιατί τα πρόσωπα είναι προδοτικά, είναι ανίκανα... Όχι για λόγους ηθικής, αλλά γιατί η επιλογή διαχείρισης της κρίσης υπέρ των μονοπωλίων θα σε οδηγήσει σε μια τέτοια σύγκλιση και ταύτιση, η οποία κατά τη γνώμη μας υπάρχει, δεν φαίνεται, γιατί ποτέ δεν φαίνεται η πλήρης ταύτιση ανάμεσα στην αξιωματική αντιπολίτευση και στο εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα».

Και σε άλλο σημείο πρόσθεσε: «Η ΝΔ λέει ότι στη Βουλή υπάρχουν δύο απόψεις. Αυτή που θέλει την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη, και του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Όχι, δεν είναι αυτή η διαφορά. Στο βαθμό που υπάρχει μια τέτοια διαφορά -που δεν υπάρχει, αλλά στο βαθμό που υπάρχει-, τέτοιες διαφορετικές απόψεις υπάρχουν σήμερα σε όλες τις κυβερνήσεις της ΕΕ και μέσα στους κόλπους της κυρίαρχης τάξης, ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου».

Τι συμπέρασμα βγάζουμε από αυτή την τοποθέτηση της Αλ. Παπαρήγα για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Πρώτον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνει πολιτικά με την ΝΔ γιατί και τα δύο κόμματα επιλέγουν να διαχειριστούν την κρίση υπέρ των μονοπωλίων. Δεύτερο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Δεν υπάρχει τέτοια διαφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ.

Να έμενε σε αυτή την τοποθέτηση η Αλ. Παπαρήγα -σωστή ή λάθος, δεν έχει σημασία επί του παρόντος- θα έλεγε κανείς ότι είναι μια σαφής τοποθέτηση. Λίγο παρακάτω, όμως, στην ομιλία της, τα είπε εντελώς διαφορετικά. «Υπάρχει -αναρωτήθηκε- δυνατότητα δημοσιονομικής ευελιξίας στα πλαίσια της ΕΕ; Εδώ τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας ένα τμήμα επιχειρηματιών στην Ελλάδα, αυτό που λέγεται "λόμπι της δραχμής", αλλά κι ένα τμήμα κρατών της ΕΕ, εκεί είναι η διαμάχη, διαβλέπει ορισμένα πράγματα. Και δεν είναι τυχαίος όλος αυτός ο εξωραϊσμός της πολιτικής Ομπάμα. Βέβαια, άμα βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, τότε θα μπορεί να κόψει χρήμα. Δεν μπορεί να το κάνει τώρα. Αυτή θα είναι η ανάκαμψη. Θα κόψει μπόλικο χρήμα. Ποιοι θα οργανώσουν, ποιοι θα έχουν την ευθύνη των επενδύσεων; Τα μονοπώλια, οι μεγάλοι επιχειρηματίες, αυτοί που θα ρισκάρουν να έρθουν και να επενδύσουν σ' αυτές τις συνθήκες. Τότε πραγματικά με τη δραχμή ο τουρισμός θα λάμψει, οι μεγαλοξενοδόχοι θα μαζεύουν κέρδη μέχρι εκεί που δεν παίρνει, γιατί ο τουρισμός θα είναι φτηνός. Αν εννοούμε λοιπόν αυτή την ανάκαμψη, υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου που τα συμφέρει. Ενδεχομένως ο κλάδος των κατασκευών, τσιμεντάδες, τους συμφέρει. Υπάρχουν κλάδοι σήμερα που τους συμφέρει η επιστροφή στη δραχμή. Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι θα ταυτιστούν με ένα τμήμα του κεφαλαίου εναντίον του άλλου;».

Τελικά με ποιους είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τα μονοπώλια και υπέρ της παραμονής στο ευρώ ή με το «λόμπι της δραχμής» και την έξοδο από το ευρώ; Μέσα σε μια και μόνο ομιλία της στη Βουλή, η Αλ. Παπαρήγα κατάφερε να προσάψει σ’ αυτό το κόμμα και τις δύο κατηγορίες. Προφανώς, αυτό το θεωρεί μεγάλη υπηρεσία στην επανάσταση και στην αξιοπιστία του κόμματος. Το να πατάει κανείς σε δύο βάρκες και να λέει ό,τι κάθε φορά τον βολεύει, από ότι ξέρουμε, οι κομμουνιστές από πολύ παλιά το λέγανε «οπορτουνισμό».

Ποιο είναι αυτό το περιβόητο λόμπι της δραχμής;

Εξίσου ασαφής και αντιφατική είναι και η θεωρητικολογία για το περιβόητο «λόμπι της δραχμής». Την ορολογία περί «λόμπι της δραχμής» η Αλέκα Παπαρήγα δεν την χρησιμοποιεί πρώτη φορά. Στις 7 Ιουνίου του 2011 είχε μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ και είχε πει: «Αυτή η πράξη φεύγω από το ευρώ και γυρνάω στη δραχμή, είναι ένα βήμα πίσω, όταν δεν έχεις αλλάξει όλους τους άλλους παράγοντες που έχουν σχέση με ποια κυβέρνηση έχω, ποια εξουσία υπάρχει, ποια οικονομία. Με αυτή την έννοια απαντάμε σε εκείνους που λένε να γυρίσουμε στη δραχμούλα. Βεβαίως, αυτό βολεύει αυτούς που έχουν τα κεφάλαιά τους έξω να έρθουν να αγοράσουν μπιτ παρά στην Ελλάδα»(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 8/6/2011). Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει εξηγήσει ποιο πραγματικά είναι αυτό το «λόμπι της δραχμής». Κι αυτά περί ξενοδόχων και τσιμεντάδων που είπε η Αλ. Παπαρήγα στη Βουλή είναι τόσο γενικά που ελάχιστη σημασία θα μπορούσαν να έχουν. Είναι δυνατόν, όμως, να υπάρχει ένα τμήμα του κεφαλαίου που θα ωφεληθεί από μια επιστροφή στη δραχμή περισσότερο απ’ ότι θα ωφεληθούν τα πιο ισχυρά- σήμερα- τμήματα της αστικής τάξης τα οποία έχουν την εξουσία στα χέρια τους και υποστηρίζουν την παραμονή στο ευρώ; Αυτό είναι παραμύθι για μικρά παιδιά. Είναι δυνατόν κάποιοι αετονύχηδες να ποντάρουν στην δραχμή γιατί έχουν τα κεφάλαιά του έξω και το μονοπωλιακό κεφάλαιο που υποστηρίζει το ευρώ να μην έχει φροντίσει από μια επιστροφή στη δραχμή να βγάλει πολλαπλάσια από οποιονδήποτε κομπιναδόρο αστό; Οι μεγαλοκαπιταλίστες πού τα έχουν τα λεφτά τους κατά την κ. Παπαρήγα; Στα εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα και στην Τράπεζα της Ελλάδας; Κι είναι πολιτική κομμουνιστικού κόμματος αυτή να κάνει διαχωρισμούς σε «λόμπι της δραχμής» και «λόμπι του ευρώ» και να αναπαραγάγει, με τον τρόπο του, την τρομοκρατία του συστήματος για το ενδεχόμενο μιας επιστροφής στη δραχμή; Πώς -με αυτόν τον πολικό λόγο του ΚΚΕ- ο Αλ. Παπαχελάς να μην αποδώσει τα εύσημα στην Αλ. Παπαρήγα;

Η στοιχειώδης λογική λέει ότι εκείνοι που θησαυρίζουν σήμερα σε βάρος του λαού και της χώρας με το ευρώ, θα θησαυρίσουν και αύριο από μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή. Αλλά τότε τί πρέπει να κάνει το επαναστατικό κίνημα; Τι πολιτική πρέπει να έχει στο ζήτημα της εξόδου από την ευρωζώνη και την Ε.Ε., στο ζήτημα του νομίσματος; Η ηγεσία του ΚΚΕ -εγκαταλείποντας πραξικοπηματικά παλιότερες αποφάσεις του κόμματος όπως τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης του 1993 για την ΕΟΚ και την καπιταλιστική ενοποίηση- εμφανίζεται υπέρ της εξόδου και υπέρ του εθνικού νομίσματος αλλά επειδή, τα τελευταία χρόνια, απορρίπτει οποιαδήποτε πολιτική μετάβασης, οποιονδήποτε ενδιάμεσο στόχο, οποιοδήποτε μίνιμουμ πρόγραμμα συνδέει την έξοδο και το εθνικό νόμισμα με την λαϊκή εξουσία, δηλαδή με την δικτατορία του προλεταριάτου. Έτσι, στην πραγματικότητα, λέει το εξής απλό: Εφόσον δεν γίνεται η επανάσταση και για όσο διάστημα θα μεσολαβήσει μέχρι να γίνει η επανάσταση η μόνη πολιτική που μπορεί να εφαρμοστεί είναι η πολιτική των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και της τρόικας. Ή, στην καλύτερη εκδοχή, μέχρι να έρθει η επανάσταση, όποια πολιτική κι αν εφαρμοστεί οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα: στην καπιταλιστική διαχείριση των πραγμάτων. Άλλη λύση με ηγέτη το ΚΚΕ, μιας άλλης, μεταβατικής, πολιτικής που θα ξεκινάει από το σήμερα, θα δίνει λύσεις στο σήμερα, θα συγκρούεται με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό και μέσα από ένα σύνολο μεταβατικών στόχων θα διαμορφώνει, από σήμερα, τους όρους ανατροπής τους συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει για την ηγεσία του κόμματος.

Εν είδει συμπεράσματος

Μπροστά σε μια τέτοια θεώρηση των πραγμάτων η άρχουσα τάξη τρίβει τα χέρια της: «Μέχρι να έρθετε εσείς στην εξουσία», απαντάει, «η μόνη πολιτική που μπορεί να εφαρμοστεί είναι αυτή που επιλέγω εγώ». Στο πνεύμα αυτό η κυβέρνηση βγαίνει απολύτως δικαιωμένη. Η κάθε μνημονιακή κυβέρνηση. Και η σημερινή και οι προηγούμενες. Γι’ αυτό και όλες δεν είχαν και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να διατυμπανίσουν ότι η μόνη εναλλακτική πολιτική είναι αυτή του ΚΚΕ. «Μόνο που αυτή η πολιτική -λένε- δεν είναι άμεση, δεν έχει αντίστοιχό της σε καμία χώρα του κόσμου κι αν έρθει, πράγμα δύσκολο έως ακατόρθωτο, θα έρθει αργά. Η χώρα όμως θέλει άμεσες λύσεις κι αυτές τις δίνουμε εμείς». Εξίσου με τις μνημονιακές δυνάμεις, με την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ κ.ο.κ., από τον τρόπο που τοποθετείται το ΚΚΕ ευνοείται και ο ΣΥΡΙΖΑ που αξιοποιεί στο λαό το κενό που αφήνει το ΚΚΕ εμφανίζοντας μάλιστα το κόμμα ως συστημική δύναμη. «Το ΚΚΕ, -λέει-παραπέμποντας την όποια λύση στο σοσιαλισμό, αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην πολιτική της κυβέρνησης. Αντικειμενικά τις κάνει τις πλάτες. Η λύση είμαστε εμείς: Κυβέρνηση της Αριστεράς να καταργήσουμε τα μνημόνια και να αποκαταστήσουμε τις αδικίες». Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ λεηλατεί τις ψήφους του κόμματος και προσεταιρίζεται δυνάμεις που κανονικά θα έπρεπε να έρχονται στο ΚΚΕ, φρενάροντας οποιαδήποτε αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων έξω από το πλαίσιο του συστήματος.

Συμπέρασμα: Η ηγεσία του ΚΚΕ βγάζει τα μάτια του κόμματος με τα ίδια της τα χέρια. Με την πολιτική του αναχωρητισμού από την ζώσα πολιτική πραγματικότητα, η κομματική ηγεσία έχει γίνει -αντικειμενικά- ο καλύτερος υποστηριχτής της κρατούσας πολιτικής. Είτε της πολιτικής αυτών που κυβερνούν είτε της πολιτικής εκείνων που θέλουν να κυβερνήσουν. Η δραματική συρρίκνωση του κόμματος στις εκλογές του Ιουνίου φαίνεται πως δεν προκάλεσε καμία ανησυχία στην κομματική ηγεσία λες και αυτό ήταν που επιδίωκε.

Πηγή: Εργατικός Αγώνας