Του Δημήτρη Μητρόπουλου.
Πηγή:antapocrisis
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά έχει απογοητεύσει πολλούς φίλους του, περισσότερο ή λιγότερο επιφυλακτικούς.
Η πολιτική του ώριμου φρούτου (περιμένουμε να πέσει η τρικομματική και να δρέψουμε τους κεντροαριστερούς καρπούς της – πχ Βουδούρης), της μη όξυνσης, της κοινοβουλευτικής νομιμότητας σε ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, της επιμονής στον ευρωπαϊκό δρόμο σε μια Ε.Ε. των τραπεζών, θέτει σε αμφισβήτηση τις όποιες προσδοκίες που βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ μια δύναμη ανατροπής των μνημονίων.
Η πιο κριτική πλευρά, αναγνωρίζει μια πάλη γραμμών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ας πούμε ανάμεσα στην αντισυστημική-αριστερή πλευρά του και στην συστημική – σοσιαλδημοκρατική. Και ότι έχει νόημα το σύνολο της αριστεράς να στοιχηθεί στην πρώτη πλευρά, αντί να παρακολουθεί τις σεχταριστικές αυτοτρικλοποδιές κυρίως του ΚΚΕ και λιγότερο της Ανταρσυα.
Φορείς μιας ριζοσπαστικής φωνής συνήθως είναι διάφορα κεντρικά στελέχη, προερχόμενα κυρίως από την αριστερά του ΣΥΝ. Ο Π. Λαφαζάνης, ο Τ. Κουράκης κ.α. Και έχουν βεβαίως την αντίστοιχη μεταχείριση από τα εκδοτικά συγκροτήματα και όχι μόνο. Ο πάλαι ποτέ “ΡΙΖΑ” αναζητείται δίχως αποτέλεσμα.
Στην Κυριακάτικη Αυγή φιλοξενούνται δύο άρθρα που φωτογραφίζουν αυτές τις δύο πλευρές. Η παρέμβαση του Θ. Καρτερού είναι αρκετά αιχμηρή και συγκεκριμένη. Συνειδητοποίηση της επερχόμενης σύγκρουσης (αν βέβαια την θέλει και η αριστερά), μέτωπο απέναντι στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και στο «θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα» και στην αντίληψη ότι η έξοδος από την κρίση και από τα μνημόνια, θα γίνει με μια απλή αλλαγή στην διακυβέρνηση του τόπου.
Στον αντίποδα ο προερχόμενος από την κεντροαριστερά αρθρογράφος της Αυγής (και παλαιότερα του συγκροτήματος Λαμπράκη) Χρήστου Δημήτρης, με έναν βαρύγδουπο τίτλο «η ευθύνη και το δέος της εξουσίας», πρώτον θέτει ζήτημα περιορισμού των «φάλτσων» φωνών. «Θα σταματήσουν -υποθέτω- με αυτό τον τρόπο οι εκμεταλλεύσιμες από τους μνημονιακούς υπηρέτες, με τα απολύτως ελεγχόμενα ΜΜΕ τους, δηλώσεων κάποιων που ρέπουν στο... πάτημα της μπανανόφλουδας; Δεν ξέρω. Ελπίζω.» Δεύτερον να καταπολεμήσει τον «έμφυτο λαϊκισμό της αντιπολιτευτικής του ζωής», τρίτον να αντιληφθεί ότι η ευθύνη διακυβέρνησης αφορά την γνώση της διαχείρισης των ζητημάτων και παραθέτει στο τέλος το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ (στην αρχή ξεκινάει με την ανάγκη να καλεστούν επιστήμονες).
Θα συμφωνήσουμε ότι μία αριστερή πρόταση εξουσίας πρέπει να αντιλαμβάνεται την ευθύνη για το μέγεθος και το βάθος της ταξικής σύγκρουσης. Και ότι σε αυτήν την ταξική σύγκρουση δεν μπορείς να πας απλά με συνθήματα, αλλά με συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, με συστράτευση του παραγωγικού και επιστημονικού δυναμικού της χώρας, με συγκεκριμένες λύσεις που να εξυπηρετούν τον κόσμο της εργασίας και τους συμμάχους του, με πολιτική συμμαχιών και επιμέρους συνεργασιών με ενδιάμεσες και αμφιλεγόμενες δυνάμεις. Και βεβαίως να χτίζεις το όραμα για μια διαφορετική κοινωνία.
Πρέπει όμως να συνεννοηθούμε ότι πρόκειται για μια τεράστια ταξική σύγκρουση. Σύγκρουση με το ίδιο το σύστημα και το πλαίσιο του (Ευρωπαϊκή Ένωση, Τρόικα κοκ). Δεν είναι μια απλά εναλλαγή στην διακυβέρνηση. Και κυρίως δεν είναι ζήτημα διαχειριστικών προτάσεων και κυβερνητικού Know how. Είμαστε στην καρδιά της καπιταλιστικής κρίσης (που εκφράζεται με διάφορες μορφές, χρέος, ευρώ, τρόικα, οικονομική και πολιτική κατοχή) και λύσεις δεν θα δοθούν πχ με κάποιες παρεμβάσεις στο πολιτικό σύστημα, στην φοροδιαφυγή κοκ.
Οι τελευταίες δηλώσεις του Α. Τσίπρα στο Βήμα παίρνουν συγκεκριμένες θέσεις υπέρ της δεύτερης πλευράς.
Η διαβεβαίωση ότι θα επιμείνει στο δρόμο της διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. και εντός ευρωζώνης. Και ότι αν και σεβαστές οι αιρετικές φωνές, δεν αποτελούν θέσεις του κόμματος.
Η διαβεβαίωση (με αφορμή το περιστατικό της Ύδρας) ότι είναι γενικώς εναντίον της φοροδιαφυγής. Χωρίς καμία διάκριση ανάμεσα στην φοροδιαφυγή του ταβερνιάρη και του μαγαζάτορα που βάζει λουκέτο υπό το βάρος της κρίσης και των αυξημένων φόρων και την συστηματική φορολογική απάτη του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη, των τραπεζών.
Η διαβεβαίωση του θεσμικού ρόλου του ΣΥΡΙΖΑ, είτε γύρω από την άρνηση Γιούνκερ για ραντεβού, είτε γύρω από το ραντεβού με τον Σιμόν Πέρες όπου «στην εξωτερική πολιτική συζητάμε και με όσους διαφωνούμε».
Και βεβαίως με πρωτοσέλιδο της γνωστής διαπλεκόμενης εφημερίδας, μία μέρα πριν τις 3 Σεπτέμβρη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον κορμό της δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς που θα κυβερνήσει τον τόπο.
Αναμφισβήτητα υπάρχει πάλη γραμμών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που η αριστερή-αντισυστημική γραμμή δεν έχει μαζική και συγκροτημένη πρόταση. Και δρα υπό το τρομοκρατικό (και απολίτικο) «μην διαφωνείτε, ο λαός μας έχει στο μικροπρόσκοπιο». Τουλάχιστον σε επίπεδο στελεχών και του πιο στενού κομματικού δυναμικού. Στην βάση οι διαθέσεις μπορεί να είναι διαφορετικές.
Το γεγονός ότι ο πρόεδρος Α. Τσίπρας αρκετές φορές φαίνεται να ακροβατεί ανάμεσα στις δύο πλευρές ή και να αυτονομείται, συσκοτίζει την κυρίαρχη πλευρά που είναι η υιοθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Και αυτό δεν αποτελεί θετικό οιωνό. Ειδικά τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτείται σε ένα προεδροκεντρικό μοντέλο.
Σε κάθε περίπτωση θα συμφωνήσουμε με το κλείσιμο του Θ. Καρτερού, όσο κι αν η βασική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε διαφορετικό μοτίβο.
«Γιατί, αν περιμένει η Αριστερά ότι το ζήτημα θα λυθεί στις επόμενες εκλογές με τη δική της νίκη, τότε μπορεί να χάσουν το τρένο και αυτή και η χώρα. Κι όταν εγκατασταθεί, αν εγκατασταθεί, με την ψήφο του λαού εννοείται, στη θέση του μηχανοδηγού, να ανακαλύψει ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πια τρένα, αλλά βοϊδάμαξες.
Το θέμα είναι τώρα τι λες, για να θυμηθούμε τον ποιητή...»
Η πιο κριτική πλευρά, αναγνωρίζει μια πάλη γραμμών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ας πούμε ανάμεσα στην αντισυστημική-αριστερή πλευρά του και στην συστημική – σοσιαλδημοκρατική. Και ότι έχει νόημα το σύνολο της αριστεράς να στοιχηθεί στην πρώτη πλευρά, αντί να παρακολουθεί τις σεχταριστικές αυτοτρικλοποδιές κυρίως του ΚΚΕ και λιγότερο της Ανταρσυα.
Φορείς μιας ριζοσπαστικής φωνής συνήθως είναι διάφορα κεντρικά στελέχη, προερχόμενα κυρίως από την αριστερά του ΣΥΝ. Ο Π. Λαφαζάνης, ο Τ. Κουράκης κ.α. Και έχουν βεβαίως την αντίστοιχη μεταχείριση από τα εκδοτικά συγκροτήματα και όχι μόνο. Ο πάλαι ποτέ “ΡΙΖΑ” αναζητείται δίχως αποτέλεσμα.
Στην Κυριακάτικη Αυγή φιλοξενούνται δύο άρθρα που φωτογραφίζουν αυτές τις δύο πλευρές. Η παρέμβαση του Θ. Καρτερού είναι αρκετά αιχμηρή και συγκεκριμένη. Συνειδητοποίηση της επερχόμενης σύγκρουσης (αν βέβαια την θέλει και η αριστερά), μέτωπο απέναντι στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και στο «θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα» και στην αντίληψη ότι η έξοδος από την κρίση και από τα μνημόνια, θα γίνει με μια απλή αλλαγή στην διακυβέρνηση του τόπου.
Στον αντίποδα ο προερχόμενος από την κεντροαριστερά αρθρογράφος της Αυγής (και παλαιότερα του συγκροτήματος Λαμπράκη) Χρήστου Δημήτρης, με έναν βαρύγδουπο τίτλο «η ευθύνη και το δέος της εξουσίας», πρώτον θέτει ζήτημα περιορισμού των «φάλτσων» φωνών. «Θα σταματήσουν -υποθέτω- με αυτό τον τρόπο οι εκμεταλλεύσιμες από τους μνημονιακούς υπηρέτες, με τα απολύτως ελεγχόμενα ΜΜΕ τους, δηλώσεων κάποιων που ρέπουν στο... πάτημα της μπανανόφλουδας; Δεν ξέρω. Ελπίζω.» Δεύτερον να καταπολεμήσει τον «έμφυτο λαϊκισμό της αντιπολιτευτικής του ζωής», τρίτον να αντιληφθεί ότι η ευθύνη διακυβέρνησης αφορά την γνώση της διαχείρισης των ζητημάτων και παραθέτει στο τέλος το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ (στην αρχή ξεκινάει με την ανάγκη να καλεστούν επιστήμονες).
Θα συμφωνήσουμε ότι μία αριστερή πρόταση εξουσίας πρέπει να αντιλαμβάνεται την ευθύνη για το μέγεθος και το βάθος της ταξικής σύγκρουσης. Και ότι σε αυτήν την ταξική σύγκρουση δεν μπορείς να πας απλά με συνθήματα, αλλά με συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, με συστράτευση του παραγωγικού και επιστημονικού δυναμικού της χώρας, με συγκεκριμένες λύσεις που να εξυπηρετούν τον κόσμο της εργασίας και τους συμμάχους του, με πολιτική συμμαχιών και επιμέρους συνεργασιών με ενδιάμεσες και αμφιλεγόμενες δυνάμεις. Και βεβαίως να χτίζεις το όραμα για μια διαφορετική κοινωνία.
Πρέπει όμως να συνεννοηθούμε ότι πρόκειται για μια τεράστια ταξική σύγκρουση. Σύγκρουση με το ίδιο το σύστημα και το πλαίσιο του (Ευρωπαϊκή Ένωση, Τρόικα κοκ). Δεν είναι μια απλά εναλλαγή στην διακυβέρνηση. Και κυρίως δεν είναι ζήτημα διαχειριστικών προτάσεων και κυβερνητικού Know how. Είμαστε στην καρδιά της καπιταλιστικής κρίσης (που εκφράζεται με διάφορες μορφές, χρέος, ευρώ, τρόικα, οικονομική και πολιτική κατοχή) και λύσεις δεν θα δοθούν πχ με κάποιες παρεμβάσεις στο πολιτικό σύστημα, στην φοροδιαφυγή κοκ.
Οι τελευταίες δηλώσεις του Α. Τσίπρα στο Βήμα παίρνουν συγκεκριμένες θέσεις υπέρ της δεύτερης πλευράς.
Η διαβεβαίωση ότι θα επιμείνει στο δρόμο της διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. και εντός ευρωζώνης. Και ότι αν και σεβαστές οι αιρετικές φωνές, δεν αποτελούν θέσεις του κόμματος.
Η διαβεβαίωση (με αφορμή το περιστατικό της Ύδρας) ότι είναι γενικώς εναντίον της φοροδιαφυγής. Χωρίς καμία διάκριση ανάμεσα στην φοροδιαφυγή του ταβερνιάρη και του μαγαζάτορα που βάζει λουκέτο υπό το βάρος της κρίσης και των αυξημένων φόρων και την συστηματική φορολογική απάτη του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη, των τραπεζών.
Η διαβεβαίωση του θεσμικού ρόλου του ΣΥΡΙΖΑ, είτε γύρω από την άρνηση Γιούνκερ για ραντεβού, είτε γύρω από το ραντεβού με τον Σιμόν Πέρες όπου «στην εξωτερική πολιτική συζητάμε και με όσους διαφωνούμε».
Και βεβαίως με πρωτοσέλιδο της γνωστής διαπλεκόμενης εφημερίδας, μία μέρα πριν τις 3 Σεπτέμβρη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον κορμό της δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς που θα κυβερνήσει τον τόπο.
Αναμφισβήτητα υπάρχει πάλη γραμμών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που η αριστερή-αντισυστημική γραμμή δεν έχει μαζική και συγκροτημένη πρόταση. Και δρα υπό το τρομοκρατικό (και απολίτικο) «μην διαφωνείτε, ο λαός μας έχει στο μικροπρόσκοπιο». Τουλάχιστον σε επίπεδο στελεχών και του πιο στενού κομματικού δυναμικού. Στην βάση οι διαθέσεις μπορεί να είναι διαφορετικές.
Το γεγονός ότι ο πρόεδρος Α. Τσίπρας αρκετές φορές φαίνεται να ακροβατεί ανάμεσα στις δύο πλευρές ή και να αυτονομείται, συσκοτίζει την κυρίαρχη πλευρά που είναι η υιοθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Και αυτό δεν αποτελεί θετικό οιωνό. Ειδικά τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτείται σε ένα προεδροκεντρικό μοντέλο.
Σε κάθε περίπτωση θα συμφωνήσουμε με το κλείσιμο του Θ. Καρτερού, όσο κι αν η βασική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε διαφορετικό μοτίβο.
«Γιατί, αν περιμένει η Αριστερά ότι το ζήτημα θα λυθεί στις επόμενες εκλογές με τη δική της νίκη, τότε μπορεί να χάσουν το τρένο και αυτή και η χώρα. Κι όταν εγκατασταθεί, αν εγκατασταθεί, με την ψήφο του λαού εννοείται, στη θέση του μηχανοδηγού, να ανακαλύψει ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πια τρένα, αλλά βοϊδάμαξες.
Το θέμα είναι τώρα τι λες, για να θυμηθούμε τον ποιητή...»
3 σχόλια :
Ωραία ανάλυση.
Εγώ πάντως μέχρι να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, θα έχω πεθάνει, τελειώνει το λίπος, μου το τρώει η εφορία, τα πάγια, τα νοίκια, και το εισόδημα όλο και κατεβαίνει.
Ο κόσμος πεθαίνει και καθόμαστε και συζητάμε. Ακόμα και η αριστερή πτέρυγα, άμα ήθελε θα ερχόταν σε ρήξη. Να σηκωθούν και να φύγουν από τη Βουλή, που νομιμοποιούν τη δολοφονία μας με την παρουσία τους.
Στο κάτω κάτω υπάρχει και η προσωπική ευθύνη, δηλαδή θα παραμένεις σε ένα κόμμα που κάνει καραγκιοζιλίκια;
Μια ψυχή υπήρχε στην Ελλάδα, ο Μίκης και το είπε: όταν αυτός, 87 ετών, έτρωγε τα χημικά στο Σύνταγμα, από μέσα στο κοινοβούλιο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (και του ΚΚΕ)καθόταν αναπαυτικά στις καρεκλίτσες τους και νομιμοποιούσαν την ψήφιση των μέτρων, αντί να βγουν να ενωθούν με τον κόσμο και μάλιστα να μπουν μπροστά και να φάνε αυτοί τα χημικά.
Έτσι κάνω κι εγώ τον εκπρόσωπο του λαού, εκ του ασφαλούς.
Δεν υπάρχει σήμερα άλλος Μίκης, δεν υπάρχει Λαμπράκης, μόνο κότες.
Βέβαια είναι σαφές οτι όλα αυτά έχουν να κανουν με την εκτίμηση της συγκρίας. Αλλά θα σας πω το εξής: άμα δεν έχεις να φας, εκτιμάς οτι ο χρόνος δεν υπάρχει, οτι κάτι πρέπει να κάνεις τώρα. Άμα όμως καθαρίζεις 6.000 χιλιαρικάκια το μήνα,εκτιμάς οτι πρέπει να ακολουθήσεις το δρόμο της ωρίμανσης των συνθηκών κ.λπ.
Κι εγώ με την ψήφο μου δημιούργησα 71 βολεμένους + τους παρατρεχάμενους από γύρω, που δεν έχουν κανένα αγγούρι στον πισινό όπως ο κόσμος που αυτοκτονεί.
Πόσοι δηλαδή πρέπει ακόμα να αυτοκτονήσουν για να φτάσουμε στο σημείο 0; Δεν μας λέει κάποιος εκεί στο 27% ποιός είναι ο αριθμός αυτοκτονημένων και νεκρών συνταξιούχων, αρρώστων, από τον οποίο και πέρα δεν μπορεί να νομιμοποιείς αυτές τις κυβερνήσεις;
Αγαπητή κ.κ.
Πρώτ' απ' όλα μια παρατήρηση.
Η δημοσίευση κάποιου άρθρου από την "αριστερή αντεπίθεση" δεν σημαίνει και αποδοχή των απόψεων που αυτό το άρθρο εκφράζει.
Τις αγωνίες και τις ενστάσεις που διατυπώνεις συμμερίζομαι απόλυτα. Χρέος όλων μας είναι να συμβάλουμε με όποιο τρόπο και μέσο μπορούμε έτσι ώστε να υπάρξουν αντιστάσεις και όχι μόνο.
Σκοπός της αναδημοσίευσης του άρθρου είναι η συμβολή στο διάλογο. Ένα διάλογο που έτσι και αλλιώς αναπτύσσεται στους κόλπους της αριστεράς και έχει (ή πρέπει να έχει)επίδικο την πάλη για την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων, την αντίσταση, αλλά και την ανατροπή του άθλιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη το συγκεκριμένο άρθρο υπηρετεί αυτές τις αρχές.Επιδιώκει να συμβάλλει, με το δικό του τρόπο και άποψη στο διάλογο και την κριτική για την αριστερή αντεπίθεση ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Από αυτή την άποψη, με το σχόλιό σου, το άρθρο αδικείται. Επαναλαμβάνω ότι συμμερίζομαι απόλυτα τις αγωνίες και ενστάσεις που διατυπώνεις.
Μα το άρθρο μου άρεσε, όπως γράφω στην αρχή.
Δημοσίευση σχολίου