Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός λαού, που οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου και η νεολαία, καταφέρνουν οι μεν να ξεφύγουν από την καθημερινή μιζέρια και καταπίεση της πραγματικότητας που τους εξαναγκάζει να βιώνουν η καπιταλιστική κοινωνία και η δε νεολαία να αμφισβητήσει με δημιουργικό τρόπο τα καλούπια της κοινωνίας και της πραγματικότητας για την οποία την προορίζουν. Ο συνδυασμός των δύο αυτών δυναμικών που δημιουργούνται αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του όχι μόνο στο παρόν που πραγματώνεται αλλά και στο μέλλον.
Μια τέτοια στιγμή αποτελεί και η εξέγερση του Πολυτεχνείου
του 1973. Μια στιγμή κορύφωσης της ταξικής πάλης στη χώρα μας που
όμοιές της μπορούν μόνο να αναζητηθούν κατά τη διάρκεια του μεγαλειώδους
ΕΑΜικού κινήματος και της εποποιίας του ΔΣΕ. Στίγμα τόσο έντονο που
διαπερνάει ακόμα εντονότατα τη σημερινή εποχή με τους αστούς να προσπαθούν
αγωνιωδώς να κλείσουν τους "ανοιχτούς λογαριασμούς" τους μαζί του σε
κάθε ευκαιρία και να αποτυγχάνουν διαρκώς εδώ και 4 δεκαετίες. Στίγμα που αποτυπώνει
την διαχρονικότητά του ακόμα και στα συνθήματα του τότε για «ψωμί –
παιδεία – ελευθερία», που σήμερα παραμένουν εξίσου επίκαιρα.
Ψωμί: Με τα μνημονιακά μέτρα, μέτρα
βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ μιας ισχνής μειοψηφίας και σε βάρος της
μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων, να παίρνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς,
συντελείται ένα πρωτοφανές πείραμα χτυπήματος των κατακτήσεων των εργαζομένων
σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Βασικά κοινωνικά αγαθά όπως το ρεύμα, η
εκπαίδευση, η υγεία και το νερό βρίσκονται "υπό διωγμό", με συνέπεια
όλο και αυξανόμενο ποσοστό του πληθυσμού να αντιμετωπίζει μεγάλες ή και
ανυπέρβλητες δυσκολίες πρόσβασης σε αυτές. Ακόμα και το ψωμί το ίδιο - στη
κυριολεξία - έχει γίνει δυσεύρετο για ποσοστά του πληθυσμού ολοένα και
αυξανόμενα. Η εικόνα κοινωνικής ερημοποίησης της ακροδεξιάς συγκυβέρνησης
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ συμπληρώνεται με την ανεργία να αγγίζει το 30% χωρίς ορατή προοπτική
μείωσης, με την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την επιβολή της
τρομοκρατίας των εργοδοτών σε καθημερινή βάση με όλο και πιο άγριους όρους
ακόμα και σε αυτούς που δουλεύουν. Μέσα στο νέο χάος των νέων μέτρων που
περιλαμβάνει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τις απολύσεις δημοσίων
υπαλλήλων, τη νέα φορολογική επιδρομή, νέες αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών μόνο
για τους εργαζόμενους, νέες μειώσεις και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις,
νέες «πρόνοιες» για το κεφαλαίο σε σχέση με τις απολύσεις και τα ωράρια
εργασίας, οι αυταπάτες της δυνατότητας ατομικής επιβίωσης με αξιοπρέπεια
γίνονται όλο και πιο ισχνές όσο κι αν δεν έχουν ακόμα ξεπεραστεί. Η
αναγκαιότητα των συλλογικών ανυποχώρητων αγώνων για το καθημερινό ψωμί και την
αξιοπρεπή διαβίωση γίνεται ολοένα και πιο φανερή.
Παιδεία: Την εποχή της μνημονιακής
σάρωσης, πρέπει οι νέοι εργαζόμενοι να αποδέχονται την ανεργία, τους μισθούς
πείνας, τα εξαντλητικά ωράρια και την τεράστια φορολογία. Οι αναδιαρθρωτικές
τομές σε σχολεία και σχολές δεν είναι μνημονιακή επιταγή είναι καθαρή επιλογή
του συνασπισμού εξουσίας για να διαλύσει κάθε έννοια συλλογικής κατοχύρωσης και
διεκδίκησης, είναι η προσπάθεια να φτιαχτεί το νέο μοντέλο του συλλογικού
εργαζόμενου που θα είναι ιδεολογικά προετοιμασμένο να αποδεχτεί παθητικά όλη
αυτή τη κατάσταση. Η διάλυση των πτυχίων και της επαγγελματικής κατοχύρωση που
αυτά παρείχαν, η αποστείρωση των πολιτικών διαδικασιών εντός της τριτοβάθμιας
εκπαίδευσης από την παρέμβαση των φοιτητών και η προσπάθεια διάλυσης του
συνδικαλισμού, ο περιορισμός των ελευθεριών και τα μέτρα καταστολής σε σχολεία
και σχολές για τους «απείθαρχους» εκπαιδευόμενους είναι μόνο ένα μέρος της
επίθεσης στη νεολαία. Η συγκεκριμένη συνταγή δεν είναι καινούργια και το
φοιτητικό και νεολαιίστικό κίνημα την έχει συντρίψει τα προηγούμενα χρόνια όπως
θα κάνει και σήμερα. Οι σύγχρονες προκλήσεις απαιτούν έναν διμέτωπο αγώνα, τόσο
ενάντια στον σύγχρονο σκοταδισμό, τον ανορθολογισμό και τις υπερβατικές και
μεταφυσικές αντιλήψεις της πραγματικότητας, όσο και την υποταγή στον
επιστημονισμό, στην απολογητική αντίληψη των αστών για τις σύγχρονες επιστήμες,
έχοντας πάντα κατά νου αυτό που έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, ότι "οι τέχνες και οι
επιστήμες είναι για τις τάξεις που τις δημιουργούν". Πρέπει ο τριήμερος
εορτασμός του Πολυτεχνείου να αποτελέσει το νέο εφαλτήριο ανατροπής της
εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.
Ελευθερία: Η στρατηγική της έντασης
βρίσκεσαι σε πλήρη ανάπτυξη. Η θεωρία των δύο άκρων προσπαθεί να εξομοιώσει
θύτη και θύμα και μέχρι στιγμής αποτυγχάνει να διαποτίσει με το δηλητήριό της
τις μάζες των εργαζομένων. Το άσυλο παραβιάζεται πλέον ανοιχτά - με αρχή την
περσινή επέτειο στη Θεσσαλονίκη - φέρνοντας και από αυτή την άποψη την χώρα
πίσω στην περίοδο πριν την εξέγερση του 1973. Η χώρα κυβερνιέται με πράξεις
νομοθετικού περιεχομένου και προεδρικά διατάγματα που δεν περνάνε ούτε καν από
την τυπική κυρωτική διαδικασία από τη βουλή. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό
της ΕΡΤ όπου με πολλαπλούς συμβολισμούς βιάστηκε και βιάζεται ακόμα κάθε έννοια
ψευδεπίγραφης δημοκρατίας στον βωμό της επιβολής των εργασιακών σχέσεων και της
προπαγάνδας που επιθυμεί ο συνασπισμός εξουσίας. Ο συμβολισμός μάλιστα υπάρχει
κίνδυνος να γίνει ανατριχιαστικός στην περίπτωση που κατά την προσπάθεια
εκπομπής του σήματός της από το Πολυτεχνείο για την κάλυψη του τριήμερου
εορτασμού, υπάρξει επέμβαση των δυνάμεων καταστολής. Ο όψιμος αντιφασισμός όσων
με τις πολιτικές τους εξέθρεψαν και με τα χρήματά τους τροφοδότησαν το φίδι του
νεοναζισμού στην χώρα δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν. Ο στόχος είναι πάλι το
λαϊκό κίνημα και η δυνατότητα του λαού να κινητοποιείται, να οργανώνεται και να
νικά. Ο φασισμός τσακίζεται στην καθημερινή ανυποχώρητη πάλι των εργαζομένων
για τα δικαιώματα, το ψωμί και τις ελευθερίες τους και στο δρόμο!!!
Η φλόγα της εξέγερσης είναι ζωντανή...
Μπροστά στη σιδηρόφρακτη δημοκρατία τους οι εργαζόμενοι, η
νεολαία και τα κινήματα θα προτάξουν τη δημοκρατία του αγώνα. Τις αξίες της
αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας και των ανυποχώρητων και τίμιων μαχών. Την
αντίληψη μιας ελευθερίας διαφορετικής από την ελευθερία του να καταναλώνεις και
να καταναλώνεσαι. Αργά οι γρήγορα οι εργαζόμενοι θα μπούνε ξανά στο προσκήνιο
διεκδικώντας των πλούτο που παράγουν, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου
από άνθρωπο, την κοινωνία της αδελφοσύνης! Σ' αυτούς τους αγώνες θα είναι που
θα επανεπικαιροποιηθεί ο Νοέμβρης του 1973 και τότε τα τανκς δεν θα είναι πια
αρκετά...
Εμπρός για νέες εξεγέρσεις,
εμπρός για την
αντικαπιταλιστική ανατροπή!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου