Το Σχέδιο Β και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Οι εξελίξεις για την μετωπική πολιτική συμπόρευση

Παραθέτουμε χωρίς σχόλια ανακοινώσεις και κείμενα για τις εξελίξεις στην προσπάθεια μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το Σχέδιο Β'.

-Ανακοίνωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθεύρωση

-Επιμένουμε Αντικαπιταλιστικά, του Πάνου Γκαργάνα

-Να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, του Παναγιώτη Σωτήρη

-Σχόλιο στο αριστερό blog

-Απόφαση της συνεδρίασης του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 16/2

-Ανακοίνωση  Πανελλαδικής Συνέλευσης του Σχεδίου Β'

-ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Μια οφειλόμενη απάντηση

Ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Σχετικά με τις εξελίξεις για την συμπόρευση

1. Την ώρα που οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία δέχονται την ισοπεδωτική επίθεση της Ιερής Συμμαχίας κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, γίνεται επιτακτική η ανάγκη συγκρότησης μιας άλλης, ανατρεπτικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, η οποία θα συμβάλλει σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και στην αντεπίθεση ενός νικηφόρου κινήματος. Για το σκοπό αυτό το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προωθούν αποφασιστικά εδώ και καιρό την μετωπική συμπόρευση των μαχόμενων αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικών δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος, απευθυνόμενοι σε πολιτικές συλλογικότητες και ανένταχτους αγωνιστές. Στο διάστημα αυτό, με πνεύμα εποικοδομητικό και ενωτικό, συμμετείχαν σε διαδικασίες και συζητήσεις για την επίτευξη πολιτικής συμφωνίας με βάση το αναγκαίο σήμερα πολιτικό πλαίσιο.

2. Στις συζητήσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν σοβαρά θετικά βήματα συμφωνίας αλλά αναδείχτηκαν και σημαντικές πολιτικές διαφωνίες με πιο κεντρική τη ρητή διατύπωση ή όχι, του στόχου για αποδέσμευση ή έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που αποτελεί κεντρικό σημείο του προγράμματος για μια αριστερή, φιλολαϊκή και ανατρεπτική πολιτική σήμερα.

3. Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέθεσε μια τελική και σε ανώτερο βαθμό συνθετική πρόταση για μια «κοινή πολιτική δήλωση» προς όλες τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται για τη συμπόρευση. Σε αυτήν, πέρα από άλλες βελτιώσεις και σεβόμενη την άποψη για «έξοδο από το ευρώ», αναδείχθηκε σχετικά ισότιμα και σε αλληλοσύνδεση η θέση για «έξοδο από την ΕΕ». Σε σύσκεψη την ίδια μέρα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποδέχθηκε συγκεκριμένες προτάσεις του Σχεδίου Β’ και άλλων αγωνιστών. Όλοι οι παρευρισκόμενοι, όπως και οι αντιπρόσωποι του Σχεδίου Β’, εκτίμησαν ως «θετική» τη συνθετική προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεσμεύθηκαν τελικά να τεθεί από κοινού το κείμενο αυτό στην κρίση των πολιτικών σωμάτων που συνεδρίαζαν την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου.

4. Η πρόταση αυτή εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία από το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 16/2. Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση στήριξε την πρόταση αυτή, την οποία θεωρεί θετική και προωθητική βάση για μια μεγάλη και ελπιδοφόρα μετωπική συμπόρευση ανατροπής.

5. Η Πανελλαδική Συνέλευση του Σχεδίου Β, δυστυχώς, δεν έθεσε σε συζήτηση και έγκριση την πρόταση της τελικής κοινής σύσκεψης της Παρασκευής 14 Φεβρουαρίου 2014. Συζήτησε μόνο και τελικά υιοθέτησε, την κατώτερη πολιτική βάση - το «κείμενο της 10 Φεβρουαρίου 2014». Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτίμησε ότι, παρά τα βήματα, σε αυτό το κείμενο υπήρχαν σημαντικά πολιτικά προβλήματα, με κεντρικό την ανισότιμη ιεράρχηση της εξόδου από την ευρωζώνη με παράλληλη ουσιαστική υποβάθμιση του πολιτικού στόχου της εξόδου από την ΕΕ, που αποτελεί βασική πολιτική θέση και πρόταση από την πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

5. Η απόφαση του Σχεδίου Β’ είναι σεβαστή. Ωστόσο, είναι τουλάχιστον παραπλανητική η προσπάθεια να δοθεί η εντύπωση, με ανακοίνωση στην ιστοσελίδα του, ότι δήθεν το κείμενο το οποίο συζήτησε και ενέκρινε το Σχέδιο Β’, έχει γίνει αποδεκτό από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ στο όνομα του ότι «το επεξεργάστηκαν» και «συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» μεταξύ άλλων στελέχη του ΝΑΡ και της ΑΡΑΝ.

Αυτή η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων δεν συνάδει με την ανάγκη να κατακτάται ένας εργατικός πολιτισμός συνεργασίας της μαχόμενης Αριστεράς που επιδιώκουμε να υπηρετήσουμε και που απαιτεί ανοικτές πολιτικές τοποθετήσεις, συναγωνιστικές σχέσεις και όχι χειρισμούς. Η τοποθέτηση των συλλογικών οργάνων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι δημοσιοποιημένη, κρίνεται από όλους, αναμένει σαφείς απαντήσεις και ζητά δημόσια τοποθέτηση.

6. Η στάση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις αδυναμίες μας, είναι σταθερή και επίσης πολλαπλά δημοσιοποιημένη: Ναι στην μετωπική συμπόρευση με το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο, ναι στην ανοικτή δημοκρατική συζήτηση, με σεβασμό στις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες και πάνω απ’ όλα ναι στην ανάγκη της εργατικής τάξης και του λαού για ένα νικηφόρο κίνημα και μια ανατρεπτική αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Όλοι συνειδητοποιούμε τα μεγάλα καθήκοντα της εποχής μας. Είναι επείγουσα η ανάγκη να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, με συνείδηση των πολιτικών διαφωνιών που υπάρχουν, με προωθητικό πνεύμα και ειλικρινή προσπάθεια ανώτερης υπέρβασης σε ανατρεπτική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις την απόφαση του Π.Σ.Ο. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ της 16/2. Υπερασπίζεται την ουσία και τη δυνατότητα της μετωπικής συμπόρευσης, στη βάση του αναγκαίου πολιτικού πλαισίου χωρίς να στέκεται σε μικροκομματικές σκοπιμότητες και υπολογισμούς και καλεί όλες τις πλευρές, συλλογικότητες και ανένταχτους αγωνιστές να πράξουν το ίδιο. θα συμβάλλει αποφασιστικά τόσο στην επιτυχία της, όσο και στο ξεδίπλωμα της αυτοτελούς πολιτικής παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την αντεπίθεση των λαϊκών – εργατικών αγώνων, για την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής και αντιΕΕ Αριστεράς στις σημαντικές πολιτικές και εκλογικές μάχες που έρχονται.

Το γραφείο τύπου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Αθήνα, 18/2/2014

Του Πάνου Γκαργκάνα

Επιμένουμε Αντικαπιταλιστικά!

Την Κυριακή 16/2 συνεδρίασε στην Αθήνα το Πανελλαδικό Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για άλλη μια φορά η συνεδρίαση κυριαρχήθηκε από τη συζήτηση για την πρωτοβουλία συμπόρευσης με άλλες δυνάμεις και τα προβλήματα που δημιουργεί η στάση του Σχεδίου Β.

Ξανά και ξανά, όλο το προηγούμενο διάστημα, έγιναν προσπάθειες σύγκλισης ώστε να γεφυρωθούν οι διαφορές πάνω σε κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την αντιμετώπιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την πάλη ενάντια στον ρατσισμό και τη στάση απέναντι σε λογικές διαχείρισης της κρίσης. Τις τελευταίες μέρες πριν από τη συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού, οι προσπάθειες αυτές έφτασαν μέχρι το σημείο να παραβιάζουν τα εξουσιοδοτημένα από τα όργανα πλαίσια με ατομικές πρωτοβουλίες συντρόφων.

Παρόλα αυτά, δεν προκύπτει συμφωνία. Και ο λόγος γι’ αυτό είναι η έκταση των διαφωνιών επί της ουσίας. Αυτές τις μέρες κυκλοφορούν δυο αφίσες, μια του Σχεδίου Β που λέει ότι τα κλειστά μαγαζιά θα ανοίξουν μόλις βγούμε από το Ευρώ και μια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που λέει «Κάτω η κυβέρνηση, Έξω από την ΕΕ». Οι αποκλίνουσες προτεραιότητες φαίνονται με μια ματιά.

Και δεν πρόκειται απλά για στιγμιαίο πρόβλημα. Μετά τη νέα κρίση που ξέσπασε στην Αργεντινή, ο Αλέκος Αλαβάνος από τη μεριά του Σχεδίου Β έφτασε στο σημείο να κάνει κριτική στην κυβέρνηση Κίρχνερ από τα δεξιά επισημαίνοντας ότι καθυστέρησε να υιοθετήσει περιοριστική πολιτική όταν φούντωσε ο πληθωρισμός. Αυτό, την ώρα που η αντικαπιταλιστική αριστερά της Αργεντινής δίνει μάχες για να υπερασπίσει την εργατική τάξη απέναντι στη διαχείριση Κίρχνερ. Οι διαφορές ανάμεσα στη διαχειριστική και την αντικαπιταλιστική οπτική δεν είναι ούτε «βυζαντινισμοί», ούτε «ιδεολογήματα». Είναι καίριας σημασίας για το εργατικό κίνημα.

Από τη μεριά του ΣΕΚ, της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και πολλών ανένταχτων μελών του Πανελλαδικού Συντονιστικού υπογραμμίστηκαν αυτά τα ζητήματα. Ωστόσο με πρωτοβουλία συντρόφων του ΝΑΡ και των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ έγινε άλλη μια προσπάθεια να προταθεί Κοινή Πολιτική Δήλωση προς το Σχέδιο Β όπως και σε άλλες δυνάμεις της συμπόρευσης από το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η απάντηση του Σχεδίου Β κινήθηκε προκλητικά στην κατεύθυνση της προσβλητικής απόρριψης. Η δική του πανελλαδική συνάντηση όχι μόνο ψήφισε ένα διαφορετικό κείμενο, αλλά και επιχείρησε να παίξει παιχνίδια σε βάρος εκείνων ακριβώς των συντρόφων του ΝΑΡ που είχαν επιχειρήσει να κρατήσουν ανοιχτούς τους δίαυλους επικοινωνίας.

Έκτακτη Συνδιάσκεψη

Γίνεται φανερό πως σωστά ως ΣΕΚ επιμέναμε ότι η κοπτοραπτική πάνω σε κείμενα με συνεχείς υποχωρήσεις από τον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό μπορεί να οδηγήσει σε προβληματικές καταστάσεις. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτά τα προβλήματα να τραυματίσουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη δυναμική της. Ήδη κατατέθηκε από τη μεριά μας αίτημα για έκτακτη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να κλείσει με συντεταγμένο τρόπο αυτή η ιστορία και να διαφυλαχθεί ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας της.

Παράλληλα, προωθούμε ενεργητικά τις κοινές παρεμβάσεις στους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Τη στήριξη για τον κόσμο που παλεύει στον ΕΟΠΥΥ, στην ΕΡΤ, στα σχολεία, στους δήμους, στα νοσοκομεία ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις. Το άπλωμα του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος με κέντρο την παγκόσμια μέρα δράσης στις 22 Μάρτη. Την ενίσχυση των αντικαπιταλιστικών κινήσεων που κατεβαίνουν στις εκλογές σε Δήμους, Περιφέρειες και της παρουσίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις Ευρωεκλογές. Για τη δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά που χρειάζεται ο κόσμος της εργατικής αντίστασης.

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΤΗΡΗ

ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ

Με αφορμή αναρτήσεις στο διαδίκτυο πάνω στις διεργασίες της μετωπικής συμπόρευσης και ορισμένες ανακρίβειες που αφορούν και τηνπροσωπική μου συμμετοχή στην όλη συζήτηση θα ήθελα να διευκρινίσω τα ακόλουθα:

Τους τελευταίους μήνες διεξάγεται μια έντονη συζήτηση για τη μετωπική συμπόρευση της Αριστεράς του άλλου δρόμου, της ρήξης με χρέος, ευρώ και ΕΕ. Τμήμα αυτής της προσπάθειας αποτέλεσαν αλλεπάλληλες συζητήσεις αντιπροσωπειών των οργανώσεων και των μετώπων που συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία με σκοπό τη διαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου συμφωνίας που θα αποτυπωνόταν σε μια κοινή πολιτική δήλωση.Στη συνάντηση που έγινε τη Δευτέρα 10 Φλεβάρη υπήρξε,στο τέλος της συζήτησης, πραγματική πρόοδος στο επίπεδο διατυπώσεων που θα μπορούσαν να καλύπτουν όλα τα ρεύματα, ιδίως σε κρίσιμα μέτωπα όπως η αναγκαία έξοδος από την ΕΕ. Αναλάβαμε να αποτυπώσουμε ό,τι είχε συζητηθεί εγώ, η σ. Αρ. Αλαβάνου και ο σ. Αν. Δραγανίγος. Στόχος: να καταγραφούν οι κατακτημένες κοινές θέσεις ώστε να μπορούν οι συλλογικότητες και τα μέτωπα να κρίνουν το βαθμό της συμφωνίας και να πάρουν θέση πάνω σε μια συγκεκριμένη βάση.

Ακολούθησε ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σ. που είχαν αναλάβει τη σύνθεση. Ο σ. Δραγανίγοςεπέλεξε τελικά, πέραν της διατύπωσης γενικών κριτικών επισημάνσεων (αρκετές από τις οποίες ενσωματώθηκαν), να μη συμβάλει στη συνδιαμόρφωση, θεωρώντας ότι έπρεπε πρώτα να γίνει ησυνεδρίαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Από τη μεριά μου θεώρησα ότι έπρεπε η συζήτηση να γίνει πάνω σε κείμενα που να αποτυπώνουν καταρχήν το επίπεδο συμφωνίας, ιδίως όταν και σε αυτό το κείμενο έγιναν σοβαρά βήματα, καθώς αποτυπώνονταν κρίσιμα ζητήματα, όπως η ρητή αναφορά σε αγώνα για τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ. Επέλεξα έτσι να ολοκληρώσω το κείμενο με βάση διατυπώσεις που συζητήθηκαν στη σύσκεψη της 10ης Φλεβάρη και παρατηρήσεις που έγιναν ως ένα κείμενο εργασίας. Θεωρούσα, επίσης, δεδομένο και αυτονόητο ότι κείμενα εργασίας μιας διαδικασίας σε εξέλιξη συζητιούνται σε επίπεδο οργάνων και συσκέψεων αλλά δεν δημοσιοποιούνται.

Δυστυχώς το κείμενο αυτό δημοσιοποιήθηκε την Πέμπτη 13/02 από την ιστοσελίδα aristeroblog που διαχειρίζεται ο σ. Π. Μαυροειδής, με τον εσφαλμένο χαρακτηρισμό ότι πρόκειται για «πρόταση του Σχεδίου Β», ο οποίος αργότερα διορθώθηκε αλλά, δυστυχώς, αφού είχε διακινηθεί (π.χ. αναπαραγωγή της ανάρτησης στην ιστοσελίδα iskra.gr). Είναι σαφές ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την καινοφανή για τα ήθη της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς αντίληψη της πολιτικής μέσω «διαρροών» και επιλεκτικών και ως ένα βαθμό ανακριβών ενημερώσεων, που αντίκειται σε στοιχειώδεις αρχές συντροφικότητας. Το κείμενο συνοδεύτηκε κι από επιστολή του σ. Δραγανίγου, εκ μέρους του ΝΑΡ που απαντούσε στοΣχέδιο Β και εξέφραζε τη διαφωνία του με το κείμενο.

Το κείμενο αυτό δεν ήταν προφανώς του Σχεδίου Β, ήταν απλώς ένα κείμενο εργασίας (σε μια ακολουθία ανάλογων σχετικών) το οποίο δοκίμαζε να αποτυπώσει ένα επίπεδο συμφωνίας και να βοηθήσει τη συζήτηση. Ήταν, ταυτόχρονα, ένα κείμενο που όντως αποτύπωνε ότι υπάρχει βάση πολιτικής συμφωνίας σε όλα τα κρίσιμα σημεία. Καθαυτό αποτελούσε προχώρημα και ένδειξη ανώτερης και βαθύτερης κατακτημένης κοινής τοποθέτησης και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε.

Τελικά, η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Πέμπτη 13 Φλεβάρη αποφάσισε, στη βάση όλης της συζήτησης που είχε προηγηθεί να προτείνει ένα κείμενο σύνθεσης, το οποίο έκανε ορισμένες τροποποιήσεις στο κείμενο που είχε ήδη διαμορφωθεί, με πνεύμα όντως συνθετικό και διάθεση αποσαφήνισης κρίσιμων οριοθετήσεων.

Την Παρασκευή 14/2 με πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγινε νέα σύσκεψη αντιπροσωπειών των συλλογικοτήτων και ανένταχτων αγωνιστών όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσίασε την τελική της εκτίμηση για τη σύνθεση. Το κλίμα της συζήτησης ήταν θετικό, το κείμενο έγινε αποδεκτό από αρκετούς από τους συμμετέχοντες ενώ και οι σ. του Σχεδίου Β που ήρθαν το αντιμετώπισαν θετικά και δήλωσαν ότι θα το θέσουν στην κρίση της πανελλαδικής τους σύσκεψης, εκτιμώντας καταρχήν ότι δεν έχει μεγάλες διαφορές από αυτό που θα όριζαν ως αναγκαία και εφικτή συμφωνία.

Το κείμενο-σύνθεση που πρότεινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εγκρίθηκε από το Πανελλαδικό Συντονιστικό της την Κυριακή 16 Φλεβάρη, με μεγάλη πλειοψηφία. Το γεγονός αυτό είναι θετικό και δείχνει ότι συνολικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεσμεύεται σε μια κατεύθυνση συνθετική και ενωτική, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που της αναλογεί.

Το Σχέδιο Β από τη μεριά του, προτίμησε να εγκρίνει την προηγούμενη εκδοχή του κειμένου,χωρίς να κάνει, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, τον κόπο να αναλογιστεί ότι με αυτό τον τρόπο οδηγούσε την όλη συζήτηση σε μια χωρίς λόγο εμπλοκή. Επιπλέον, πάλι σε ρήξη με ό,τι εγώ τουλάχιστον θα θεωρούσα αναγκαία ήθη της αριστερής συζήτησης, επέλεξε να συμπεριλάβει διευκρίνιση περί της «πατρότητας» του κειμένου, των «συνιστωσών» που το στηρίζουν, των συγγραφέων, φαντάζομαι μέσα από μια κοντόθωρη λογική ότι έτσι θα «ασκηθεί πίεση», άγνωστο σε ποιους.

Προφανώς και όλα αυτά έχουν από πίσω πραγματικά ερωτήματα, αντιφάσεις και ταλαντεύσεις. Ωστόσο, υπάρχει και η πραγματικότητα μιας υπαρκτής κατακτημένης πολιτικής συμφωνίας, που, σε τελική ανάλυση, αποτυπώνεται και στα δύο κείμενα, αλλά και μιας διαδρομής συμπόρευσης ανάμεσα στους αγώνες, μιας συμφωνίας που οριοθετεί τόσο απέναντι στην αναδίπλωση σε έναν αντικαπιταλιστικό αναχωρητισμό όσο και απέναντι στον πειρασμό του λαϊκισμού του «κόμματος της δραχμής». Πάνω από όλα, υπάρχει πραγματική αγωνία και αναζήτηση χιλιάδων αγωνιστών που ασφυκτιούν μέσα στα αδιέξοδα των κυρίαρχων σχηματισμών της Αριστεράς. Στα μάτια αυτών των αγωνιστών κρινόμαστε, με τη δική τους ελπίδα αναμετριόμαστε, στη δική τους αγωνία λογοδοτούμε και όχι απλώς στις οργανώσεις μας.

Γι' αυτό το λόγο, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η ριζοσπαστική Αριστερά είναι να εμπλακεί σε μια ανέξοδη και ανώφελη αντιπαράθεση για το ποιος θα «χρεωθεί την αποτυχία». Το «ποιος θα πάρει το μουτζούρη» είναι παιδικό παιχνίδι όχι γνώμονας για την αριστερή πολιτική. Αυτό που χρειάζεται, από όλες τις πλευρές, είναι ωριμότητα και επίγνωση των πραγματικών διακυβευμάτων, όχι χειρισμοί για την επόμενη μέρα μιας ενδεχόμενης αποτυχίας της διαδικασίας συμπόρευσης, αποτυχία που θα συμπαρασύρει και τα επιμέρους πολιτικά σχέδια.

Ένας δρόμος υπάρχει: εδώ και τώρα ανοιχτή, δημόσια και συντροφική δέσμευση σε ένα πολιτικό πλαίσιο που υπάρχει και είναι κατακτημένο. Μια δέσμευση μπροστά στον κόσμο του αγώνα και της αγωνίας για μια άλλη Αριστερά και όχι σε κλειστά γραφεία. Με το βλέμμα στραμμένο έξω στο κίνημα και τους αγωνιστές. Πάνω από όλα με ευθύνη απέναντι σε προκλήσεις που αφορούν όχι το μέλλον της μιας ή της άλλης συλλογικότητας αλλά μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Σχόλιο στο "αριστερό blog"

αριστερό blog

Παραθέτωντας  την πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Σχέδιο Β' στο πλαίσιο της προσπάθειας για την μετωπική συμπόρευση  το αριστερό blog έκανε το παρακάτω σχόλιο:

Η οργάνωση αυτή (Σχέδιο Β') στις διαδικασίες της ψήφισε ένα διαφορετικό από αυτό πολιτικό πλαίσιο.

Η ουσία της πολιτικής διαφοράς συγκεντρώθηκε κυρίως στην άρνηση του στόχου για έξοδο όχι μόνο από την ευρωζώνη αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το ζήτημα αυτό αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του πολιτικού αγώνα αυτήν την περίοδο, πόσο μάλλον που βρισκόμαστε μπροστά στην μάχη των ευρωεκλογών. Και αυτό τη στιγμή που η ΕΕ στα μάτια όλο και διευρυνόμενου τμήματος των εργαζομένων και του λαού, προβάλλει ως ενορχηστρωτής της εργατικής γενοκτονίας και της περιστολής της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Η μετακίνηση τμήματος δυνάμεων που παλιότερα εκφραζόταν με την λεγόμενη ''ευρωπαϊκή'' πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σημαντικό γεγονός. Αντανακλά βαθύτερες διεργασίες. Η ίδια η παραδοχή πως κανένα πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας δεν είναι εφικτό μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επίσης διατυπώνεται από το ΣΧΕΔΙΟ Β, αν και όχι χωρίς παλινωδίες και αμφισημίες, έχει επίσης την σπουδαιότητά της.

Παρόλα αυτά, φαίνονται τα πολιτικά και ιδεολογικά όρια που αποτελούν αρνητικό κληροδότημα μιας λαθεμένης ανάλυσης για το χαρακτήρα της ΕΕ, που ανάμεσα στα άλλα πληρώνεται ακριβά σήμερα, ακόμη και με την άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Η αντίφαση ανάμεσα στην αναγνώριση της συνολικά αρνητικής επίπτωσης για την εργατική πλειονότητα από την διαχρονική ένταξη στην ΕΕ, και της εκτίμησης της κόλασης που έχουμε μπροστά μας με τη μετατροπή των μνημονίων σε συνταγματικό καθεστώς όπως απαιτεί η ΕΕ, με παράλληλη άρνηση του λογικού και αναγκαίου συμπεράσματος του στόχου της ρήξης-αποδέσμευσης από αυτήν, δεν είναι απλό ζήτημα. Δεν χρειάζεται να επιστρατεύσει κανείς το μαρξισμό για αυτό. Είναι λογικό να είσαι σε μια χούντα και να λες: ''παλεύω για τη δημοκρατία, αλλά δε θέτω θέμα να πέσει η χούντα''; Θα αρκούσε αλήθεια να λες: ''Αντικειμενικά, αυτό που λέω με φέρνει ενάντια στη χούντα, αλλά δεν το διατυπώνω για να μη τρομάξει ο κόσμος''; Θα τρόμαζε αυτό ή θα ενθαρρυνόταν από μια θαρραλέα αγωνιστική και πολιτική στάση; Μήπως τελικά έχουμε βάζουμε οι ίδιοι τη δράση μας σε ...καθεστώς παρονομίας, αυτολογοκρισίας και φίμωσης;

Δυστυχώς, το παράδειγμα μιας απόλυτης λαθεμένης επιχειρηματολογίας και μεθοδολογίας και φυγής μέσω διατυπώσεων και τακτικισμών, για να αποφευχθεί και τελικά για να απορριφθεί το αίτημα ''έξω από την ΕΕ'', είναι έκφραση βαθύτερου στρατηγικού ελλείμματος ευρύτερα στην αριστερά, πολιτικής ατολμίας και τελικά απόσπασης από την πραγματικότητα και τις δυναμικές της τάσεις. Να υπενθυμίσουμε μήπως την άρνηση ουσιαστικών ριζοσπαστικών διεκδικήσεων για την ριζική μείωση του χρόνου εργασίας; Ή για την αυτοκτονική εμμονή στον ακολουθητισμό στον υποταγμένο εργοδοτικό και κρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ; Δεν είναι εύκολος ο δρόμος της επανένωσης της κομμουνιστικής αριστεράς με το σκοπό της και το βαθύ κοινωνικό ιστορικό αίτημα για απελευθέρωση της εργασίας και ανατροπή του καπιταλισμού. Ούτε υπάρχει ακόμη, παρά τα βήματα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ένας ισχυρός πόλος αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς, που να δίνει ένα άλλο βηματισμό. Οι ταλαντεύσεις και αμφισημίες και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν βοηθάνε σε αυτό.

Χωρίς εύκολους αναθεματισμούς, οφείλουμε να εμβαθύνουμε στην αναγκαία, ανοιχτή, ειλικρινή πολιτική συζήτηση, που περιέχει και την συντροφική αντιπαράθεση με ένα άλλο πολιτικό πολιτισμό. Η χειρότερη επιλογή οπωσδήποτε είναι η αλόγιστη πόλωση, με το καταχώνιασμα των πολιτικών διαφορών, που συνήθως πάει μαζί με τον πληθωρισμό εμπιστευτικών ''πληροφοριών'' (ακριβώς τη στιγμή που υπάρχει αλλεργία για τη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση!), προσωπικών αναφορών και τακτικισμών που προσωρινά καλύπτουν τις ακροβασίες, αλλά μακροπρόθεσμα οδηγούν σε απογοητεύσεις ή σε μεγαλύτερη πολιτική και ιδεολογική υπόκλιση στα κυρίαρχα ρεφορμιστικά και διαχειριστικά ρεύματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, φτιάχνοντας πολλές ...πρωτοβουλίες των 1000.

Κείμενο Απόφασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Απόφαση της συνεδρίασης του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 16/2

1. Σε ό,τι αφορά τα πολιτικά ζητήματα της περιόδου ΠΣΟ επιβεβαιώνει την απόφαση της προηγούμενης συνεδρίασής του, και βασίζεται σε αυτήν για τις σημερινές εκτιμήσεις και αποφάσεις.

Α. Σχετικά με τις διαδικασίες για την μετωπική συμπόρευση:

2. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέβαλε με πνεύμα ενωτικής διάθεσης και επιμονής στις συζητήσεις με τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που πήραν μέρος μέχρι τώρα, στις διαδικασίες για την μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι ΕΕ αριστεράς, με βάση τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης και των οργάνων της. Το ΠΣΟ εγκρίνει το κείμενο που απέστειλε η ΚΣΕ στις δυνάμεις της συμπόρευσης στις 14.02.

Η πολιτική βάση που απέστειλε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συμφωνήθηκε και από άλλες δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές, ανταποκρίνεται στις ανάγκες του πολιτικού αγώνα και τις διαχωριστικές γραμμές της περιόδου. Ανταποκρίνεται στα βασικά ζητούμενα, τις θέσεις και τις οριοθετήσεις που έθεσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την Συνδιάσκεψή της και τις μετέπειτα αποφάσεις των οργάνων της. Εκφράζει με προωθητικό τρόπο την συζήτηση που έγινε και τια απόψεις και θέσεις που προβλήθηκαν από τις άλλες δυνάμεις. Αποτελεί συνολικά σημαντικό βήμα στην συμπύκνωση της μετωπικής μας πολιτικής.

3. Με την κατάθεση της τελικής πρότασης από την πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προϊόν σύνθεσης ενός μακρόχρονου και εξαντλητικού διαλόγου, εκτιμάμε ότι η διαδικασία των συζητήσεων και διαπραγματεύσεων πάνω στα πολιτικά ζητήματα με τις δυνάμεις που πήραν μέρος σε αυτή την φάση ολοκληρώθηκε.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλες τις δυνάμεις και αγωνιστές που πήραν μέρος στις διαδικασίες αυτές και τους χιλιάδες που δεν πήραν, να ανοίξουν δημόσιο διάλογο και να προχωρήσουν μπροστά σε ένα αποφασιστικό βήμα μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης για να ανοίξουν δρόμοι για έναν άλλο συσχετισμό στην κοινωνία και την αριστερά.

Εφόσον υπάρξει συμφωνία στην πρόταση αυτή ανοίγει ο δρόμος για να αναληφθούν κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες για την παρέμβαση στις μεγάλες κοινωνικές, πολιτικές και εκλογικές μάχες της περιόδου. Ειδικότερα:

* Το πλαίσιο αυτό αποτελεί την βάση για μια πολιτική, εκλογική παρέμβαση της μετωπικής συμπόρευσης που θα επιδιώξει να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και τον λαό και όχι με λογικές «εκλογικής λίστας» ή «συμμαχίας στην βάση κάποιων σημείων».

* Η παρέμβαση στις εκλογές πρέπει να γίνει με όρους σεβασμού και ισοτιμίας των συνεργαζόμενων δυνάμεων και μετώπων με έμφαση στην ανάδειξη του κοινού πλαισίου και του κοινού προγράμματος και προβολή κυρίως των κοινών θέσεων.

Η πολιτική δήλωση αυτή είναι η παρακάτω:

Κοινή πολιτική δήλωση

Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουμε αυτή την πολιτική δήλωση αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στο δρόμο της μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης με στόχο το συντονισμό και τη συνεργασία στους ταξικούς, λαϊκούς αγώνες και τις πολιτικές μάχες της ερχόμενης περιόδου. Προσβλέπουμε στη διαμόρφωση ενός κοινού προγράμματος ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης που δέχεται ο εργαζόμενος λαός από τις δυνάμεις των δανειστών, του κεφαλαίου και της ΕΕ, στην εμβάθυνση και παραπέρα επεξεργασία του προγράμματος αυτού.

Η ανάγκη της συμπόρευσης αυτής προέκυψε από την κοινή μας πεποίθηση ότι σήμερα, μέσα στη συνθήκη μιας οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, οι δυνάμεις του κεφαλαίου φορτώνουν τα βάρη της κρίσης και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης και της ΕΕ στην εργαζόμενη πλειοψηφία, οδηγώντας την στην φτώχεια, την μαζική ανεργία και την μετανάστευση, και καταλύοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Πολιτική έκφραση αυτών των δυνάμεων αποτελούν η δικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ, ο υπό διαμόρφωση ευρύτερος «κεντροαριστερός» χώρος που καταστατικό του πλαίσιο έχει την αμετάκλητη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη/ΕΕ, καθώς και τα εθνικιστικά δεξιά «νέα» μορφώματα που προετοιμάζονται. Έχει επιπλέον σαν ακροδεξιό δήθεν αντι-συστημικό συμπλήρωμα και φόβητρο την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, τα αυτοασπαχολούμενα και τα μικροαστικά στρώματα, η μικρή και μεσαία αγροτιά, η νεολαία και οι άνεργοι, που έχουν αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές με τους μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες της τελευταίας περιόδου, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, προκαλώντας μεγάλο κλονισμό και ανακατατάξεις στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, βάζοντάς το σε μια διαρκή κρίση εκπροσώπησης.

Πολιτικός στόχος μας είναι να συγκροτήσουμε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που να μπορέσει να οδηγήσει στην ανατροπή της επίθεσης της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, σε μια έξοδο από την κρίση προς όφελος της εργαζόμενης λαϊκής πλειοψηφίας. Κρίκος σε αυτή την πάλη και ειδικά στη χώρα μας, είναι η ρήξη με τη λογική του «ευρω-μονόδρομου» που έχουν επιβάλλει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με τους ηγεμονικούς καπιταλισμούς της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Στα πλαίσια αυτά, η σύγχρονη «Ευρωπαϊκή Μεγάλη Ιδέα» έχει οδηγήσει τους εργαζομένους και το λαό στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση, καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες και έχει δεσμεύσει το μέλλον των επόμενων γενιών στους σχεδιασμούς των τραπεζιτών και των πολυεθνικών μονοπωλίων. Η ΕΕ είναι ένα σύστημα ιμπεριαλιστικής ενοποίησης που δεν αλλάζει ούτε μεταρρυθμίζεται. Ειδικά σήμερα, που η ΕΕ και το ευρώ μεταλλάσονται σε ακόμη πιο βάρβαρη «φυλακή των λαών», η απειθαρχία στις συνθήκες τους, η πάλη εναντίον της ΕΕ και του ευρώ αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων.

Η στάση απέναντι σ’ αυτόν τον υποτιθέμενο «ευρω-μονόδρομο» της ελληνικής αστικής τάξης αποτελεί καθοριστικό κριτήριο σήμερα που διαχωρίζει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ανάμεσα σ’ αυτές που υποκλίνονται στα συμφέροντα του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και αυτά που υποστηρίζουν τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Αυτό τον δεύτερο δρόμο της ανατροπής σκοπεύει να αναδείξει και να ισχυροποιήσει η συμπόρευση.

Επιδίωξή μας είναι να ενισχύσουμε τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων πρώτα απ' όλα για την επιβίωση και τη βελτίωση της ζωής τους, για να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Σήμερα όμως, ακόμη και για να κατακτήσει ο λαός στοιχειώδη δικαιώματα και να βγει από το πολιτικό περιθώριο απαιτούνται βαθιές τομές στην οικονομία, την πολιτική, την οργάνωση της κοινωνίας, ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου, των δανειστών, της ευρωζώνης και της ΕΕ. Απαιτούνται ρήξεις με τα διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού, που με διάφορες μορφές σημαίνουν αγώνες ενάντια στο υπεύθυνο για την κρίση καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς συνασπισμούς που το υπηρετούν.

Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όσο η εξουσία και ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια μιας εκμεταλλευτικής μειοψηφίας, η ζωή, η ευημερία και η ελευθερία του εργαζόμενου λαού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λεηλατούνται. Γι' αυτό το πρόγραμμά μας συνδέεται με τη σοσιαλιστική προοπτική.

Οι βασικοί και αλληλένδετοι μεταξύ τους άξονες αυτού του μεταβατικού προγράμματος πάλης είναι οι ακόλουθοι:

* Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων καθώς και όλων των νόμων και ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν με βάση αυτά.

* Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.

* Η έξοδος από το ευρώ, ως αναγκαίο, αφετηριακό βήμα για μια νομισματική, δημοσιονομική και οικονομική πολιτική που θα υπηρετεί τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες.

* Η απειθαρχία στις συνθήκες, η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Στόχος μας είναι η ισότιμα και αμοιβαία επωφελής συνεργασία των λαών σε διεθνιστική βάση.

* Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία, ενέργεια, νερό κ.τ.λ.).

* Η υπεράσπιση και αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας για έναν κοινωνικό ανασχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, ενάντια στη λογική του κέρδους και τους κανόνες της ΕΕ.

* Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου με προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανεργίας, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, προστασία των συλλογικών συμβάσεων και σταθερές σχέσεις εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων.

* Η υπεράσπιση, διεύρυνση και ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία, η προώθηση θεσμών λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία, ενάντια στην κυβερνητική – κρατική τρομοκρατία και εργοδοτική δεσποτεία.

* Η λαϊκή πάλη και η επιβολή μέτρων για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό όπλο για τη διαίρεση και εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργαζομένων.

* H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η καθιέρωση νομιμοποίησης όλων των μεταναστών. Κανένας άνθρωπος «λαθραίος», και κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά. Ίσα κοινωνικά δικαιώματα σε έλληνες και ξένους εργαζομένους. Πλήρη πολιτικά δικαιώματα στους μόνιμα εγκαταστημένους μετανάστες. Μη αποδοχή των συνθηκών του Δουβλίνου, του Σένγκεν, του Συμφώνου μετανάστευσης, της Frontex. Κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όχι στην πολιτική των επαναπροωθήσεων. Όχι στην Ευρώπη-φρούριο.

* Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η παραμονή στο οποίο μόνον συμφορές έχει επιφέρει στη χώρα μας, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στους εργαζόμενους και το λαό, στο εργατικό λαϊκό κίνημα που είναι ο πρωταγωνιστής των αλλαγών και των ανατροπών. Μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη δύναμη του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό λαϊκό κίνημα, με την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί της συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Στο βαθμό που η πάλη για την πραγματοποίηση του προγράμματος αυτού γίνει υπόθεση αυτού του κινήματος θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις και οι αναγκαίοι συσχετισμοί ώστε να ανοίξει ο δρόμος για βαθύτερες επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Άμεσος πολιτικός μας στόχος είναι η ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-και του ντόπιου κεφαλαίου, της δικομματικής τους κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική.

Πεποίθησή μας είναι -και η πραγματικότητα το αποδεικνύει- πως όποια κυβέρνηση δεν έλθει σε ρήξη με τη λογική της διαχείρισης του συστήματος και της κρίσης του, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, και αποδεχθεί το χρέος, αναγκαστικά θα εφαρμόσει ένα καθεστώς λιτότητας με τη μια ή την άλλη μορφή. Γι’ αυτό και δεν αποτελεί λύση μια κυβέρνηση, σαν κι αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνει εκ των προτέρων ότι θα αποτελέσει θεματοφύλακα της ευρωζώνης και της ΕΕ, μια κυβέρνηση που αναγνωρίζει το χρέος και δηλώνει ότι θα το πληρώσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρά την εκλογική τους δύναμη, έχουν αποτύχει δραματικά στο να οργανώσουν μια διέξοδο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις, υποτάσσεται στις «κόκκινες γραμμές» του κυρίαρχου συστήματος, μειώνοντας έτσι τις λαϊκές προσδοκίες. Υποτιμά τη λαϊκή οργάνωση της αντίστασης και του ξεσηκωμού, ωθεί το κίνημα σε αδράνεια, και στη λογική της ανάθεσης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση. Αφήνει ανοιχτό ακόμη και τη στήριξή της από τμήματα της Δεξιάς. Με την ακολουθούμενη πολιτική του εντέλει αποτελεί ένα δίαυλο ενσωμάτωσης της λαϊκής αντίστασης στο κυρίαρχο σύστημα.

Από την άλλη, η ηγεσία του ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα (μεταξύ αυτών και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ) στο απροσδιόριστο μέλλον της «εργατικής λαϊκής εξουσίας» και αρνείται να θέσει άμεσους πολιτικούς στόχους πάλης για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης. Θεωρεί ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ρηγμάτων και κατακτήσεων, υποτιμά τις λαϊκές ανατρεπτικές δυνατότητες, αρνείται πεισματικά κάθε μετωπική δράση που θα έδινε μακρά πνοή στους λαϊκούς αγώνες.

Στη μεγάλη υπόθεση της πάλης για έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής, ένα πρώτο βήμα αποτελεί η προσπάθειά μας για μια σταθερή μετωπική συμπόρευση, όπου συσπειρώνονται δυνάμεις και αγωνιστές από τα κινήματα και από διάφορα ρεύματα της Αριστεράς, ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά, επαναστατικά και κομμουνιστικά, αλλά και ευρύτερα αγωνιστικά ρεύματα που συγκινούνται από τα πάντα επίκαιρα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα και χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών.

Αυτονόητο είναι ότι διασφαλίζεται η ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια της κάθε δύναμης που συμμετέχει σε αυτήν τη συμπόρευση και ότι αυτή παραμένει ανοιχτή σε όποιον στη συνέχεια αποδεχτεί το πρόγραμμα της και τη συνολικότερη κατεύθυνση της. Η κεντρική πολιτική μετωπική μας συγκρότηση όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά οφείλει να ενισχύει την κοινή δράση σε όλα τα μέτωπα του κινήματος με δυνάμεις και αγωνιστές που επιλέγουν να μη συμμετάσχουν τώρα σ' αυτήν.

Ανακοίνωση για την Πανελλαδική Συνέλευση του Σχεδίου Β 

Η πανελλαδική συνέλευση του ΣΧΕΔΙΟΥ Β’ , σήμερα Κυριακή, 16/2, ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία το κείμενο της κοινής πολιτικής δήλωσης που διαμορφώθηκε στις 10/2 από οργανώσεις, συλλογικότητες της αριστεράς και ανένταχτους αγωνιστές, σεβόμενη τη συλλογική διαδικασία που το διαμόρφωσε. Εκτιμά ότι ήδη υπάρχει κοινό κτήμα προγραμματικής σύγκλισης, επαρκές για να εκφράσει ενωτικά το κοινωνικό ρεύμα που θέλει την έξοδο από την ευρωζώνη και τη σύγκρουση με την Ε.Ε.

Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουμε αυτή τη πολιτική δήλωση αποφασίσαμε τη μετωπική πολιτική μας συμπόρευση με στόχο το συντονισμό και τη συνεργασία στους ταξικούς, λαϊκούς αγώνες και τις πολιτικές μάχες, καθώς και την από κοινού εμβάθυνση και παραπέρα επεξεργασία και εξειδίκευση του κοινού μεταβατικού μας προγραμματικού πλαισίου.

Πολιτικός στόχος είναι να συγκροτήσουμε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που να μπορέσει να οδηγήσει σε μια έξοδο από την κρίση προς όφελος της εργαζόμενης λαϊκής πλειοψηφίας, σε ρήξη με τη λογική του «ευρω-μονόδρομου» που έχουν επιβάλλει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με τους ηγεμονικούς καπιταλισμούς της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Αυτή η σύγχρονη «Ευρωπαϊκή Μεγάλη Ιδέα» της ελληνικής αστικής τάξης έχει οδηγήσει τους εργαζομένους και το λαό στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση, καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και έχει δεσμεύσει την οικονομία της στους σχεδιασμούς των ευρωπαϊκών πολυεθνικών μονοπωλίων. Η στάση απέναντι σ’ αυτόν τον υποτιθέμενο «ευρω-μονόδρομο» ξεχωρίζει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ανάμεσα σ’ αυτές που υποκλίνονται στα συμφέροντα του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και αυτά που υποστηρίζουν τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Αυτό τον δεύτερο δρόμο σκοπεύει να αναδείξει και να ισχυροποιήσει η συμπόρευση.

Η ανάγκη της συμπόρευσης αυτής προέκυψε από την κοινή μας πεποίθηση ότι σήμερα, μέσα στη συνθήκη μιας οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, οι δυνάμεις του κεφαλαίου φορτώνουν τα βάρη της κρίσης και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης και της ΕΕ στην εργαζόμενη πλειοψηφία, οδηγώντας την στην φτώχεια, την μαζική ανεργία και την μετανάστευση, και καταλύοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Πολιτική έκφρασή τους αποτελούν η δικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ και ο υπό διαμόρφωση ευρύτερος «κεντροαριστερός» χώρος που καταστατικό του πλαίσιο έχει την αμετάκλητη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη/ΕΕ, ανεξαρτήτως κόστους για το λαό και τη χώρα. Έχει επιπλέον σαν ακροδεξιό δήθεν αντι-συστημικό συμπλήρωμα και φόβητρο την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Από την άλλη πλευρά η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας (οι εργάτες, οι υπάλληλοι, τα αυτοασπαχολούμενα και τα μικροαστικά στρώματα, η μικρή και μεσαία αγροτιά, η νεολαία, οι άνεργοι) έχουν αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές με τους πολύ μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες της τελευταίας περιόδου, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, προκαλώντας μεγάλο κλονισμό και ανακατατάξεις στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, βάζοντάς το σε μια διαρκή κρίση εκπροσώπησης.

Επιδίωξή μας είναι να ενισχύσουμε τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων πρώτα απ' όλα για την επιβίωση και τη βελτίωση της ζωής τους, για να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Σήμερα όμως, ακόμη και για να κατακτήσει ο λαός στοιχειώδη δικαιώματα και να βγει από το πολιτικό περιθώριο απαιτούνται βαθιές τομές στην οικονομία, την πολιτική, την οργάνωση της κοινωνίας, ρήξεις με τα διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού, που με διάφορες μορφές σημαίνουν αγώνες ενάντια στο υπεύθυνο για την κρίση καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς συνασπισμούς που το υπηρετούν. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όσο η εξουσία και ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια μιας εκμεταλλευτικής μειοψηφίας, η ζωή, η ευημερία και η ελευθερία του εργαζόμενου λαού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λεηλατούνται. Γι' αυτό το πρόγραμμά μας συνδέεται με τη σοσιαλιστική προοπτική.

Οι βασικοί και αλληλένδετοι μεταξύ τους άξονες αυτού του μεταβατικού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:

· Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων καθώς και όλων των νόμων και ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν με βάση αυτά.

· Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.

· Η έξοδος από το ευρώ, ως ελάχιστη προϋπόθεση ενός εθνικού ελέγχου της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής.

· Η απειθαρχία στις συνθήκες, τις οδηγίες και την επιτήρηση της ΕΕ.

· Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.

· Ο δημόσιος κοινωνικός σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας.

· Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου με προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανεργίας, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, προστασία των συλλογικών συμβάσεων και σταθερές σχέσεις εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων.

· Η υπεράσπιση και ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία, η προώθηση θεσμών λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία.

· Η λήψη μέτρων για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό όπλο για τη διαίρεση και εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργαζομένων.

· H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η καθιέρωση νομιμοποίησης όλων των μεταναστών. Κανένας άνθρωπος «λαθραίος», και κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά. Ίσα δικαιώματα σε έλληνες και ξένους εργαζομένους. Πολιτικά δικαιώματα στους μόνιμα εγκαταστημένους μετανάστες. Μη αποδοχή των συνθηκών του Δουβλίνου, του Σένγκεν, του Συμφώνου μετανάστευσης, της Frontex. Κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όχι στην πολιτική των επαναπροωθήσεων. Όχι στην Ευρώπη-φρούριο.

· Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η παραμονή στο οποίο μόνον συμφορές έχει επιφέρει στη χώρα μας, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

· Η πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την ΕΕ. Ένα σύστημα ιμπεριαλιστικής ενοποίησης που δεν αλλάζει ούτε μεταρρυθμίζεται. Σήμερα η απειθαρχία στις συνθήκες της ΕΕ, ο αγώνας για τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων. Στόχος μας είναι η ισότιμη και αμοιβαία επωφελής συνεργασία των λαών σε διεθνιστική βάση.

Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στους εργαζόμενους και το λαό, στο εργατικό λαϊκό κίνημα που είναι ο πρωταγωνιστής των αλλαγών και των ανατροπών. Μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη δύναμη του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό λαϊκό κίνημα, με την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί της συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Μόνον στο βαθμό που η πάλη για την πραγματοποίηση του προγράμματος αυτού γίνει υπόθεση αυτού του κινήματος θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις και οι αναγκαίοι συσχετισμοί ώστε να ανοίξει ο δρόμος για βαθύτερες επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Άμεσος πολιτικός μας στόχος είναι η ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-και του ντόπιου κεφαλαίου, της δικομματικής τους κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική.

Πεποίθησή μας είναι και η πραγματικότητα το αποδεικνύει πως όποια κυβέρνηση δεν έλθει σε ρήξη με τη λογική της διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, και αποδεχθεί το χρέος, αναγκαστικά θα εφαρμόσει ένα καθεστώς λιτότητας με τη μια ή την άλλη μορφή. Γι’ αυτό και δεν αποτελεί λύση μια κυβέρνηση, σαν κι αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνει εκ των προτέρων ότι θα αποτελέσει θεματοφύλακα της ευρωζώνης και της ΕΕ, μια κυβέρνηση που αναγνωρίζει το χρέος και δηλώνει ότι θα το πληρώσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρά την εκλογική τους δύναμη, έχουν αποτύχει δραματικά στο να οργανώσουν μια διέξοδο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις, υποτάσσεται στις «κόκκινες γραμμές» του κυρίαρχου συστήματος, μειώνοντας έτσι τις λαϊκές προσδοκίες, υποτιμά τη λαϊκή οργάνωση της αντίστασης και του ξεσηκωμού, ωθεί το κίνημα σε αδράνεια, και στη λογική της ανάθεσης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση η οποία θα στηρίζεται ακόμη και σε τμήματα της Δεξιάς. Με την ακολουθούμενη πολιτική του εντέλει αποτελεί ένα δίαυλο ενσωμάτωσης της λαϊκής αντίστασης στο κυρίαρχο σύστημα.

Από την άλλη, η ηγεσία του ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα (μεταξύ αυτών και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ) στο απροσδιόριστο μέλλον της «εργατικής λαϊκής εξουσίας» και αρνείται να θέσει άμεσους πολιτικούς στόχους πάλης για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης, θεωρεί ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ρηγμάτων και κατακτήσεων, υποτιμά τις λαϊκές ανατρεπτικές δυνατότητες, αρνείται πεισματικά κάθε μετωπική δράση που θα έδινε μακρά πνοή στους λαϊκούς αγώνες.

Σε αυτή τη μεγάλη υπόθεση της πάλης για έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής, ένα πρώτο βήμα αποτελεί η προσπάθειά μας για μια σταθερή μετωπική συμπόρευση, όπου συσπειρώνονται δυνάμεις και αγωνιστές από τα κινήματα και από διάφορα ρεύματα της Αριστεράς (ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά, επαναστατικά και κομμουνιστικά), αλλά και ευρύτερα αγωνιστικά ρεύματα που συγκινούνται από τα πάντα επίκαιρα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα και χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών.

Αυτονόητο είναι ότι διασφαλίζεται η ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια της κάθε δύναμης που συμμετέχει σε αυτήν τη συμπόρευση και ότι αυτή παραμένει ανοιχτή σε όποιον στη συνέχεια αποδεχτεί το πρόγραμμα της και τη συνολικότερη κατεύθυνση της. Η κεντρική πολιτική μετωπική μας συγκρότηση όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά οφείλει να ενισχύει την κοινή δράση σε όλα τα μέτωπα του κινήματος με δυνάμεις και αγωνιστές που επιλέγουν να μη συμμετάσχουν τώρα σ' αυτήν.

Η κοινή αυτή πολιτική δήλωση αποτελεί ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της μετωπικής συμπόρευσης και της κοινής παρέμβασης στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες της ερχόμενης περιόδου.

Το κείμενο αυτό έγινε δεκτό στις 10.2.2014 από συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ , ΣΧΕΔΙΟ Β’, από τη συλλογικότητα «αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ», ανένταχτους αγωνιστές και από μέλη πρώην ΕΠΑΜ, και ανέλαβαν να το συνδιαμορφώσουν και επεξεργασθούν γλωσσικά για την τελική του μορφή σύντροφοι από την ΑΡΑΝ, ΝΑΡ και ΣΧΕΔΙΟ Β’.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Μια οφειλόμενη απάντηση

Σύντροφοι,

Στην παρουσίαση της απόφασης της πανελλαδικής σας συνδιάσκεψης εμφανίζεται η πρότασή που τελικά υπερψηφίστηκε σαν προϊόν συνδιαμόρφωσης και συμφωνίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τάσεών της, με ονομαστική μάλιστα αναφορά σε συντρόφους που «συνέβαλλαν» κατά την γνώμη σας σε αυτή την διαδικασία.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, απέστειλε τόσο σε εσάς όσο και σε άλλες συλλογικότητες την τελική συνθετική της πρόταση στις 14.02. Την παρουσίασε σε σύσκεψη που έγινε την ίδια μέρα με την συμμετοχή σας. Έκανε δεκτές προτάσεις που έγιναν από συντρόφους που συμμετείχαν. Από την πλευρά σας υπήρξε δέσμευση ότι θα συζητηθεί στις διαδικασίες σας. Το Σχέδιο Β κατέληξε τελικά στην πανελλαδική του διαδικασία σε μια άλλη, διαφορετική πολιτική πρόταση από αυτήν.

Δεν καταλαβαίνουμε σε τι ωφελεί και που στοχεύουν η αντισυντροφική χρήση επιλεκτικής παρουσίασης των διαφόρων φάσεων της συζήτησης, η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων ότι οι συλλογικότητες που συμμετέχουν δεν είναι ενιαίες ή ότι δεν έχουν κοινή στάση, η απόκρυψη των –ακόμα και δημόσια εκφρασμένων-διαφωνιών. Όλα αυτά τραυματίζουν ουσιαστικά μια προσπάθεια με βάθος, όπως αυτή της μετωπικής συμπόρευσης.

Αντίθετα, η ανοιχτή, δημόσια και συντροφική τοποθέτηση πάνω στα ανοιχτά πολιτικά ερωτήματα είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο. Η τελική πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν μια ουσιαστική προσπάθεια πολιτικής σύνθεσης, που να καλύπτει όλο το φάσμα αναζητήσεων, ευαισθησιών και στρατηγικών οριοθετήσεων που ορίζουν τη δυνατότητα της συμπόρευσης αλλά και να ορίζει τη φυσιογνωμία του εγχειρήματος. Περιμένουμε και τη δική σας ανοιχτή και δημόσια τοποθέτηση.

Σύντροφοι,

Δεν λογοδοτούμε μόνο στα όργανά των συλλογικοτήτων μας αλλά και σε χιλιάδες αγωνιστές που θέλουν μια άλλη κατάσταση στο κίνημα και την Αριστερά. Και λογοδοτούμε όχι μόνο για το αν συμφωνούμε, αλλά και για το εάν διαφωνούμε σε θέσεις αρχής ή σε μάχες εντυπώσεων.

Σε κάθε περίπτωση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πρόκειται να ακολουθήσει ένα τέτοιο ολισθηρό δρόμο. Μόνο έτσι θα μείνει ανοιχτός ο δρόμος της συμπόρευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο θα επιθυμούσαμε να αφαιρεθεί από την ανάρτηση της απόφασης σας η ατυχής αναφορά στη διαδικασία συγγραφής του κειμένου.

Συντροφικά,

Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ