Η τροπολογία για τα φάρμακα και τα συμφέροντα των εργαζομένων

Του Χρήστου Παπαντωνίου

Με έκπληξη παρακολούθησαν οι εργαζόμενοι όλης της χώρας τις αλληλοκατηγορίες μεταξύ του υπουργού υγείας Α Γεωργιάδη από την μια και του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη για την τροπολογία που μειώνει τις τιμές ενός μέρους των φαρμάκων που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά. 

Ο Γεωργιάδης αποκαλεί το ΣΥΡΙΖΑ ντήλερ και προστάτη ενός τμήματος των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στο χώρο και αντίστοιχα ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι ο Γεωργιάδης προωθεί τα συμφέροντα συγκεκριμένων επιχειρηματιών που παράγουν γενόσημα φάρμακα με το αζημίωτο. Όλη η συζήτηση περιστράφηκε πλήρως στο ποιος πλασάρει εταιρείες και φάρμακα και ποιος επωφελείται από αυτό.

Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού σήμερα αδυνατεί να προμηθευτεί τα αναγκαία για την υγεία του φάρμακα και να έχει πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Χιλιάδες ασθενείς παίρνουν τα φάρμακα τους μέρα παρά μέρα, γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην καταβολή ολόκληρης της συμμετοχής. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση το σύστημα υγείας, τα τεφτέρια των φαρμακοποιών μετά από χρόνια ξανάνοιξαν και διογκώθηκαν σε βαθμό πρωτοφανή, γυρνώντας μισό αιώνα πίσω. Όλα αυτά σαν να μην υπάρχουν. Δεν μπήκαν καθόλου στην αντιπαράθεση και φυσικά στην ειδησεογραφία και τα πάνελ των πρόθυμων σε κάθε περίπτωση καναλιών να συνδράμουν την κυβέρνηση και την κυβερνητική πολιτική. Και καλά για τη Ν.Δ. η αποσιώπηση των προβλημάτων τη συμφέρει και αυτή επιδιώκει. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως που εξάντλησε την επιχειρηματολογία να αναδείξει το Γεωργιάδη βαποράκι επιχειρηματικών συμφερόντων, λες και ανακάλυψε την Αμερική;

Ξέχασε ότι πολλές εκατοντάδες φάρμακα τέθηκαν εκτός λίστας συνταγογράφησης και οι ασφαλισμένοι καταβάλλουν το σύνολο του κόστους τους;

Ξέχασε ότι το ποσοστό συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα, στην πολύ μεγάλη πλειοψηφίας τους, πήγε στο 25%;

Ξέχασε ότι με την εφεύρεση από την κυβέρνηση της ασφαλιστικής τιμής των φαρμάκων πολύ κάτω από τη λιανική τιμή ένα μεγάλο μέρος του κόστους τους, πολλές φορές μεγαλύτερο από το 50% το καταβάλλει εξολοκλήρου ο ασφαλισμένος και το κράτος συμμετέχει αναλογικά μόνο στο υπόλοιπο;

Δεν άκουσε ότι η συμμετοχή που πληρώνουν χιλιάδες ασφαλισμένοι ξεπερνά κάθε μήνα τα 80 ακόμη και τα 100 ευρώ και πολλές φορές ακόμη παραπάνω;

Ότι καλούνται οι συνταξιούχοι με συντάξεις ελάχιστες εκατοντάδες ευρώ να καταβάλλουν συμμετοχή 100 ή 150 € όχι για κάποια σπάνια φάρμακα, αλλά για φάρμακα που καλύπτουν συνήθεις παθήσεις;

Ότι με «βίαιο» τρόπο οι γιατροί εξωθούνται στην συνταγογράφηση γενοσήμων με το επιχείρημα ότι είναι κυβερνητική κατεύθυνση να φτάσουν το γενόσημα φάρμακα στο 60% της κατανάλωσης;

Δεν γνωρίζει ότι η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη από τα 5,3 δισεκατομμύρια ευρώ το 2009 θα πάει με βάση τις κυβερνητικές αποφάσεις στα 2 δισ. € το 2014; Ότι με βάση τον τακτικό προϋπολογισμό οι δημόσιες δαπάνες υγείας πρέπει να διαμορφωθούν στα 4,36 δισεκατομμύρια ευρώ το 2014 όταν τη χρονιά που διανύουμε είναι 5,43 δισεκατομμύρια, μειώνονται δηλαδή κατά 20%;

Ότι το όραμα στο οποίο προσβλέπει η κυβέρνηση είναι το επίπεδο περίθαλψης και το κόστος του που ισχύει στην Πορτογαλία;

Δεν γνωρίζει τέλος ότι την ώρα που η υγεία του λαού συντρίβεται, τα καθαρά κέρδη των επιχειρηματιών του φαρμάκου τριπλασιάστηκαν το 2012 σε σχέση με το 2011;

Φυσικά τα γνωρίζει όλα αυτά, δεν επιλέγει όμως την αντιπαράθεση από θέσεις υπεράσπισης των κατακτήσεων του λαού σχετικά με την υγεία και διεύρυνσης τους. Ενώ καταγγέλλει το μνημόνιο, την ίδια ώρα ερωτοτροπεί με αντιλήψεις περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης για να βγει η χώρα από την κρίση. Προτιμά τις καταγγελίες περί υπουργών διαπλεκόμενων σαν να επρόκειτο να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική αν γίνει υπουργός υγείας κάποιος που δεν διαπλέκεται με το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Η φιλολαϊκή πολιτική για το φάρμακο και την υγεία είναι συγκεκριμένα πράγματα: Καταγγελία της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση, καταγγελία της μείωσης της φαρμακευτικής δαπάνης στα 2 δισ. € και προβολή και διεκδίκηση μιας πολιτικής στη βάση των πραγματικών αναγκών του εργαζόμενου λαού για υγειονομικές υπηρεσίες και φάρμακα, έξω και σε αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς της τρόικας και όχι στριμωγμένη στα καταστροφικά όρια 2 δισεκατομμυρίων ευρώ και των συμφερόντων και των αντιπαραθέσεων των μονοπωλίων. Φάρμακα ποιοτικά, όχι απαραιτήτως πρωτότυπα, αλλά που η ποιότητά τους αποδεικνύεται στη βάση σταθερών και συνεχών ελέγχων ποιότητας στη χώρα και παράλληλα άμεσα μέτρα απαλλαγής από το κόστος χιλιάδων ασφαλισμένων -ανέργων, χαμηλοσυνταξιούχων, χαμηλόμισθων κ.λπ.- σε μια προοπτική όπου υγεία θα αντιμετωπίζεται ολοκληρωμένα ως κοινωνικό αγαθό που σημαίνει ελεύθερη πρόσβαση για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως εισοδημάτων, θέση στην κοινωνία και δυνατοτήτων που έχει ο καθένας.

Πηγή:Εργατικος Αγώνας